Όλοι φοράμε μάσκες

«Όλοι φοράμε μάσκες και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας.» (Edith Sitwell)

Ποιός είναι ο λόγος όμως που προβαίνουμε στην κατασκευή ενός προσωπείου, μιας μάσκας που καμουφλάρει το βαθύτερο «είναι» μας;

Τι έχω πάθει; Γιατί δεν μπορώ να δω πλέον τίποτα καλό; Γιατί το μόνο που νιώθω και βλέπω είναι φόβος, καταπίεση, ενοχή και μπερδεμένα μηνύματα; Μια σύγχυση! Μια τεράστια σύγχυση! Ποτέ τελικά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω για να γίνω αποδεκτός. Ίσως τελικά να έπρεπε να θυσιάσω εκατό τοις εκατό τον εαυτό μου για να το πετύχω. Να μην υπάρχω. Όμως αυτό γίνεται μόνο με τον θάνατο. Όσοι ζούνε, ακόμη κι αν το έχουνε κάνει, ένα τμήμα του αληθινού τους εαυτού θα υπάρχει πάντοτε. Θα υπάρχει και θα εκφράζεται μέσα από εθισμούς σε ουσίες, από ψυχαναγκασμούς, ψυχοσωματικά συμπτώματα, άγχος και κατάθλιψη.

Είναι σαν αυτός, ο καταπιεσμένος σου εαυτός να σου φωνάζει: «Ελευθέρωσε με επιτέλους! Δεν με λυπάσαι; Εσύ που τόσο γενναιόδωρα σκορπάς την αγάπη και την αφοσίωσή σου στους άλλους, δείξε λίγο οίκτο και για μένα. Σπάσε τις αλυσίδες που με κρατούν φυλακισμένο μέσα σου. Βγάλε το προσωπείο που έφτιαξες και φοράς για να γίνεις αποδεκτός και να σ’ αγαπάνε. Ζήσε! Ζήσε κανονικά! Όχι σαν μια σκιά κάποιων άλλων αλλά σαν αυτό που πραγματικά είσαι! Τόλμησε να με κοιτάξεις. Μη φοβάσαι να με δεις. Μπορεί ίσως όλα αυτά τα χρόνια που με έχεις καταχωνιασμένο να μοιάζω με φάντασμα. Όμως δεν είμαι. Είμαι η πραγματικότητα. Η δική σου μοναδική αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατασκευάσματα. Τα κατασκεύασαν οι άλλοι για σένα χωρίς εσένα και με διάφορους τρόπους σε έκαναν να μ’ απαρνηθείς. Εμένα! Τον αληθινό σου εαυτό. Τις ικανότητες σου, τα όνειρά σου, τις πεποιθήσεις σου, τα συναισθήματά σου και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μόνο εσύ αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο.

Όμως πάνω απ’ όλα, βαθιά μέσα σου, μαζί με μένα κρύβεται και η αλήθεια. Μια αλήθεια που έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και που θα σου προκαλέσει πολύ πόνο αν τολμήσεις και την κοιτάξεις κατάματα. Όμως όταν η «τρέλα» και η απόγνωση σου έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα, νομίζεις πως έχεις πολλές εναλλακτικές; Όχι τώρα πια. Είσαι σε μονόδρομο. Πρέπει να κοιτάξεις την αλήθεια όσο πόνο κι αν αυτή σου προκαλεί. Να δεις πόσο πόνεσες ως παιδί, πόσο καταπιέστηκες, πόσο ντροπιάστηκες, πόσο αποθαρρύνθηκες να κάνεις τα δικάσου βήματα και τελικά πόσο πολύ σε φόρτωσαν με ενοχές ακριβώς για να μην τολμήσεις να γυρίσεις να δεις αυτή την αλήθεια.

Έτσι προστάτευσες το περιβάλλον σου υπονομεύοντας τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον αληθινό σου εαυτό. Αυτόν που είναι χρόνια κρυμμένος και τώρα σου γνέφει και επαναστατεί καταστρέφοντάς σε μέσα από την κατάθλιψη, τον φόβο και το άγχος, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Πολλές φορές πονάει το σώμα σου γιατί στην πραγματικότητα πονάει η ψυχή σου. Πονάει τόσο όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Όμως όταν δεν μπορείς να συνδεθείς με αυτόν τον μεγάλο ψυχικό πόνο και να πενθήσεις γι’ αυτά που έζησες ή που δεν έζησες, τότε ο πόνος αυτός ξεσπάει στο σώμα σου. Κι εσύ φοβάσαι! Και ίσως τότε προτιμήσεις να ξαναγυρίσεις στις ουσίες, ή να ξαναγεμίσεις την ψυχή σου με ενοχές και να δικαιολογήσεις όλους όσους σε πλήγωσαν αρκεί να μην πονάς.

Έτσι μένεις χρόνια καθηλωμένος στον ίδιο φαύλο κύκλο. Όμως σκέψου! Όταν κανείς φτάσει εδώ τότε ίσως του δίνεται η μοναδική ευκαιρία να με συναντήσει. Να συναντήσει εμένα. Τον αληθινό του εαυτό. Μην πισωγυρίζεις λοιπόν! Προχώρα κι ας φοβάσαι τη μοναξιά και τον πόνο. Κι αν χρειαστεί να στηριχθείς από κάπου τότε να ξέρεις πως θα είμαι πάντα εκεί. Δίπλα σου! Είμαι ο μόνος που μπορεί πραγματικά να σε στηρίξει, να σου δώσει ελπίδα, να σε αποδεχτεί και να σε αγαπήσει όσο κανένας άλλος. Είμαι εγώ! Ο αληθινός σου εαυτός που θυσίασες για την διαστρεβλωμένη αγάπη κάποιων άλλων. Η αποδοχή και η απόρριψη είναι δύο λέξεις που φοβόμαστε να αναφέρουμε γιατί και οι δύο έχουν έντονα συναισθηματικά φορτία. Το να ξεγυμνώνεις το σώμα σου, έχει γίνει απλά συνήθεια, το να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου το θεωρείς λάθος; Πόσες φορές νομίζεις θα σου δοθεί η ευκαιρία να το κάνεις, πετώντας αυτή τη μάσκα που όλοι μας και δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, φοράμε;

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, οι κρυμμένοι φόβοι και η ανασφάλεια οδηγούν στη δημιουργία αυτού του προσωπείου, εξωτερικά και εσωτερικά. Πόσο να κρυφτείς όμως από το ίδιο σου το είναι;

Κάποια στιγμή θα αποκαλυφθείς, δεν θα αντέχεις άλλο να κρύβεσαι..και μην ξεχνάς ότι πάντα το κρυφτό τελειώνει με φτύσιμο. Γι’ αυτό, πέταξε τη μάσκα, απελευθερώσου από τους φόβους σου, αποδεσμεύσου από τις αναστολές σου και ζήσε! Ζήσε τη ζωή σου με το φυσικό σου πρόσωπο, με την αύρα, τη χάρη και την ομορφιά που βγαίνει από μέσα σου. Δείξε τη σκέψη, τα ταλέντα, τα ενδιαφέροντά σου και άσε τους άλλους να κρίνουν αν είσαι καλός ή όχι… όχι τους φίλους, αυτούς που είναι εκεί για να σε κρίνουν. Άσε τους άλλους να δουν αν αξίζεις ή όχι, ο χρόνος είναι η απόδειξη. Άλλωστε η αλήθεια σου είναι αυτή που στο τέλος θα λάμψει, γι’ αυτό να προσπαθείς να είσαι αυτόφωτος. Κι αν είσαι ετερόφωτος, μην ξεχνάς να κλέβεις λάμψη από μεγάλα αστέρια…

Θυμήσου! Όσοι αγαπούν αληθινά αγαπούν τον άλλο γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Όλα τα υπόλοιπα μπορεί να μοιάζουν με αγάπη όμως δεν είναι. Με τον μανδύα της αγάπης κάποιοι έχουν ντύσει την εξάρτηση ή την εκμετάλλευση. Μην φοβάσαι να θυμώσεις όμως μην καθηλώνεσαι στον θυμό. Προχώρησε! Δεν είναι απαραίτητο να συγχωρήσεις αν δεν μπορείς, όμως προχώρησε. Μόνος και για μοναδική φορά ελεύθερος να με ανακαλύψεις. Εγώ θα είμαι πάντα μαζί σου και δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ αν αποφασίσεις να σπάσεις τις αλυσίδες που με κρατούν δεμένο. Θα είμαι πλάι σου, συνοδοιπόρος στις χαρές και στις λύπες σου… και πάνω απ’ όλα ποτέ ξανά δεν θα χρειαστεί να ξαναφορέσεις το προσωπείο που κατασκεύασες για να σε «αγαπάνε». Όσοι σ’ αγαπούν από εδώ και μπρος θα ξέρεις ότι σ’ αγαπούν αληθινά! Γι’ αυτό που πραγματικά είσαι! Γιατί τόλμησες και είσαι… ΕΣΥ!