Η Σελήνη δεν δημιουργήθηκε από την πρόσκρουση του πλανήτη Θεία, που είχε το μέγεθος του Άρη, με τη Γη – η γνωστή θεωρία της γιγάντιας σύγκρουσης - αλλά από άμορφη μάζα που αποκολλήθηκε από τη Γη, έπειτα από έκρηξη στον εσωτερικό φλοιό της. Είναι μια νέα θεωρία για μια φυσική πυρηνική έκρηξη στο μανδύα της Γης και η οποία η οποία εκτόξευσε στο διάστημα έναν τεράστιο πίδακα υλικών από το υπέδαφος του πλανήτη μας.Δημιουργήθηκε από την πρόσκρουση του πλανήτη Θεία ή από έκρηξη στον εσωτερικό φλοιό της Γης; Στο ερώτημα αναμένεται να «διασταυρώσουν τα ξίφη τους» οι επιστήμονες.
Μια θεωρία που είχε διατυπωθεί και στο παρελθόν, επαναφέρουν δύο ειδικοί επιστήμονες, επιχειρώντας να «κλείσουν» τα επιστημονικά κενά. Ο Ρομπ ντε Μέιγερ του Πανεπιστημίου του Δυτικού Κέιπ Τάουν και ο Βιμ φαν Βεστρένεν του Πανεπιστημίου Vu του Αμστερνταμ, βασίζουν την ανάλυσή τους στα νέα ευρήματα περί τη σύσταση του εδάφους της Σελήνης. Αν η Σελήνη είχε αποκολληθεί από τη Γη έπειτα από σύγκρουση κάποιου σώματος, στη χημική σύστασή του το Φεγγάρι θα είχε στοιχεία και από τη Γη (20%) και από το εξωτερικό σώμα (80%). Όμως η Σελήνη, σύμφωνα τις αναλογίες ισοτόπων τόσο των ελαφρών (οξυγόνου, πυριτίου, καλίου), όσο και των βαρύτερων στοιχείων (χρωμίου, νεοδύμιου κ.α.) που έχουν βρεθεί στους σεληνιακούς βράχους, έχει σχεδόν ταυτόσημη γεωλογική σύνθεση με τη γήινη.
Μια εναλλακτική υπόθεση για το σχηματισμό της Σελήνης, σύμφωνα με την οποία δικαιολογείται η Γη και το φεγγάρι να έχουν παρόμοια γεωλογική σύσταση, προτάθηκε από τον Γεώργιο Δαρβίνο (γιό του διάσημου Καρόλου), το 1879. Με βάση αυτή την θεωρία, η Γη και ο μετέπειτα δορυφόρος της αρχικά αποτελούσαν μια ενιαία μάζα λιωμένου βράχου, η ταχύτητα περιστροφής του οποίου ήταν τέτοια, ώστε η βαρύτητα ήταν μόλις οριακά μεγαλύτερη από τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Έτσι, θα αρκούσε ένα ελαφρό «χτύπημα» για να ξεκολλήσει ένα κομμάτι του λιωμένου βράχου, να εκτιναχθεί στο διάστημα, να μπει σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και να αποτελέσει τη Σελήνη. Όμως η θεωρία αυτή απορρίφθηκε τελικά, επειδή κανείς επιστήμων δεν μπορούσε να φανταστεί κάποια ενδογενή γήινη πηγή ενέργειας που χρειαζόταν για να «σπρώξει» το φεγγάρι μακριά από τη Γη.
Η θεωρία αυτή επανέρχεται χάρις στους Μέγιερ και Βεστρένεν. Μια τεράστια πυρηνική έκρηξη προκάλεσε την αποκόλληση, τον διαχωρισμό μέρους της μάζας της Γης, το οποίο εκτοξεύτηκε και μπήκε σε τροχιά. οι οποίοι πιστεύουν ότι βρήκαν ακριβώς αυτή την απαιτούμενη πηγή ενέργειας. Όπως υποστηρίζουν, επρόκειτο για μια φυσική πυρηνική έκρηξη, η οποία προκλήθηκε όταν συγκεντρώθηκαν μεγάλες ποσότητες βαρέων ραδιενεργών στοιχείων, όπως το θόριο και το ουράνιο, στο σύνορο ανάμεσα στο μανδύα και τον πυρήνα του πλανήτη μας. Τελικά, όπως πιστεύουν, προκλήθηκε μια αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση και μια τεράστια πυρηνική έκρηξη, η οποία «έσπρωξε» ένα κομμάτι της Γης στο διάστημα με την μορφή δορυφόρου.
Η άποψη ότι η Γη έγινε ένας φυσικός πυρηνικός γεωαντιδραστήρας, σύμφωνα με τους Ολλανδούς επιστήμονες, δεν είναι τόσο απίθανη, καθώς όπως αναφέρουν, τέτοιοι γεωαντιδραστήρες έχουν εντοπιστεί στο παρελθόν στον πλανήτη μας, όπως π.χ. στην περιοχή Όκλο στη Δημοκρατία της Γκαμπόν στη Δυτική Αφρική, όπου εκτιμάται ότι βρισκόταν σε λειτουργία πριν από 1,5 έως 2 δισ. χρόνια.
Την υπόθεση ύπαρξης φυσικών γεω-αντιδραστήρων πρώτος προέβαλε ο Αμερικανός γεωφυσικός Μάρβιν Χέρντον, ο οποίος υποστήριξε ότι το βαρύτερο στοιχείο της φύσης, το ουράνιο, βούλιαξε σταδιακά στον πυρήνα της Γης και σχημάτισε ένα φυσικό αντιδραστήρα διαστάσεων πολλών χιλιομέτρων. Όμως ακόμα κι αυτός, αντίθετα με τους Ολλανδούς ερευνητές, δεν πιστεύει, όπως δήλωσε, ότι ο γεωαντιδραστήρας μπορούσε ποτέ να δημιουργηθεί στο όριο μεταξύ μανδύα και πυρήνα, γιατί το ουράνιο τελικά θα κατέληγε λόγω βάρους μέσα στον πυρήνα της Γης.
«Είναι δύσκολο να επαληθευθεί αυτή η θεωρία, αλλά ξέρουμε ότι οι πυρηνικοί γεωαντιδραστήρες υφίσταντο, αφήνοντας την κληρονομιά τους στο ουράνιο που εξορύσσουμε σήμερα από τη Γη», αναφέρουν οι επιστήμονες στη μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Earth Moon and Planets International Journal of Solar System Science. Η ύπαρξη γεωαντιδραστήρων τεκμηριώθηκε το 1970, όταν εντοπίστηκε ένας που ήταν ενεργός πριν από 1,5-2 δισεκατομμύρια χρόνια, στο Οκλο της Γκαμπόν.
Όμως η καινοφανής θεωρία έχει ήδη προκαλέσει γενικότερο σκεπτικισμό και αντιδράσεις στους επιστημονικούς κύκλους.
«Πώς ξέρουν ότι πράγματι η θερμότητα από το γεωαντιδραστήρα (σ.σ. αν υπήρξε) θα εκτίναξε την ύλη από τη Γη στο διάστημα, όπως υποθέτουν;», αναρωτήθηκε ο αστροφυσικός του πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Γκοτ. «Η όλη ιδέα δεν είναι λογική από φυσική άποψη», δήλωσε ο πλανητικός φυσικός Ντέηβιντ Στίβενσον του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας (Caltech).
Ο Γκοτ έθεσε το ερώτημα γιατί κάτι ανάλογο δεν συνέβη στην Αφροδίτη, η οποία έχει παρόμοια μάζα και γεωλογική σύνθεση με τη Γη, αλλά δεν διαθέτει δορυφόρο σαν τη Σελήνη. Επίσης, όπως δήλωσε, υπάρχει μια απλή απάντηση στο γιατί η Σελήνη έχει ίδια γεωλογική σύνθεση με τη Γη: επειδή το ουράνιο σώμα σαν τον Άρη (το οποίο μερικοί ονομάζουν «Θεία"), που κάποτε προσέκρουσε στον πλανήτη μας, είχε δημιουργηθεί από υλικά, τα οποία είχαν συντεθεί σε ίδια απόσταση από τον ήλιο με τα υλικά της αρχέγονης Γης. Έτσι, όταν αυτό προσέκρουσε στον πλανήτη μας και σχημάτισε τη Σελήνη, μαζί με γήινα υλικά που εκτοξεύτηκαν από κοινού στο διάστημα, η γεωλογική σύνθεση του δορυφόρου δεν διέφερε από της Γης. Συνεπώς το σενάριο πρόσκρουσης -με βάση αυτή τη θεωρία- δεν χρειάζεται να ανατραπεί. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου