«Και μάλλον το αφεντικό είναι ευάλωτο σ’ αυτό…»
«Σίγουρα, γιατί βεβαίως, όταν έρθει η στιγμή να ευνοήσει κάποιον, ο κόλακας επιβραβεύεται… Αρνούμαι να κάθομαι να λέω πάντα ναι, για να κερδίσω λίγα χρήματα παραπάνω…».
Ο δρόμος του Διογένη
Μια μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σ’ όλη την Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από μια σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.
Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε:
«Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.»
Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του, αποκρίθηκε:
«Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα».
Αυτός είναι ο δρόμος του Διογένη. Είναι ο δρόμος του αυτοσεβασμού που λέει να υπερασπίζουμε την αξιοπρέπειά μας πάνω από τις ανάγκες μας για επιβεβαίωση… Όλοι χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση των άλλων. Όμως, εάν το τίμημα είναι να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, όχι απλώς είναι πολύ μεγάλο αλλά, επιπλέον, η επιδίωξη αυτή καταλήγει σε ασυναρτησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου