Πόσες φορές ευχήθηκα να μπορούσες να ακούσεις την σιωπή μου! Τόσες κραυγές αγωνίας και αγάπης πίσω από το καλοσχηματισμένο μου χαμόγελο, καλύφθηκαν ρυθμικά, σχεδόν επαγγελματικά μπορώ να πω. Μπόρεσες ποτέ άραγε να δεις πίσω από τις λέξεις μου; Να βγάλεις τα προσχήματα των υποτίτλων και να έρθεις μαζί μου στο ταξίδι της ψυχής; Να ακολουθήσεις την πανδαισία συναισθημάτων σε ένα επίπεδο πέρα από τις λέξεις; Άκουσες ποτέ αυτά που σου έλεγα όσο κοιμόσουν και εγώ φιλούσα με στοργή τα κλειστά σου μάτια;Είχε τόσο θόρυβο η σιωπή μου μάτια μου. Από τον άνθρωπο που θεωρούσα άνθρωπό μου όμως, περίμενα να ακούσει την σιωπή μου. Να κάνει το άλμα στην συνείδησή μου και να λειτουργήσει σαν κάτοπτρο μου. Άλλωστε αυτό δεν έκανα κι εγώ για εσένα; Δεν λειτουργούσα σαν καθρέφτης συναισθημάτων και σαν πηγή ενέργειας και θάρρους όποτε το χρειαζόσουν; Ήξερα τι έχεις από το άκουσμα της φωνής σου ή από το απλό κοίταγμα των ματιών σου. Τόσο πολύ ώστε σε τρόμαζε. Από την αρχή σε τρόμαζε όλο αυτό. Εγώ όμως κράτησα το χέρι σου δίπλα σε όσα σε τρομοκρατούσαν και για κάποιον, αστείο λόγο περίμενα να κάνεις κι εσύ το ίδιο για εμένα.
Δεν το ζήτησα ποτέ σαφώς. Άφησα την σιωπή μου να μιλήσει και προσπάθησα περισσότερο να δείχνω, παρά να λέω αυτά που θέλω από εσένα. Δικό μου το λάθος; Ή μήπως λάθος χρονικό; Δεν ήσουν έτοιμος; Δεν το έδειχνα σωστά; Δεν γνωρίζω. Μακάρι όμως εσύ να με γνώριζες. Να ήξερες τις ανάγκες και τα θέλω μου. Αυτό έχω ανάγκη πιο πολύ από όλα. Να άκουγες τις σιωπές μου. Μακάρι να είχες δει πίσω από τις λέξεις μου. Μακάρι να είχα χίλιες σιωπές να ακούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου