Γι' ένα Γιατί...

Γιατί από τον πολύ φόβο μαντρωθήκαμε.
Γιατί κρατήσαμε το καλό μέσα μας, υψώνοντας τη μύτη μας παρά το ανάστημά μας.
Γιατί φοβηθήκαμε μην πληγωθούμε και πληγώναμε.
Γιατί την οικογένεια την κάναμε επιχείρηση.
Γιατί χάσαμε την αλήθεια, τη γνησιότητα, την μπέσα.
Γιατί απαγορεύσαμε στον εαυτό μας να χαρεί αληθινά.
Γιατί θέλαμε όλο και περισσότερα.
Γιατί δεν μας έφταναν τα περισσότερα.
Γιατί γίναμε άπληστοι.
Γιατί δεν χαμογελάμε πια.
Γιατί αρρωστήσαμε το μέσα μας.
Γιατί αφήσαμε να μας αρρωστήσουν το μέσα μας.
Γιατί δεν αφήνουμε εύκολα να γεμίσουν τα μάτια μας δάκρυα.
Γιατί δεν μπορούνε πια να γεμίσουν τα μάτια μας δάκρυα.
Γιατί δεν αφήσαμε να μας οδηγήσει απλά το συναίσθημα, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Γιατί δεν ήμασταν ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Γιατί δεν κάναμε αληθινές χειραψίες, αληθινές αγκαλιές, αληθινά αγγίγματα.
Γιατί συνδυάσαμε το “Σ’ αγαπώ” με το “Κι εγώ”.
Γιατί το βάζαμε εύκολα στα πόδια.
Γιατί δεν μάθαμε να αγαπάμε αληθινά.
Γιατί κάναμε την αγάπη μαθηματικά.
Γιατί δεν μάθαμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας.
Γιατί δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας.
Γιατί δεν αγαπήσαμε ποτέ τον εαυτό μας.
Γιατί δεν χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι όταν έπρεπε.
Γιατί κάναμε τα μηδενικά δεκαράκια και τους φτιάξαμε και βάθρο.
Γιατί δεν μιλάμε, μόνο πληκτρολογούμε.
Γιατί μετράμε 2 κινητά αλλά όλο και λιγότερους πραγματικούς φίλους.
Γιατί τα ψώνια μας δεν είναι ανάγκες, είναι κενά μέσα σε όμορφες συσκευασίες.
Γιατί μας ρήμαξε η ευκολία και το βόλεμα.
Γιατί δεν μάθαμε ποτέ τι αξίζουμε και περιμέναμε να μας το πουν οι άλλοι.
Γιατί 'οι άλλοι' το κατάλαβαν και μας τσαλαπάτησαν.
Γιατί δεν μάθαμε να επιλέγουμε και κάναμε την ψυχή μας «μπάτε σκύλοι αλέστε»
Γιατί θελήσαμε πολλά και τελικά κάναμε τόσα λίγα.
Γιατί κάθε νύχτα πριν κοιμηθούμε καταλήγαμε πως θα αλλάζαμε ζωή και κάθε ξημέρωμα κάναμε τα ίδια.
Γιατί σωπάσαμε απελπισμένα ενώ έπρεπε να βάλουμε τις φωνές.
Γιατί ζήσαμε δίπλα σε μικρόψυχους ανθρώπους και γίναμε κι εμείς.
Γιατί αφήσαμε την πραγματικότητα να μας κατασπαράξει τα όνειρά μας.
Γιατί ξεχάσαμε τα όνειρά μας.
Γιατί αφήσαμε να περάσουν οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια.
Γιατί πολύ απλά είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν τη φτώχεια τους πλούτο...
αλλά πολλοί αυτοί που κάνουν τον πλούτο τους φτώχεια.

Μαρία Ιωσηφίδου