Έχετε σκεφτεί άραγε ποτέ τι είναι αυτό που βλέπουμε όταν αντικρίζουμε την εικόνα μας στον καθρέφτη; Σας έχει απασχολήσει αυτό το ερώτημα;Τι είναι αυτό πάνω μας που μας αρέσει ή μας απωθεί; Και πως λειτουργεί αυτή η εικόνα μέσα στη ψυχή μας;
Ο καθρέφτης είμαστε εμείς… αλλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές κοιτάζοντας το είδωλό μας είναι διαφορετικό από την πραγματικότητα. Όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, στο καθρέφτη κοιτάμε με τα μάτια της ψυχής…. Και όταν πολλές φορές δεν μπορούμε να τον αντικρίσουμε είναι γιατί δυσκολευόμαστε να συμβαδίσουμε με τη φωνή της ψυχής μας.
Όταν αντικρίζουμε το είδωλό μας και νιώθουμε γαλήνη και καλοσύνη, αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αντανάκλαση των δικών μας ιδιοτήτων, αυτών που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή.
Κάθε τι που εμφανίζεται σε αυτό τον κόσμο, κάθε τι που βιώνουμε, κάθε εκδήλωση εσωτερική ή εξωτερική δεν έχει άλλη προέλευση από αυτό που νιώθουμε, που μας διακατέχει και δημιουργεί όλα αυτά τα συναισθήματα.
Όλα τα φαινόμενα, όλες οι συμπεριφορές γεννιούνται από κάποια πρόθεση, μια πρόθεση θετική ή αρνητική, είναι ένας καινούριος σπόρος που φυτεύεται, ένα καινούριο δυναμικό που εισάγεται στη συμπεριφορά μας.
Ας σκεφτούμε λοιπόν με τι προθέσεις ξεκινά η μέρα μας;
Αρνητικές ή θετικές;
Η αρνητική στάση προκύπτει από συναισθήματα θυμού, ζήλειας, υπερηφάνειας, κακού εγωισμού, που κινητοποιούν τις σκέψεις μας και είναι πολύ ισχυρά, γιατί είναι γερά γαντζωμένα πάνω μας.
Κάθε φορά που εκφράζουμε μια αρνητική ευχή, μια αρνητική σκέψη για κάποιον άλλο, μια σκέψη στην οποία υποβόσκει η ζήλεια, ξέρετε πολύ καλά ότι είναι πιο ισχυρή από τη θετική σκέψη.
Για μια αρνητική ευχή δεν χρειάζεται να κάνετε καμία προσπάθεια. Αντίθετα, το να εκφράσουμε μια θετική ευχή, αυτό δεν είναι πρόδηλο από μόνο του, γιατί απαιτεί από εμάς πολύ περισσότερη ενέργεια.Όσο πιο δυνατή είναι η πρόθεση που στηρίζει μια ευχή, όσο πιο δυνατός είναι ο σπόρος που έχουμε φυτέψει, τόσο πιο όμορφος θα είναι και ο καρπός.
Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, όπου τα αρνητικά μας συναισθήματα συντηρούνται σε μια συγκρουσιακή σχέση με τον άλλον, πράγμα που έχει ως επακόλουθο να πληθαίνουν αυτά τα συναισθήματα και η συσσώρευση των δηλητηρίων ολοένα να αυξάνει.
Δεν μπορεί κανείς να διασπάσει ένα τέτοιο κύκλο, εφόσον δεν κοιτάζει μέσα του και δεν αναγνωρίζει ότι η εσφαλμένη συμπεριφορά ξεκινά από τον ίδιο. Όσο είναι κανείς ανίκανος να αναπτύξει εσωτερική οπτική και να δεχτεί αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την παγίδα των αρνητικών συναισθημάτων και κατά συνέπεια, δεν μπορεί να απελευθερωθεί από τη δυστυχία που αναπαράγουν.
Kαι ξεκινώντας από μια τέτοια υπόθεση, που για μας αποτελεί βεβαιότητα, ερχόμαστε σε επαφή με τους άλλους γύρω μας. Πρόκειται όμως για κίβδηλη βάση, που δεν μπορεί παρά να αναπαράγει συγκρούσεις και αρνητικά συναισθήματα, εφόσον δεν είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε μέσα μας. Οπότε στη βάση της υπεροψίας και το δίκαιο των απόψεών μας, επιμένουμε να τις επιβάλλουμε, αφού είναι και οι σωστές στα μάτια μας. Έτσι καταλήγουμε στις αντιζηλίες, στις συγκρούσεις και στους πολέμους.
Η λανθασμένη οπτική μας γωνία
Κατά κανόνα, η ματιά μας στα πράγματα είναι έντονη και διαπεραστική, έτσι ώστε να διακρίνουμε και το παραμικρό ελάττωμα γύρω μας, αλλά χωρίς να καταφέρνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η οπτική μας είναι λανθασμένη. Κοιτάμε μέσα μας από φίλτρα που μας κάνουν να βλέπουμε την αλήθεια έτσι όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε και όχι όπως είναι στην πραγματικότητα.
Κάνοντας λοιπόν την αρχή, το να κοιτάξει κανείς μέσα του και να αρχίσει να διερωτάται για κάποια βασικά πράγματα, αυτόματα κοιτά τον καθρέφτη με άλλο βλέμμα. Αρχίζει να βάζει τον εαυτό του, εκ νέου, μπροστά σε κάποια ερωτήματα, όπως για την εγκυρότητα του εγώ, για την υπεροψία, την υπερηφάνεια, για το δίκαιο των απόψεών του…..και τότε αρχίζει να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο την αληθινή του κατάσταση, οπότε φτάνει σε μια στιγμή μεγάλης αμηχανίας, ιδιαίτερα ενοχλημένος, γιατί αντιλαμβάνεται ποιος είναι στην πραγματικότητα.
Το «ενώπιος ενωπίω», μας κάνει να αισθανόμαστε δυσάρεστα, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι με το να βασιζόμαστε στα δικά μας αρνητικά συναισθήματα, βρίσκαμε ως τώρα μόνο στους άλλους ελαττώματα, προβλήματα και αδυναμίες.
Είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε, αλλά πρέπει να έχουμε το κουράγιο να αντικρίζουμε την αληθινή μας εικόνα στον καθρέφτη, να σκάβουμε ακόμη πιο βαθιά στη ροή της ύπαρξής μας, για να εξερευνήσουμε τα πιο κρυφά μας συναισθήματα.
Είναι ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθούμε από ένα τέτοιο κλοιό, από ένα είδωλο που δεν είναι δικό μας, που αυτοσυντηρείται και αναπαράγει τη δυστυχία.
Η σωστή οπτική που αρχίζει κανείς να αναπτύσσει σε ότι τον αφορά, κατεδαφίζει το οχυρό της υπεροψίας, η υπερηφάνεια γίνεται κομμάτια και στη συνέχεια όλα τα παράγωγα -ζήλεια, θυμός, επιθυμία- καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε πως οι άλλοι έχουν πολύ περισσότερες αρετές, από ότι νομίζαμε μέχρι τώρα, και πως εμείς οι ίδιοι έχουμε πολύ περισσότερα προβλήματα να λύσουμε από ότι νομίζαμε…. Έτσι η επιθετική, ανταγωνιστική μας προβολή προς τα έξω, που ήταν καθημερινή μας πρακτική, παύει να λειτουργεί. Και από εκείνη τη στιγμή, μια ηρεμία και μια ανεκτίμητη γαλήνη απλώνεται στη ζωή μας.
Εάν εκτιμήσει κανείς ότι έχει ελαττώματα και ότι πρέπει να αλλάξει πληθώρα πραγμάτων εσωτερικά, κάτι τέτοιο αποτελεί εξαιρετικό σημάδι βελτίωσης. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι αρχέγονη αρετή. Αντίθετα, εάν κάποιος θεωρεί ότι όλα πάνε καλά και κάνει απογραφή των αρετών του, που τις θεωρεί δεδομένες, κάτι τέτοιο είναι σημάδι προβλήματος, ελαττώματος.
Ο κόσμος είναι καθρέφτης κάθε χαμόγελου και μορφασμού
Εάν είναι γεμάτος επιθετικότητα, σημαίνει ότι αντανακλά τη σκέψη μας που είναι γεμάτη επιθετικότητα. Εάν είναι γεμάτος χαμόγελα, σημαίνει ότι ανταποδίδει τα δικά μας χαμόγελα.
Αυτό που οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι το εξής: ό,τι είμαστε, είναι το αποτέλεσμα εκείνου που είχαμε υπάρξει και ό,τι κάνουμε τώρα, προαναγγέλλει εκείνο που θα είναι το μέλλον μας.
Έχουμε την τάση να αισθανόμαστε έλξη για ό,τι μας αρέσει, να απορρίπτουμε ό,τι απεχθανόμαστε, να παραμένουμε ασυγκίνητοι σε ό,τι μας είναι αδιάφορο, σε ό,τι δεν μας αφορά. Με ευκολία πιστεύουμε πως για οτιδήποτε δυσάρεστο μας συμβαίνει, ευθύνεται ο τάδε ή ένα συγκεκριμένο γεγονός. Μια τέτοια στάση όμως, συντελεί στο να προκαλούμε ακόμη περισσότερους εχθρούς, πολύ θυμό, στενοχώριες και απογοητεύσεις…..ενώ στην πραγματικότητα η αιτία όλων βρίσκεται μέσα μας, αλλά εμείς έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας σταθερά στους άλλους.
Πόσοι από εμάς επιτρέπουμε ένα μεγάλο άνοιγμα προς τα έξω; ένα άνοιγμα απέναντι στον άλλο; φοβόμαστε….
Φοβόμαστε μη χάσουμε το βάθρο μας, αυτό που εμείς ανεβάσαμε τον εαυτό μας, χωρίς να ξέρουμε τελικά εάν το αξίζει….
Φοβόμαστε πως εάν γείρουμε τρυφερά πάνω στον άλλο, η προσωπική μας οπτική θα μετατοπιστεί… είναι άτοπο όμως αυτό…δεν εγκαταλείπουμε την προσωπική μας οπτική έτσι, απλά αρχίζουμε να λαμβάνουμε υπόψιν και την οπτική του άλλου.. ερχόμαστε στη θέση του, χωρίς να υποταχθούμε ιδιαίτερα σε ό,τι κάνει ή λέει, αρχίζουμε να κατανοούμε τον τρόπο συμπεριφοράς του, που άλλωστε, συχνά είναι ίδιος με τον δικό μας, οπότε… οδηγούμαστε και πάλι σε μας, στους εαυτούς μας.
Ποιος αποφασίζει, τελικά, για τη δική μας συμπεριφορά; Πόσο ανεξάρτητη είναι η κρίση μας; Και γιατί επιτρέπουμε τους «γνωστούς» άλλους να αντικατοπτρίζουν το είδωλό τους στο δικό μας καθρέφτη;
Για σκεφτείτε λίγο….είστε εσείς; Και αν όχι, γιατί;
Και κατά πόσο είστε διατεθειμένοι να εθελοτυφλείτε μπροστά στον καθρέφτη της ψυχής σας;
Η δυστυχία μας λοιπόν, πολλές φορές είναι συνέπεια μιας σειράς πράξεων, που έγιναν κάτω από την επήρεια της άγνοιάς μας…και θα συνεχίσουμε να είμαστε δέσμιοι της δυστυχίας μας, όσο δε θα προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Το μόνο τελικά που καταφέρνουμε είναι να σπαταλάμε το χρόνο της ζωής μας αντί να τον γεμίζουμε με όμορφες στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου