Ερισύχθων. Ο πιο πεινασμένος πλούσιος

Όταν έπαψαν πλέον η γη και η θάλασσα να αναστατώνονται, βγήκαν οι άνθρωποι από τις σπηλιές που ζούσαν και άρχισαν τον αγώνα της επιβίωσης. Η Δήμητρα, αδελφή του Δία και του Ποσειδώνα, βλέποντας το δύσκολο αγώνα των ανθρώπων για την επιβίωσή τους, αποφάσισε να τους βοηθήσει. Τους έδωσε σπόρους από σιτάρι και τους έμαθε πώς να φροντίζουν και να καλλιεργούν τη γη. Οι άνθρωποι τιμούσαν τη θεά στους ιερούς τόπους, όπου ζούσαν οι ιέρειες της Δήμητρας. Ένας απ’ αυτούς ήταν και το Δώτιο πεδίο, ο σημερινός κάμπος της Αγιάς Λάρισας, από τους πρόποδες της Όσσας έως την αποξηραμένη πια λίμνη Βοιβηϊδα (Κάρλα).

Ο Ερυσίχθων, ηγούνταν είκοσι συντρόφων του όταν τόλμησε να εισβάλει στο άλσος που είχαν φυτέψει οι Πελασγοί προς τιμήν της Δήμητρας, στο Δώτιο. Καθώς χρειαζόταν ξυλεία, άρχισε να κόβει τα ιερά δέντρα. Η θεά πήρε τη μορφή της Νικίππης, ιέρειας του άλσους. Πρόσταξε τον Ερυσίχθονα να σταματήσει, του είπε ότι παραλογίζεται και ότι από την πράξη του αυτή όλο το Δώτιο πεδίο θα ερημωθεί, η θεά θα θυμώσει και η γη θα πάψει να καρπίζει. Ότι παρά τα πλούτη του, δεν θα βρίσκει τίποτε να φάει. Σίγουρος για τον εαυτό του, ο Ερυσίχθων, ανταπάντησε πως δε φοβάται τίποτα και σήκωσε απειλητικά το τσεκούρι του προς το μέρος της. Και ήταν τότε που αποκαλύφθηκε η Δήμητρα με όλη της την αίγλη. Οι τρομοκρατημένοι σύντροφοι του Ερυσίχθονα σκορπίστηκαν κι έμεινε μόνος. Εκείνο το βράδυ, η θεά κάλεσε από τη Σκυθία την Πείνα και καθώς αυτός κοιμόταν φύσηξε στο στόμα του και τον κυρίευσε.

Ο Ερυσίχθων έτρωγε συνεχώς με ακατάσχετη βουλιμία. Όλα τα πούλησε και δε χόρταινε με τίποτα. Ο πατέρας του, ο Τρίοπας, παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να τον σώσει, αλλά δεν εισακούστηκε. Όταν τίποτα πια δεν του απόμενε να καταβροχθίσει, αποφάσισε να πουλήσει την κόρη του, τη Μήστρα. Εκείνη, καθώς ήταν ιέρεια του Ποσειδώνα, ζήτησε τη βοήθειά του και ο θεός της έδωσε το χάρισμα να μεταμορφώνεται σε ζώο. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ερυσίχθονας πουλούσε κάθε φορά την κόρη του ως «ζώο», που ξαναγύριζε σ’ αυτόν για να πουληθεί ξανά και ξανά μήπως και κάποτε χορτάσει, έως ότου ο βασιλιάς της Κορίνθου Σίσυφος τους αντιλήφθηκε. Ούτε αυτό λοιπόν τον έσωσε. Και ήταν λένε τέτοια η πείνα του, που τελικά, έφαγε τις ίδιες του τις σάρκες.