Γιατί "κολλάμε" σε διάφορες καταστάσεις

Το Αμερικανικό «Εθνικό ινστιτούτο για την κλινική εφαρμογή της συμπεριφορικής ιατρικής» (nicabm) πρόσφατα, έθεσε σε διάφορους επιστήμονες του χώρου, το ερώτημα «τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να «κολλάνε» σε διάφορες καταστάσεις και να μην μπορούν εύκολα να βγουν από αυτές, παρά τις διάφορες θεραπευτικές μεθόδους που έχουν δοκιμάσει».

Οι απαντήσεις ποικίλες, ανάλογα με την ειδικότητα του κάθε επιστήμονα, απλές διαπιστώσεις ή εξηγήσεις, ωστόσο καμία δεν έδωσε την λύση στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Το NICABM θα κάνει στη συνέχεια ένα σεμινάριο, με το θέμα αυτό, με ομιλητές πολλούς από τους καταξιωμένους στο χώρο αυτό Αμερικανούς επιστήμονες, όπως ανακοινώνει.

Το θέμα είναι σημαντικό, γιατί εξαρτάται από αυτό η υγεία, αλλά και ζωή ολόκληρη κάθε ατόμου. Προσωπική μου άποψη, μέσα από την δεκαετή μου ενασχόληση με το θέμα της αντιμετώπισης του στρες, που με έχει φέρει σε επαφή με πάρα πολλούς ανθρώπους, ασθενείς και μη, είναι πως μόνον η αύξηση της αυτοπεποίθησης μέσα από την κατανόηση του μεγαλείου της ανθρώπινης, και όχι μόνον, ζωής μπορεί να κινήσει κάποιον έξω από τα «κολλήματα» στα οποία από νωρίς η κοινωνία φροντίζει να μας βάζει.

Το διαπιστώνω αυτό, όσο βλέπω την αλλαγή στη σκέψη και τη συμπεριφορά ατόμων, που έχουν παρακολουθήσει πολλά από τα σεμινάρια και τις διαλέξεις μου, καθώς και όσων ασκούνται συστηματικά μαζί μου σε ομάδες ή ατομικά.

Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ, πως δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η αλλαγή. Οι δρόμοι, που έχει δημιουργήσει στον εγκέφαλό μας η γαλούχηση από γονείς, συγγενείς και όλη την κοινωνία, είναι πολύ δύσκολο να σβηστούν για να μπορέσουν να ξαναγραφτούν στον εγκέφαλο καινούργιοι.

Το υποσυνείδητο γεμάτο μνήμες και συναισθήματα, κρατάει καλά τη ζωή μας στα χέρια του, όπως σας έχω πολλές φορές εξηγήσει. Περίπου 10.000 ώρες επανάληψης μιας συνήθειας χρειάζονται για να γίνει κάποιος πολύ καλός σε κάτι, λένε οι νευροβιολόγοι. Τα «κολλήματα» που οφείλονται σε τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, όπως όλοι γνωρίζουμε έχουν απασχολήσει πολύ περισσότερες ώρες τον νου μας, δυστυχώς. Έχουμε, δηλαδή, γίνει πολύ καλοί στο να ασχολούμαστε συνεχώς με αυτά…

Γι αυτό πιστεύω τόσο πολύ στο ότι η εκπαίδευση πρέπει να ξεκινήσει από τα σχολεία. Όσο πιο μικρός ακούσει και μάθει κάποιος να αντιμετωπίζει σωστά τις απειλές (στρες) της ζωής, τόσο λιγότερα «κολλήματα» θα έχει στη ζωή του. Τόσο πιο έτοιμος θα είναι να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση και να διαφυλάξει την υγεία του.

Το ελπίζω…