Το απίστευτο θαύμα είναι το να είσαι απλώς συνηθισμένος

Μια μέρα που ο Μπανκέι μιλούσε ήσυχα στους μαθητές του, ήρθε ένας ιερέας από ένα άλλο δόγμα και τον διέκοψε. Εκείνο το δόγμα πίστευε στη δύναμη των θαυμάτων κι ότι η σωτηρία έρχεται μέσα από την επανάληψη ιερών λέξεων.
Ο Μπανκέι σταμάτησε να μιλάει και ζήτησε από τον ιερέα να ρωτήσει αυτό που είχε έρθει να ρωτήσει.
Ο ιερέας καυχήθηκε ότι ο ιδρυτής της δικής του θρησκείας μπορούσε να σταθεί στη μία όχθη του ποταμού με ένα πινέλο στο χέρι του και να γράψει ένα ιερό όνομα σε ένα κομμάτι χαρτί, που κρατούσε ένας βοηθός του στην άλλη όχθη του ποταμού.
Ο ιερέας ρώτησε: “Εσύ τι θαύματα μπορείς να κάνεις;”
Ο Μπανκέι απάντησε: “Μόνο ένα. Όταν πεινάω, τρώω κι όταν νυστάζω, κοιμάμαι.”

Το μοναδικό θαύμα, το απίστευτο θαύμα είναι το να είσαι απλώς συνηθισμένος.
Η λαχτάρα του νου είναι το να είσαι ασυνήθιστος. Το εγώ διψάει και πεινάει για αναγνώριση. Το εγώ τρέφεται από την αναγνώριση ότι είσαι κάποιος.
Άλλος πετυχαίνει αυτό το όνειρο μέσα από τον πλούτο, άλλος πετυχαίνει αυτό το όνειρο μέσα από τη δύναμη, από την πολιτική, άλλος μπορεί να πετύχει αυτό το όνειρο μέσα από θαύματα, από ταχυδακτυλουργίες, όμως το όνειρο παραμένει το ίδιο: Δεν μπορώ να αντέξω να είμαι ένας κανένας.
Κι αυτό ακριβώς είναι το θαύμα: Το να αποδέχεσαι ότι είσαι απλώς συνηθισμένος, όπως είναι και οποιοσδήποτε άλλος, το να μη ζητάς καμία αναγνώριση, το να μπορείς να υπάρχεις σαν να μην υπάρχεις Το να είσαι απών είναι το θαύμα.

Η ιστορία είναι μια από τις πιο όμορφες ιστορίες του Ζεν. Και ο Μπανκέι είναι ένας από τους μεγαλειώδεις δασκάλους. Ο Μπανκέι όμως ήταν πραγματικά ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Κάποτε συνέβη να δουλεύει ο Μπανκέι στον κήπο του. Φτάνει ένας αναζητητής και τον ρωτάει: “Κηπουρέ, που βρίσκεται ο δάσκαλος;”
Ο Μπανκέι γέλασε και του είπε: “Πέρνα αυτή την πόρτα κι εκεί μέσα θα βρεις τον δάσκαλο”.
Πηγαίνει λοιπόν ο άνθρωπος γύρω – γύρω και βλέπει τον Μπανκέι μέσα, να κάθεται σε μια πολυθρόνα – τον ίδιο άνθρωπο, που έκανε τον κηπουρό έξω. Ο αναζητητής είπε: “Πώς τολμάς; Σήκω αμέσως από την πολυθρόνα! Αυτό είναι ιεροσυλία! Δεν σέβεσαι το δάσκαλο;”
Ο Μπανκέι σηκώθηκε, κάθισε στο πάτωμα και είπε: “Τώρα δεν θα βρεις τον δάσκαλο στην καρέκλα, γιατί εγώ είμαι ο δάσκαλος”.
Για αυτόν τον άνθρωπο, ήταν ακατανόητο το πως ένας μεγάλος δάσκαλος μπορούσε να δουλεύει στον κήπο, το πως μπορούσε να είναι τόσο απλός. Έφυγε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο δάσκαλος.
Έφυγε και έχασε.

Όλοι μας αναζητάμε το ασυνήθιστο. Γιατί όμως αναζητάς το ασυνήθιστο; Είναι επειδή λαχταράς κι εσύ να είσαι ασυνήθιστος. Με ένα συνηθισμένο δάσκαλο, πώς μπορείς να γίνεις ασυνήθιστος, εξαιρετικός;