Τη μάσκα μου να ερωτεύονται και να λατρεύουν... Μα το τι κρύβεται από πίσω... Στ' αλήθεια, ποιος το γνωρίζει;...

Κουράστηκα...

Κουράστηκα να με θωρούν σαν όνειρο, κι όχι σαν πραγματικότητα... Να αντέχουν μονάχα το φως μου, μα μόλις πέσει το σκοτάδι, τα όπλα να αποθέτουν... Κουράστηκα, στα παραμύθια να με φυλακίζουν... Ποιος άραγε θα ποθήσει, μαζί μου το βιβλίο αυτό να κλείσει;... Τη μάσκα μου να ερωτεύονται και να λατρεύουν... Μα το τι κρύβεται από πίσω..

Στ' αλήθεια, ποιος το γνωρίζει;...

Έργο τέχνης εγώ δεν είμαι... Ούτε έκθεμα μουσείου... Μα έτσι, όλοι, θέλουν να 'μαι...

 Ποιος άλλωστε θα θελήσει ποτέ να διεισδύσει στην ψυχή αυτού του αντικειμένου λατρείας;.. Κανείς... Γιατί όλοι το γνωρίζουν, πως μέσα του κρύβει ένα βάθος επικίνδυνο, που κανείς δεν είναι αρκετά γενναίος ώστε να το εξερευνήσει ως εσχάτων...

Όλοι λένε, αγάπη αληθινή πως ζητάνε... Μα έχουν άραγε αναρωτηθεί.. αν εκείνοι, μπορούν, έτσι αληθινά, ν' αγαπήσουν;

Η αγάπη είναι σαν το νερό... τον αέρα... τη φωτιά...
Μα μόλις βρέξει... όλοι θα πάρουν την ομπρέλα τους...
Μόλις φυσήξει δυνατά... Όλοι θα κλείσουν τα παράθυρα...
Μόλις βρεθούν κοντά στη φλόγα... ''Ω, τι Κόλαση είν' τούτη...''
Γιατί τόση δειλία... Γιατί φοβούνται να νιώσουν... Να αφεθούν, να ζήσουν πραγματικά;... Γιατί, πάντα, όλα γύρω μου να 'ναι εφήμερα;... Τον ήλιο πια φοβάμαι να κοιτάξω...

Πληγωμένες αλήθειες, συνεχώς μου φανερώνει...
Συμπάθειες...
Λόγια...
Συναισθήματα...
Λατρείες...
Παρηγοριές...
Όλα ψεύτικα...
Όλα με ημερομηνία λήξης...
Τώρα ελπίζω να καταλαβαίνεις γιατί αγαπώ τις σκοτεινές ψυχές...
Γιατί είναι οι πιο βαθιές...
Είναι εκείνες που δεν επαναπαύονται στο φως...
Είναι εκείνες που τη νύχτα δεν φοβούνται...
Είναι εκείνες που με τους δαίμονες ξέρουν να παλεύουν...
Είναι εκείνες που ποθούν τον Παράδεισο όσο κανείς άλλος...
Μην με πλησιάσεις ξανά...
Ανήκω σε αυτές...
Κι αν φοβάσαι...

Φύγε μακριά μου...