Ίσως η πιο αντιπροσωπευτική περίοδος του χρόνου, στην οποία οι συντροφικές/ερωτικές σχέσεις φαίνονται καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλην, είναι το καλοκαίρι. Ξεκινάει συνήθως το όλο θέμα με τις μεγαλύτερες προσδοκίες, τις καλύτερες προϋποθέσεις και καταλήγει σε μεγάλες απογοητεύσεις, αδιέξοδα ή στην καλύτερη περίπτωση, βουβά, αντίπαλα στρατόπεδα. Αν γνώριζαν οι άνθρωποι να έφτιαχναν σχέσεις, θα ήξερα και να χωρίζουν. Ούτε το ένα ούτε το άλλο λειτουργεί ομαλά και ειρηνικά. Και δεν διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους. Τα περισσότερα ζευγάρια είναι έτσι κι αλλιώς χωρισμένα στην ουσία τους, έστω και αν ζούνε μαζί «για τα μάτια του κόσμου» ή «για τα παιδιά». Όπως επίσης, και τα περισσότερα χωρισμένα ζευγάρια είναι ακόμα μαζί, έστω και αν έχουν «πάρει διαζύγιο» ή αν έχει ο καθένας «προχωρήσει τη ζωή σου».
Η καλά κρυμμένη αυτή πραγματικότητα είναι μια από τις τραγικότερες που εμποδίζει για όποιον μπορεί να δει και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια της σύγχρονης κοινωνίας.
Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από τα στήνεις έναν άλλο άνθρωπο απέναντί σου, να τον κρίνεις - νομίζοντας φυσικά πως δεν το κάνεις, «απλώς επιλέγεις» - και να αποφασίζεις να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από αυτόν… είτε πρακτικά και ολοκληρωτικά, είτε νοητικά και συναισθηματικά είτε όλα μαζί. Έτσι οχυρώνεται το εγώ, πιστεύοντας πως βλέπεις, ξέρεις και αποφασίζεις. Και είναι τόσο ουτοπία και εικονική πραγματικότητα αυτό, που η μη συνειδητοποίησή του είναι τουλάχιστον τραγική (ή κωμικοτραγική).
Ποτέ όλ’ αυτά δεν οδηγούν σε εσωτερική γαλήνη, όσο «πολιτισμένα» κι αν διεξάγονται, ποτέ δεν φτιάχνουν αλλά καταστρέφουν ανθρώπους, ποτέ δεν προχωράμε, μόνο μένουμε στάσιμοι… ό,τι κι αν νομίζουμε, με όποιον «άλλον» κι αν είμαστε!
Στη θεωρία είναι βέβαια όλα ρόδινα, και από λόγια, όλοι τα καταφέρνουμε τέλεια. Η πραγματικότητα όμως της κοινωνίας, των ανθρώπων γύρω μας, των δικών μας σχέσεων, της εσωτερικής γνώσης μας που εσκεμμένα ή ασυνείδητα αγνοούμε, αποδεικνύει τραγικά, πως δεν είναι ακριβώς έτσι! Είναι φανερό ότι δεν έχουμε καταλάβει, όπως είναι και φανερό ότι δεν είμαστε οι περισσότεροι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Επιστρέφοντας από τις «διακοπές», οι περισσότεροι θα επιστρέψουν στη ρουτίνα της υποχρέωσης, στο κυνήγι του φόβου και της ασφάλειας, στα διαδικαστικά καθημερινά, αγνοώντας το τεράστιο αυτό εσωτερικό κενό, που θα κρυφτεί, θα αγνοηθεί, θα υποτιμηθεί… μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, τις επόμενες διακοπές ή μέχρι η ίδια η ζωή να αποφασίσει να το εμφανίσει σαν αναπάντεχο μπροστά μας… αλλά και πάλι δεν αντιλαμβανόμαστε κάτω από την επιφάνεια που ψάχνουμε για απαντήσεις.
Κάποια στιγμή όμως, χρειάζεται να αναρωτηθούμε αληθινά και με θάρρος...όχι δημόσια, όχι νοητικά, όχι μεταξύ μας, όχι επιφανειακά, μα με αγνή ειλικρίνεια, με τον Εαυτό μας, με μια και μόνο συνειδητή πρόθεση, να μάθουμε επιτέλους:
Τι χάνω;
Τι δεν κατάλαβα;
Τι κάνω;
Πού/πώς βρίσκομαι;
Τι δεν βλέπω;
Γιατί, το σίγουρο είναι ότι ενόσω υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος απέναντί σου, δεν αντιλαμβάνεσαι ολόκληρη την πραγματικότητα. Ενόσω αισθάνεσαι διαχωρισμένος από έστω κι έναν άνθρωπο που υπήρξε ή υπάρχει στη ζωή σου, σίγουρα δεν κατανοείς, σίγουρα δεν μπορείς να είσαι γαλήνιος και ευτυχισμένος... Και να είσαι σίγουρος πως «δεν προχωράς μπροστά»… όποια σχέδια κι αν κάνεις, ό,τι και αν προγραμματίζεις, ό,τι κι αν θέλεις ή πιστεύεις πως γνωρίζεις πού πας!
Και όχι, ούτε «διαζύγιο» έχεις πάρει, ούτε μπορείς να φτιάξεις οποιαδήποτε άλλη σχέση, μα ούτε και μπορείς να προχωράς πραγματικά Μόνος… πιστεύοντας πως έχεις απαλλαγεί και πως είσαι «ελεύθερος». Δεν είσαι!
