Ζούμε ή επιβιώνουμε;

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας τείνουν να πάρουν διαστάσεις νόσου η μιζέρια, η θλίψη, η παραίτηση. Είναι πλέον σύνηθες να βλέπουμε γονείς που νιώθουν ανήμποροι και λίγοι, παιδιά δυστυχισμένα ως αποτέλεσμα της στάσης των γονιών τους και τελικά μια ολόκληρη κοινωνία να βυθίζεται στη μιζέρια.

Και όλα τα παραπάνω να έρχονται ως συνέπεια της κρίσης και με την πεποίθηση ότι η οικονομική φτώχια αυτονόητα συνεπάγεται την ψυχική μιζέρια.

         

Πότε η ζωή μας δεν είχε δυσκολίες, ασθένειες και πόνο; Οι λειτουργοί της ψυχικής υγείας το γνωρίζουν πολύ καλά αφού είχαν την δυνατότητα και πριν την κρίση, να φωτίζουν τα ψυχικά μονοπάτια των ανθρώπων και να βλέπουν από κοντά την δυσκολία αλλά και την ομορφιά του ανθρώπινου προσώπου.

Η κρίση μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία. Την ευκαιρία της επιλογής. Της επιλογής ανάμεσα στην επιβίωση και στην ευχαριστιακή βίωση της ζωής.

Η επιβίωση αφορά μια ζωή στον αυτόματο πιλότο. Μια ζωή με όρους καθηκοντολογίας, με όρους που θέτουν κάποιοι άλλοι για εμάς χωρίς ανάληψη προσωπικής ευθύνης.

Μια ζωή από την οποία λείπει το μοίρασμα της χαράς και κυριαρχεί το μοίρασμα της κούρασης. Στην επιβίωση αναζητάμε εξωτερικούς παράγοντες για να τους χρεώσουμε τις δυσκολίες μας και περιμένουμε αποκλειστικά από εκείνους να βελτιώσουν τις συνθήκες υπό τις οποίες θα ζούμε. Στην επιβίωση χάνεται το ανθρώπινο πρόσωπο καθώς οι κινήσεις είναι ρομποτικές απλά «για να βγει η μέρα».

Η ευχαριστιακή βίωση της ζωής ως η άλλη επιλογή, δεν αναφέρεται στην ικανοποίηση που προκύπτει από ένα μεμονωμένο, πρόσκαιρο γεγονός. Αποτελεί υπαρξιακή στάση που υφίσταται ανεξάρτητα από την όποια κρίση. Αυτό δεν σημαίνει ότι την παραβλέπει, αλλά μέσα από την επεξεργασία της δυσκολίας αποκτά δεξιότητες για να την υπερβεί.

Ο άνθρωπος που ζει ευχαριστιακά προχωρά με προσωπική ευθύνη δίχως να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους για τα δεινά που του συμβαίνουν. Ο ευχαριστιακός τρόπος ζωής δίνει δυνατότητες για αυτογνωσία που πηγάζει από τον πόνο και τις αστοχίες. Δεν αφορά ένα ροζ σύννεφο πάνω στο οποίο βλέπουμε την ζωή να προχωρά υποδυόμενοι πως δεν υπάρχουν δυσκολίες. Αφορά εκείνη την στάση που παρά τις δυσκολίες, τις οποίες αναγνωρίζει μπορεί να το παλεύει.
Θα ευχόμασταν την απουσία του πόνου και της δυσκολίας. Η φθορά όμως είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης και τα προβλήματα και οι αδικίες θα βρίσκονται πάντα μπροστά μας.

Καλούμαστε να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να είμαστε, πώς θέλουμε να απαντήσουμε στην κρίση και στη ζωή μας την ίδια. Οι δυσκολίες θα μας εξοντώσουν ή θα μας ατσαλώσουν; Θα υιοθετήσουμε μια στάση μοιρολατρική που την ευθύνη για την ζωή μας θα την έχουν άλλοι και για αυτό το λόγο θα θρηνούμε για όλες τις αδικίες που μας συμβαίνουν;

Ή θα μπούμε να υπερασπιζόμαστε την ζωή που μας έχει δοθεί βάζοντας οι ίδιοι τους όρους;

Το διαμάντι που ο καθένας κρύβει μέσα του λάμπει ύστερα από επεξεργασία. Ας εργαστούμε μέσα στο προσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό μας εργαστήριο ώστε να φτάσουμε πιο κοντά στη σοφία και στην ολοκλήρωση.