H ανάγκη

"Η ουσία δεν ανατρέπεται, αλλιώς δεν υπήρχε."

"Τα λάθη, τα ονομάζεις τέτοια γιατί δεν ξέρεις τον πραγματικό λόγο που έγιναν."

"Χρειάζεται ο άλλος με τον οποίο μοιράζεσαι, για να εκφραστεί κάτι, να επινοηθεί, να δημιουργηθεί." 

Η ανάγκη  γεννά τη δημιουργία. Όχι όμως από έλλειψη, αλλά από πληρότητα. Αυτή η ανάγκη εκδηλώνεται ως έλλειψη στα κατώτερα/πυκνότερα στρώματα ύπαρξης και έκφρασης, αλλά είναι πληρότητα στα ανώτερα επίπεδα.

Η ανάγκη στα κατώτερα δημιουργεί καταστροφή, στέρηση, εξάρτηση, εμμονές, έλλειψη, επανάληψη, αυτού που προσπαθεί να γεμίσει αλλά δεν μπορεί. Όμως η πραγματικότητα σχηματίζεται από την αντίληψη και η αντίληψη μεταβάλλεται, υπόκειται σε ερμηνεία, ανάλογα με το εύρος της γνώσης που συντίθεται με σοφία και σύνεση.

Η πηγαία ανάγκη είναι πάθος φλογερό που δεν στερεύει γιατί πηγάζει από πληρότητα, μεγαλόπρεπη ταπεινότητα, ακλόνητη ροή ουσίας. Είναι η δύναμη που δημιουργεί νέους κόσμους, συνθέτοντας, απλώνοντας, εκφράζοντας το θείο πυρ: το πνεύμα.

Στον κόσμο μας, οι εκφράσεις αυτές βρίσκονται εκδηλωμένες παντού, αλλά κρυμμένες στους απαίδευτους στην εσωτερική, ανώτερη όραση. Αντεστραμμένες και παραμορφωμένες στην στατική εικονική αντίληψη που αδυνατεί ακόμα ή είναι ανίκανη να μετατοπιστεί.  

Όσοι αντιλαμβάνονται, δεν χάνουν το  χρόνο τους σπαταλώντας την πολύτιμη, θεία, δημιουργική ενέργειά τους, ούτε ανήκουν στην αντεστραμμένη απεικόνιση που παρασύρει πολιτισμούς, κόσμους, κατακτήσεις, τη συνείδηση, τα πάντα προσωρινά, στη δύνη της αβύσσου.
 
Η ανάγκη αυτή, που είναι ξεχείλισμα πληρότητας, κάποτε θα εκφραστεί από τη συνειδητότητα με διαφορετική λέξη/έννοια. Γιατί δεν φαίνεται όσο είμαστε αδαείς, αλλά απλώνεται, μοιράζεται, ενώνεται και δημιουργεί, πέρα από ονειρικές θεάσεις. Και μια μόνο "σπίθα" της, μεταμορφώνει κόσμους ολόκληρους και αλλάζει τη συνειδητότητα, διαπερνώντας τον κώδικα ασφαλείας της. Η ισχυρότερη δύναμη, που πρέπει να παιδευτούμε, να μυηθούμε (μόνο εσωτερικά) για να αντέξουμε να κρατήσουμε, ανάλαφρα και σταθερά. Οδηγός μας είναι πάντα η διαπεραστική ματιά μας στη ζωή, στα πάντα που συναντάμε και αποτελούν ενδείξεις, υποδείξεις, αποδείξεις, που όμως οφείλουμε να μεταφράσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη τους, βιωματικά. 

 

Ανάμεσα στους χιλιάδες καθρέφτες μας, που συναντάμε και τα εικονικά όνειρα που βλέπουμε και ζούμε, βρίσκεται ο θησαυρός, οι ακτίνες "θείου" φωτός που δεν φαίνονται με το γυμνό μάτι και ο φυσικός νους θα σπεύσει να ερμηνεύσει, με θεωρίες που εξασφαλίζουν τη φαινομενική, εγωική γνώση του.

 

Αν αντισταθούμε, αν παραμένουμε ταπεινά και μεγαλόπρεπα πιστοί σ' αυτήν την πηγαία, ανώτερη "ανάγκη"/πάθος, θα ανυψωθούμε. Τα φυσικά μας μάτια αντικρίσουν τον Κόσμο για πρώτη φορά, ο νους θ' απελευθερωθεί από τις εμμονές και τους εφιάλτες του, η καρδιά θα χτυπήσει στο ρυθμό της αιωνιότητας που κανένας άνθρωπος, καμία δύναμη, καμία εικονική απεικόνιση δεν θα μπορεί να σιγάσει, να σταματήσει ή να εμποδίσει.
 

Ο δρόμος είναι μακρύς και ο χρόνος πάντα θα μάς παρασύρει με τα παιχνιδίσματά του, μέχρι να καταλάβουμε πως μάς υπηρετεί, αν δεν τον φοβόμαστε, αν δεν τον υπηρετούμε μαρτυρικά, αν συνειδητοποιήσουμε βιωματικά πως μετέχουμε δημιουργικά, πως είμαστε κομμάτια/μέρη αυτής της πηγής. 

 

Λίγοι διαπερνούν τον κώδικα της συνειδητότητας. Πιο ελκυστικό θα είναι πάντα να τον υπηρετούμε, νομίζοντας πως τον σπάμε. Αλλά η Αγάπη ποτέ δεν χρειάστηκε πολλούς για να εκφραστεί. Όχι, δεν "είμαστε όλοι ένα", ούτε είσαι ποτέ "μόνος" αν μέσα σου καίει το αιώνιο πυρ, η φλόγα της ουσίας, η αστείρευτη πηγή της πληρότητας που δημιουργεί, ενώνοντας, συνθέτοντας, προχωρώντας ακούραστη, με φρεσκάδα και αθωότητα, μετατρέποντας τα πάντα σε αλήθεια στο πέρασμά της. 

 

Μπορούμε να εκδηλώσουμε όσους εικονικούς κόσμους θέλουμε. Ο κόσμος της Αλήθειας είναι ένας.