Τελικά τι είναι πιο επικίνδυνο; Να κουράζεται η ψυχή ή το σώμα;

Όταν σου μένει λίγος χρόνος, ίσα-ίσα για να προλάβεις να νιώσεις ερείπιο συναισθηματικά. Όταν έχεις παλέψει τόσο πολύ με το χρόνο για να προλάβεις κάθε τι που πρέπει να γίνει, κάθε τι που αναμένεται από σένα να κάνεις, που όταν τελικά καταφέρνεις να βρεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, λίγο χρόνο ξέγνοιαστο, νιώθεις ψυχολογικά κουρέλι.

Και το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλο αυτό ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν ξέρεις από πού σου ήρθε. Ξέρεις μόνο τι σου συμβαίνει. Κι αυτό είναι ότι δεν έχεις ιδέα για το πώς νιώθεις. Ένα συναισθηματικό χάος. Μια ανυπολόγιστη ποσότητα λύπης, άγχους, πανικού, στρες. Αυτά σε χτυπάνε αλύπητα και άξαφνα.

Μα δεν θα έπρεπε να νιώθεις ήρεμος που επιτέλους ξεκουράζεσαι; Δεν θα έπρεπε να χαίρεσαι; Έλα μου όμως που δεν μπορείς. Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου. Δεν έχεις πρόσβαση στα θετικά συναισθήματα, πρέπει πρώτα να βγουν τα αρνητικά. Όλα αυτά που καταπίεζες τόσο καιρό με κύριο στόχο και σκοπό την αποδοτικότητα και την “επιτυχία”.

Σε τι κόσμο μπορεί να ζούμε άραγε, αν το κύριο μέλημα των ανθρώπων είναι να ξεκλειδώνουν όλο και περισσότερες “πίστες”, μα ποτέ να μην ζουν και να μην ευχαριστιούνται τη στιγμή, το τώρα; Μπορεί κάποιοι να θεωρούν το burn out μόδα των τελευταίων χρόνων, μα η πραγματικότητα είναι πως μαστίζει στις μέρες μας.

Όπου και να κοιτάξεις τριγύρω βλέπεις ανθρώπους βουτηγμένους στη ρουτίνα, τα άγχη, τα “πρέπει”. Καμία απόλαυση, καμία προσμονή. Μια στο τόσο, θα επιτρέψουν στον εαυτό τους μία στιγμή χαλάρωσης και αυτοπαρατήρησης, και τότε το μόνο που βρίσκουν να τους περιμένει πάνω-πάνω στη λίστα των στιβαγμένων συναισθημάτων είναι απόγνωση, δυσαρέσκεια, στρες και νεύρα.

Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε να κυλήσει μια τέτοια ζωή; Μια ζωή που τα θυσιάζεις όλα σου τα θέλω στο βωμό των χρημάτων, των “πρέπει” και της εικόνας; Γεμίσαμε καταπιεσμένους ανθρώπους που φοβούνται να μοιραστούν ότι χρειάζονται μια μέρα ρεπό, ή και μια βδομάδα άδεια. Οι περισσότεροι χρειάζονται παραπάνω από έναν μήνα, ίσα-ίσα για να επουλωθεί το σώμα και ο οργανισμός τους από τη βάναυση καθημερινότητα.

Αντιθέτως, υποκύπτουν στα κόμπλεξ και τους ψυχολογικούς εκβιασμούς του εκάστοτε εργοδότη: «Είμαι καλά, αντέχω το φόρτο εργασίας, όχι δεν έχω ανάγκη παραπάνω ημέρες ξεκούρασης – είμαι αποδοτικός». Γιατί αυτό προσπαθούν να μας περάσουν σε αυτή τη κοινωνία, άλλοι έμμεσα και άλλοι άμεσα. Όποιος χρειάζεται τη ξεκούραση, μια ανάπαυλα από την καθημερινότητα, μια μέρα αναρρωτική τόσο για την σωματική του όσο και για την ψυχική του υγεία, είναι βάρος για τον εργασιακό του χώρο. Πέφτει η αποδοτικότητά του, δεν είναι δα και τόσο χρήσιμος για το μαγαζάκι.

Σε αυτά τα χρόνια ζούμε, σε αυτόν τον κόσμο, που δεν σου επιτρέπει να ξαποστάσεις και να αφουγκραστείς τι ζωή ζεις και τι θα ήθελες να αλλάξεις σε αυτήν. Ίσως αυτός να είναι και ο στόχος.

Και πώς, αν επικρατεί τέτοιο χάος τριγύρω μας, να μπορέσουμε να προφυλάξουμε το μέσα μας από τη βαβούρα για να μην εισχωρήσει στο σώμα, τη ψυχή και το μυαλό μας;