Ή παρακμή τής παιδείας και τής ανθρωπότητας, κατά την ίδια περίοδο (ύστερη αρχαιότητα), χαρακτηρίζεται και από την ταχεία άνοδο των νεοπλατωνικών.
Ή σχολή τής Αλεξάνδρειας επέβαλε σιγή έπ” αυτής των Αθηνών, οι δε παλαιές ιδέες ετέθησαν υπό τις σημαίες περισσότερο δημοφιλών διδασκάλων, οι όποιοι προωθούσαν τις ιδέες τους χρησιμοποιώντας νέες μεθόδους, καθώς και με την αυστηρότητα τού τρόπου ζωής τους.
Μερικοί από αυτούς, οι Αμμώνιος, Πλωτίνος, Αμέλιος, και Πορφύριος, ήσαν άνδρες μέ έντονη πνευματικότητα, και ισχυρή πειθαρχία. Όμως, έχοντας άπωλέσει τήν επαφή τους με το αληθινό αντικείμενο τής φιλοσοφίας, με τις προσπάθειές τους συνέβαλαν στην παρακμή τής ανθρώπινης διανοίας.
Ή απόκτηση γνώσεως, πού ανταποκρίνεται στις δυνατότητες και στην κατάσταση μας, ή όλη πυξίδα τής ηθικής, φυσικής, και μαθηματικής επιστήμης, παρημελήθη από τούς νεοπλατωνικούς. Αντίθετα, εδαπάνησαν τις δυνάμεις τους σε έντονες διαφωνίες περί την μεταφυσική, άπεπειράθησαν να ερευνήσουν τα μυστικά τού αόρατου κόσμου, και προσεπάθησαν να συμφιλιώσουν τον Αριστοτέλη με τον Πλάτωνα, επί θεμάτων τα όποια αγνοούσαν τόσον εκείνοι οι φιλόσοφοι (σ.α. Πλάτων και Αριστοτέλης), όσον και το υπόλοιπον ανθρώπινο είδος.
Δαπανώντας τον χρόνο τους σε βαθείς, αλλά άνευ νοήματος, στοχασμούς, ή διάνοιά τους εξετέθη σε ψευδαισθήσεις και σε φαντασιώσεις. Ίσχυρίζοντο ότι διέθεταν το μυστικό τής απελευθερώσεως τής ψυχής από την φυλακή τού ανθρωπίνου σώματος, ότι μπορούσαν να έλθουν σε επαφή με δαίμονες και με πνεύματα, και, ατυχώς, με μία έντονη προσπάθεια, μετέτρεψαν την μελέτη τής φιλοσοφίας, σε μελέτη τής μαγείας.
Οι αρχαίοι σοφοί είχαν καταγγείλει τις λαϊκές δεισιδαιμονίες. Μετά την μεταμφίεση τους σε αλληγορίες, οι οπαδοί τού Πλωτίνου, και τού Πορφυρίου, μετετράπησαν σε ισχυρούς υποστηρικτές των δεισιδαιμονιών.
Δεδομένου ότι συμφωνούσαν με τούς Χριστιανούς, σε ορισμένα σημεία τής πίστεως, έστράφησαν κατά των υπολειμμάτων τού θεολογικού τους συστήματος, με την μανία πού διακρίνει τούς ένεργούντες υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου.
Οι νεοπλατωνικοί δικαιούνται, μετά βίας, μίας θέσεως στην “Ιστορία των επιστημών, αλλά σε αυτήν τής “Εκκλησίας αναφέρονται πολύ συχνά.
Μερικοί από αυτούς, οι Αμμώνιος, Πλωτίνος, Αμέλιος, και Πορφύριος, ήσαν άνδρες μέ έντονη πνευματικότητα, και ισχυρή πειθαρχία. Όμως, έχοντας άπωλέσει τήν επαφή τους με το αληθινό αντικείμενο τής φιλοσοφίας, με τις προσπάθειές τους συνέβαλαν στην παρακμή τής ανθρώπινης διανοίας.
Ή απόκτηση γνώσεως, πού ανταποκρίνεται στις δυνατότητες και στην κατάσταση μας, ή όλη πυξίδα τής ηθικής, φυσικής, και μαθηματικής επιστήμης, παρημελήθη από τούς νεοπλατωνικούς. Αντίθετα, εδαπάνησαν τις δυνάμεις τους σε έντονες διαφωνίες περί την μεταφυσική, άπεπειράθησαν να ερευνήσουν τα μυστικά τού αόρατου κόσμου, και προσεπάθησαν να συμφιλιώσουν τον Αριστοτέλη με τον Πλάτωνα, επί θεμάτων τα όποια αγνοούσαν τόσον εκείνοι οι φιλόσοφοι (σ.α. Πλάτων και Αριστοτέλης), όσον και το υπόλοιπον ανθρώπινο είδος.
Δαπανώντας τον χρόνο τους σε βαθείς, αλλά άνευ νοήματος, στοχασμούς, ή διάνοιά τους εξετέθη σε ψευδαισθήσεις και σε φαντασιώσεις. Ίσχυρίζοντο ότι διέθεταν το μυστικό τής απελευθερώσεως τής ψυχής από την φυλακή τού ανθρωπίνου σώματος, ότι μπορούσαν να έλθουν σε επαφή με δαίμονες και με πνεύματα, και, ατυχώς, με μία έντονη προσπάθεια, μετέτρεψαν την μελέτη τής φιλοσοφίας, σε μελέτη τής μαγείας.
Οι αρχαίοι σοφοί είχαν καταγγείλει τις λαϊκές δεισιδαιμονίες. Μετά την μεταμφίεση τους σε αλληγορίες, οι οπαδοί τού Πλωτίνου, και τού Πορφυρίου, μετετράπησαν σε ισχυρούς υποστηρικτές των δεισιδαιμονιών.
Δεδομένου ότι συμφωνούσαν με τούς Χριστιανούς, σε ορισμένα σημεία τής πίστεως, έστράφησαν κατά των υπολειμμάτων τού θεολογικού τους συστήματος, με την μανία πού διακρίνει τούς ένεργούντες υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου.
Οι νεοπλατωνικοί δικαιούνται, μετά βίας, μίας θέσεως στην “Ιστορία των επιστημών, αλλά σε αυτήν τής “Εκκλησίας αναφέρονται πολύ συχνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου