Πόσο ειλικρινείς ειμαστε με τα παιδια μας;Πόσο αποκαλυπτικοι ειμαστε των οσων σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πραττουμε;
Και πόσο απαιτητικοι ειμαστε εμεις αντιστοιχα από εκεινα για τις δικες τους πραξεις, τις δικες τους κουβέντες, τα δικα τους συναισθηματα;
Λεμε συχνα «τι είναι αυτό που κανεις!», «τι είναι αυτά που λες!» ή «τι κουβέντες είναι αυτές;»… Εχουμε την προσδοκια, αν όχι την απαιτηση, τα παιδια μας να τα κανουν όλα σωστα, να είναι τα καλυτερα παιδια, αλλα αυτό -αυτές οι προσδοκίες- τα γεμιζουν αγχος και συχνα ενοχες.
Σε κάθε περιπτωση εμεις ως γονεις λειτουργούμε ως προτυπα για τα παιδια μας και μαλιστα τα σημαντικοτερα (ευτυχως!). Ως προτυπα τους λοιπον, πρεπει να δινουμε το καλο παράδειγμα. Και αυτό ισχυει και για τα θεματα της επικοινωνιας.
Να λεμε την αληθεια, χωρις φοβο και παθος, τουλάχιστον σε ότι τα αφορα, κι όχι παραμυθια.
Να τους εξηγουμε το πως εχουν τα πραγματα με απλα λογια κατανοητα. Και τελος να τα αφήσουμε να νοιώσουν ότι θελουν γι’αυτα που ακουσαν -χαρα, λυπη, θλιψη, φοβο, θυμο, αγωνια, λαχταρα, ανακουφιση…- κι ας τα βοηθήσουμε μετα να εκφραστουν.
Μιλαω – Ακουω – Κατανοω (και αντιστροφα)
Υ.Γ: θα εκπλαγείτε ευχαριστα από την ανταποκριση των παιδιων…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου