Όταν οι άλλοι προσπαθούν να είναι υπεύθυνοι για εμάς, αυτό που δημιουργείται τελικά είναι ένα μεγαλύτερο δράμα.

Η αγάπη είναι αδίστακτη, δεν λυπάται κανέναν, έχει όμως συμπόνια.

Ο φόβος είναι γεμάτος οίκτο, λυπάται τους πάντες.

Λυπάστε κάποιον όταν δεν τον σέβεστε, όταν θεωρείτε ότι δεν είναι αρκετά δυνατός για να τα καταφέρει.

Από την άλλη πλευρά, η αγάπη σέβεται.

Αγαπάμε κάποιον και ξέρουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Ξέρουμε ότι είναι αρκετά δυνατός, αρκετά έξυπνος, αρκετά καλός και ικανός να κάνει τις δικές του επιλογές.

Δεν χρειάζεται να επιλέξουμε εμείς γι' αυτόν.

Είναι σε θέση να τα καταφέρει μόνος του.

Αν πέσει, μπορούμε να του δώσουμε το χέρι μας, να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί και να του πούμε: «Μπορείς να το κάνεις, προχώρα».

Αυτό είναι συμπόνια και διαφέρει από τον οίκτο.

Η συμπόνια πηγάζει από τον σεβασμό και την αγάπη’ ο οίκτος από την έλλειψη σεβασμού και τον φόβο.

Η αγάπη είναι απολύτως υπεύθυνη.

Ο φόβος αποφεύγει την ευθύνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρος ευθυνών.

Το να προσπαθούμε να αποφύγουμε την ευθύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουμε, επειδή κάθε πράξη έχει συνέπειες.

Όλα όσα σκεφτόμαστε και όλα όσα κάνουμε έχουν συνέπειες.

Με κάθε επιλογή, έχουμε μια έκβαση ή μια αντίδραση.

Αν δεν επιλέξουμε, έχουμε πάλι μια έκβαση ή μια αντίδραση.

Θα υποστούμε τις συνέπειες των πράξεων μας με τον έναν τρόπο ή με τον άλλον.

Γι' αυτό κάθε άνθρωπος είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για τις πράξεις του, ακόμα και αν δεν το επιθυμεί.

Ίσως κάποιος άλλος να προσπαθήσει να πληρώσει για τα δικά μας λάθη, αλλά γι' αυτά θα πληρώσουμε και εμείς ούτως ή άλλως, και τότε θα τα πληρώσουμε διπλά.

Όταν οι άλλοι προσπαθούν να είναι υπεύθυνοι για εμάς, αυτό που δημιουργείται τελικά είναι ένα μεγαλύτερο δράμα.