Στο μυαλό του καθενός συμβαίνουν διάφορα και διαφορετικά κι αρκεί μια στιγμή, ένας στίχος τραγουδιού, μια κουβέντα, ένα μοναχικό ξημέρωμα, ένα ξόδεμα δίχως ανταπόκριση, δυο χέρια απλωμένα, μια σκέψη χωρίς σταματημό στα περασμένα, για να ψηλώσεις απότομα ή για να επιστρέψεις στο μηδέν. Κι ίσως μεγαλώνοντας, ετούτο να συμβαίνει συχνότερα και σίγουρα όχι το ίδιο για όλους, όμως συμβαίνει. Κι είναι αυτό βάσανο μεγάλο που αφήνει, δίχως άλλο, μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα.Σε σένα και σε μένα που ο χρόνος είναι σχετικός και τον μετράμε δίχως φρένα, καβάλα σ’ ένα ποδήλατο, σε μια αμαξοστοιχία, σ’ ένα καράβι για το άγνωστο. Σε σένα και σε μένα, που δεν πάψαμε να ονειρευόμαστε και να κουτουλάμε σε τοίχους. Αχ… σε σένα και σε μένα που οι δρόμοι μοιάζουν ατέλειωτοι και βιαζόμαστε να τους διαβούμε, πώς θα ‘τανε στα αλήθεια να μας έλεγε κάποιος, κάνετε λάθη κι εγώ σας δίνω όλα τα άλλοθι του κόσμου; Όχι με κείνη την αναξιοπρεπή παραδοχή του ηττημένου, του βαθύ αναστεναγμού που ξέμεινε μονάχος να κοιτάζει να ξεμακραίνουμε, αλλά με τη δύναμη της ανοιχτής πόρτας στο πιο παλιό όνειρο. Και να ‘τανε λέει ο κόσμος σπαρμένος με γαρύφαλλα για σένα και για μένα καθημερινέ μου άνθρωπε, αταξίδευτε και παραπονιάρη, φοβισμένε και πικραμένε μου ενήλικα, που μεγαλώνεις δεμένος σ’ ένα δίχτυ που σου τροχίζει τα φτερά!
Κι αυτό εδώ το κείμενο δεν είναι μια ακόμη θλιβερή παραδοχή ούτε μια ήττα. Είναι για σένα και για μένα που δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ και θα καταστρώνουμε σχέδια για το μέλλον. Είναι για σένα και για μένα που μπορούμε να συγχωρούμε ακόμη, να βρίσκουμε άλλοθι, να φοράμε το ρούχο του διπλανού, να καταλήγουμε στο μαξιλάρι αγκαλιασμένοι όλοι μαζί, παιδιά, αγάπες, φόβοι, μοναξιές, αγωνίες, δίχως πανικό γιατί γνωρίζουμε καλά ότι είμαστε ατελείς, μα μπορούμε να συνυπάρχουμε ως μεταξωτοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου