Το μυαλό θα’ πρεπε να είναι σαν το νερό της λίμνης, που υποχωρεί χωρίς καμία αντίσταση σε ό,τι πέσει μέσα. Κι αφού πάντα υποχωρεί, τίποτα δεν μπορεί να το βλάψει. Μπορούμε να δοκιμάσουμε να το χτυπήσουμε με το πιο βαρύ αντικείμενο ή να το κόψουμε με το πιο κοφτερό μαχαίρι, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το πληγώσουμε. Το νερό αντέχει κι αφήνει να περάσει μέσα του αυτό που έρχεται απέξω. Κάποιες φορές προσπαθούμε να γίνουμε σθεναροί κι αδιαπέραστοι σαν πέτρα, και δεν καταλαβαίνουμε ότι, ακριβώς όταν αντιστεκόμαστε, είναι που καταλήγουμε να πληγωθούμε. Αν ήμασταν σαν το νερό, τότε θα γινόμαστε άτρωτοι. Τίποτα δε θα μπορούσε να μας πονέσει και τίποτα δε θα μας ράγιζε την καρδιά. Θ’ αφήναμε τα πράγματα να μας διαπερνούν, κι έπειτα θα συνερχόμαστε και θα ηρεμούσαμε. Το να δεχόμαστε ότι κάθε πράγμα είναι αυτό που είναι, στη μέγιστη έκφρασή του, σημαίνει ακριβώς αυτό: ότι γινόμαστε σαν το νερό της λίμνης.
-------------------------
Την Άνοιξη χιλιάδες τα πλατύφυλλα λουλούδια σε κυκλώνουν
και το Φθινόπωρο ονειρικά πανσέληνου φεγγάρια σε μαγεύουν.
Η αύρα του γιαλού το Καλοκαίρι βάλσαμο χύνεται,
τα ταλαιπωρημένα άλικα χείλη σου να ζωντανέψει
και τον Χειμώνα πάλλευκες χιονονιφάδες στα μαλλιά σου
με αίσθηση γαλήνης κι αγνότητας σε πληρώνουν.
Ανέφελος από σκέψεις μικρές σαν μείνει ο νους σου
του πεπρωμένου σου η απαράμιλλη εποχή
θα αρχίσει να ανατέλλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου