«Γιατί» φοβόμαστε την αγάπη

Τι είναι αυτό που κάνει τις σχέσεις να καταρρέουν και τους ανθρώπους να καταλήγουν μόνοι τους; Τι είναι αυτό που κάνει τους άντρες να φοβούνται να δεσμευτούν και τις γυναίκες να παραδοθούν;

Αυτό που ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ο φόβος μην πληγωθούμε, γι αυτό φροντίζουμε να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, ώστε να μην περάσει το βέλος του έρωτα αυτή την πανοπλία και πληγωθούμε από αυτό ή καν ερωτευτούμε.

Για πολλούς άλλωστε οι δυο έννοιες ταυτίζονται.
Όλοι έχουν την ανάγκη να αγαπηθούν, αλλά δεν είναι καθόλου λίγοι που δεν το προσπαθούν καν. Και –ας είμαστε ειλικρινείς- κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την οικονομική κρίση γι’ αυτό…

Ποιες είναι λοιπόν οι μεγαλύτερες φοβίες που αναζωπυρώνει η ίδια η αγάπη και ποιοι είναι οι λόγοι που όλοι την τρέμουν τόσο;

1. Η αληθινή αγάπη μας κάνει ευάλωτους
Μια καινούρια αγάπη, είναι ένα αχαρτογράφητο έδαφος για καθέναν από εμάς, η άγνοια του οποίου ενεργοποιεί το ένστικτο του φόβου για το άγνωστο. Ο έρωτας από την άλλη, μας προσκαλεί να εμπιστευτούμε τυφλά έναν άλλο άνθρωπο, με τη ζωή μας –έστω μεταφορικά- και αυτό είναι που μας κάνει να νιώθουμε τόσο εκτεθειμένοι σε αυτόν, όσο και ευάλωτοι.
Η ρουτίνα του καθενός που αφορούσε την προστασία και προφύλαξή του από τον έξω κόσμο, σταδιακά καταρρέει και όσο πιο πολύ δενόμαστε τόσο πιο τρωτοί νιώθουμε και –ομολογουμένως- μια τέτοια αντίδραση είναι απολύτως αναμενόμενη. Είναι όμως φυσιολογική;

2. Οι νέες αγάπες, αναμοχλεύουν τις παλιές πληγές
Όταν μια σχέση έρχεται στη ζωή μας, σπάνια έχουμε –πριν αυτή προκύψει- πλήρη συνείδηση των επιδράσεων που έχει πάνω μας το παρελθόν μας. Οι σχέσεις που έχουμε βιώσει, από την παιδική ακόμα ηλικία, επηρεάζουν δραστικά την αντίληψή μας και την προσέγγιση που αναπτύσσουμε, όταν μεγαλώνουμε όσον αφορά στη σύναψη ρομαντικών δεσμών.
Η εγγύτητα που προκαλεί μια ερωτική σχέση, συχνά αναβιώνει συναισθήματα απώλειας, απόρριψης και πόνου από το παρελθόν, ενώ υπάρχει και η θεωρία πως η αγάπη είναι συχνά άρρηκτα δεμένη με τον ίδιο τον πόνο, καθώς συνδέεται ασυνείδητα με τον πόνο που βιώνουμε, όταν δεν την έχουμε στη ζωή μας.

3. Η αγάπη προκαλεί την ίδια μας την ταυτότητα
Η έλλειψη της αγάπης όσο μεγαλώνουμε, η εικόνα των γονιών μας για τους ίδιους τους εαυτούς τους και η αυτομαστίγωση που καταλήγουμε να βιώνουμε, θέτουν τις προδιαγραφές για συγκεκριμένες συμπεριφορές και ορισμένες αντιλήψεις που ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως έχουν γίνει δικές μας και μας έχουν δομήσει, χωρίς να το έχουμε καν καταλάβει.
Καλώς ή κακώς, όμως, αυτές οι σκέψεις μας έχουν ορίσει και τη στιγμή που θα έρθει κάποιος να μας εκφράσει την αγάπη και την τρυφερότητά του, για τα οποία θεωρούμε εαυτούς ανάξιους, τείνουμε να αντιδράσουμε αμυντικά και μάλλον αμήχανα, ενώ το φυσικό θα ήταν το άκρως αντίθετο.

4. Η χαρά φέρνει μαζί της τον πόνο
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, στην προσπάθειά μας να προστατεύσουμε εαυτούς από τον πόνο, να αποκλείουμε από τη γκάμα των συναισθημάτων και την ίδια τη χαρά. Για πολλούς η ίδια η χαρά, σημαίνει την ίδια στιγμή βαθύ πόνο ή το φόβο πως αργά ή γρήγορα, αυτή η ευτυχία θα μετατραπεί σε δυστυχία. Γι αυτό το λόγο, τείνουμε στην αναισθητοποίηση, η οποία παίρνει σβάρνα και την επιθυμία μας για χαρά και την ανάγκη μας για οικειότητα.

5. Η αγάπη ποτέ δεν είναι ίση
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διστάζουν να σχετιστούν με κάποιον, καθώς νιώθουν πως του άλλου τα συναισθήματα είναι πιο έντονα από τα δικά τους και με το φόβο ότι δεν θα νιώσουν ποτέ το ίδιο και εν τέλει θα πληγώσουν τον άλλο, δεν προσπαθούν καν. Η αλήθεια όμως είναι ότι η αγάπη και τα συναισθήματα αυτής ποτέ δεν είναι ίσα και αυτή η ανισότητα αλλάζει από τον ένα στον άλλο σύντροφο ανά περιόδους και το άγχος για το ποια είναι τελικά τα συναισθήματα μας, μας κάνει να ξεχνάμε να τα βιώσουμε και εν τέλει να τα αντιληφθούμε.
Ο φόβος για τη μελλοντική εξέλιξη των συναισθημάτων, μας στερεί από το να τα ζήσουμε τώρα και να τους δώσουμε την ευκαιρία που χρειάζονται για να διαμορφωθούν.

6. Οι σχέσεις μας απομακρύνουν από την οικογένειά μας
Οι ερωτικές σχέσεις είναι ένα από τα προπύργια της ενήλικης ζωής, που σηματοδοτούν τον απογαλακτισμό και την «απελευθέρωση» από τα οικογενειακά δεσμά. Χωρίς αυτό να σημαίνει αδιαφορία για την οικογένεια και τους γονείς, αλλά περισσότερο την ανεξαρτητοποίησή μας από εκείνους, κάτι που μπορεί οικονομικά να το έχουμε ήδη πετύχει, αλλά συναισθηματικά πολλοί αργούν να το καταφέρουν, αν μάλιστα το επιτρέψουν ποτέ στον εαυτό τους.
Η οικογένεια μας  έχει δώσει την ταυτότητα μας, την οποία τώρα καλούμαστε να εξελίξουμε μέσα από τη σχέση μας με ένα άλλο άτομο και οι αλλαγές πάντα ήταν ζόρικες για όλους.

7. Η αγάπη ανακινεί τους υπαρξιακούς μας φόβους
Όσο περισσότερα έχουμε, τόσο μεγαλώνει ο φόβος να τα χάσουμε. Όσο περισσότερη αξία αποκτούμε μέσα σε μια σχέση, τόσο μεγαλύτερη επίγνωση αποκτούμε του εαυτού μας και της ίδιας μας της αξίας σαν προσωπικότητες, κάτι που μέχρι πρότινος ήταν απλά κάτι που αφορούσε αποκλειστικά εμάς και κανέναν άλλο.
Όταν ένας άλλος, στηρίζεται πάνω μας, η ευθύνη για τη ζωή μας αποκτά άλλες διαστάσεις και αυτό είναι που τρομοκρατεί πολλούς, καθώς αποζητούν ξανά την ασφάλεια της πρότερης «ασημαντότητάς» τους.
Ασυνείδητα προκύπτουν ανούσιοι λόγοι και αφορμές για να μην εξελιχθεί ακόμα πιο βαθιά η σχέση και αφεθείτε ολοκληρωτικά σε αυτή. Πολλές φορές, αυτός ο ανείπωτος φόβος είναι που οδηγεί πολλά ζευγάρια στο χωρισμό, καθώς αντιλαμβάνονται την αγάπη, όχι σαν αυτή την ευλογία που ουσιαστικά είναι, αλλά σαν αφορμή για πανικό, για όλα όσα πιθανώς θα χαθούν μαζί με αυτή.