Γιατί τελικά καθρεφτίζουμε στο περιβάλλον μας τα προσωπικά μας συμπλέγματα; Απαιτούμε από τους γύρω μας μονάχα την τελειότητα επειδή βαθιά μέσα μας ντρεπόμαστε φριχτά για τη δική μας ατελή φύση. Κάθε κατηγορία που εκτοξεύουμε αντιστοιχεί σε μια κρυφή μομφή προς τον εαυτό μας σε μια τσαλακωμένη πτυχή μας που δεν αποδεχτήκαμε, σε μια περιφρόνηση που εισπράξαμε στην πιο τρυφερή μας ηλικία.Και προχωράμε. Αποκαμωμένοι από τα τραύματά μας προσποιούμαστε πως δε βλέπουμε τα σημάδια, πως δεν αισθανόμαστε τον πόνο. Αν με οργή προβάλουμε τις πληγές μας στους άλλους, τότε το πρόβλημα θα πάψει να λογαριάζεται για δικό μας κι εμείς θα νιώσουμε επιτέλους ανώτεροι και συνεπώς άξιοι.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος συμπεριφέρεται με σκληρότητα κι απολυτότητα στην ουσία πασχίζει να ξεφύγει από τη σκιά του. Μα καταλήγει σε αδιέξοδα. Ο δρόμος, εξάλλου, είμαστε αιωνίως εμείς. Βουτώντας βαθιά μέσα μας, θ’ ανακαλύψουμε πως τα νερά του ωκεανού δε βάφονται αιωνίως μπλε.
Ορισμένες φορές μαυρίζουν κιόλας. Τα πελώρια κύματα σηκώνονται αλλά υπάρχει μια άγρια ομορφιά στην ακατέργαστη φύση μας. Αυτήν την αγριότητα αν λιγάκι τη συμπονέσουμε, αν τρυφερά την αγκαλιάσουμε, τότε ενδεχομένως και να την υπερβούμε.
Σαν ναυαγοί θ’ αντικρίσουμε την ακτή. Θ’ αντιληφθούμε πως οι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν κάτι απείρως πιο πολύπλοκο κι ενδιαφέρον από τους καλούς και τους κακούς των παιδικών μας παραμυθιών. Οι άνθρωποι είναι πολύτιμα μαθήματα που φορούν τον μανδύα των προκλήσεων. Είναι όσες πτώσεις μας οδήγησαν στην άνοδο. Είναι το τρομαχτικό σκοτάδι που μας έλουσε με το φως του.
Οι άνθρωποι είμαστε όλοι εμείς. Διαφορετικοί και τόσο όμοιοι στον πυρήνα μας. Εμείς, με τις μεγαλειώδεις μέρες και τις στοιχειωμένες νύχτες. Με τις γλυκές μνήμες και το ασήκωτο παρελθόν. Με τις πιστές Πηνελόπες και τους καιροσκόπους μνηστήρες. Με την τοξικότητα που αναλογεί στη θνητότητά μας αλλά και με τη δύναμη να κατανοούμε, να συγχωρούμε και να εξελισσόμαστε.
Και ποτέ ξανά ο άλλος δε θα ταυτιστεί με τον εχθρό μας. Ο άλλος αποτελεί απλώς την αντανάκλαση των φόβων, των διαψεύσεων και των ενοχών μας. Απομακρυνόμαστε, λοιπόν, ευγενικά από όσους δε χωρούν στη βάρκα μας μα ούτε για μια στιγμή δεν πλανιόμαστε πως το δικό τους κουπί αγρίεψε τη θάλασσά μας.
Όσο πλησιάζουμε προς το κέντρο μας, σπάμε τους καθρέφτες που θολώνουν την όρασή μας. Γυμνοί, απέναντι ακριβώς από το είδωλο μας, δεν κυνηγάμε πλέον φανταστικούς δράκους κι ανίσχυρες μάγισσες. Τώρα το βλέπουμε καθαρά. Καθένας από εμάς έχει μια μάχη να κερδίσει, μια πορεία να διανύσει και μια σοφία να κατακτήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου