Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης ή Πενταπόλεως

Η ανηθικότητα δεν πάει στα βουνά· υπάρχουν και τα μοναστήρια

Είναι στιγμές, που όσο νηφάλιος κι αν θες να παραμείνεις, εν τούτοις δεν σ' αφήνουν ν' «αγιάσεις». Όταν το θράσος, τεντώνει στα άκρα την μέση ανθρώπινη ανοχή, δεν μπορείς να παραμένεις απαθής. Όταν αυτοί που πουλάνε «αγάπη» στο «ποίμνιο», όπως οι ρασοφόροι ψυχοσώστες, είναι ικανοί να εκμεταλλευτούν την τυχόν ανθρώπινη αδυναμία, προϊόν θρησκευτικού ψυχαναγκασμού, με σκοπό να τούς χειραγωγήσουν, δεν μπορείς να προσποιείσαι πως δεν είδες ή δεν άκουσες, ή δεν «κατάλαβες».

Εν ολίγοις, είναι στιγμές, που θέλεις να βουτήξεις μερικά ρασοφόρα καθίκια και να τα κρεμάσεις ανάποδα απ' τ' ατροφικά αρχίδια τους στο πλησιέστερο καμπαναριό...

Αποκωδικοποίηση:

Ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης ή Πενταπόλεως (1846-1920), είναι ένας από τούς αναρίθμητους «αγίους» τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που όχι μόνο ο βίος του δεν δικαιολογεί τέτοιον τίτλο, αλλά θα έπρεπε να αποτελεί και παράδειγμα προς αποφυγήν για το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Αυτή η «άγια» λέρα (κατά κόσμον, Αναστάσιος Κεφαλάς), κατά την διάρκεια της επιστασίας του στην Ριζάριο σχολή εκδιώχτηκε ως παιδεραστής και συνέχισε στο πατριαρχείο Αλεξανδρείας τις «ιερές» δολοπλοκίες στις οποίες εμπλέκονταν, ήταν αναμεμειγμένος μεταξύ των άλλων και σε σκάνδαλα ηθικής και οικονομικής φύσεως, και ήταν σφετεριστής του πατριαρχικού θρόνου και δολοφόνος του Πατριάρχη! γι' αυτό και καθαιρέθηκε κι εκδιώχθηκε από το πατριαρχείο Αλεξανδρείας, στο οποίο «μεγαλουργούσε».

Εξορίστηκε στην Ερέτρια όπου οι πιστοί γνωρίζοντας τον βίο του και τις πομπές τον εχλεύασαν και τον εξεδίωξαν. Στην δεύτερη εξορία του στο νησί της Αίγινας πληρωμένος κλακαδόρος κατά την αποβίβασή του από το πλοίο, φώναζε: «καλώς ήλθες Άγιε, ευλογία στο νησί μας»!

Μετακομίζοντας στην Ελλάδα, ο «άγιος» δεν ξέχασε τις παλιές, «καλές» συνήθειες. Το 1918, σε ηλικία 72 ετών, οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη, με την κατηγορία της ασέλγειας της απόπειρας βιασμού και τής ανηθικότητας, μετά από καταγγελία μητέρας νεαρής μοναχής, η οποία μόναζε στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο «άγιος» στην Αίγινα. Ο ανακριτής Πειραιά, ο οποίος εξέταζε την υπόθεση, συμπωματικά πέθανε λίγο αργότερα από καρκίνο.

Ο θάνατος τού δικαστή, ερμηνεύτηκε (όπως ήταν φυσικό) από τούς σαπιοκοιλιάδες κληρικούς, ως θεία τιμωρία για την «άδικη» κατηγορία και δίκη, τού διακορευτή «αγίου» (τού οποίου η «αγιοσύνη» επισημοποιήθηκε μόλις το 1999 και τιμάται πλέον στις 9 Νοεμβρίου). Βεβαίως, το ότι και ο ίδιος ο «άγιος», πέθανε δυο χρόνια αργότερα από καρκίνο τού προστάτη, δεν έτυχε ανάλογης «ερμηνείας» από τούς «αντιπροσώπους» τού Θεού επί γης (τιμωρία για τις παιδεραστίες, της ασέλγειας και της απόπειρας βιασμού). Απεναντίας, ο «άγιος» θεωρείται μάλιστα και «προστάτης» όσων πάσχουν από... ανίατες ασθένειες!

Εν κατακλείδι:

-Εκδιώχτηκε από την Ριζάριο σχολή ως παιδεραστής!

-Εκδιώχτηκε από το Πατριαρχείο Αλεξάνδρειας ως καταχραστής, δολοπλόκος, σφετεριστής του πατριαρχικού θρόνου και δολοφόνου του Πατριάρχη!

-Εκδιώχτηκε από την Ερέτρια ως ανεπιθύμητος!

-Εκδιώχτηκε από την Δικαιοσύνη, με την κατηγορία τής ασέλγειας και τής ανηθικότητας νεαρής μοναχής!

Ο εν λόγω ρεμάλι ''Άγιος'' είναι ένας από τους πολλούς ''Αγίους'' που κατασκευάστηκαν από την Ιερή βιομηχανία παραγωγής αγίων με πλαστά αγιογραφικά συναξάρια και ''θαύματα''.