Εκτός από την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική εμπειρία του ο νέος Μέγας Στρατηγός, έπρεπε να έχει μελετήσει με τους επτά σοφούς και να σέβεται στα έργα και στο λόγο του τα ιερά κείμενα και νόμους του έθνους, να έχει την εμπιστοσύνη και εκτίμηση των αξιωματικών του και να κατέχει την Τέχνη του χορού και της μουσικής.
Έπρεπε να είναι σύζυγος και πατέρας ώστε να καταλαβαίνει, να νιώθει, την ιερή αίσθηση της Δημιουργίας, της Αγάπης, της Προσφοράς, του Μέλλοντος...
Και το πιο ανθρώπινα απαιτητικό μα και πιο εθνικά τιμητικό: για να επικυρωθεί τελεσίδικα η ανάληψη του υπέρτατου αξιώματός του έπρεπε να θυσιάσει με τα ίδια του τα χέρια, με το τελετουργικό ξίφος του Μέγα Στρατηγού, το πρωτότοκο παιδί του...
Ο λόγος πανάρχαιος... Σύμφωνα με την μυθολογία τους, ο πρώτος Ανθρώπιος Στρατηγός στη δύσκολη ώρα του είχε προσευχεί στον Δία για Νίκη ή Ειρήνη. Κι ο πάνσοφος θεός δεν του υποσχέθηκε "Ειρήνη" αλλά "ποτέ ήττα σε δίκαιο πόλεμο". Αλλά για να ισχύει αυτό έπρεπε να μη ξεχάσουν ποτέ για ποιο λόγο πολεμούν... Και του ζήτησε το γιό του ως Αθάνατη Μνήμη της Συμφωνίας τους... Οι Ανθρώπιοι νίκησαν τότε.
Έκτοτε ο κάθε νέος Μέγας Στρατηγός έπρεπε να νιώσει την ευθύνη και οδύνη της Ανεπανόρθωτης Απώλειας και να συνειδητοποιήσει ότι κάθε φορά που δεν αποτρέπει έναν άδικο πόλεμο στέλνει με τα χέρια του στο θάνατο τα παιδιά των συμπατριωτών του, όπως έστειλε το παιδί του...
Από την εγκαθίδρυση του έθνους τους η ευθύνη κι ο θάνατος του πολέμου δεν ήταν κάτι που οι πολίτες και ο Μέγας Στρατηγός της Ανθρωπίας αποφάσισαν ποτέ επιπόλαια. Έπρεπε ν' αξίζει το αντίτιμό του. Οπότε μόνο η ασφάλεια, η ελευθερία, το δίκαιο και η αξιοπρέπεια της ζωής των πολιτών της δικαιολογούσε στην αρχαία Ανθρωπία συμμετοχή σε πόλεμο. Μα όταν μάχονταν γι αυτές τις αξίες τους ήταν ανελέητοι πολεμιστές... Αξιοσημείωτο ότι ήταν από τα λίγα έθνη της αρχαιότητας που οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ισότιμης εκπαίδευσης και συμμετοχής τόσο στις λειτουργίες της Ειρήνης όσο και του Πολέμου!
Στο τέλος κάθε προπολεμικού συμβουλίου οι ταγοί της χώρας χαιρετούσαν τον Μέγα Στρατηγό με την επιφώνηση: "Θυμίσου αν το παιδί σου τον πόλεμο αξίζει..."
Επτά ημέρες μετά την απόφαση επιλογής του από τους επτά Σοφούς - φιλόσοφοι, νομοθέτες, ήρωες, πολεμιστές, ποιητές, ιστορικοί και μητέρες ανάμεσά τους - ο νέος Στρατηγός, σε παλλαϊκή τελετή, και παρουσία υψηλόβαθμων αντιπροσώπων κάθε γειτονικού έθνους, φιλικού ή εχθρικού, μπροστά στο Μνημείο-Μαυσωλείο "των Παιδιών της Θεάς Ειρήνης", όπως ονομάζαν τον βωμό της θυσίας, εκτελούσε το πορφυροντυμένο παιδί του, ενώ ο λαός της Ανθρωπίας με μία φωνή υμνούσε την Θεά Ειρήνη και τον νέο άξιο προστάτη της!
Ακολουθούσαν τρείς ημέρες πανΑνθρώπιου πένθους για την Υπέρτατη Θυσία του παιδιού του Μέγα Στρατηγού και της συζύγου του κατά τη διάρκεια των οποίων κάθε οικογένεια της Ανθρωπίας αγκάλιαζε, τιμούσε και ευχαριστούσε με συμβολικά δώρα, τον Μέγα Στρατηγό και την Σύζυγο του για την Απώλειά τους!
Το δείλι της τρίτης μέρας άρχιζε μία ξέφρενη γιορτή επτά ημερών και νυχτών εορταστικών, αγωνιστικών και τιμητικών εκδηλώσεων για τη Στέψη του.
Το βασίλειο της Ανθρωπίας άνθισε πολιτιστικά και ανθρωπιστικά για περίπου 1000 δοξασμένα χρόνια! Πριν καταστραφεί από το παλλιρηακό κύμα του ηφαιστείου, είχε νικήσει σε κάθε δίκαιο πόλεμο που συμμετείχε. Η Ιστορία κατέγραψε ότι ποτέ δεν πολέμησε άδικα ή ενάντια στις Ανθρώπιες αρχές της...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου