ΣΚΛΗΡΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ Ν’ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Καθώς αρχίζουμε να μεγαλώνουμε και να ωριμάζουμε, αρχίζουμε ν’ αναπτύσσουμε και τη δικιά μας προσωπικότητα. Ο χαρακτήρας μας θα έχει τόσους «συναισθηματικούς μηχανισμούς άμυνας», όσους αισθανόμαστε ότι χρειαζόμαστε να έχουμε για να αισθανόμαστε ασφάλεια και σιγουριά.

        

 Όσο πιο ανασφαλείς αισθανόμαστε εξ αιτίας του αρνητικού μας περιβάλλοντος, τόσο πιο πολλούς αμυντικούς μηχανισμούς θ’ αναπτύξει η προσωπικότητά μας. Όσο πιο πολλούς αμυντικούς μηχανισμούς δημιουργούμε, τόσο πιο ψηλός είναι ο τοίχος που υψώνεται γύρω μας και τόσο πιο μόνοι θα αισθανόμαστε. Περνάμε στην εφηβεία και η ανάγκη ν’ αναπτύξουμε μια προσωπικότητα δικιά μας γίνεται «ανάγκη επιβίωσης», κάτι τελείως απαραίτητο για μας. Οι γονείς μας, οι δάσκαλοί μας και η κοινωνία προσπαθούν να μας επιβάλλουν τα δικά τους πρότυπα του πώς πρέπει να είμαστε και πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Στην ανάγκη να επιβεβαιώσουμε την προσωπική μας ταυτότητα, επαναστατούμε. Αυτή η επανάσταση δημιουργεί μεγαλύτερο αίσθημα ξεχωριστότητας από τους γονείς μας, τους δασκάλους μας και την κοινωνία γενικά. Και αυτό μας οδηγεί σ’ ένα εντονότερο αίσθημα μοναξιάς και αισθανόμαστε ότι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ. Κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να μας ακούσει, κι ακόμα εάν μας ακούσει, είναι πολύ δύσκολο για μας να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε, και σχεδόν αδύνατο γι’ αυτούς να καταλάβουνε τι αισθανόμαστε ή σκεπτόμαστε. Ο νους τους είναι τελείως γεμάτος μ’ αυτά που αισθάνονται και σκέπτονται οι ίδιοι.

Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι οι γονείς μας είναι απλώς άνθρωποι και όχι θεοί. Αρχίζουμε να απογοητευόμαστε με τον κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά είμαστε μόνοι, ότι θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τον κόσμο μόνοι μας, ότι γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε μόνοι μας. Αυτές οι διαπιστώσεις είτε συνειδητές είτε ασυνείδητες, κάνουν τον άνθρωπο ν’ αναπτύσσει ακόμα πιο δυνατούς αμυντικούς μηχανισμούς, που τον απομονώνουν ακόμη περισσότερο από τους άλλους και ακόμη κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτοί οι μηχανισμοί τείνουν να δημιουργούν ένα σκληρό εξωτερικό περίβλημα του εγώ ώστε να προστατεύουν το τρυφερό, ανασφαλές, φοβισμένο και μοναχικό άτομο που κρύβεται μέσα στο σκληρό αυτό καβούκι.

Είναι κάπως σαν το ευαίσθητο ωραίο τριαντάφυλλο που πρέπει να δημιουργήσει πολλά αγκάθια για να προστατευθεί ή τη μαλακιά χελώνα που θα εξαφανιζότανε χωρίς το προστατευτικό καβούκι της.

Έτσι και μεις αποκτούμε πολλά αγκάθια, όπως την αδιαφορία, την αναισθησία, την επιθετικότητα και την πονηριά, για να προστατευθούμε από τα πραγματικά αισθήματα μας της ανασφάλειας και της αδυναμίας απέναντι στο σκληρό κόσμο που μας φοβίζει τόσο. Αυτοί οι μηχανισμοί του εγώ δημιουργούν ένα χοντρό τοίχο γύρω μας που μας απομονώνει από τους άλλους. Κι έτσι αισθανόμαστε μοναξιά παρ’ όλο που είμαστε περιτριγυρισμένοι από κόσμο γιατί βασικά ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ.