Όταν μιλάμε για «καλή μητέρα» εννοούμε την «αυτό-θυσιαζόμενη μητέρα»;

Μητρότητα και μητρική αγάπη

Αδιαμφισβήτητα, η μητρότητα ως έννοια και ως ρόλος εμπεριέχει ή θα έπρεπε να εμπεριέχει όρους ανιδιοτελούς αγάπης, αφοσίωσης, προσφοράς, αποδοχής, ασφάλειας. Πολύ συχνά, η μητρική αγάπη ταυτίζεται με τη θυσία, η προσφορά στο παιδί με τη στέρηση των προσωπικών αναγκών της μητέρας και η αποδοχή του παιδιού με άρνηση του εαυτού της.

Σίγουρα, κατά τη διάρκεια της ανατροφής του παιδιού θα υπάρξουν πολλές στιγμές, όπου η μαμά θα βάλει μπροστά τις ανάγκες του παιδιού της, θα «θυσιάσει» δικές της επιθυμίες και «θέλω», προκειμένου να ανταποκριθεί καλύτερα στο ρόλο της ως μαμά. Πότε όμως αρχίζει το «πρόβλημα»;

Οι μορφές της μητρικής φιγούρας

 

Είναι χρήσιμο να διαφοροποιήσουμε τη μητέρα που, αναλόγως το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, επιλέγει, «αναγκάζεται», προτιμά να μπει για ένα χρονικό διάστημα η ίδια σε δεύτερη θέση και να μπει μπροστά το παιδί και οι ανάγκες του από τη μαμά που μια ζωή παραγκωνίζει, αγνοεί, αρνείται τις δικές της προσωπικές ανάγκες και έχει αποφασίσει ότι αποστολή της στη ζωή είναι η απόλυτη ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού της.

Η πρώτη μαμά μοιάζει να έχει επίγνωση των πραγματικών αναγκών του παιδιού της, αλλά και των δικών της, τις οποίες συνειδητά επιλέγει να αφήσει «για λίγο» πιο πίσω, ενώ η δεύτερη μαμά είναι μια μαμά που πιστεύει ότι ο ρόλος της είναι να υπηρετεί το παιδί και η ίδια να λειτουργεί σαν μάρτυρας. Η πρώτη μητέρα θα ξαναβρεί το ρόλο της ως γυναίκα και ως άνθρωπος, ενώ η δεύτερη μαμά μοιάζει σα να έχει απαρνηθεί τη γυναικεία και ανθρώπινη φύση της.

Στην τελευταία όμως περίπτωση, η αγάπη ταυτίζεται με τη θυσία ή ανάποδα η θυσία ταυτίζεται με την αγάπη.

Αυτού του είδους η αγάπη μοιάζει περισσότερο να εγκλωβίζει παρά να απελευθερώνει, να στενεύει παρά να ανοίγει, να δημιουργεί βαρίδια παρά να χτίζει φτερά για πέταγμα. Η μαμά που θυσιάζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της, η μαμά που στερεί από τον εαυτό της τη φροντίδα για να τη δώσει στα παιδιά της, η μαμά που απαγορεύει στον εαυτό της να έχει προσωπική ζωή για να μην στερήσει στα παιδιά της τον εαυτό της, η μαμά που καμαρώνει για αυτές τις θυσίες της, είναι μια μαμά που μαθαίνει στα παιδιά της με διαστρεβλωμένο τρόπο ότι αγάπη σημαίνει θυσία, ότι προηγούνται οι ανάγκες των άλλων από τις δικές σου, ότι πρέπει να στερηθείς για να είναι καλά οι άλλοι, ότι δε χωράνε κάτω από την ίδια ομπρέλα η χαρά και ευτυχία της μαμάς και η χαρά και ευτυχία του παιδιού. Μια τέτοια μαμά συνήθως είναι χαρούμενη μόνο μέσα από τα παιδιά της και άρα κατά συνέπεια τα παιδιά έχουν άθελά τους αναλάβει ένα βαρύ ρόλο, ένα μεγάλο χρέος απέναντι στην «αυτό-θυσιαζόμενη μητέρα».

Η "αυτοθυσιαζομενη" μητέρα μεγαλώνει παιδιά με ολοκληρωμένη προσωπικότητα

 

Πώς να τολμήσεις να θυμώσεις σε μια «αυτό-θυσιαζόμενη μαμά», πώς να σκεφτείς να την απογοητεύσεις, πώς να τολμήσεις να την αφήσεις για να ακολουθήσεις τα όνειρά σου; Πώς να μάθεις να αγαπάς τους άλλους χωρίς να χρειάζεται να «θυσιαστείς» με τη σειρά σου; Πώς να δεσμευτείς ουσιαστικά με άλλον άνθρωπο, όταν είσαι ήδη δέσμιος και δεσμευμένος; Πώς να μάθεις να φροντίζεις τον εαυτό σου χωρίς ενοχές, όταν η μαμά δεν αντέχει να φροντίζει η ίδια τον εαυτό της; Πώς να μην έχεις μια διαστρεβλωμένη εικόνα του τι είναι αγάπη;

Το παιδί έχει απόλυτη ανάγκη την αγάπη, την αποδοχή, την ασφάλεια, την ικανοποίηση των αναγκών του, αλλά συνάμα έχει ανάγκη μια μαμά ερωτική με την ίδια τη ζωή, μια μαμά που φροντίζει τον εαυτό της και τις ανάγκες της χωρίς ενοχές, μια μαμά που προσφέρει στο παιδί χωρίς να στερεί στον εαυτό της, μια μαμά που αγαπά αλλά δε δεσμεύει.

Μια τέτοια μαμά μεγαλώνει παιδιά γεμάτα, ελεύθερα, που μαθαίνουν να φροντίζουν τον εαυτό τους και κυρίως παιδιά χαρούμενα που χαράζουν τη δική τους διαδρομή, χωρίς να κουβαλούν τη μητέρα ως βάρος στις πλάτες τους, αλλά στην καρδιά τους ως δύναμη και σύμμαχο.