Εγώ. Εσύ. Το μαζί.
Ποιο από τα τρία σε τρομάζει περισσότερο;
Εύχομαι να μην απαντήσεις το «μαζί». Να μην ανήκεις στο συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που τους τρομοκρατεί η συνύπαρξη. Να μη βλέπεις τον άλλον ως εχθρό, αλλά ως ευεργέτη. Ναι, καλά άκουσες. Ευεργέτη είπα. Να θεωρείς ευεργέτη ακόμη κι εκείνον που σου «ξερίζωσε» κάποτε την καρδιά. Γιατί τότε δεν ήξερες. Δεν ήξερες πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να νιώθεις ακόμη και για εκείνον. Ειδικά για εκείνον…
Στο «εγώ» κρύβονται χιλιάδες πράγματα, στο «εσύ» εκατοντάδες, μα στο «μαζί» αμέτρητα. Και δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μάθεις περισσότερα για εσένα από έναν άλλον άνθρωπο. Χάρη στους άλλους μαθαίνουμε τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας, το αν τελικά κάναμε βήματα μπροστά ή αν λανθασμένα πιστέψαμε πως το είχαμε καταφέρει.
Χάρη στους άλλους μάθαμε να ενδιαφερόμαστε, ν’ αγαπάμε, να μοιραζόμαστε. Ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν, ακόμη κι οι πιο εγωιστές. Εκείνοι που κι οι ίδιοι δεν πίστεψαν ποτέ πως θα βρισκόταν κάποτε κάποιος στο δρόμο τους που θα τους έκανε να θέλουν να μην κρατήσουν τίποτα για τον εαυτό τους. Να μοιραστούν συναισθήματα, απόψεις, ακόμη κι υλικά αγαθά.
Όλοι μας αφήσαμε κομμάτια απ’ την ψυχή μας στις σχέσεις που δημιουργήσαμε και το καλό είναι πως κι οι άλλοι άφησαν σ’ εμάς. Και κάπως έτσι, οι ψυχές μας ήρθαν αντιμέτωπες με συμπεριφορές που μπορούσαμε να ελέγξουμε αλλά και με άλλες, που παραλύαμε απέναντί τους. Όλες όμως, μας έμαθαν κάτι για τον εαυτό μας. Τι θέλουμε, τι δε θα θελήσουμε ποτέ, τι αντέχουμε και τι δε θ’ ανεχτούμε ποτέ ξανά!
Λένε πως πρέπει να ξέρεις καλά τον εαυτό σου πριν αποφασίσεις να μοιραστείς στιγμές μ’ έναν άλλον άνθρωπο, αλλά η αλήθεια είναι πως δε θα μάθεις ποτέ όλες τις πτυχές του εαυτού σου, αν δε ζεις στιγμές με τους άλλους. Αν νιώθεις χαλαρός κι ήρεμος στη μοναξιά σου αλλά σ’ ένα μόλις λεπτό μια επαφή μπορεί να σε κάνει να βγεις έξω απ’ τα ρούχα σου, θαρρείς πως φταίει εκείνος ο άλλος που συνέβη αυτό;
Ακόμη κι ο πιο ιδιότροπος άνθρωπος δε θα κατάφερνε να εκνευρίσει τόσο εύκολα έναν άνθρωπο που μέσα του έχει βρει ισορροπίες και τρόπους για να είναι και να νιώθει ήρεμος.
Χρειάζεσαι τον άλλον για να μαθαίνεις αν γίνεσαι καλύτερος ή χειρότερος κάθε μέρα που περνά. Αναφέρω και το «χειρότερος», γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πάντα προς το καλύτερο. Ο κάθε άνθρωπος κι η σχέση μας μαζί του μας ξυπνά διαφορετικά συναισθήματα και διαφορετικές συμπεριφορές.
Κάποιοι κάνουν όσα αντέχει ο εγωισμός μας, άλλοι παραπάνω απ’ όσα αντέχει και κάποιοι άλλοι, πιο σπάνιοι, βρίσκουν τρόπους να εκμηδενίζουν και το δικό τους εγωισμό και το δικό μας. Είναι εκείνοι που το «μαζί» το σέβονται. Που βρίσκονται εδώ με διάθεση να μοιραστούν κι όχι ν’ αποκτήσουν. Να προτείνουν κι όχι να απαιτήσουν. Να ελκύσουν, όχι ν’ απωθήσουν και το πιο σημαντικό, ν’ αγαπήσουν ακόμη κι αν δεν αγαπηθούν. Αυτοί είναι που αξίζει ν’ αγαπάς!
Είναι η ίδια η αγάπη που έχει αυτήν την ιδιότητα. Δε νιώθεις πιο όμορφα κάθε φορά που υπάρχει κάποιος που σε νοιάζεται στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου, στο δίπλα μαξιλάρι, στους δρόμους της ίδιας πόλης έστω; Που μία του λέξη ή ένα του βλέμμα μπορεί να τα γιατρέψει όλα; Είναι πάντα καλύτερα τα δύο απ’ το ένα. Δυο μυαλά, δυο καρδιές, δυο σώματα. Είναι ακόμη καλύτερο αυτά τα δύο να καταφέρουν να γίνουν ένα κάποια στιγμή. Το ένα που έρχεται από ένωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μαγκούφα τη μονάδα. Θα υπερέχει πάντοτε!
Στο «μαζί» κρύβεται μεγάλη δύναμη κι όσο κι αν την αγνοείς γιατί η εποχή μας κι οι συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων μας έκαναν πιο δύσπιστους, μέσα σου ξέρεις πως πραγματικά ευτυχισμένος υπήρξες πάντα πλάι σ’ έναν άλλον άνθρωπο. Σ’ εκείνον που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σου έμαθε τόσα για εσένα. Πράγματα που ξέρεις πως πάνω σου λειτουργούν, πράγματα που δεν πίστευες πως θα κατάφερνες κι άλλα που δεν πίστευες ποτέ πως θα έκανες. Τα έκανες όμως! Τα έκανες, γιατί στο «μαζί» κατορθώνεις πάντα περισσότερα απ’ ό,τι στο «μόνος».
Κι όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι, αγαπάς και τα πάντα γύρω σου. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά, αληθινά κι αβίαστα. Αν δεν είναι αυτή η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, τότε ποια είναι;
Ποιο από τα τρία σε τρομάζει περισσότερο;
Εύχομαι να μην απαντήσεις το «μαζί». Να μην ανήκεις στο συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που τους τρομοκρατεί η συνύπαρξη. Να μη βλέπεις τον άλλον ως εχθρό, αλλά ως ευεργέτη. Ναι, καλά άκουσες. Ευεργέτη είπα. Να θεωρείς ευεργέτη ακόμη κι εκείνον που σου «ξερίζωσε» κάποτε την καρδιά. Γιατί τότε δεν ήξερες. Δεν ήξερες πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να νιώθεις ακόμη και για εκείνον. Ειδικά για εκείνον…
Στο «εγώ» κρύβονται χιλιάδες πράγματα, στο «εσύ» εκατοντάδες, μα στο «μαζί» αμέτρητα. Και δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μάθεις περισσότερα για εσένα από έναν άλλον άνθρωπο. Χάρη στους άλλους μαθαίνουμε τις δυνάμεις μας, τις αντοχές μας, το αν τελικά κάναμε βήματα μπροστά ή αν λανθασμένα πιστέψαμε πως το είχαμε καταφέρει.
Χάρη στους άλλους μάθαμε να ενδιαφερόμαστε, ν’ αγαπάμε, να μοιραζόμαστε. Ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν, ακόμη κι οι πιο εγωιστές. Εκείνοι που κι οι ίδιοι δεν πίστεψαν ποτέ πως θα βρισκόταν κάποτε κάποιος στο δρόμο τους που θα τους έκανε να θέλουν να μην κρατήσουν τίποτα για τον εαυτό τους. Να μοιραστούν συναισθήματα, απόψεις, ακόμη κι υλικά αγαθά.
Όλοι μας αφήσαμε κομμάτια απ’ την ψυχή μας στις σχέσεις που δημιουργήσαμε και το καλό είναι πως κι οι άλλοι άφησαν σ’ εμάς. Και κάπως έτσι, οι ψυχές μας ήρθαν αντιμέτωπες με συμπεριφορές που μπορούσαμε να ελέγξουμε αλλά και με άλλες, που παραλύαμε απέναντί τους. Όλες όμως, μας έμαθαν κάτι για τον εαυτό μας. Τι θέλουμε, τι δε θα θελήσουμε ποτέ, τι αντέχουμε και τι δε θ’ ανεχτούμε ποτέ ξανά!
Λένε πως πρέπει να ξέρεις καλά τον εαυτό σου πριν αποφασίσεις να μοιραστείς στιγμές μ’ έναν άλλον άνθρωπο, αλλά η αλήθεια είναι πως δε θα μάθεις ποτέ όλες τις πτυχές του εαυτού σου, αν δε ζεις στιγμές με τους άλλους. Αν νιώθεις χαλαρός κι ήρεμος στη μοναξιά σου αλλά σ’ ένα μόλις λεπτό μια επαφή μπορεί να σε κάνει να βγεις έξω απ’ τα ρούχα σου, θαρρείς πως φταίει εκείνος ο άλλος που συνέβη αυτό;
Ακόμη κι ο πιο ιδιότροπος άνθρωπος δε θα κατάφερνε να εκνευρίσει τόσο εύκολα έναν άνθρωπο που μέσα του έχει βρει ισορροπίες και τρόπους για να είναι και να νιώθει ήρεμος.
Χρειάζεσαι τον άλλον για να μαθαίνεις αν γίνεσαι καλύτερος ή χειρότερος κάθε μέρα που περνά. Αναφέρω και το «χειρότερος», γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πάντα προς το καλύτερο. Ο κάθε άνθρωπος κι η σχέση μας μαζί του μας ξυπνά διαφορετικά συναισθήματα και διαφορετικές συμπεριφορές.
Κάποιοι κάνουν όσα αντέχει ο εγωισμός μας, άλλοι παραπάνω απ’ όσα αντέχει και κάποιοι άλλοι, πιο σπάνιοι, βρίσκουν τρόπους να εκμηδενίζουν και το δικό τους εγωισμό και το δικό μας. Είναι εκείνοι που το «μαζί» το σέβονται. Που βρίσκονται εδώ με διάθεση να μοιραστούν κι όχι ν’ αποκτήσουν. Να προτείνουν κι όχι να απαιτήσουν. Να ελκύσουν, όχι ν’ απωθήσουν και το πιο σημαντικό, ν’ αγαπήσουν ακόμη κι αν δεν αγαπηθούν. Αυτοί είναι που αξίζει ν’ αγαπάς!
Είναι η ίδια η αγάπη που έχει αυτήν την ιδιότητα. Δε νιώθεις πιο όμορφα κάθε φορά που υπάρχει κάποιος που σε νοιάζεται στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου, στο δίπλα μαξιλάρι, στους δρόμους της ίδιας πόλης έστω; Που μία του λέξη ή ένα του βλέμμα μπορεί να τα γιατρέψει όλα; Είναι πάντα καλύτερα τα δύο απ’ το ένα. Δυο μυαλά, δυο καρδιές, δυο σώματα. Είναι ακόμη καλύτερο αυτά τα δύο να καταφέρουν να γίνουν ένα κάποια στιγμή. Το ένα που έρχεται από ένωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μαγκούφα τη μονάδα. Θα υπερέχει πάντοτε!
Στο «μαζί» κρύβεται μεγάλη δύναμη κι όσο κι αν την αγνοείς γιατί η εποχή μας κι οι συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων μας έκαναν πιο δύσπιστους, μέσα σου ξέρεις πως πραγματικά ευτυχισμένος υπήρξες πάντα πλάι σ’ έναν άλλον άνθρωπο. Σ’ εκείνον που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σου έμαθε τόσα για εσένα. Πράγματα που ξέρεις πως πάνω σου λειτουργούν, πράγματα που δεν πίστευες πως θα κατάφερνες κι άλλα που δεν πίστευες ποτέ πως θα έκανες. Τα έκανες όμως! Τα έκανες, γιατί στο «μαζί» κατορθώνεις πάντα περισσότερα απ’ ό,τι στο «μόνος».
Κι όταν αγαπάς κι αγαπιέσαι, αγαπάς και τα πάντα γύρω σου. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά, αληθινά κι αβίαστα. Αν δεν είναι αυτή η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, τότε ποια είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου