Ο λαβύρινθος της κατάθλιψης

Φανταστείτε να προσπαθείτε να διαφύγετε από ένα λαβύρινθο γεμάτο καθρέφτες, που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό σας, χωρίς όμως να μπορείτε. Να ξεκινάτε την ίδια διαδρομή απ' την αρχή κι αυτό να συμβαίνει κάθε μέρα. Φανταστείτε ακόμα, ότι γνωρίζατε εξ’ αρχής την πόρτα για την έξοδο, αλλά δεν μπορείτε να τη φτάσετε. Δεν το επιτρέπετε εσείς οι ίδιοι στον εαυτό σας.

Ένα παρόμοιο συναίσθημα νιώθει κι ένας άνθρωπος που βιώνει κατάθλιψη. Λες και βρίσκεται σε χώρους με έντονα χρώματα και ζωή, και μόλις πλησιάζει, αλλάζουν και χάνονται. Είναι πιθανό να του παρουσιάστηκε ξαφνικά, σαν αγγελιοφόρος που ήρθε για να φέρει απ' το πουθενά τα κακά μαντάτα. Μπορεί να βάδιζε χρόνια δίπλα του, αθόρυβη σαν σκιά και να βρήκε την ευκαιρία να τον κυκλώσει. Του εμφανίστηκε σε διάφορες μορφές και με πολλά απότοκα. Εναλλαγές διάθεσης, ενοχές, αισθήματα απελπισίας.

Ένα απ'τα πιο ύπουλα «δώρα» της, είναι μια μόνιμη θλίψη που παρασιτεί στο «σπιτονοικοκύρη» της και τον οδηγεί σε μια μόνιμη απάθεια. Για όλες τις υποθέσεις που τον αφορούν, καθώς και για τους ανθρώπους, που τον πλαισιώνουν. Του παρουσιάστηκε ως προσφερόμενη βοήθεια σε πιθανά προβλήματα που είχε, καυγάδες ή ακόμα και μετά από συνεχείς απογοήτευσεις ή μια απώλεια. Τον έκανε να πιστέψει πώς θα του έδινε μια ήσυχη γωνιά να ξεκουραστεί, μακριά από ένα κόσμο με τόσο έντονα χρώματα, που τον κούρασαν. Και ξαφνικά, βρέθηκε στην αρχή ενός λαβύρινθου, χωρίς τέλος.

Αλλάζει. Αρχίζει και το καταλαβαίνει, αφού σιγά-σιγά μεταβάλλεται σε κάποιον, που ναι μεν του θυμίζει τον εαυτό του εξωτερικά, είναι όμως ένας ξένος. Ένας άνθρωπος που παλαιότερα ήταν ενεργός και ζούσε, τώρα αυτοματοποιημένα απλώς κινείται και υπάρχει. Αλλοιώθηκε η σκέψη του μπροστά σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη, που έχει τη δύναμη να τον κάνει να πιστεύει πως κοιτάζει τον αληθινό εαυτό του. Το μεγαλύτερο όμως, όπλο της κατάθλιψης είναι, πως τον πείθει ότι είναι μόνος. Θεωρεί πως κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τι του συμβαίνει και πόσο φοβάται.

Η λύση και η έξοδος λοιπόν, απ΄ τον λαβύρινθο είναι δίπλα του. Σημάδια και μονοπάτια υπάρχουν. Σε κάθε «γωνιά» βρίσκονται άνθρωποι δικοί του. Εκείνοι που τον ξέρουν και του θυμίζουν ποιος είναι. Η αρετή της υπομονής είναι το σημαντικότερο εργαλείο για να τον προσεγγίσουμε. Χρειάζεται ακροατές. Δεν χρειάζεται επικριτές. Ανθρώπους με το σύνδρομο του παντογνώστη σωτήρα, που νομίζουν πως τον βοηθούν, αλλά τον σπρώχνουν πιο μακριά.

Δε χρειάζεται απλή συγκατάβαση, αφού ξέρει, όπως κι εμείς, ότι δεν είμαστε ίδιοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πλήρως το πρόβλημά του. Δε χρειάζεται πίεση. Ανθρώπους που προσπαθούν να τον «αναγκάσουν» να νιώσει καλά, να γελάει και τελικά να υποκρίνεται. Αυτό που χρειάζεται είναι ο χώρος για να μπορέσει να αφεθεί και να ζήσει το ξέσπασμά του. Την κατάλληλη στιγμή που εκείνο θα έρθει και θα τον σώσει. Χρειάζεται κι εμάς, ως αόρατους συνοδοιπόρους, που θα τον αφήνουμε να βρει το δρόμο του και που ταυτοχρόνως θα μας νιώθει δίπλα του.

Μετά από ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα την έξοδο απ' τη σιωπή του, θα καταφέρει να τη βρει. Θα ξεκινήσει και πάλι να είναι εκείνος ο άνθρωπος, που παρατηρούσε τόσο καιρό, από μακριά, τον εαυτό του να προσπαθεί να βρει εκείνη τη διέξοδο. Γιατί στο βάθος, πάντα ήξερε, πως ασχέτως απ' όλη τη βοήθεια που έλαβε ή θα λάβει, θα είναι τελικά εκείνος που θα καταφέρει να ανοίξει την πόρτα. Στο τέλος λοιπόν, θα καλωσορίσει πρώτος, πίσω, τον εαυτό του.