Το μεγαλύτερο ψέμα για τη συγχώρεση

Είναι άσχημο συναίσθημα όταν αποκαλύπτεται ότι κάποιος σας είπε ψέματα, έτσι δεν είναι; Και ακόμα πιο άσχημο όταν το μαθαίνετε μετά από χρόνια ή από κάποιον άλλο. Εμένα με κάνει να νιώθω θυμό και ύστερα δυσπιστία και καχυποψία. Ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε μετά απ’ αυτό;

Συνήθιζα να πιστεύω ότι έπρεπε να υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες για να συγχωρέσω κάποιον. Για παράδειγμα, γιατί θα έπρεπε να το κάνω αυτό, αν το άλλο άτομο δεν ζητούσε συγγνώμη; Γιατί θα έπρεπε να το κάνω για τον οποιοδήποτε; Και εννοείται ότι έχω το δικαίωμα να νιώθω θυμό και αναστάτωση για όσο εγώ θέλω και κανείς δεν πρέπει να περιμένει από εμένα να συγχωρήσω.

Η σημασία της συγχώρεσης

Όμως, ήρθε μια μέρα που ανακάλυψα το μεγαλύτερο ψέμα για τη συγχώρεση. Θεωρούσα ότι ήταν ένα συναίσθημα- και ότι θα συγχωρούσα, όταν το ένιωθα. Τελικά, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η συγχώρεση αποτελεί μια επιλογή, όχι ένα συναίσθημα. Κι όμως! Και αυτό οδηγεί στη θέαση των σχέσεων από μια άλλη πλευρά. Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να επιλέξω να διώξω το θυμό και το φθόνο που κρατούσα για το άλλο άτομο. Δε χρειαζόταν να περιμένω για να νιώσω ότι μπορώ να το κάνω.

Ήταν μια περίεργη ανακάλυψη. Συνειδητοποίησα ότι ο θυμός και η πικρία στην πραγματικότητα πλήγωναν εμένα περισσότερο απ’ ότι το άλλο άτομο. Εξάλλου, δεν είχαν ιδέα τις περισσότερες φορές πόσο επώδυνη ήταν η κατάστασή μου. Τα βράδια ένιωθα θυμό, τόσο που μερικές φορές δεν μπορούσα να κοιμηθώ, και την υπόλοιπη μέρα φθόνο και γκρίνια. Επηρέαζε και τις άλλες σχέσεις μου επίσης- περίμενα ότι οι άλλοι θα με πλήγωναν έτσι κι αλλιώς και βρισκόμουν σε ετοιμότητα πάντα.

Όταν ανακάλυψα το λάθος που είχα κάνει για τη συγχώρεση, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι μπορούσα να αλλάξω την συναισθηματική εμπειρία της ζωής μου. Μπορούσα να ΕΠΙΛΕΞΩ να αφήσω πίσω μου το θυμό και την πικρία, επειδή δεν ήμουν πια το θύμα εκείνου που με πλήγωσε. Δεν ήταν εύκολο την πρώτη φορά- το ένιωθα κάπως ξένο προς εμένα. Αλλά μόλις το έκανα, ξαφνιάστηκα από το πόσο καλύτερα ένιωσα. Έτσι το έκανα ξανά και ξανά και ξανά. Εθίστηκα στο να συγχωρώ! Κάθε φορά που άφηνα κάτι πίσω μου, ένιωθα πιο ελαφριά και ευτυχισμένος.

Λίγες εβδομάδες αργότερα και ένας φίλος μου παρατήρησε ότι χαμογελούσα περισσότερο. Ήξερα ότι ένιωθα πιο ήρεμος- αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι γύρω μου μπορούσαν να δουν αυτή την αλλαγή σε εμένα. Κοιμόμουν καλύτερα και έτσι είχα περισσότερη υπομονή με το περιβάλλον μου, δεν εκνευριζόμουν τόσο εύκολα. Η εξάσκηση της συγχώρεσης μου χάρισε δύναμη να εμπιστευτώ ξανά και οι επόμενες σχέσεις μου άρχιζαν να γίνονται πιο υγιείς.

Ποιο ήταν λοιπόν το ψέμα που πίστευα μέχρι τότε; Ότι η συγχώρεση είναι ένα συναίσθημα- ότι θα έπρεπε να περιμένω την κατάλληλη στιγμή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η συγχώρεση είναι μια επιλογή.

Τι έκανα:

• Άφησα τον εαυτό μου μόνος του να διώξει το θυμό και την πικρία. Δεν περίμενα από τον άλλο να ζητήσει συγγνώμη, για να μπορέσω να ξεφορτωθώ τα άσχημα συναισθήματα μου. Μπορούσα και μόνος μου.

• Προσπάθησα να πάρω ένα μάθημα από την κατάσταση. Ρωτούσα τον εαυτό μου ποια ήταν και η δική μου ευθύνη. Έπρεπε να μάθω από τα λάθη μου, γιατί δεν γίνεται να είμαστε πάντα η αθώα πλευρά.

• Επέλεξα να το αφήσω πίσω μου. Και να συγχωρήσω. Βρήκα πολύ βοηθητικό αν το εξέφραζα, δυνατά, με λέξεις. Για παράδειγμα, θα έλεγα «Θύμωσα πολύ όταν με απογοήτευσες. Σ’ εμπιστεύτηκα και εσύ πρόδωσες την εμπιστοσύνη μου. Αλλά δεν πρόκειται να παραμείνω άλλο εγκλωβισμένος στον πόνο που μου προκάλεσες- αυτή τη στιγμή το αφήνω όλο πίσω μου. Και σε συγχωρώ».

Η συγχώρεση αποτελεί ένα πολύ ισχυρό όπλο για να δομήσουμε ισχυρές και υγιείς σχέσεις μελλοντικά. Και με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας. Δοκιμάστε το.