ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Ας σκεφτούμε μαζί σήμερα την Μυθολογία! Ας σκεφτούμε ποιος είναι ο πιο καλός τρόπος να νιώθουμε.

Η Πηνελόπη, η γυναίκα του Οδυσσέα, εκτός από το πένθος για τον χαμένο άντρα της, έμαθε πως οι μνηστήρες ετοιμάζονταν να στήσουν ενέδρα και να σκοτώσουν τον γιο της, τον Τηλέμαχο. Να πώς επηρέασε αυτό την καρδιά και το σώμα της:

"...και της λύθηκαν τα μέλη και η ψυχή της.
Για ώρα έμεινε άλαλη, της δάκρυσαν τα μάτια,
και πιάστηκε ολότελα η γάργαρη φωνή της.
Έζωσε εκείνην ο καημός που την ψυχή μαραίνει,
δεν κάθισε σ' ένα σκαμνί κι ας ήταν τόσα μέσα,
μα στο κατώφλι ακούμπησε της στέριας κάμαράς της
θρηνώντας πια σπαραχτικά. Σιγόκλαιγαν κι οι σκλάβες
όλες, νιες και γερόντισσες, που βρέθηκαν στο σπίτι."

Το κλάμα ή η οργή είναι το κύριο αρνητικό συναίσθημά σας; Συνήθως ένα από τα δυο, η θλίψη ή ο θυμός, είναι κυρίαρχο μέσα μας όταν υποφέρουμε. Οι άνθρωποι που νιώθουν θυμό μπορούν και διακρίνουν πού φταίνε οι άλλοι ή οι εξωτερικές συνθήκες, μα δυσκολεύονται να νιώσουν θλίψη οπότε είναι πιθανό να μην κοιτάνε προς τα μέσα τους για να βρίσκουν την άλλη άκρη του νήματος. Οι άνθρωποι στους οποίους κυριαρχεί η θλίψη, κοιτάνε μέσα τους μα φοβούνται να δούνε την ευθύνη των άλλων.

Το ιδανικό είναι η ισορροπημένη αντιμετώπιση των καταστάσεων, να κοιτάμε και προς τα μέσα και προς τα έξω. Στην επιφανειακή όμως κουλτούρα μας είτε δεν μας το μαθαίνουν είτε μας το μαθαίνουν με ελλειπή ή άρρωστο τρόπο, αφήνοντάς μας ακόμα πιο μπερδεμένους, βουλιαγμένους στην αβεβαιότητα και τη σύγχυση. Ο φαύλος κύκλος της άγνοιας του σωστού μας ταλαιπωρεί και μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε λανθασμένο και καταστροφικό για εμάς προορισμό.

Μου αρέσει όμως που έχουν τόσο στενή επαφή με τα συναισθήματά τους οι ήρωες στην Οδύσσεια. Είναι άνθρωποι που «λυγίζουν», πονάνε, τρέμουν τα χέρια και τα γόνατά τους. Κλαίνε αβίαστα, ελεύθερα. Αν και κάποιοι από αυτούς είναι βασιλιάδες και τρανοί, σκληραγωγημένοι πολεμιστές, συγκινούνται και δακρύζουν σαν παιδιά.

Το να έχει μάθει κάποιος να ελέγχει και να συγκρατεί τα αρνητικά του συναισθήματα, τον κάνει ικανό να έχει συναισθηματική σταθερότητα και συνεπώς και πρακτική σταθερότητα – κάτι που χρειαζόμαστε πολύ για την επιβίωση. Από την άλλη ο άνθρωπος που μπορεί να ελευθερώνει υγιώς τα συναισθηματικά του σκαμπανεβάσματα έχει πιο καλή επαφή με την ψυχή του και με τον εαυτό του, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερη συναίσθηση και συνειδητότητα.

Πώς θα μπορέσουμε άραγε να ελευθερώνουμε τις μεγάλες αυτές “αρνητικές” δυνάμεις από μέσα μας, και ταυτόχρονα να είμαστε σταθεροί και δυνατοί; Αυτή είναι η ερώτηση.

"...ράγισαν τότε τα βάθη της ψυχής μου.
Στην άμμο πάνω έμενα κι έκλαιγα.
Η ψυχή μου δεν ήθελε διόλου να ζει, το ηλιοφώς να βλέπει.
Να κλαίω κουράστηκα, στην άμμο να κυλιέμαι..."

(Μενέλαος, ο βασιλιάς και σύζυγος της Ωραίας Ελένης)