Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΝΙΤΣΕ

ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.   Φρ. Νίτσε.  « Aυτό που παρουσιάστηκε από το χριστιανισμό ως δήθεν «Αλήθεια», αποδείχθηκε ως η πιό επιζήμια, πονηρότερη και υπόγεια μορφή του ψεύδους. Η ιερή πρόφαση της δήθεν βελτίωσης της ανθρωπότητας είναι μιά απάτη, την οποίας μοναδικός σκοπός είναι να ρουφήξει το αίμα της ζωής κάνοντάς την αναιμική. Η ηθική του βαμπιρισμού…

» Αυτός, που αφαιρεί τη μάσκα από το πραγματικό πρόσωπο της χριστιανικής ηθικής, ξεμασκαρεύει ταυτόχρονα και την απαξία όλων των δήθεν αξιών, στις οποίες πιστεύουν έως σήμερα οι χριστιανοί, ή τουλάχιστον πίστευαν μέχρι τώρα.
» Δεν βλέπει πια τίποτε άξιο για σεβασμό, ακόμα και στους πιο αξιοσέβαστους ανθρώπινους τύπους ανάμεσά τους, και σε εκείνους ακόμα, που κάποιοι θεώρησαν ως δήθεν αγίους, αλλά βλέπει σ’ αυτούς –γιατί δυστυχώς μπορεί ακόμα και γοητεύει αρκετούς- το πιο απαίσιο είδος εκτρωμάτων.
» Η έννοια «Θεός» εφευρέθηκε σαν αντιθετική στην έννοια ζωή συσσωρεύοντας όλους τους θανάσιμους εχθρούς της ζωής, ό,τι πιο βλαβερό, δηλητηριώδες και συκοφαντικό υπάρχει σε μια απαίσια ενότητα. Οι έννοιες «υπερπέραν», «αληθινός κόσμος» εφευρέθηκαν για να απαξιώσουν τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει – για να μη μείνει κανένας σκοπός, καμιά λογική, κανένα καθήκον στη γήινη πραγματικότητα μας.
» Οι έννοιες «ψυχή», «πνεύμα» και στο τέλος μάλιστα «αθάνατη ψυχή», εφευρέθηκαν για την ταπείνωση του σώματος, για να το καταστήσουν αρρωστημένα «άγιο», ώστε όλα τα σοβαρά ζητήματα της ζωής… ν’ αντιμετωπισθούν με ανατριχιαστική ελαφρότητα.
» Αντικατέστησαν την φυσιολογικότητα με την «σωτηρία της ψυχής», η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία κυκλική παραφροσύνη, κινούμενη αενάως από τους σπασμούς της μετάνοιας, την υστερία της λύτρωσης.
» Η έννοια «αμαρτία», μαζί με το απαραίτητο όργανο μαρτυρίου, την «ελεύθερη βούληση», επινοήθηκε για να μπερδέψει τα ένστικτα, για να μετατρέψει τη δυσπιστία προς τα ένστικτα σε δεύτερη φύση. Έχοντας σαν έμβλημα, σαν «καθήκον», τείνοντας προς το «άγιον», προς το «θείον» μέσα στον άνθρωπο, με τις έννοιες της «αυταπάρνησης», της «αυτοδιάψευσης», που είναι χαρακτηριστικό σημάδι της παρακμής και με τη σαγήνη τον βλαβερού, την αδυναμία εύρεσης του ωφέλιμου μέσα στον άνθρωπο. Και εν τέλει -το φοβερότερο- στην έννοια του καλού ανθρώπου που περιλαμβάνει όλους τους αδύναμους, άρρωστους, αποτυχημένους, αυτο-υποφέροντες, όλα όσα είναι καταδικασμένα να βουλιάξουν – αγνοώντας το νόμο της επιλογής, ένα ιδανικό αντιμέτωπο με τον υπερήφανο και τον καλοφτιαγμένο άνθρωπο, αυτόν τον άνθρωπο που αποτελεί εγγύηση για το μέλλον, το μέλλον της ανθρωπότητας και που πλέον ονομάζεται ο άνθρωπος του Κακού…
» Και όλα αυτά θεωρήθηκαν ως ηθική! Ecrasez l’infâme! »