Κι αυτός δεν είναι ο δρόμος

Βασικά, πρόκειται για μια αλλαγή στάσης η οποία θ’ αρχίσει να εμφανίζεται από την ημέρα που θ’ ανακαλύψω (θ’ ανακαλύψω) ότι μπορώ να θεραπεύσω την ανταγωνιστική και άθλια επαφή μου με τον κόσμο.

Η αποτίμηση της ζωής γίνεται με βάση τη διαδρομή

Όχι με το πού έφτασε κανείς.

Η αποτίμηση της ζωής γίνεται με βάση το πέρασμά μου

Όχι με το πόσα κατάφερα να μαζέψω στο δρόμο.

Το πόσα μάζεψα είναι θέμα ματαιοδοξίας – να ευχαριστήσω τη μαμά, να γίνω κάποιος, να διακριθώ.

Κι αυτός δεν είναι ο δρόμος.

Ο δρόμος δεν είναι να ικανοποιήσουμε όσους θα ήθελαν να γίνουμε τούτο ή τ’ άλλο.

Ο δρόμος των παιδιών μου δεν είναι να ευχαριστήσουν εμένα, που θέλω να γίνουν τουλάχιστον έξυπνα, πλούσια, πετυχημένα, όμορφα και τυχερά (λογικό, αφού ο παππούς μου έλεγε: «Χίλιες φορές να είσαι πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος…» Σπουδαία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια!)

Αν αποβλέπουμε μόνο στο αποτέλεσμα, δεν πρόκειται να καταφέρουμε σχεδόν τίποτα.

Η επιδίωξη του αποτελέσματος και μόνο, δεν έχει νόημα.

Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, φτάνει κανείς σε λάθος συμπεράσματα για την πραγματικότητα.