Πολλές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε την αλήθεια μας

Κόσμος πολύς γύρω μας. Κάθε μέρα με κάποιους ανταλλάσσουμε μηνύματα, άλλους τους βλέπουμε από κοντά, με άλλους μιλάμε και λέμε τα εσώψυχα μας και με άλλους τα τυπικά. Το σίγουρο είναι πως ό,τι νιώθουμε η έχουμε μέσα μας και ότι κάνουμε, μπορεί να το γνωρίζει η κοινωνία, οι φίλοι και γνωστοί, η οικογένεια και φυσικά εμείς!

Εμείς όμως στην πραγματικότητα επιλέγουμε, πως θα διαχειριστούμε τη ζωή μας. Το συνηθισμένο ψεύτικο ή αναγκαστικό χαμόγελο και το “μια χαρά είμαι”, το έχουμε κάνει καραμέλα. Στη δημόσια ζωή μας, συνήθως βγάζουμε ένα προσεγμένο προφίλ και “μοστράρουμε” τη βιτρίνα του εαυτού μας, πολλές φορές και της οικογένειας.

Αναγκαστικά τα παραπάνω, με τα “πρέπει” να μας θυμίζουν συνεχώς τα κουτάκια μας. Από κει και πέρα, αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε και συναισθήματα και καταστάσεις και σκέψεις. Επιλέγουμε φίλους, σύντροφο, συγγενείς, ανάλογα την περίπτωση. Ποτέ σε όλο αυτό, δεν υπάρχει μόνο ένα πρόσωπο. Ο καθένας από όσους εμείς και με δικά μας κριτήρια επιλέξαμε, έχει ένα ρόλο. Κάτι μας προσφέρει, κάπου μας καλύπτει.

Όμως, μέχρι ένα σημείο. Εκεί υπάρχει ένα όριο που χωρίζει την ιδιωτική μας ζωή από την κρυφή. Αυτή που ζούμε εμείς και είναι η αλήθεια μας. Την ξέρει η ψυχούλα μας και η καρδιά μας. Εκεί είναι κρυμμένα τα αληθινά μας συναισθήματα και όλο μας το είναι. Αλλοίμονο, αν αρχίσουμε και τη συζητάμε. Πολλές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε την αλήθεια μας.

Δύσκολη, παρακινδυνευμένη και ψυχοφθόρα η ιδέα να την ξεστομίσουμε. Σ’ αυτή τη κρυφή ζωή, μπορούμε να μιλάμε μόνο με τον εαυτό μας και για αυτό χρειαζόμαστε χρόνο για μας. Είναι ο πιο πολύτιμος και σημαντικός χρόνος που αξίζει να μας τον αφιερώσουμε.

Χρειάζεται τελικά να κατανοήσουμε πως πρέπει να μας προσέχουμε και να μας προστατεύουμε πολύ. Ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος φίλος μας και σύμμαχος και σύντροφος. Είναι ο μόνος που μπορεί να ακούσει και να δεχτεί τα πάντα, χωρίς περιορισμούς.

Δεν μας προσβάλει, δεν μας δικάζει, δεν μας διαπομπεύει. Δικές μας οι ενέργειες, δικές μας και οι συνέπειες. Δική μας η χαρά, δικό μας και το πρόβλημα. Από κει και πέρα, με προσοχή, ας ξεκλειδώσουμε κομμάτια από το μέσα μας και ας αρχίσουμε να ζούμε και την ιδιωτική και τη δημόσια ζωή μας.

Μέχρι εκεί που φτάνουν τα κότσια μας. Εμείς θα το καθορίσουμε και αυτό, αφού ξεκαθαρίσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως σ αυτή την πρόσκαιρη ζωή, για το καλό μας και προτού σπάσουμε τα μούτρα μας, θα πρέπει να ζούμε ταυτόχρονα τρεις ζωές. Την δημόσια, την ιδιωτική και την κρυφή!