Εσύ, να επιλέγεις την αγάπη

Σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να σε κάνει να πιστέψεις ότι είναι καλύτερο να είσαι σκάρτος, εσύ να είσαι αληθινός. Να συμπονάς, να είσαι άνθρωπος και να το εννοείς. Να είσαι πιο ισχυρός από τον πόνο σου και να αφήνεις αυτά που σε πλήγωσαν πίσω, σ’ ένα παρελθόν που διέγραψες. Να είσαι αυτός που θέλει να αγαπά, χωρίς να υπολογίζει το κόστος και χωρίς να φρενάρει από τις φορές που η αγάπη τον απογοήτευσε. Σ’ έναν κόσμο που είναι πλέον γνωστός για την ανελέητη αγένειά του, εσύ να μην καταδέχεσαι να λερώνεις τα ευγενικά σου αισθήματα για κανέναν.

Σ’ έναν κόσμο που σου επιβάλλει να τα κάνεις όλα μόνος, εσύ μάθε να μοιράζεσαι. Να μάθεις να μοιράζεις τις ευθύνες, όπως τα χαμόγελα και τις στιγμές. Να ζητάς βοήθεια, όταν το έχεις ανάγκη και να μην περιμένεις να φτάσεις στην αυτολύπηση για να το κάνεις. Πλαισίωσε τον εαυτό σου με εκείνους τους λίγους ανθρώπους που έμειναν δίπλα σου στα δύσκολα. Με εκείνους τους φίλους που σε έκαναν να χαμογελάσεις στις φουρτούνες σου και μ’ εκείνον τον τρελό που σου έμαθε πώς είναι να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος σύντροφος. Εκεί να μένεις.

Κι όσο κι αν όλοι γύρω σου προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι καλύτερο να μη στηρίζεσαι στους ανθρώπους, με θεωρίες περί ανεξαρτησίας και γενναιότητας, εσύ να νιώθεις καλά που είσαι ευάλωτος. Να νιώθεις περήφανος που είσαι εκείνος που λέει πρώτος το “σ’ αγαπώ” και δεν περιμένει τα σημάδια της επιβεβαίωσης, γιατί ξέρεις πόσο πιο γεμάτος νιώθεις όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου. Άλλωστε, χαμένος πάντα θα είναι εκείνος, που από φόβο μήπως πληγωθεί, δεν παίρνει το ρίσκο και χάνει όλη την απόλαυση των μικρών ή μεγάλων στιγμών.

Σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να σε πείσει πως πρέπει να ζεις στο ψέμα, εσύ επίλεξε την αλήθεια. Να κοιτάζεις στον καθρέφτη και να μη συναντάς έναν άγνωστο. Η ζωή θα γίνεται πάντα πιο εύκολη τη στιγμή που θα αποδέχεσαι πλήρως τον εαυτό σου και όταν δε θα νιώθεις υποχρεωμένος να ζεις σύμφωνα με τις επιταγές των άλλων.

Και όσο σου λένε πως δεν μπορείς να τα έχεις όλα, τόσο περισσότερο εσύ να ονειρεύεσαι, τόσο να τολμάς να πιστεύεις σε σένα. Να συνεχίζεις να λειτουργείς με το χέρι στην καρδιά και να σκορπάς την ευγένεια, μπας και ομορφύνει ο κόσμος μας. Και για να γίνουν αυτά χρειάζεται αγάπη. Πολλή αγάπη, από εκείνην που βγαίνει από τα μέσα μας, που μας κάνει όμορφους και αληθινούς. Γιατί, όταν ο κόσμος πάψει να υπάρχει, δε θα θυμάσαι τις φορές που συγκρατήθηκες, που φοβήθηκες, που ήσουν σκληρός με τον εαυτό σου. Αυτά που θα σου μείνουν είναι οι φορές που ερωτεύτηκες, οι αναμνήσεις που σού φέρνουν χαμόγελο στο πρόσωπο, οι άνθρωποι που με τις πράξεις τους έγιναν οικογένειά σου, οι πράξεις ατόφιας και καθαρής καλοσύνης και τα βλέμματα αποδοχής και κατανόηση.

Και όταν πια θα έχεις μεγαλώσει πολύ, θα γυρίσεις τη σκέψη σου πίσω και θα χαμογελάσεις για όλη την αγάπη που μοίρασες και μοιράστηκες. Τότε και μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο μάταιο ήταν οτιδήποτε άλλο, που δεν εμπεριείχε το βασικότερο συστατικό. Αγάπη.