Η αληθινή αγάπη αποτελεί άνοιγμα ψυχής

Η αληθινή αγάπη στη φιλική ερωτική συγγενική σχέση αναπνέει χάρη στην αποδοχή και τον σεβασμό. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, ερωτευόμαστε τον έρωτα στο πρόσωπο του άλλου, αγαπάμε την ίδια την αγάπη, αυτό που ενσαρκώνει ο άλλος για μας, αλλά όχι τον ίδιον.

Οι άνθρωποι, που δεν σέβονται και δεν αποδέχονται ο ένας τον άλλον, χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να βιώσουν τον έρωτα ή την αγάπη μέσω του άλλου, αλλά δεν χρειάζονται ο ένας τον άλλον όπως είναι στην πραγματικότητα. Δεν γοητεύονται αληθινά ο ένας από τον άλλον, αλλά από τις εικόνες που δημιουργούν για τον εαυτό τους χάρη στην ύπαρξη του άλλου, από τις φαντασιώσεις που δημιουργούν για τη σχέση που τις ταιριάζουν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου.

Η αληθινή αγάπη αποτελεί άνοιγμα ψυχής, μοίρασμα βαθύτερων συναισθημάτων, που αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε περιπτώσεις που υπάρχει αμοιβαία αποδοχή για αυτό που είναι ο άλλος και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι και σεβασμός με την έννοια της αμοιβαίας ανταπόκρισης, της προτεραιότητας, της προστασίας των συναισθημάτων, των καθαρών μηνυμάτων, της συνέπειας λόγων και πράξεων, των ορίων σε συμπεριφορές που βλάπτουν την αγάπη.

Χρειάζεται να βιώνουμε εμπειρίες, όχι απλά για να μαθαίνουμε, αλλά γιατί μέσα από τις σχέσεις μας προσδίδουμε νόημα στη ζωή μας, μια που κάθε σχέση μάς κάνει πιο επιεικείς με τον εαυτό μας, πιο ανοιχτούς στη ζωή, πιο ενωμένους με τους άλλους, όταν βέβαια αφεθούμε στα συναισθήματά μας για τον άνθρωπο που νιώθουμε συναισθήματα. Χρειάζεται όμως παράλληλα να γνωρίζουμε πως μια σχέση αποκτά ρίζες μόνο όταν εμπεριέχει την αποδοχή και το σεβασμό. Αν αυτά απουσιάζουν, είναι απλά ένας σταθμός που μπορεί να μας χαρίσει τα δώρα του αλλά δεν είναι το λιμάνι μας.

Οι τραγωδίες προκαλούνται όχι γιατί διαπιστώνουμε ότι μια σχέση δεν μπορεί να εξελιχθεί αλλά από τις δικές μας προσδοκίες για αυτήν, από τη διάθεσή μας να ντύσουμε κάτι με τα ρούχα της αρεσκείας μας.

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι όμορφο να γνωρίζουμε σταθμούς στη ζωή μας, χωρίς όμως να τους βαφτίζουμε με διαφορετικά ονόματα από αυτά που έχουν, απολαμβάνουμε με ουσιαστικό τρόπο τη ζωή. Αν δηλαδή ένας άνθρωπος έχει χιούμορ, αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν διακρίνεται από αποδοχή και σεβασμό, αν θα πούμε στον εαυτό μας πως η γνωριμία με αυτόν τον άνθρωπο θα εξελιχθεί σε σχέση, αυτό είναι μια προσδοκία μας. Η συγκεκριμένη γνωριμία μπορεί να μας χαρίσει στιγμές ανάσες και ψυχικής ευφορίας και την εκτιμάμε για αυτό, αλλά δεν έχει τα θεμέλια για να εξελιχθεί και να διαρκέσει στο χρόνο, εκτός βέβαια και αν διαμορφωθεί ένα κλίμα αποδοχής και σεβασμού στην πορεία, κάτι βέβαια που θα συμβεί, μόνο όταν και οι δυο άνθρωποι είναι ώριμοι και ανοιχτοί σε αυτήν τη διεργασία αλλαγής.

Για να εκτιμήσουμε την κάθε σχέση για αυτό που μπορεί να μας προσφέρει, χωρίς να πιέζουμε και τους ανθρώπους και εμάς να ανταποκριθούμε σε κάτι άλλο, χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί δημιουργούμε παράταιρες προσδοκίες, γιατί δεν βάζουμε τα όρια μας, γιατί ενώ γυρεύουμε την εκτίμηση και την ηρεμία εμπλεκόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοϋποτίμησης και άγχους. Χρειάζεται δηλαδή να δούμε την ευθύνη μας σε κάθε κατάσταση στην οποία εμπλεκόμαστε, ποιους ρόλους παίζουμε με επαναλαμβανόμενο τρόπο και γιατί, ποιες ανάγκες επιθυμούμε να καλύψουμε μέσα από την κάθε σχέση και γιατί γυρεύουμε την ικανοποίησή τους από άλλους και δεν τις αναλαμβάνουμε εμείς. Τι επιθυμούμε αληθινά για τον εαυτό μας και τι μπορούμε να επιτύχουμε πραγματικά για μας τη δεδομένη χρονική στιγμή

Κάθε σχέση, κάθε κατάσταση στην οποία συμμετέχουμε αλλά και κάθε γεγονός στη ζωή μας, είναι πολύ εύκολο να το δούμε ως κάτι το οποίο θα μεταθέσουμε τη δυσκολία μας και θα το κατηγορήσουμε για αυτό. Το δύσκολο αλλά το μόνο γόνιμο είναι να το δούμε ως μια ευκαιρία να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να αναλάβουμε δυναμικά την ευθύνη να επανορθώσουμε ό,τι σφάλλαμε σε σχέση με τον εαυτό μας, ώστε να το αλλάξουμε.

Όταν τολμήσουμε να κάνουμε τους απολογισμούς μας και να αναλάβουμε την ευθύνη τους, νιώθουμε όμορφα με τον εαυτό μας που τολμήσαμε να βιώσουμε γεγονότα όπου χάρη σε αυτά ανοίξαμε τα φύλλα της καρδιάς μας και χαιρόμαστε με διαφορετικό τρόπο τα δώρα της ζωής, γιατί τα απολαμβάνουμε για αυτό που μπορούν να μας προσφέρουν, έχοντας βέβαια επίγνωση και της δικής μας χωρητικότητας και δεκτικότητας για αυτά.