Ἠράσθην

Ἠράσθην· τίς δ’ οὐχί· κεκώμακα· τίς δ’ ἀμύητος
κώμων; ἀλλ’ ἐμάνην· ἐκ τίνος; οὐχί θεοῦ;
ἐρρίφθω· πολιή γάρ ἐπείγεται ἀντί μελαίνης
θρίξ ἤδη, συνετῆς ἄγγελος ἡλικίης.
καί παίζειν ὅτε καιρός, ἐπαίξαμεν· ἡνίκα καιρός
οὐκέτι, λωιτέρης φροντίδος ἁψόμεθα.

Αγάπησα – ερωτεύθηκα
– ο πρώτος είμαι τάχα εγώ ή ο τελευταίος;
Στα όργια του Διονύσου εκώμασα
– ουδείς αμύητος νομίζω.

Για μια μικρούλα μου εσάλεψε ο νους
– και ποιος τα φταίει,
αν όχι ο ίδιος ο θεός ο φτερωτός με τα χιλιάδες βέλη;
Ρε, δε βαριέσαι!…
Και τι έγινε δηλαδή;!…
Κάνα έγκλημα;…

Οι άσπρες τρίχες στα μαλλιά με βία διώχνουνε τις μαύρες
τη συνετή ηλικία που ’ρχεται προαναγγέλλοντας,
αλλά και καταργώντας
την ποικιλία των καθημερινών μας διασκεδάσεων.
Όταν και όσο έπρεπε να παίξουμε,
επαίξαμε
– και παίξαμε καλά!

Γι’ αυτό καιρός πια να μαζευτούμε τώρα…
να συνετιστούμε λίγο …
αν και,
εδώ που τα λέμε,
δεν το πολυπιστεύω
να γίνεται!

ΦΙΛΟΔΗΜΟΥ: ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ*, Των εραστών τα μάτια είναι πάντα σα βροχή…
---------------------------------------
*Η ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ είναι το δημοφιλέστερο ποιητικό ανάγνωσμα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, από τον 7ο π.Χ. έως τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Το δε συντριπτικώς δημοφιλέστερο τμήμα της είναι το Πέμπτο Βιβλίο, αυτό που περιλαμβάνει ερωτικά επιγράμματα διακρινόμενα για την κομψότητα του λυρικού ύφους και την αγέραστη επικαιρότητά τους.

Ο κόσμος του έρωτα – από την απλή εξομολόγηση ως τη σοφιστευμένη απιστία, από τα συνήθη παράπονα και τα χαριεντίσματα ως τα αφάνταστα καρδιοχτυπήματα και τα βάσανα, από τη συγκρατημένη σεμνότητα ως την απερίφραστη χυδαιότητα – παρουσιάζεται ανάγλυφα και με χαριτωμένη βραχύτητα στα μάτια του αναγνώστη, που όχι μόνο διαπιστώνει ότι στο θέμα αυτό (:στον έρωτα) τίποτα δεν έχει αλλάξει αιώνες τώρα, αλλά και μαντεύει ότι ποτέ δεν πρόκειται τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Ως προς αυτό όμως όλοι συμφωνούν και λένε “ευτυχώς”.