Ο έρωτας, έχει μόνο μια μονάδα μέτρησης και λέγεται “χωρίς όρια”

Πολλοί καυχιούνται πως είναι ερωτευμένοι, λίγοι όμως τιμούν τον τίτλο, κι ακόμη πιο λίγοι τον ασπάζονται ενδόμυχα. Κάποιοι είναι ερωτευμένοι πιο πολύ με την ιδέα του να είναι ερωτευμένοι και λιγότερο με αυτόν που προκαλεί τη συγκεκριμένη ιδέα. Άλλοι πάλι επιμετρούν την έκταση του έρωτά τους με παραπάνω έμφαση στο λαβείν παρά στο δούναι – βάσει του τι παίρνουν από αυτόν αντί τι του δίνουν. Υπάρχουν και κάποιοι τρίτοι που για εκείνους ο έρωτας, ο δυνατός έρωτας, καθορίζεται με την ποσότητα και όχι με την ποιότητα των παραμέτρων αυτής της τόσο μαγικής κατάστασης του μυαλού και της καρδιάς, λες και προσπαθούν να παγιδεύσουν την μαγεία σε μπουκάλι και να την πολλαπλασιάσουν.

Λες και μπορούν.

Ένα είναι το τεστ για να καθορίσεις αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, αν τα ηλεκτρόνια που νιώθεις στην καρδιά σου είναι από ρεύμα 220 βολτ ή από βραχυκυκλωμένη, ασθενική παροχή, και αν οι πεταλούδες στο στομάχι σου έχουν κάνει αποικία ή είναι απλά περαστικές – κοιτάξου στον καθρέφτη και δες μέσα σου, ενδόμυχα, έπειτα ρώτα αυτόν που σε ξέρει καλύτερα, ρώτησε τον εαυτό σου κάτι πολύ απλό, έναν ψίθυρο ερώτησης.

Πες του:

‘Γνωρίζει ο έρωτας μου όρια;’

Και αναλόγως της απάντησης που θα πάρεις, θα καθοριστεί και το να είσαι ερωτευμένος με ένα άτομο ή μια ιδέα. Πρόσεξε όμως. Αν πάρεις καταφατική απάντηση, τότε το ‘ναι’ πρέπει να είναι βροντερό και τα όρια παντελώς ανύπαρκτα.

Έρωτας δίχως όρια πάει να πει πως παίρνεις το αίσθημα σου από το χέρι και γυρίζετε τον κόσμο με τα πόδια και με χάρτη την καρδιά, κάθε ‘μπιπ’ της τελευταίας και ένα διαφορετικό σοκάκι που ανακαλύπτετε παρέα.

Έρωτας δίχως όρια σημαίνει να δίνεις φιλιά στη μέση του δρόμου και να τα νιώθεις λες και δίνονται στη μέση του σύμπαντος, φανερά και περήφανα και χωρίς ίχνος αναστολής, και με κάθε ένα από αυτά τα φιλιά να λιώνει προοδευτικά ο κόσμος γύρω σας, να εξαφανίζεται, και να μένετε μοναδικοί ναυαγοί στο πιο ωραίο νησί του κόσμου – αυτό του έρωτά σας.

Έρωτας δίχως όρια πάει να πει πως πας στο φεγγάρι και επιστρέφεις πίσω μαζί του αν εκείνη σου ζητήσει δείπνο υπό το σεληνόφως.

Έτσι μετράς τον έρωτά σου – από την απουσία ορίων, και από πόσων “ακατόρθωτων” πραγμάτων που έχουν σχέση με εκείνον έχεις αφαιρέσει το άλφα-στερητικό, κάνοντας τα αποδείξεις του ιδίου.

Το να ερωτεύεσαι χωρίς όρια είναι σαν να επιπλέεις στον ωκεανό χωρίς προορισμό, χωρίς στεριά στην όψη σου. Εσύ, το αίσθημα σου, το απέραντο γαλάζιο, η απόλυτη ελευθερία. Δυο επιπλέοντα σώματα, παραδομένα στους ούριους αέρηδες του έρωτά τους, να σκίζουν το μπλε της θάλασσας με το κόκκινο της καρδιάς τους, και να ταξιδεύουν σε αχαρτογράφητους προορισμούς με κλίμα πάντα τροπικό, καπεταναίοι της δικής τους, συζευγμένης καρδιάς.

Το να οριοθετείς τον έρωτα είναι σαν να κόβεις τα φτερά από ένα πουλί. Με αυτόν τον τρόπο, δεν το σκοτώνεις συμβατικά, μα πολύ χειρότερα – εσωτερικά. Μαζί με τα φτερά, του αφαιρείς και την ίδια του τη φύση, την ικανότητα του να πετά ελεύθερο ψηλά στους αιθέρες και να θαυμάζει τις ασημένιες επενδύσεις των συννέφων, κάθε τέτοιο σύννεφο και μια ευκαιρία, κάθε ευκαιρία και μια διαφορετική περιπέτεια. Όταν προσγειώνεις τον έρωτα σου με το να του βάλεις όρια, και αναγκάζεις τη ψυχή σου να βαδίζει αντί να πετά αμέριμνη, να εισπνέει οξυγόνο και να εκπνέει πάθος, τότε ταυτόχρονα την καταδικάζεις σε αργό, βασανιστικό θάνατο.

Ούτε πούπουλο να μην πειράξεις από τα φτερά του έρωτα σου.

Να τον αφήσεις να πετάξει ελεύθερος, στους επτά ουρανούς, να εντυπωσιαστεί από το χρυσό του ήλιου και να λουστεί στο ασήμι της σελήνης. Ο έρωτας που ζει ελεύθερος, ζει για πάντα. Κι αυτοί που τον χαίροντα έξω από τα όρια του κομφορμισμού, δείχνουν πάντα έφηβοι. Γιατί έφηβοι; Επειδή οι τελευταίοι είναι οι πρώτοι που βιώνουν τον απελευθερωμένο έρωτα, τον ασυμβίβαστο, εκείνον τον αλήτικο που ανάβει μαζί με το Marlboro το κόκκινο και είναι εξίσου δυνατός με αυτό, μα δεν σβήνει μαζί του – δεν σβήνει ποτέ. Εκείνον που δεν φοβάται να κυλιστεί στη λάσπη και να μείνει ξάγρυπνος δυο ολόκληρα μερόνυχτα τρεφόμενος αποκλειστικά με φιλιά και αγκαλιές διαρκείας. Εκείνος που πυροδοτείται από τα απλά, τα βασικά, τα όμορφα και τα ωραία – λίγο βινύλιο, λίγο κρασί, και μια χούφτα τσιγάρα. Μια σελήνη που λάμπει ίσα ίσα για να φωτίσει την χρυσή άμμο στην οποία εκείνη ξαπλώνει και να την κάνει ασημένια, κι ένα κύμα που στέλνει αφρό στα πόδια της για να εξισορροπήσει την γλυκιά φωτιά με αλμυρή δροσιά.

Βλέπεις πουθενά όρια σ’ αυτή την εικόνα;

Όταν ερωτεύεσαι έτσι, τότε όλες σου οι στιγμές θα βιώνονται έξω από τα συμβατικά καρέ, δεν θα είναι πλέον τετράγωνες, δεν θα έχουν περιορισμούς – θα είναι ελεύθερες να βγουν έξω από το πλαίσιο και να αναπνεύσουν οξυγόνο.

Να δίνεις φτερά στον έρωτα σου, λοιπόν. Γιατί τα φτερά σκοτώνουν τα όρια και δίνουν ζωή στο πάθος. Να πετάς με τον σύντροφο σου σε ουρανούς χαράς και να πλέεις μαζί του σε πελάγη ευτυχίας. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζεις με κανόνες, και οι έρωτες ακόμη πιο μικρά προϊόντα της, τα οποία απαιτούν να τα χαρείς στην ολοκληρότητα τους, γι’ αυτό πέτα και πλεύσε και χτύπησε και πόνεσε και γέλασε και κλάψε κι ερωτεύσου, ερωτεύσου πολύ και άφοβα και έντονα. Ερωτεύσου απεριόριστα. Μόνο έτσι θα πάρεις το εισιτήριο για την μουδιαστική νιρβάνα που βρίσκεται στο τέλος του ουράνιου τόξου του έρωτα.