Ο Δρόμος του Θεού

Ο Σοφός Άνθρωπος, που Στηρίζεται στον Θεό, είναι σαν το αιώνιο φως που δε σβήνει ποτέ… Ο ανόητος άνθρωπος που στηρίζεται στον μικρό εαυτό του είναι σαν την σκιά που μπερδεύεται με τα σκοτάδια της νύχτας.

Τελικά, το να Ακολουθείς τον Δρόμο του Θεού, το Θέλημά του, (αλλιώς τον Δρόμο της Ζωής), είναι ο πιο εύκολος δρόμος για τον άνθρωπο. Τον απαλλάσσει από την ευθύνη της επιλογής αλλά και από τις συνέπειες… Αντίθετα, ο εγωιστής άνθρωπος που επιδιώκει να πραγματοποιήσει το δικό του θέλημα στην πορεία του κόσμου, φορτώνεται και την ευθύνη των επιλογών του και τις συνέπειες των λαθών του.

Ο Θεός Είναι (για την ανθρώπινη αντίληψη) Απύθμενη Άβυσσος, Ερημιά, Σιωπή. Μια Μυστηριώδης Παρουσία. Κι όμως Εδώ Εδράζονται Όλα. Αυτό είναι το Φως το Αληθινό που Φωτίζει, κι από Εδώ πηγάζουν όλα τα φώτα κι οι σκιές.

Η Ψευδαίσθηση της δημιουργίας προηγείται κάθε αντίληψης κι έτσι είναι (για την αντίληψη) ένα αντικειμενικό γεγονός. Μέσα σε αυτή την Ψευδαίσθηση, ερμηνεύοντας αυτή την Ψευδαίσθηση, με την αντίληψή τους τα όντα, προσθέτουν και τις δικές τους φαντασίες, κι έτσι το σκοτάδι γίνεται πυκνότερο.

Στον κόσμο της ανθρώπινης αντίληψης υπάρχουν πάντα πολλές αλήθειες και πολλά ψέματα… Όσο Βαθύτερα όμως προχωράς, πέρα από την σκέψη, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει Μια Μοναδική Αλήθεια, η Πραγματικότητα Πάνω στην Οποία Στηρίζονται Όλα.

Συχνά η Σιωπή είναι πιο εύγλωττη κι από την πιο εμπνευσμένη ομιλία, κι από όλα τα λόγια του κόσμου!

Στην Δημιουργία όλα τα φαινόμενα ανθίζουν και μαραίνονται σαν τα λουλούδια του αγρού… ίσως (ίσως) επειδή είναι μόνο φαινόμενα.