ἁνίκ᾽ ἄγκυραν ποτὶ χαλκόγενυν [στρ. β]25 ναῒ κριμνάντων ἐπέτοσσε, θοᾶς Ἀρ-
γοῦς χαλινόν· δώδεκα δὲ πρότερον
ἁμέρας ἐξ Ὠκεανοῦ φέρομεν νώ-
των ὕπερ γαίας ἐρήμων
ἐννάλιον δόρυ, μήδεσιν ἀνσπάσσαντες ἁμοῖς.
τουτάκι δ᾽ οἰοπόλος δαίμων ἐπῆλθεν, φαιδίμαν
ἀνδρὸς αἰδοίου πρόσοψιν
θηκάμενος· φιλίων δ᾽ ἐπέων
30 ἄρχετο, ξείνοις ἅ τ᾽ ἐλθόντεσσιν εὐεργέται
δεῖπν᾽ ἐπαγγέλλοντι πρῶτον.
ἀλλὰ γὰρ νόστου πρόφασις γλυκεροῦ [αντ. β]
κώλυεν μεῖναι. φάτο δ᾽ Εὐρύπυλος Γαι-
αόχου παῖς ἀφθίτου Ἐννοσίδα
ἔμμεναι· γίνωσκε δ᾽ ἐπειγομένους· ἂν
δ᾽ εὐθὺς ἁρπάξαις ἀρούρας
35 δεξιτερᾷ προτυχὸν ξένιον μάστευσε δοῦναι,
οὐδ᾽ ἀπίθησέ ἱν, ἀλλ᾽ ἥρως ἐπ᾽ ἀκταῖσιν θορών,
χειρί οἱ χεῖρ᾽ ἀντερείσαις
δέξατο βώλακα δαιμονίαν.
πεύθομαι δ᾽ αὐτὰν κατακλυσθεῖσαν ἐκ δούρατος
ἐναλίαν βᾶμεν σὺν ἅλμᾳ
40 ἑσπέρας ὑγρῷ πελάγει σπομέναν. ἦ [επωδ. β]
μάν νιν ὤτρυνον θαμά
λυσιπόνοις θεραπόντεσ-
σιν φυλάξαι· τῶν δ᾽ ἐλάθοντο φρένες
καί νυν ἐν τᾷδ᾽ ἄφθιτον νάσῳ κέχυται Λιβύας
εὐρυχόρου σπέρμα πρὶν ὥρας. εἰ γὰρ οἴ-
κοι νιν βάλε πὰρ χθόνιον
Ἀίδα στόμα, Ταίναρον εἰς ἱερὰν Εὔφαμος ἐλθών,
45 υἱὸς ἱππάρχου Ποσειδάωνος ἄναξ,
τόν ποτ᾽ Εὐρώπα Τιτυοῦ θυγάτηρ
τίκτε Καφισοῦ παρ᾽ ὄχθαις,
***
Τότε ο θεός μάς βρήκε να κρεμούμε στο καράβι [στρ. β]
τη χαλκόδοντη άγκυρα, το χαλινάρι της γοργής Αργώς.Δώδεκα μέρες πριν το μεταφέραμε,μακριά απ᾽ τον Ωκεανό,πάνω στης γης την έρημη την πλάτη,το πλεούμενό μας,που το ᾽χαν σύρει στη στεριά, κατά τις συμβουλές μου.Κείνη την ώρα κι ο θεός ολόμονος εφάνη,την πρόσχαρη όψη παίρνοντας ανθρώπου αρχοντικού,30κι άρχισε να μιλάει με λόγια φιλικά,καθώς οικοδεσπότης τους ξένους που ᾽λαχε να ᾽ρθουνευθύς τούς προσκαλεί σε δείπνο.
Όμως η λαχτάρα του γλυκού γυρισμού [αντ. β]μάς εμπόδιζε να μείνουμε. Μας έλεγε πώς ήτανο Ευρύπυλος, του Γαιηόχου, του αθάνατου Εννοσίδα ο γιος,κι ένιωθε πως βιαζόμασταν· κι ευθύς35παίρνοντας χώμα από τη γη με το δεξί του χέριστον ξένο δώρο ζήτησε να δώσει ό,τι κοντά του βρήκε.Τον έπεισε τον ήρωα, και κείνος, πηδώντας στη στεριά,το χέρι του έσφιξε μες στο δικό του χέρικαι τον ιερό δέχτηκε βώλο.Μαθαίνω πως τον πήρανε τα κύματακάποιο δείλι απ᾽ το καράβικαι χάθηκε στην άρμη του πελάγου,
40το κύμα το θαλάσσιο ακολουθώντας. [επωδ. β]Κι όμως εγώ συχνά είχα συμβουλέψειτους συντρόφους, των κόπων μας τους βοηθούς,καλά να τον φρουρούν, αλλ᾽ έφυγε απ᾽ τον νου τους·και τώρα χύθηκε σ᾽ εκείνο το νησίτο αθάνατο σπέρμα της ευρύχωρης Λιβύης πριν της ώρας.Γιατί αν, στο Ταίναρο το ιερό γυρνώντας,τον είχε ρίξει κοντά στο χθόνιο στόμα του Άδη45ο Εύφημος, ο γιος ο αρχοντικός του ιππάρχου Ποσειδώνα,που κάποτε στου Κηφισού τον γέννησε τις όχθεςη Ευρώπη, η θυγατέρα του Τιτυού,
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου