Η Συνείδηση είναι η Πύλη της Πραγματικότητας. Πώς δομείται και πώς ολοκληρώνεται η αντίληψη της πραγματικότητας; Η Συνείδηση αντιλαμβάνεται, σκέφτεται, αισθάνεται, έχει εμπειρία (επαφή) των εξωτερικών πραγμάτων. Όταν χρησιμοποιεί αυτές τις δυνατότητες, δυνάμεις, λειτουργίες, για να σχηματίσει μια εικόνα της εξωτερικής πραγματικότητας αυτόματα καθίσταται ένα υποκείμενο που ζει σε ένα αντικειμενικό κόσμο. Αντιλαμβάνεται μέσα από ένα κέντρο, τον κόσμο γύρω της, απέναντί της. Σε αυτή την αντίληψη, που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο ακριβής καταγραφή της εξωτερικής πραγματικότητας δεν λαμβάνεται υπόψιν το υποκείμενο, που τοποθετείται έξω (σαν απόλυτη αρχή) από την αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι μια αντίληψη μόνο της εξωτερικής πραγματικότητας.
Τι είναι όμως η Συνείδηση, το υποκειμενικό στοιχείο; Δεν μπορεί να ερμηνευθεί μέσω της εξωτερικής γνώσης. Η γνώση αναφέρεται πάντα στον εξωτερικό κόσμο.
Πώς μπορούμε να αντιληφθούμε το υποκείμενο; την αληθινή ουσία; Η Συνείδηση μπορεί να ερευνηθεί μόνο μέσω της Συνείδησης, της αντίληψης, όταν δεν στρέφεται προς τα έξω αλλά προς τα έσω, προς τον εαυτό. Όταν η αντίληψη στρέφεται έσω καθίσταται αυτόματα εσωτερική αντίληψη, ενόραση, Άμεση Όραση της Φύσης της Συνείδησης. Όταν ξεκινά μια τέτοια διαδικασία δεν αποκτάμε αμέσως πλήρη γνώση της φύσης του εαυτού. Συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά αυτό που είμαστε, δυνατότητες και χαρακτηριστικά. Αυτό που κατανοείται γρήγορα είναι ότι η Συνείδηση δεν είναι απλά η Αρχή της Ύπαρξης. Συνειδητοποιούμε ότι η Συνείδηση είναι η Μοναδική Αρχή της Ύπαρξης. Όλα είναι Συνείδηση. Μέσα στη Συνείδηση συμβαίνουν όλα. Και όλα τα φαινόμενα δεν είναι παρά δραστηριότητες, εκδηλώσεις, συμβάντα, εντός της Συνείδησης. Όλα συμβαίνουν μέσα στη Συνείδηση, ακόμα και οι κόσμοι της μορφής και ο υλικός κόσμος και η ενσωμάτωση στον υλικό κόσμο, σε ένα σώμα, και η ενσωματωμένη ζωή και οι εξωτερικές εμπειρίες, όλα.
Βλέπουμε ότι εδώ η αντίληψη για την ύπαρξη για τους κόσμους, για τη ζωή, έχει αντιστραφεί (σε σχέση με την προηγούμενη εξωτερική δυαδική αντίληψη του υποκειμένου που είναι μέσα σε έναν αντικειμενικό κόσμο). Η Εσωτερική Αντίληψη ξεκινά από την Ανοιχτή Χωρίς Ιδιότητες Συνείδηση, που είναι χωρίς περιεχόμενο, αλλά υποδέχεται οποιοδήποτε περιεχόμενο δομείται μέσα στο πεδίο της. Αυτή η Εσωτερική Αντίληψη είναι πιο ολοκληρωμένη, αφού συμπεριλαμβάνει και τους εξωτερικούς κόσμους, (αυτούς που το δυαδικό υποκείμενο αντιλαμβάνεται σαν αντικειμενικούς, εξωτερικούς).
Τελικά, τόσο η Εσωτερική Αντίληψη της Πραγματικότητας όσο και η εξωτερική δυαδική σύλληψη της ύπαρξης και της ζωής είναι φυσικές λειτουργίες της Συνείδησης. Εξαρτάται από Πού βλέπουμε. Πως βλέπουμε. Η Συνείδηση έχει όλες τις δυνατότητες και να βλέπει και να εστιάζει την προσοχή της και να λειτουργεί μέσα από ένα περιορισμένο κέντρο αντίληψης.
Στην πραγματικότητα, η Ορθή Αντίληψη της Ύπαρξης είναι η Εσωτερική Προσέγγιση, γιατί βασίζεται στην Συνείδηση και περιλαμβάνει όλα τα φαινόμενα, αντικειμενικές καταστάσεις και υποκειμενικές εμπειρίες. Εδώ το υποκείμενο, η ατομικότητα είναι περιορισμοί της Ανοιχτής Συνείδησης σε πιο περιορισμένα πεδία, που εμφανίζονται σαν διαφορετικοί κόσμοι. Στην πραγματικότητα όλα υπάρχουν μέσα στη Συνείδηση, αλλά γίνεται αντιληπτό μόνο αυτό στο οποίο εστιάζεται η Προσοχή.
Αντίθετα στην αντίληψη της ύπαρξης μέσα από ένα κέντρο αντίληψης, το υποκείμενο ή την πιο περιορισμένη ακόμα ατομικότητα, η αντίληψη της πραγματικότητας είναι ανολοκλήρωτη, μισή αντίληψη. Αφήνει τελείως έξω το υποκείμενο, την ατομικότητα, που βιώνει την ύπαρξη και εξετάζει μόνο το περιεχόμενο της αντίληψης, τον εξωτερικό κόσμο.
Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό πρόβλημα εδώ και χιλιετηρίδες είναι ακριβώς αυτό: Η Συνείδηση και η μορφή, (το υλικό σώμα), η Φύση της Συνείδησης, η Σχέση της Συνείδησης με το σώμα. Είναι πιο λογικό να αποδεχτούμε, να παραδεχτούμε, ότι η Συνείδηση Προηγείται και ότι η μορφή δεν είναι παρά μια εκδήλωση στην οποία ενοικεί η Συνείδηση και την οποία εγκαταλείπει όταν η ζωή κάνει τον κύκλο της.
Ο δυαδικός νους που ερευνά τον εξωτερικό κόσμο δεν μπορεί ακόμη να βρει απάντηση για την Φύση της Συνείδησης. Το να υποθέσουμε αυθαίρετα ότι η Συνείδηση είναι προϊόν της ύλης, του εγκεφάλου, είναι απλά μια κακή υπόθεση.
Επίγνωση και εγκέφαλος / Η Εσωτερική Θεωρία
Υπάρχει ΜΙΑ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΥΣΙΑ, Χωρίς Ιδιότητες. Κι Εντός Αυτής της Ουσίας Υφίστανται (σαν Δραστηριότητες) όλες οι Εμπειρίες της ύπαρξης.
Αυτό που Αναδύεται πρώτα είναι η Αντίληψη της Δραστηριότητας, της Διαφοροποίησης. Όσο η Αντίληψη Αντανακλά την Ακινησία της Ουσίας, Αντιλαμβάνεται την Ουσία. Είναι Αυτοσυνειδησία.
Όταν η Αντίληψη συλλαμβάνει την Διαφοροποίηση αναδύονται τα φαινόμενα της ύπαρξης. Ενώ, όλα αυτά, είναι μονάχα δραστηριότητες, φαινόμενα, καθώς η Αντίληψη απορροφιέται στα φαινόμενα, σταματά να τα βλέπει σαν απλές δραστηριότητες της Ουσίας, παροδικά φαινόμενα, και τα βιώνει σαν απόλυτες ξεχωριστές πραγματικότητες.
Όταν η Αντίληψη Αντιλαμβάνεται Άμεσα την Πραγματικότητα, χωρίς επεξεργασία, Αντιλαμβάνεται την Ενότητα της Ύπαρξης, Βιώνει την Φωτεινή Όψη της Ύπαρξης, «Κατοικεί» στις Ουράνιες Περιοχές.
Όταν η Αντίληψη δεν περιορίζεται σε αυτό που συμβαίνει, αλλά επεξεργάζεται, διορθώνει, συμπληρώνει, φτιάχνει μια εικόνα της Πραγματικότητας στο νοητικό πεδίο. Δομεί ένα νοητικό πυρήνα ύπαρξης στο νοητικό πεδίο και χτίζει γύρω του ένα εγώ, που συντίθεται από προσωρινά χαρακτηριστικά, μια προσωπικότητα. «Κατοικεί» στους τρεις κατώτερους κόσμους, σαν νους, ψυχή, ή ενσωματωμένη οντότητα, ανάλογα την καθαρότητα της ύπαρξής του.
Αν τα όντα που ενσωματώνονται στη γη θυμούνταν την πορεία τους στην ύπαρξη, στις διαδοχικές ζωές, και την επάνοδό τους ξανά και ξανά στον υλικό κόσμο, όπου τα δένει η επιθυμία, θα πάθαιναν σύγχυση, ή θα τρελαίνονταν. Ευτυχώς δεν μένει τίποτα από τις προσωρινές προσωπικότητες. Η Φύση λειτουργεί πάντα με σοφό τρόπο.
Κι έτσι έρχονται τα όντα στη γη, αγνοώντας την Ουσία μέσα στην Οποία Υπάρχουν, αγνοώντας τι είναι πραγματικά, αγνοώντας την ύπαρξη των ανώτερων κόσμων που διασχίζουν για να φτάσουν στη γη, και στους οποίους αποσύρονται περιοδικά για να ξαναέρθουν πάλι στην γη.
Ο Κόσμος της Σκιάς, του Νου, της Ψυχής, της Ύλης, είναι στις χαμηλότερες βαθμίδες της ύπαρξης. Κι από όλους αυτούς τους κόσμους, ο κόσμος της ύλης είναι ο πιο σκοτεινός
Η Εικόνα μας
Η Εικόνα δεν παριστάνει απλά τον Βούδα. Στην πραγματικότητα δεν παριστάνει καθόλου τον Βούδα. Παριστάνει την Συνείδηση (Λευκό) που εισέρχεται στο όριο της δημιουργίας (Κύκλος) και περιορίζεται σε υποκείμενο σε Τρία Στάδια (Ιώδες, Μπλε, Γαλανό) και καθίσταται ατομικότητα (Πράσινο), νοητικότητα (Κίτρινο), που ενσωματώνεται σε ένα ανθρώπινο σώμα.
Όλα υπάρχουν ταυτόχρονα. Μόνο η Προσοχή μετατοπίζεται και διαφοροποιεί την εμπειρία.
Ο Βούδας είναι ο Άνθρωπος, το Πρότυπο του Ανθρώπου. Βρίσκει μέσα του, στην Εσωτερική Αντίληψη (Ενόραση), τον Δρόμο της Απελευθέρωσης από την φυλακή του σώματος και του κόσμου, προς τις Απεριόριστες Περιοχές της Συνείδησης.
Οι Ανώτερες Περιοχές είναι:
Η Περιοχή της Νοητικότητας που Κατανοεί και Απελευθερώνεται στην Μη Δυαδική-Συνείδηση, (Πράσινο).
Η Περιοχή όπου η Συνείδηση γίνεται Παγκόσμια και Αγκαλιάζει (και διακρίνει) τα πάντα, (Γαλανό).
Η Περιοχή όπου η Συνείδηση Κατανοεί ότι είναι ο Μοναδικός Χώρος Ύπαρξης, (Μπλε).
Η Περιοχή όπου η Συνείδηση είναι Καθρέφτης της Ουσίας, (Ιώδες).
Η Περιοχή του Κύκλου που είναι το Όριο της Δημιουργίας.
Πέραν του Ορίου η Συνείδηση Ακτινοβολεί μέσα στη δική της Ύπαρξη, Αντίληψη και Ζωή, (Λευκό).
Επίγνωση και εγκέφαλος / Η Θρησκειολογική Ανάλυση
Αγαπητοί φίλοι... Η επίγνωση, ο «θεατής», (η πραγματική οντότητα, αν θέλετε), δεν ταυτίζεται ούτε με το εγώ, ούτε με την διανοητική διαδικασία, ούτε με την αντίληψη του εξωτερικού κόσμου... Έχει γνώση όλων αυτών αλλά είναι κάτι περισσότερο...
Η επίγνωση, που συνδέεται με τον εγκέφαλο, δεν μπορεί να εντοπιστεί «πουθενά». Όμως η διαδικασία εγώ, η διανοητική διαδικασία κι η αντίληψη, εντοπίζονται σε συγκεκριμένα μέρη και λειτουργίες του εγκεφάλου...
Συγκεκριμένα:
Η απελευθέρωση της επίγνωσης, από τους μηχανισμούς εγώ, σκέψη, αντίληψη, παρατηρείται και στην εγκεφαλική δραστηριότητα... Αναλυτικότερα ο τρόπος που λειτουργεί η απελευθερωμένη επίγνωση είναι τελείως διαφορετικός από αυτή του συνηθισμένου ανθρώπου. Ενώ στην απελευθερωμένη επίγνωση δεν εντοπίζεται ιδιαίτερο μέρος και λειτουργία, όταν λειτουργεί το εγώ, η σκέψη, η αντίληψη, αυτά εντοπίζονται σε συγκεκριμένα μέρη και λειτουργίες του εγκεφάλου...
Αυτό, το ότι η επίγνωση είναι κάτι ευρύτερο του εγκεφάλου, το υποψιαζόμαστε κι από το γεγονός ότι υπάρχει επίγνωση κι ας μην υπάρχουν πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο, ούτε διανοητική διεργασία, ούτε αντίληψη του εγώ... Φαίνεται ότι η επίγνωση δεν έχει καν ανάγκη τον εγκέφαλο. Σίγουρα όμως μία διακοπή της έστω και «αόρατης» σχέσης με τον εγκέφαλο, θα επέφερε θάνατο... Όλα αυτά όμως μας επιτρέπουν να πιστεύουμε ότι η επίγνωση επιβιώνει του χωρισμού από το σώμα...
Η απελευθερωμένη επίγνωση, όχι μόνο φαίνεται να είναι κάτι περισσότερο από τον εγκέφαλο που την κρατάει εδώ, στον οργανισμό... αλλά, καθώς συμμετέχει σε κάτι Ευρύτερο, φαίνεται ότι δεν είναι απλά μία ατομική οντότητα αλλά ότι συνδέεται με το Παγκόσμιο...
Αν όλα αυτά είναι έτσι, τότε η επίγνωση είναι και εδώ (αφού συνδέεται με τον εγκέφαλο...) και ταυτόχρονα είναι πέρα από εδώ... Για ποια τοπολογία μιλάμε; Η απελευθερωμένη επίγνωση δεν έχει τοπολογία γιατί είναι εδώ και ταυτόχρονα απλώνεται στο Ευρύτερο, στο Παγκόσμιο, στο Αντικειμενικό...
Είναι ολέθριο, πριν η επιστήμη αποφανθεί τελικά... κι ίσως να περάσουν εκατοντάδες χρόνια, για να γίνει αυτό... να περιορίζουμε την επίγνωση στον εγκέφαλο... όλα θα ήταν φαντασίωση τότε... Αυτό το πλάσμα, που περιγράφουμε, θα ήταν ένας μοναχικός τρελός μέσα στο σύμπαν...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου