Όταν ο άνθρωπος ενεργεί, (ζει και κινείται), με βάση ένα περιορισμένο, κατασκευασμένο, χωριστικό, και μεμονωμένο «εγώ», μη κατανοώντας και μη βιώνοντας το γεγονός της αδιαχώριστης ενότητας του με τα πάντα, τότε, ακολουθεί πιστά τον εκάστοτε καθορισμένο προγραμματισμό, και ουσιαστικά κατευθύνεται τυφλά από αυτόν, μη συνειδητοποιώντας την όλη διαδικασία. Αυτό, γιατί «νομίζει» πως ο ίδιος «κάνει», «πραγματοποιεί» στη ζωή του αποφάσεις, σχέδια και στόχους. Δεν αντιλαμβάνεται πως τα πάντα κυλούν μόνα τους, μια και ακολουθεί τυφλά, αυτό που του «υποδεικνύει» ο προγραμματισμός που ο ίδιος όρισε. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που πονάει. Γιατί πάει κόντρα, (ή δοκιμάζει να πάει κόντρα, μια και κάνει την απόπειρα), σε μια διαδικασία που δεν έχει ούτε τα μέσα, ούτε τη δύναμη να υπερβεί, να ελέγξει, να διευθετήσει… Έτσι γίνεται ο ίδιος μία Ανισορροπία, μέσα σε μια Δημιουργία Τέλειας Ισορροπίας. Ε, δεν θα πονάει; Δεν θα υποφέρει;
Έτσι, κοιτά μόνιμα κοντόφθαλμα, και γι’ αυτό και βάζει δεσμά, (ασυνείδητα), από τα οποία και έκτοτε κατευθύνεται. Πόσο αστείο είναι που νομίζει τότε ότι αποφασίζει, όταν τελικά αντί γι’ αυτόν, αποφασίζουν ουσιαστικά οι επιθυμίες του, οι ανασφάλειες του, και η ελλείψεις που μόνιμα αισθάνεται;
Όλα όμως γίνονται, από το τεράστιο ποτάμι Ζωής, που διαποτίζει τα πάντα με Νοημοσύνη. Δεν υπάρχει «κάποιος» που κάνει λοιπόν. Η ίδια η Νοημοσύνη είναι που ρυθμίζει την Ισορροπία, τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα. Με μια οπτική, που είναι πολύ μακριά, ώστε να γίνεται κατανοήσιμη από τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων, και την περιοριστική οπτική τους, με την οποία φωτίζουν και κατευθύνουν τις ενέργειες και το ενδιαφέρον τους, μόνο σε ότι αφορά τις μικρές τους μεμονωμένες και εγωιστικές ζωούλες. Καμία Αντίληψη (ή ζώσα ζωή) του ζωντανού οργανισμού ως ΌΛΟΝ, που οι ίδιοι αποτελούν μόρια του. Το ΟΛΟΝ όμως, ορίζει τον Εαυτό Του, κι αυτό, ανάλογα τις ανάγκες που πρέπει να διευθετηθούν, ώστε να είναι άριστη η λειτουργία όλου του συστήματος των κόσμων.
Από την άλλη, (όντας μη δέσμιος κάποιου κατευθυνόμενου προγραμματισμού), και πάλι τα πάντα (σαφώς και) κυλούν μόνα τους, με τη διαφορά όμως εδώ σε αυτή τη δεύτερη φάση, πως έχει ο άνθρωπος, (όταν μπορεί να συλλάβει) πλήρη Επίγνωση αυτού. Όπως, και του όλου μηχανισμού που λειτουργεί, (και που ο ίδιος αποτελεί ένα αλληλένδετο γρανάζι), και γι’ αυτό και είναι ΠΑΡΟΝ. Ολοκληρωτικά παρόν, σε κάθε κίνηση που συλλαμβάνει να συμβαίνει. Είτε αφορά τη φύση, τους ανθρώπους, τις σκέψεις που εμφανίζονται, τα συναισθήματα που βιώνει, τις σωματικές λειτουργίες που διεξάγονται.
Γιατί ακριβώς το να είναι ολοκληρωτικά παρόν σε κάθε κίνηση που συλλαμβάνει, είναι που τον καθιστά ακέραιο μέρος των πάντων, που απλά τα βλέπει να διεξάγονται μπρος του. Είναι έτσι, ο μάρτυρας… Τότε, κατανοεί απόλυτα την πραγματικότητα τους, ως τις κινήσεις (τα φαινόμενα), που εμφανίζονται μόνο προσωρινά, κινούμενα, και μετά χάνονται στο τίποτα, δηλαδή από εκεί που προήλθαν…
Έτσι, συμβαίνουν τα πάντα αβίαστα. Σαν, από μόνα τους... Αλλά και χωρίς να είναι κάποιος που τα διευθετεί… Αυτή η Ισορροπία έτσι, υπάρχει, και γι’ αυτό ακριβώς και μπορούμε να τη ζούμε. Ξεφεύγοντας βέβαια οι ίδιοι από τους περιορισμούς που βάλαμε (ο καθένας μας), οι οποίοι μας καθιστούν τυφλούς, και ανίκανους να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Γιατί η κάθε μας στάση, (η οποία προκαλεί ανισορροπία), είναι ακριβώς αυτή που είναι υπεύθυνη, και δημιουργεί την ανικανότητα μας να δούμε, την έμφυτη Ισορροπία που υπάρχει στα πάντα. Μόνο ο άνθρωπος λοιπόν ανισορροπεί, και βιώνει την σύγκρουση, τον πόνο και την αστάθεια, μη Ισορροπώντας στη Φύση του.
Γιατί δεν έχει καμία σημασία από τι αποτελείται η εξωτερική μας ζωή, ούτε τι κάνουμε, ή δεν κάνουμε. Σημασία έχει «που είμαστε» εσωτερικά. Τότε συμβαδίζουμε με τη Φύση μας, και «μαγικά», διευθετούνται τα πάντα στη ζωή μας. Όμως, οι «φοβίες» για τα «σκηνικά» που θα χάσουμε (όντες στη Φύση μας), και η απεγνωσμένη προσπάθεια να Είμαστε, αλλά υπό όρους, μας κρατά και πάλι δέσμιους… Η ακολουθία της Φύσης μας όμως, θα μας βγάλει «έξω» από τα πάντα. Είμαστε έτοιμοι; Γιατί έτοιμος σημαίνει μη δέσμιος, μη περιορισμένος, μη ταυτισμένος με την σημερινή κοινωνία του παραλόγου.
Ένα είναι το σίγουρο. Πρόκειται για μονόδρομο…
Πλήρη σκλαβιά, ή πλήρη Ελευθερία;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου