Ο φόβος και ο πόνος είναι μπροστά στην κρυμμένη σου δύναμη ασήμαντες δυνάμεις.

Μοιάζει με κινηματογραφική ταινία. Που λες δεν μπορεί, κάποτε θα τελειώσει και θα βγω έξω από το σινεμά, στην πραγματικότητα. Κι όμως, δεν είναι μυθοπλασία. Είναι το σενάριο, που η ίδια η πραγματικότητα έχει πλάσει. Είναι η πραγματικότητα, ωμή, σκληρή και απαιτητική.
Και σε αυτή τη σκηνή, σε αυτή την πλοκή, σε αυτή τη δράση γίνεσαι πρωταγωνιστής ή συμπρωταγωνιστής. Χωρίς να το έχεις επιλέξει, χωρίς να έχεις διαβάσει το σενάριο, χωρίς να έχεις προετοιμαστεί. Και ως πρωταγωνιστής, είσαι υποχρεωμένος να αγωνιστείς για να δικαιολογήσεις τον τίτλο σου στους τίτλους αρχής. Πρέπει να αντιδράσεις στη δράση. Δε θα εισπράξεις χρήματα γι’ αυτό, δε θα γίνεις διάσημος, μπορεί και να δεχτείς κριτικές από τους τηλεκριτικούς.

Πάνω από όλα όμως ως πρωταγωνιστής, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια μεγάλη επιτυχία. Να διαχειριστείς την κατάσταση, να απαλύνεις σταδιακά τον πόνο και το φόβο και να βάλεις έναν ανώτερο στόχο, που θα υπηρετήσεις πιστά και μέχρι το τέλος. Να επανέρθει η κατάσταση στην πρότερη ηρεμία και ομαλότητα, χωρίς να αφήσει πληγές, μέσα και έξω από τα σώματα.
Αν το δεις από απόσταση, αν το ακούσεις ως μία φήμη, αν στο περιγράψουν, λες ότι είναι πολύ πιθανό να λυγίσεις, να σπάσεις, να καταρρεύσεις και να μην μπορείς να βοηθήσεις ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό. Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές και τις επόμενες που θα ακολουθήσουν, να πελαγώσεις, να τρέμεις, να κάνεις λάθος, να μπερδευτείς, να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Είναι ανθρώπινο.

Είναι μια πιθανότητα και αυτό. Όμως είναι μια πιθανότητα μικρή.
Εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, η ανάγκη για να βοηθήσεις και να βοηθηθείς μέσα από τις δικές σου πράξεις, η υπέρτατη ανάγκη για επιβίωση και αυτοσυντήρηση σε ατσαλώνουν, σε δυναμώνουν, σε κάνουν τέρας ψυχραιμίας, σε μετατρέπουν σε έναν τέλειο υπολογιστή. Όχι ηλεκτρονικό, ανθρώπινο. Που κάνει τα πάντα σωστά ή αρκετά σωστά. Σαν να είχες τελικά διαβάσει το σενάριο και να είχες προετοιμαστεί. Γίνεσαι αυτό που πρέπει και χρειάζεται να είσαι.

Λες «αυτά δεν γίνονται». Να όμως, που γίνονται. Όλα γίνονται. Σημασία όμως, δεν έχει τι έγινε. Σημασία έχει τι συμπεράσματα και ποια μαθήματα αυτογνωσίας βγήκαν από αυτό. Σημασία έχει ότι ο φόβος, ο πόνος και το κακό, που ο άλλος θέλει να σου προκαλέσει, είναι χαμερπείς, ποταπές και ασήμαντες δυνάμεις, μπροστά στη φυσική, στην εσωτερική, στην κρυμμένη και φανερή σου δύναμη να απαντάς αποστομωτικά με το καλό και το σωστό. Σημασία έχει ότι ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, πέρα για πέρα αληθινά και με αποδείξεις.

Δεν νομίζω τελικά, μετά από όλα αυτά και μετά από κάποιο χρόνο που έχει περάσει και πάντα λειτουργεί θεραπευτικά, ότι όλη αυτή η διαχείριση είναι ιδιαίτερο γνώρισμα, χάρισμα, δύναμη ή δεξιότητα κάποιου ιδιαίτερου ανθρώπου. Είμαι σίγουρος τελικά, ότι είναι εκ γενετής προίκα και εφόδιο κάθε υγιούς ανθρώπου, που θέλει να κάνει και να ζει το καλό για να αντλεί δύναμη και ικανοποίηση μέσα από αυτό.