Ο Πνευματικός οδηγός

Ο Πνευματικός οδηγός, κανονικά είναι διάφανος και αμερόληπτος από κάθε τι.

Πνευματικός οδηγός δε σημαίνει, ότι όταν θα αναλάβεις κάποιον για να τον «βοηθήσεις», να τον οδηγήσεις να αποφεύγει το περιβάλλον του ή κάποιους από τους ανθρώπους του ως τοξικούς ή αρνητικούς. Να γεμίσει παραπάνω φόβους και ανασφάλειες, ψυχαναγκασμούς και νευρώσεις. Από το να αρχίσει να νιώθει ότι το περιβάλλον του είναι τοξικό και εχθρικό και να μην ξέρει τι να κάνει. Και φυσικά ούτε να δέχεσαι, ως Πνευματικός, μόνο αυτούς που είναι καλά ή «θετικοί». Γιατί η Πνευματική διαδρομή, μας δείχνει την αμεροληψία και φυσικά μας διδάσκει ότι θα έρθουν για Πνευματική υποστήριξη οι νοσούντες. Αυτοί δηλαδή που είναι «άρρωστοι» και έχουν συναισθηματικές μεταπτώσεις.

Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και με έναν γιατρό, τον οποίο δεν θα τον επισκεφθεί αυτός που είναι καλά, αλλά ούτε ο γιατρός θα κάνει επιλογή να δεχτεί τον βαριά ασθενή ή όχι.

Τι θα τους κάνουμε δηλαδή τους ασθενείς θα τους «πετάξουμε»;
Έτσι λοιπόν το να αναλάβουμε εμείς οι Πνευματικοί οδηγοί ανθρώπους και να τους οδηγούμε να «φοβούνται» τη σκιά τους, δηλαδή τους ανθρώπους τους και το περιβάλλον τους, θα πει ότι μας λείπει η βασική και ουσιαστική γνώση της αυτογνωσίας. Μας λείπει δηλαδή το καθρέφτισμα. Και έτσι με το να βάζουμε τους «ασθενείς» μας στον δρόμο του αποφεύγω, δεν τους διδάσκουμε, δεν τους βοηθάμε, αλλά τους οδηγούμε να βουλιάζουν όλο και περισσότερο μέσα στο εγώ τους. Δεν τους διδάσκουμε τον καθρέφτη και πώς το περιβάλλον μας καθρεφτίζεται από τις συμπεριφορές μας. Αλλά τους οδηγούμε να κοιτάζουν καχύποπτα όλους τους γύρω τους και να ψάχνουν ποιος ή τι τους κάνει περισσότερο κακό. Πόσο και ποιος είναι τοξικός και αρνητικός.

Δεν κάνει λοιπόν ο Πνευματικός face control. Κι αν κάνει, ας αναζητήσει ποια κατάρτιση του λείπει.
Να θυμάται ο Πνευματικός ότι ο άρρωστος θα πάει στον γιατρό, και αυτός που δεν γνωρίζει θα αναζητήσει δάσκαλο. Και όχι οι υγιείς και αυτοί που έχουν τη γνώση.

Πνευματικός θα πει ξέρω και έχω γνωρίσει την αγάπη ως ενέργεια και τίποτε δεν με ορίζει, ούτε με καθορίζει. Και φυσικά δεν κρίνω, αξιολογώ και κατατάσσω. Αλλά αντίθετα αναγνωρίζω, αγκαλιάζω, αποδέχομαι, φωτίζω και φωτίζομαι.