Το να είμαστε σε πλήρη γνώση του εαυτού μας έχει να κάνει με το πόσο βαθιά μέσα μας είμαστε διατεθειμένοι να κοιτάξουμε. Αυτό είναι τεράστια πρόκληση και συχνά μας προκαλεί φόβο. Υπάρχουν κομμάτια της ζωής μας και της προσωπικότητας μας που δε θέλουμε καν να κοιτάξουμε, που δε θέλουμε καν να θυμόμαστε ή που δεν θέλουμε καν να ξέρουμε ότι υπάρχουν. Υπάρχουν κομμάτια της ζωής μας που αποφύγουμε, κομμάτια του εαυτού μας που θέλουμε να απαρνηθούμε. Προτιμάμε να κουκουλώνουμε τους φόβους μας, παρά να τους αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο.
Όμως αν θέλουμε να ζήσουμε μία ικανοποιητική και πλήρη ζωή, μία ζωή με νόημα, τη ζωή που αληθινά θέλουμε, θα χρειαστεί να βουτήξουμε μέσα μας και να «κάνουμε ειρήνη» με τον εαυτό μας. Να βρούμε την αλήθεια, όποια κι αν είναι, και να την «αγκαλιάσουμε». Να αποδεχτούμε, δηλαδή, τον αληθινό μας εαυτό αντί να τον πολεμάμε.
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που όλοι βιώνουμε στο ταξίδι της ζωής. Το να λειτουργήσουμε με βάση το ποιοι πραγματικά είμαστε, το να εκφράζουμε έντιμα και ειλικρινά τους εαυτούς μας, το να είμαστε τολμηροί διεκδικώντας τα πραγματικά μας θέλω, μπορεί να φέρει και αρκετό φόβο μέσα μας.
Πού συχνά όμως τείνουμε να τρέχουμε μακριά ή να «κρυβόμαστε» από τους φόβους μας, βιώνοντας ταυτόχρονα ντροπή. Κι αυτό γιατί σκεφτόμαστε ότι «δε θα έπρεπε να το νιώθω αυτό» ή ότι «είναι λάθος να φοβάμαι». Κι όμως οι φόβοι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν. Είναι ο επιβιωτικός μας μηχανισμός. Είναι μέσα στα γονίδια μας γραμμένο το να φοβόμαστε. Έτσι επιβιώνουμε. Δεν υπάρχει λοιπόν, λόγος να ντρεπόμαστε που φοβόμαστε. Δεν υπάρχει λοιπόν, λόγος να ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε τους φόβους μας.
Η ερώτηση άρα, δεν είναι αν υπάρχει φόβος, αλλά η πιο σημαντική ερώτηση είναι:
Πως μπορώ να προχωρήσω πέρα από τους φόβους μου.
Πως μπορώ να παραμερίσω τους φόβους μου με τέτοιον τρόπο ώστε να μη με εμποδίσουν από το να είμαι ο αληθινός μου εαυτός.
Πως μπορώ να αφήσω στην άκρη τους φόβους μου ώστε να μη με εμποδίσουν από το να συνεχίσω να διεκδικώ μία ζωή πληρότητας, βασιζόμενος –η στα αληθινά μου θέλω.
Έχουμε τη δυνατότητα να «μεταμορφώσουμε» τους φόβους μας με το να τους παραδεχτούμε πρώτ’ απ’ όλα κι έπειτα με το αν τους εκφράσουμε.
Κι ενώ οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε κατά συνείδηση ψεύτες (δηλαδή, δεν έχουμε πρόθεση να «ξεγελάσουμε» τους ανθρώπους γύρω μας), τελικά λέμε καθημερινά «ψέματα» όταν αποφεύγουμε να εκφράσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Δεν εκφράζουμε τις αληθινές μας απόψεις, τα αληθινά μας συναισθήματα, τα αληθινά μας πιστεύω και άρα λέμε «ψέματα»!
Έχουμε εκπαιδευτεί να λέμε τις απόψεις που «πρέπει». Τις απόψεις που οι άλλοι θέλουν να ακούσουν από εμάς, να εκφράσουμε να συναισθήματα που «επιτρέπεται» να εκφράσουμε κι όχι τα αληθινά μας. Πόσο αληθινοί είμαστε τελικά; Πόσο μας ξέρουν οι άλλοι; Ποιοι πραγματικά είμαστε;
Το να είναι κάποιος τολμηρός, είναι συχνά τρομακτικό γιατί περιέχει ρίσκο, μικρό ή μεγάλο. Είναι όμως απαραίτητη η τόλμη για όσους θέλουν να ζήσουν μία αυθεντική ζωή, μία ζωή αληθινή, γεμάτη νόημα.
Η τόλμη έχει να κάνει με το να κάνουμε βήματα εκτός της «ζώνης άνεσης μας», δηλαδή βήματα πέρα από τα όρια της ασφάλειας μας, πέρα από αυτό που θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε. Η τόλμη έχει να κάνει με το να εκφραζόμαστε, συμπεριφερόμαστε, δραστηριοποιούμαστε και ζούμε με τρόπο θαρραλέο και σε προσανατολισμό με το ποιοι πραγματικά είμαστε, με το πια είναι η αληθινή μας φύση.
Επειδή όμως ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, έτσι και η ατομική εκδοχή της τόλμης του καθενός είναι διαφορετική. Αυτό δηλαδή που είναι τολμηρό και θαρραλέο για εμένα, για τον διπλανό μας ίσως να μην είναι και το ανάποδο. Όπως και να έχει όμως, το να είμαστε τολμηροί προϋποθέτει το να είμαστε σε επαφή με τις πιο βαθιές μας αλήθειες, επιθυμίες και θέλω στη ζωή κι έπειτα να έχουμε το θάρρος να τα κάνουμε όλα αυτά πράξη.
Ο δρόμος της αυθεντικής ζωής, του να ζεις με πληρότητα και νόημα δηλαδή, είναι ένας δρόμος όπου γενναιόδωρα απολαμβάνεις αυτό που είσαι, τιμάς και σέβεσαι αυτό που είσαι. Εάν πραγματικά αγαπήσουμε τον εαυτό μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι περισσότερες ανησυχίες μας, ακόμα και τα πράγματα (κυρίως υλικά) για τα οποία παλεύουμε, είναι άνευ ουσίας και νοήματος. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την αξία μας μέσα από τη συσσώρευση αγαθών, μέσα από τις επιτυχίες ή τα «κατορθώματα» μας. Θα γίνουμε περισσότερο αγαπητοί ή αποδεκτοί αν αποκτήσουμε καλύτερο αυτοκίνητο ή πιο ακριβή τσάντα; Αν δεν αποδεχτούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, αν δεν αγαπήσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, πως περιμένουμε να το κάνουν οι άλλοι για εμάς;
Όσες εμπειρίες κι αν μαζέψουμε, όσα ταξίδια κι αν πάμε, όσες γνωριμίες κι αν κάνουμε, όσα χρήματα κι αν αποκτήσουμε, όσες επιθυμίες μας κι αν κάνουμε πραγματικότητα, αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, στο τέλος της μέρας, τίποτα από αυτά δε θα έχει σημασία. Τίποτα από αυτά δε θα έχει σημασία μιας και πάλι θα είμαστε μόνοι. Μιας και πάλι θα ζούμε μία ζωή χωρίς νόημα, μιας και πάλι θα είμαστε κενοί, ζώντας μια ζωή χωρίς ουσία, μια ζωή που δε θα είναι ευθυγραμμισμένη με την αληθινή μας φύση, μια ζωή αποξενωμένη από τον αληθινό μας εαυτό και άρα μια ζωή κενή, μια ζωή μοναξιάς.
Δυστυχώς ζούμε μια ζωή όπου περιμένουμε από τους άλλους να μας δώσουν αυτά που πραγματικά λαχταράμε, αγάπη και αποδοχή. Ενώ στην πραγματικότητα, όλα αυτά, μόνο εμείς μπορούμε να τα δώσουμε στον εαυτό μας. Ας βρούμε την αγάπη και την αποδοχή για τον εαυτό μας μέσα μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου