Αυτό που φοβόμουν πάντα πιο πολύ ήταν οι φόβοι μου.Φοβάμαι να φοβάμαι τους φόβους μου, μην τους φοβηθώ τόσο που μου που κλέψουν την ελευθερία μου, μην μου κλέψουν στιγμές και ανάσες από την ζωή μου.
Και ενώ μια σκέψη μπορεί να τους ηρεμήσει, μια ψύχραιμη σκέψη που χωράει σε ένα « ε και?» και ένα «Για όλα υπάρχει λύση αν προκύψει κάτι» ή ένα «αφού μπόρεσαν άλλοι, μπορώ να προσπαθήσω και εγώ», υπάρχουν φορές που οι φόβοι με φοβίζουν. Με ακινητοποιούν.
Αυτούς τους φόβους κάθε μέρα προσπαθώ να νικήσω. Αυτούς που θα σε φέρουν πιο κοντά στην πραγματικότητα, στην ουσία.
Αυτό που δεν φοβάσαι μην χαθείς, γιατί θα βρεθείς κάπου αλλού.
Δεν φοβάσαι να περάσεις τα όρια, θα ανακαλύψεις νέα εδάφη.
Δεν φοβάσαι να μείνεις ακούνητος, θα απολαύσεις την σταθερότητα.
Δεν φοβάσαι τα βράδια, γιατί έχεις τα αστέρια ταβάνι.
Το γκρίζο πάντα με φόβιζε, όλες οι φωτογραφίες μου είναι με έντονα χρώματα. Με μελαγχολούσε.
Όμως ξέρεις κάπου διάβαζα τις προάλλες ότι και αυτό το κακόμοιρο χρώμα είναι. Και είναι αλήθεια το γκρίζο έχει την ομορφιά του. Να βλέπεις πάλι το φοβάμαι. Μα γιατί αποφεύγω να αγαπήσω τους φόβους μου? Ναι! Πρέπει να τους αγαπήσω.
Αν θες να ελευθερωθείς πρέπει να αγαπήσεις τους φόβους σου.Οι φόβοι είναι δικοί μας, είναι κομμάτια μας και αν τους αγαπήσεις θα γίνουν τα δημιουργικά σου κομμάτια.
Κάποιοι θα είναι εκεί κάθε μέρα, κάποιους θα τους αγκαλιά-ζεις και κάποιοι θα περπατούν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αλλά θα είναι εκεί. Αγάπησε τους.
Στο κάτω κάτω οι φόβοι είναι οι εμπειρίες αυτές που είχες από τότε που θυμάσαι και από τότε που δεν υπήρχες.
Οι φόβοι είναι δικοί σου. Μην προσπαθείς να φτάσεις χωρίς αυτούς πουθενά. Σε κανένα όριο, σε κανένα σημείο ή στόχο. Φτάσε με αυτούς και απλά στο τέλος χαμογέλασε τους. Ακόμα μαζί σου θα είναι, στο απέναντι πεζοδρόμιο, μπορείς να τους βλέπεις μπορεί και όχι. Ότι επιλέξεις. Στο ίδιο ταξίδι θα είναι συντροφιά σου, όμως πια θα το ξέρεις.
Θα ξέρεις ότι έχουν όνομα. Το όνομα που τους έχεις δώσει εσύ. Θα ξέρεις ότι σε ακολουθούν για να σε προστατέψουν γιατί εσύ τους το έχεις ζητήσει, εσύ τους το επιτρέπεις για όσο θες.
Στο τέλος της ιστορίας οι φόβοι μας είναι στο βαλιτσάκι μας μέσα και είναι στο χέρι μας πόσο χώρο θα τους δώσουμε.
it’ a matter of choice:
Αν μαζί τους θα ανοίγω νέους δρόμους και θα ανακαλύπτουμε νέους ορίζοντες ή αν θα επιτρέψω να μας κλείνουν μέσα σε στενά όρια και θα μαζί να μεγαλώνουμε μέσα σε στεγανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου