Στα υπό εξέταση δημοσιεύματα αναφέρονται τα εξής:
Αυτή είναι η μυστική καταγωγή των Ελλήνων – Τι κρύβει η μυθολογία μας…
Οι Αρχαίοι Έλληνες έλεγαν τον Γαλαξία «Γαλακτίτη Κύκλο» και «Ηριδανό Ποταμό» ή «Δρόμο του Διός». Πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ήταν ο δρόμος που ακολούθησε ο ήρωας ΠΕΡΣΕΑΣ για να σώσει την ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ, πάνω στον ΠΗΓΑΣΟ, δημιουργώντας με τον «καλπασμό» του άφθονη αστρική σκόνη.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι γεμάτη από θεϊκά όντα, που κατέρχονται στην Γη,για να… πάρουν συζύγους. Όλες οι παραδόσεις των αρχαίων λαών ομιλούν για ουράνια φλεγόμενα άρματα που έφθασαν στην Γη από τα άστρα, καθώς επίσης για ανώτερες εξωγήινες υπάρξεις που χάρισαν στους ανθρώπους νόμους και όργανα, για να οικοδομήσουν τον πολιτισμό τους. Οι αρχαίες Ελληνικές δοξασίες ομιλούν για τον Τιτάνα Προμηθέα, που έδωσε στους ανθρώπους την «Φωτιά» από τους ουρανούς και έγινε ως εκ τούτου ο θεμελιωτής του ανθρωπίνου πολιτισμού. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι «ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ».
Είναι οι «ΠΡΟΜΥΘΕΙΣ», που έφεραν το ΠΥΡ της Γνώσεως στα ανθρωποειδή της Γης, που μέχρι τότε ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια και βαθιές σπηλιές, όπως αναφέρει ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης»: «Μα ακουστέ εδώ τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων, που χωρίς μυαλό πρώτα, πλάσματα με νου και πνεύμα τους έκανα να είναι. Ψυχή είχαν, γιατί η Ψυχή των ανθρώπων προϋπάρχει.
Μα και τα δώρα μου να δείτε τι καλόγνωμα που ήταν. Πρώτα, βλέποντας οι άνθρωποι, βλέπανε του κάκου και ακούοντας δεν άκουαν. Και όμοιοι με των ονείρων τους ίσκιους ανακάτευαν τα πάντα δίχως τάξη και ούτε τα πλινθόκτιστα σπίτια που προστατεύουν γνώριζαν, ούτε την τέχνη του ξύλου. Μα σε σκαφτές σπηλιές αυτοί ζούσαν σαν τα πολυκίνητα μυρμήγκια που στον άνθρωπο σε πολλά μοιάζουν, μες στ’ ανήλια βάθη των άντρων. Μα τα πάντα έπρατταν δίχως κρίση, ως την ώρα που των άστρων τους έδειξα τις ανατολές και τις δύσεις να ξεκρίνουν και την έξοχη τέχνη του αριθμού τους βρήκα και των γραμμάτων που ‘ναι η θύμηση όλων, η μνήμη, η εργατική μουσογεννήτρα.
Και πρώτος στον ζυγό έζεψα τα ζώα, βοηθούς του ανθρώπου ιερούς, τους πιο βαριούς να πάρουν από τους μόχθους του, μα και αυτοί με αγάπη να τα βλέπουν. Το σπουδαιότερο είναι πως αν σ’ αρρώστια έπεφταν κανένα γιατρικό δεν είχαν να πιούν ή να αλείψουν, μα χωρίς γιατρειά αδυνάτιζαν, ώσπου τους έδειξα εγώ πάλι τα γιατρικά ν’ ανακατεύουν και όλες τις αρρώστιες να πολεμούν, τους διάφορους τρόπους της μαντικής τέχνης όρισα. Κοντολογίς, μ’ ένα λόγο μάθε το, όλες οι τέχνες από τον Προμηθέα στους θνητούς δόθηκαν».
Στην αχλύν της ιστορίας
Κατά (την Ιερά μας Παράδοση) την Μυθολογία μας, οι άνθρωποι ευρίσκοντο σε μια ζωώδη κατάσταση, πριν ο Προμηθέας φέρει σ’ αυτούς το Πυρ εξ ουρανού. Η ΒΙΑ (Χάος) κυριαρχούσε στον προηγούμενο κόσμο. Οι πρωτόγονοι άνθρωποι που προέκυψαν από τ’ αποκοπέντα γεννητικά όργανα του Ουρανού, που τα έκοψε με το τσεκούρι του ο Κρόνος, γεννιόνταν από την Γη, χωρίς γονείς και ζούσαν σαν ζώα σε λαγούμια.
Ο Προμηθέας όμως, κατά κάποιον τρόπο πρόδωσε τους Τιτάνες και προσχώρησε στους ΘΕΟΥΣ (όπως ο θεός Ασσούρ, που αναφέρεται στα ασσυριακά κείμενα). Ξέκοψε από τους φυσικούς του συμμάχους και χρησιμοποίησε την πείρα του εναντίον τους. Ο Δίας εκμεταλλεύτηκε την προσχώρηση του Τιτάνα, για να εκθρονίσει τον Κρόνο και να τον ρίξει στα Τάρταρα. Ο Προμηθέας εν συνεχεία λυπήθηκε τους ανθρώπους που ήταν χωρίς λογική και τους χάρισε την ελπίδα της αιωνιότητας με την μεταφορά του ουρανίου Πυρός, που αντιστοιχεί με τον σπινθήρα της λογικής.
Η θυσία του δεν πήγε χαμένη. Με την χρήση του πυρός επήλθε η ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Ζεύς όμως «οργίστηκε». Στον «Φίληβο» όμως δίδεται μια άλλη εξήγηση του Μύθου, όταν μας λέει ο Σωκράτης ότι οι ίδιοι οι Θεοί έδωσαν δώρο στους ανθρώπους την γνώση της αλήθειας, μαζί με το φωτεινό πυρ. Πολλοί ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι πάνω στη Γη, υπάρχουν δυο φυλές ανθρώπων. Μία γήινη και μια ουράνια, η οποία μετέφερε το πυρ της γνώσης και μετάλλαξε τα ανθρωποειδή που υπήρχαν και τα μετέβαλε σε σώφρονας ανθρώπους. (HOMO SAPIENS).
Η ονομασία Έλληνες, απ’ ότι γνωρίζουμε από την Ιστορία, προέρχεται από τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνος, ο οποίος με την σειρά του, ήταν γιός του Προμηθέως! Πριν τα χρόνια του Έλληνος δεν υπήρχε η ονομασία ΕΛΛΑΣ και έδιναν στην χώρα κατά τόπους το όνομα τους τα διάφορα προγονικά φύλα, που κατοικούσαν την πατρίδα μας, ως επί το πλείστον Πελασγοί! «Δοκει δε μοι, αλλά τα μεν προ Έλληνος του Δευκαλίωνος και παν ουδέ είναι η επίκλησις αυτή, κατά έθνη δε άλλα τε και το Πελασγικόν επί πλείστον εφ’ εαυτών την επωνυμίαν παρέχεσθαι».
Αποκωδικοποίηση Ελληνικής Μυθολογίας
Σύμφωνα με την πινακίδα του Ιδαλίου της Κύπρου, που αποκρυπτογραφήθηκε πρόσφατα με την μέθοδο Chandwick, οι Μόες – Ελλοί (Έλληνες) ήρθαν στην Γη από τον Σείριο (που νοείται αποικία του η Γη), με αρχηγό τους τον Μίνωα και δίδαξαν τις τέχνες και τον πολιτισμό. Στην αρχή είχαν αιθέρια μορφή (Χρυσούν Γένος), αλλά μετά που αναμείχτηκαν με τους κατοίκους της γης, απέκτησαν υλική υπόσταση (δερμάτινους χιτώνες).
Ο Μίνωας και ο Προμηθέας ταυτίζονται, μια και οι δυο είχαν γυιό τους τον Δευκαλίωνα, δηλαδή τους Ελλούς, που ήλθαν με την Λάρνακά τους (κιβωτό – σκάφος) στην Γη, μεταφέροντας το ουράνιο Πυρ στους γήινους. Έκτοτε έμειναν σταυρωμένοι στο γήινο περιβάλλον. Ο σταυρός που βρέθηκε χαραγμένος μαζί με άλλα Ελληνικά σύμβολα (όπως ο μαίανδρος και το οκτάκτινο αστέρι), σε όλα τα αρχαία μνημεία της Γης, έγινε έμβλημα τους και δήλωνε το εκπολιτιστικό έργο τους. Είναι η φυλή των Ελλήνων, οι Προμηθείς, που δέθηκαν μεταξύ Ουρανού και Γής. Πολέμησαν με τους Άτλαντες και τους Κρόνιους δαίμονες, που είχαν έμβλημά τους την Σελήνη (μισοφέγγαρο) κατά την Τιτανομαχία.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΑΝ ΚΟΣΜΙΚΟΣ, αφορούσε την Γη και το Διάστημα!
Τι ισχύει
Παρά τις μυθολογικές αναφορές, ο ισχυρισμός για την “καταγωγή των Ελλήνων από το Σείριο”, βασίζεται αποκλειστικά στα υποτιθέμενα γραφόμενα της Πινακίδας του Ιδαλίου.
Σύμφωνα με τα υπό εξέταση άρθρα, η Πινακίδα του Ιδαλίου φέρεται να αποκαλύπτει πως “οι Έλληνες ήρθαν στη Γη από το Σείριο με αρχηγό τους το Μίνωα και έφεραν τις τέχνες και τον πολιτισμό“.
Οι δημιουργοί του μύθου, έπλασαν μια εντελώς φανταστική ιστορία γύρω από τα υποτιθέμενα γραφόμενα της Πινακίδας του Ιδαλίου. Ως συγγραφέας των πλαστών κειμένων, αναφέρεται ο “Καλλίμαχος Διογένους”. Ενδεικτικά, μεταξύ άλλων αναφέρει πως η πινακίδα γράφει:
Σε ‘σένα θεέ Σείριε δέομαι. Συ πάντα σε υιό (από) πατέρα ρέεις εις τον ιδικό σου ναό, του Σειρίου του ασημένιου. Σε ‘σένα πρέπει μεγάλη δόξα, γιατί χάρη σε ‘σένα, Διογενή, ο ήλιος ρέει.
Απ όπου προκύπτει το (επίσης) αυθαίρετο συμπέρασμα πως:
Από όλα τα παραπάνω συμπερασματικά προκύπτει ότι η Γη στα πανάρχαια χρόνια δέχθηκε την επίσκεψη (Αργοναυτών) πολιτισμένων όντων από το σύστημα του Σειρίου, που πρέπει να θεωρούνται (σύμφωνα με τον Πλούταρχο και την πινακίδα) πρόγονοι των Ελλήνων (Ιώνων, Ελλών, Πελασγών). Δημιούργησαν έναν υψηλό πολιτισμό, σ’ όλη την Γη, αλλά καθώς περιγράφει και ο Πλάτων στον «Τίμαιο» ξέσπασε πόλεμος μεταξύ Ελλήνων με αρχηγό τον Δία και Ατλάντων με αρχη¬γό τον Τυφώνα (Σεθ). Νίκησαν οι Έλληνες και γι’ αυτό δεν κατόρθωσαν οι Άτλαντες-Κρόνειοι να κυριαρχήσουν σ’ όλη την Γη. Με το πέρασμα των αιώνων και τους μετέπειτα πολέμους (ίσως και μετά από φυσικές καταστροφές), τα αρχεία κατεστράφησαν στην Ελλάδα, αλλά διεσώθησαν στην Αίγυπτο από τους εκεί Ιερείς.
Τι ισχύει
Θέμα της Επιγραφής είναι η σύναψη συμβολαίου εργασίας ανάμεσα στον βασιλιά και την πόλη του Ιδαλίου, από τη μια, και τους ιατρούς που κλήθηκαν να περιθάλψουν τους τραυματίες μιας μάχης, από την άλλη. Ο περιορισμός στην έκταση του παρόντος κειμένου επιβάλλει μια συνοπτική παρουσίαση των κυριότερων σημείων της Επιγραφής. Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι από την ανακάλυψή της μέχρι και σήμερα μια σειρά μελετητών εξέδωσε και σχολίασε εκτενώς το κείμενό της, συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά όχι μόνο στην ερμηνεία του, αλλά και στην εξέλιξη της έρευνας γύρω από το Κυπριακό Συλλαβάριο και την Ιστορία της Αρχαίας Κύπρου.
Η «Επιγραφή του Ιδαλίου» – γνωστή και ως «Πινακίδα του Ιδαλίου» – φέρει το μακροσκελέστερο και αρτιότερο κυπροσυλλαβικό κείμενο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα. Ως εκ τούτου, οι πληροφορίες που δίνει τόσο σε γλωσσικό όσο και σε ιστορικό επίπεδο είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Από την άλλη, η έλλειψη αρκετών άλλων ανάλογων προς αυτό επιγραφικών κειμένων αφήνει ανεπιβεβαίωτες υποθέσεις και ανοιχτά ερωτήματα.
Θέμα της Επιγραφής είναι η σύναψη συμβολαίου εργασίας ανάμεσα στον βασιλιά και την πόλη του Ιδαλίου, από τη μια, και τους ιατρούς που κλήθηκαν να περιθάλψουν τους τραυματίες μιας μάχης, από την άλλη. Ο περιορισμός στην έκταση του παρόντος κειμένου επιβάλλει μια συνοπτική παρουσίαση των κυριότερων σημείων της Επιγραφής1. Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι από την ανακάλυψή της μέχρι και σήμερα μια σειρά μελετητών εξέδωσε και σχολίασε εκτενώς το κείμενό της, συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά όχι μόνο στην ερμηνεία του, αλλά και στην εξέλιξη της έρευνας γύρω από το Κυπριακό Συλλαβάριο και την Ιστορία της Αρχαίας Κύπρου2.
Η Επιγραφή βρέθηκε λίγο πριν από το 1850 από χωρικούς, στο σημερινό Δάλι. Ήταν τοποθετημένη – σε άριστη κατάσταση – στο ιερό της Αθηνάς, το οποίο αναφέρεται και στην ίδια την Επιγραφή (στ. 27-28), στη δυτική ακρόπολη της αρχαίας πόλης του Ιδαλίου, στον λόφο της Αμπιλερής. Με μεσολάβηση του Péretié, καγκελαρίου του γαλλικού προξενείου στη Βηρυτό, που επισκεπτόταν συχνά την Κύπρο, η Επιγραφή πωλήθηκε στον Γάλλο δούκα Honoré Théodoric Albert de Luynes, μαζί με πολλά άλλα ευρεθέντα αρχαία αντικείμενα. Την περίοδο 1862-1863 ο de Luynes δώρισε την προσωπική του συλλογή στο Cabinet des Médailles (Τμήμα νομισμάτων, μεταλλίων και αρχαιοτήτων) της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας, όπου, ανάμεσα σε άλλα, εκτίθεται μέχρι σήμερα και η «Πινακίδα του Ιδαλίου» (αρ. ευρ. Bronzes 2297). Από το 2010, το Τοπικό Μουσείο Αρχαίου Ιδαλίου εκθέτει αντίγραφο της Επιγραφής, αποτέλεσμα συνεργασίας του Ομίλου Τοπικής Ιστορίας «Κύπρος» και του Δήμου Ιδαλίου με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας, την Πολυτεχνική Σχολή École Centrale Paris και το Centre Technique des Industries de la Fonderie.
Η πινακίδα είναι κατασκευασμένη από μπρούντζο, έχει λαβή στη μία πλευρά της και φέρει το κείμενο χαραγμένο στις δύο όψεις της, με διαστάσεις (του εγχάρακτου μέρους) 21.4 εκ. × 14 εκ. και πάχος 4-6 χιλ. Το κυπρο-συλλαβικό κείμενο είναι αριστερόστροφο και συνεχές, με 16 στίχουςστην όψη Α και 15 στίχους στην όψη Β, ενώ μια κάθετη γραμμή διαχωρίζει τις λέξεις ή τις ομάδες λέξεων μεταξύ τους.
Το κείμενο
Συλλαβική μεταγραφή του κειμένου:
Μπροστινή όψη (Α):
1. o-te | ta-po-to-li-ne-e-ta-li-o-ne | ka-te-wo-ro-ko-ne-ma-to-i | ka-se-ke-ti-e-we-se | i-to-i | pi-lo-ku-po-ro-ne-we-te-i-to-o-na-sa-ko
2. ra-u | pa-si-le-u-se | sa-ta-si-ku-po-ro-se | ka-se-a-po-to-li-se | e-ta-li-e-we-se | a-no-ko-ne-o-na-si-lo-ne | to-no-na-si-ku-po
3. ro-ne-to-ni-ja-te-ra-ne | ka-se | to-se | ka-si-ke-ne-to-se | i-ja-sa-ta-i | to-se | a-to-ro-po-se | to-se | i-ta-i | ma-ka-i | i-ki
4. ma-me-no-se | a-ne-u | mi-si-to-ne | ka-sa-pa-i | e-u-we-re-ta-sa-tu | pa-si-le-u-se | ka-se | a-po-to-li-se | o-na-si
5. lo-i | ka-se | to-i-se | ka-si-ke-ne-to-i-se | a-ti-to-mi-si-to-ne | ka-a-ti | ta-u-ke-ro-ne | to-we-na-i | e-xe-to-i |
6. wo-i-ko-i | to-i-pa-si-le-wo-se | ka-se | e-xe-ta-i-po-to-li-wi | a-ra-ku-ro | ta I ta | e-tu-wa-no-i-nu | a-ti-to
7. a-ra-ku-ro-ne | to-te | to-ta-la-to-ne | pa-si-le-u-se | ka-se | a-po-to-li-se | o-na-si-lo-i | ka-se | to-i-se | ka-si
8. ke-ne-to-i-se | a-pu-ta-i | ga ?-i | ta-i-pa-si-le-wo-se | ta-i-to-i-ro-ni | to-i | a-la-pi-ri-ja-ta-i | to-ko-ro-ne
9. to-ni-to-i | e-le-i | to-ka-ra-u-o-me-no-ne | o-ka-to-se | a-la-wo | ka-se | ta-te-re-ki-ni-ja | ta-e-pi-o-ta
10. pa-ta | e-ke-ne | pa-no-ni-o-ne | u-wa-i-se | ga ?-ne | a-te-le-ne | e-ke | si-se | o-na-si-lo-ne | e-to-se
11. ka-si-ke-ne-to-se | e-to-se | pa-i-ta-se | to-pa-i-to-ne | to-no-na-si-ku-po-ro-ne | e-xe-to-i | ko-ro-i | to-i-te
12. e-xe | o-ru-xe | i-te-pa-i | o-e-xe | o-ru-xe | pe-i-se-i-o-na-si-lo-i | ka-se | to-i-se | ka-si-ke-ne-to-i
13. se | e-to-i-se | pa-i-si | to-na-ra-ku-ro-ne | to-te | a-ra-ku-ro | ta I ta (vacat)
14. ka-se | o-na-si-lo-i | o-i-wo-i | a-ne-u | to-ka-si-ke-ne-to-ne | to-na-i-lo-ne | e-we-re-ta-sa-tu | pa-si-le-u
15. se | ka-se | a-po-to-li-se | to-we-na-i | a-ti | ta-u-ke-ro-ne | to-mi-si-to-ne | a-ra-ku-ro | pe IIII pe
16. (vacat) II ti-e | e-to-ko-i-nu | pa-si-le-u-se | ka-se | a-po-to-li-se | o-na-si
Πίσω όψη (Β):
17. lo-i | a-ti | to-a-ra-ku-ro | to-te | a-pu-ta-i | ga ?-i | ta-i-pa-si-le-wo-se | ta-i-ma-la-ni-ja
18. i | ta-i | pe-ti-ja-i | to-ko-ro-ne | to-ka-ra-u-zo-me-no-ne | a-me-ni-ja | a-la-wo | ka-se | ta-te-re
19. ki-ni-ja | ta-e-pi-o-ta | pa-ta | to-po-e-ko-me-no-ne | po-se | to-ro-wo | to-tu-ru-mi-o-ne | ka-se | po
20. se | ta-ni-e-re-wi-ja-ne | ta-se | a-ta-na-se | ka-se | to-ka-po-ne | to-ni-si-mi-to-se | a-ro-u-ra
21. i-to-ti-we-i-te-mi-se | o-a-ra-ma-ne-u-se-e-ke | a-la-wo | to-po-e-ko-me-no-ne | po-se | pa-sa-ko-ra
22. ne | to-no-na-sa-ko-ra-u | ka-se | ta-te-re-ki-ni-ja | ta-e-pi-o-ta | pa-ta | e-ke-ne | pa-no-ni-o-se | u
23. wa-i-se | ga ?-ne | a-te-li-ja | i-o-ta | e-ke | si-se | o-na-si-lo-ne | e-to-se | pa-i-ta-se | to-se | o
24. na-si-lo-ne | e-xe-ta-i | ga ?-i | ta-i-te | i-e-xe | to-i | ka-po-i | to-i-te | e-xe | o-ru-xe | i
25. te | o-e-xe | o-ru-xe | pe-i-se-i-o-na-si-lo-i | e-to-i-se | pa-i-si | to-na-ra-ku-ro-ne | to-te | a-ra-ku-ro
26. ne-pe IIII pe II ti-e | i-te | ta-ta-la-to-ne | ta-te | ta-we pi-ja | ta-te | i-na-la-li-si-me-na
27. pa-si-le-u-se | ka-se | a-po-to-li-se | ka-te-ti-ja-ne | i-ta-ti-o-ne | ta-na-ta-na-ne | ta-ne-pe-re
28. ta-li-o-ne | su-no-ro-ko-i-se | me-lu-sa-i | ta-se | we-re-ta-se | ta-sa-te | u-wa-i-se | ga ?-ne
29. o-pi-si-si-ke | ta-se | we-re-ta-se-ta-sa-te | lu-se | a-no-si-ja-wo-i-ke-no-i-tu-ta-sa-ke
30. ga ?-se-ta-sa-te | ka-se | to-se | ka-po-se | to-so-te | o-i | o-na-si-ku-po-ro-ne | pa-i-te-se | ka-se | to-pa-i-to-ne | o-i-pa
31. i-te-se | e-ke-so-si | a-i-we-i | o-i-to-i-ro-ni | to-i | e-ta-li-e-wi | i-o-si
Αλφαβητική μεταγραφή του κειμένου:
Μπροστινή όψη (Α):
1. Ὅτε τὰ(ν) πτόλιν Ἐδάλιον κατέFοργον Μᾶδοι κὰς ΚετιῆFες ἰ(ν) τῶι Φιλοκύπρων Fέτει τῶ Ὀνασαγό-
2. ραυ, βασιλεὺς Στασίκυπρος κὰς ἁ πτόλις ἘδαλιῆFες ἄνωγον Ὀνασίλον τὸν Ὀνασικύπ-
3. ρων τὸν ἰjατῆραν κὰς τὸ(ν)ς κασιγνήτο(ν)ς ἰjᾶσθαι τὸ(ν)ς ἀ(ν)θρώπο(ν)ς τὸ(ν)ς ἰ(ν) τᾶι μάχαι ἰχ-
4. μαμένο(ν)ς ἄνευ μισθῶν. Κάς παι εὐFρητάσα(ν)τυ βασιλεὺς κὰς ἁ πτόλις Ὀνασί-
5. λωι κὰς τοῖς κασιγνήτοις ἀ(ν)τὶ τῶ μισθῶν κὰ ἀ(ν)τὶ τᾶ ὑχήρων δοFέναι ἐξ τῶι
6. Fοίκωι τῶι βασιλῆFος κὰς ἐξ τᾶι πτόλιFι ἀργύρω ΤΑ Ι ΤΑ. ἜδυFαν οἶ(ν)νυ ἀ(ν)τὶ τῶ
7. ἀργύρων τῶδε τῶ ταλά(ν)των βασιλεὺς κὰς ἁ πτόλις Ὀνασίλωι κὰς τοῖς κασι-
8. γνήτοις ἀπὺ τᾶι γᾶ(?)ι τᾶι βασιλῆFος τᾶ(ι) ἰ(ν) τ’ οἱρῶνι τῶι Ἀλα(μ)πριjάται, τὸ(ν) χῶρον
9. τὸν ἰ(ν) τῶι ἕλει τὸ(ν) χραυόμενον Ὄ(γ)κα(ν)τος ἅλFω κὰς τὰ τέρχνιjα τὰ ἐπιό(ν)τα
10. πά(ν)τα ἔχην πανώνιον ὑFαις γα(?)ν ἀτελήν. Ἤ κέ σις Ὀνασίλον ἢ τὸ(ν)ς
11. κασιγνήτο(ν)ς ἢ τὸ(ν)ς παῖδας τῶ(ν) παίδων τῶν Ὀνασικύπρων ἐξ τῶι χώρωι τῶιδε
12. ἐξορύξη, ἰδέ παι, ὃ ἐξορύξη πείσει Ὀνασίλωι κὰς τοῖς κασιγνήτοι-
13. ς ἢ τοῖς παισὶ τὸν ἄργυρον τό(ν)δε: ἀργύρω ΤΑ Ι ΤΑ. (vacat)
14. Κὰς Ὀνασίλωι οἴFωι ἄνευ τῶ(ν) κασιγνήτων τῶν αἴλων ἐFρητάσα(ν)τυ βασιλεὺ-
15. ς κὰς ἁ πτόλις δοFέναι ἀ(ν)τὶ τᾶ ὑχήρων τῶ μισθῶν ἀργύρω ΠΕ ΙΙΙΙ ΠΕ,
16. (vacat) ΙΙ ΔΙ Ἐ. Ἔδωκ’ οἶ(ν)νυ βασιλεὺς κὰς ἁ πτόλις Ὀνασί-
Πίσω όψη (Β):
17. λωι ἀ(ν)τὶ τῶ ἀργύρω τῶδε ἀπὺ τᾶι γᾶ(?)ι τᾶι βασιλῆFος τᾶ(ι) ἰ(ν) Μαλανίjα-
18. ι τᾶι πεδίjαι τὸ(ν) χῶρον τὸν χραυζόμενον Ἀμενίjα ἅλFω, κὰς τὰ τέρ-
19. χνιjα τὰ ἐπιό(ν)τα πά(ν)τα, τὸ(ν) ποἑχόμενον πὸς τὸ(ν) ῥόFο(ν) τὸ(ν) Δρύμιον κὰς πὸ-
20. ς τὰν ἱερηFίjαν τᾶς Ἀθάνας, κὰς τὸ(ν) κᾶπον τὸν ἰ(ν) Σι(μ)μίδος ἀρούρα-
21. ι, τὸ(ν) ΔιFείθεμις ὁ Ἀρμανεὺς ἦχε ἅλFω(ν), τὸ(ν) ποἑχόμενον πὸς Πασαγόρα-
22. ν τὸν Ὀνασαγόραυ, κὰς τὰ τέρχνιjα τὰ ἐπιό(ν)τα πά(ν)τα ἔχην πανωνίο(ν)ς ὑ-
23. Fαις γα(?)ν, ἀτελίjα ἰό(ν)τα. Ἤ κέ σις Ὀνασίλον ἢ τὸ(ν)ς παῖδας τὸ(ν)ς Ὀ-
24. νασίλων ἐξ τᾶι γᾶ(?)ι τᾶιδε ἲ ἐξ τῶι κάπωι τῶιδε ἐξορύξη, ἰ-
25. δὲ ὁ ἐξορύξη πείσει Ὀνασίλωι ἢ τοῖς παισὶ τὸν ἄργυρον τό(ν)δε: ἀργύρω-
26. ν ΠΕ ΙΙΙΙ ΠΕ, ΙΙ ΔΙ Ἐ. Ἰδὲ τὰ(ν) δάλτον τά(ν)δε, τὰ Fέπιjα τάδε ἰναλαλισμένα(ν),
27. βασιλεὺς κὰς ἁ πτόλις κατέθιjαν ἰ(ν) τὰ(ν) θιὸν τὰν Ἀθάναν τὰν περ’ Ἐ-
28. δάλιον, σὺν ὅρκοις μὴ λῦσαι τὰς Fρήτα(ν)ς τά(ν)σδε ὑFαις γα(?)ν.
29. Ὅπι (?) σίς κε τὰ(ν)ς Fρήτα(ν)ς τά(ν)σδε λύση, ἀνοσίjα/ἀνόσιjα Fοι γένοιτυ. Τά(ν)ς γε
30. γᾶ(?)(ν)ς τά(ν)σδε κὰς τὸ(ν)ς κάπο(ν)ς τό(ν)σδε οἱ Ὀνασικύπρων παῖδες κὰς τῶ(ν) παίδων οἱ πα-
31. ῖδες ἕξο(ν)σι αἰFεὶ, ο(ἳ) ἰ(ν) τ’ οἱρῶνι τῶι ἘδαλιῆFι ἴω(ν)σι.
Νεοελληνική απόδοση του κειμένου και διάκριση θεματικών ενοτήτων:
I. Εισαγωγή: οι συνθήκες υπό τις οποίες κλήθηκαν ο Ονασίλος3 και οι αδελφοί του (γρ. 1-4)
Όταν οι Μήδοι (Πέρσες) και οι Κιτιείς πολιορκούσαν την πόλη Ιδάλιο, τη χρονιά του Φιλόκυπρου, γιου του Ονασαγόρα, ο βασιλιάς Στασίκυπρος και η πόλη – οι Ιδαλιείς – είχαν καλέσει τον ιατρό Ονασίλο, γιο του Ονασίκυπρου, καθώς και τους αδελφούς του, για να περιθάλπουν τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν στη μάχη, χωρίς πληρωμή.
II. Πληρωμή του Ονασίλου και των αδελφών του (γρ. 4-13)
Κι έτσι, ο βασιλιάς και η πόλη συμφώνησαν να δώσουν στον Ονασίλο και στους αδελφούς του, αντί για πληρωμή και επιπλέον φιλοδώρημα, ένα τάλαντο αργύρου από τον Οίκο του βασιλιά και την πόλη. Όμως, αντί για το ασημένιο αυτό τάλαντο, ο βασιλιάς και η πόλη έδωσαν στον Ονασίλο και στους αδελφούς του, από τη γη του βασιλιά που βρίσκεται στην περιοχή Αλαμπρία, το κομμάτι γης που είναι στο βαλτώδες λιβάδι – αυτό που συνορεύει με το περιβόλι του Όγκαντος –, και όλα τα νέα φυτά που βρίσκονται εκεί, για να τα κατέχουν με κάθε δικαίωμα πώλησης, για πάντα, χωρίς φόρους. Αν κανείς εκδιώξει τον Ονασίλο ή τους αδελφούς του ή τα παιδιά των παιδιών του Ονασίκυπρου από αυτό το κομμάτι γης, λοιπόν, αυτός που θα τους εκδιώξει θα πληρώσει στον Ονασίλο και στους αδελφούς του ή στα παιδιά τους το ακόλουθο ποσό: ένα τάλαντο αργύρου.
III. Ξεχωριστή πληρωμή για τον Ονασίλο, χωρίς τα αδέλφια του (γρ. 14-26)
Και στον Ονασίλο μόνο, χωρίς τους άλλους αδελφούς, ο βασιλιάς και η πόλη συμφώνησαν να δώσουν, αντί για επιπλέον φιλοδώρημα, εκτός από την πληρωμή, τέσσερα πελέκια αργύρου και δύο διπλές μνες Ιδαλίου. Όμως, αντί για το ασήμι αυτό, ο βασιλιάς και η πόλη έδωσαν στον Ονασίλο, από τη γη του βασιλιά που είναι μέσα στην πεδιάδα της Μαλανίας, το κομμάτι γης που συνορεύει με το περιβόλι του Αμενία καθώς και όλα τα νέα φυτά που βρίσκονται εκεί, (γη) που φτάνει μέχρι τον ποταμό Δρύμιο και μέχρι το ιερό της Αθηνάς, καθώς και τον κήπο που είναι στη γη του/της Σίμ(μ)ιδος – αυτόν που ο Διείθεμις ο Αρμανεύς είχε ως περιβόλι, τον συνεχόμενο με του Πασαγόρα, γιου του Ονασαγόρα – και όλα τα νέα φυτά που βρίσκονται εκεί, για να τα κατέχει με κάθε δικαίωμα πώλησης, για πάντα, χωρίς φόρους. Αν κανείς εκδιώξει τον Ονασίλο ή τα παιδιά του Ονασίλου από αυτήν τη γη ή από αυτόν τον κήπο, λοιπόν, αυτός που θα τους εκδιώξει θα πληρώσει στον Ονασίλο ή στα παιδιά του το ακόλουθο ποσό: τέσσερα πελέκια αργύρου και δύο διπλές μνες Ιδαλίου.
IV. Επίλογος: Επιπλέον εγγυήσεις (γρ. 26-31)
Κι αυτήν τη δέλτο, που είναι χαραγμένη με τα λόγια αυτά, ο βασιλιάς και η πόλη την κατέθεσαν στη θεά Αθηνά, αυτήν (που προστατεύει) γύρω απ’ το Ιδάλιον, με όρκους να μην παραβιάσουν τις ρήτρες αυτές, για πάντα. Σε περίπτωση που κάποιος παραβιάσει αυτές τις ρήτρες, μακάρι η κατάρα να πέσει πάνω του. Αυτές τις γαίες και αυτούς τους κήπους, τα παιδιά του Ονασίκυπρου και τα παιδιά των παιδιών του θα τα κατέχουν για πάντα, αυτοί που θα παραμείνουν στην περιοχή του Ιδαλίου.
Βασικές φιλολογικές παρατηρήσεις
- Οι πρώτες γραμμές του κειμένου (γρ. 1-4) μοιάζουν περισσότερο με την αρχή μιας διήγησης παρά με την αρχή ενός νομικού κειμένου. Αντί για τη συνήθη στην Επιγραφική διατύπωση (με την πρόθεση ἐπί ακολουθούμενη από το όνομα του επώνυμου άρχοντα σε γενική πτώση ή με μια γενική απόλυτη μετοχή και το όνομα του επώνυμου άρχοντα), ο χρόνος δίνεται με αναλυτικό τρόπο: Το ὅτε εισάγει την πρώτη φράση που συνοψίζει όλα τα συμφραζόμενα του συμβολαίου που παρουσιάζεται στη συνέχεια: τη χρονολογία του, τα δύο συμβαλλόμενα μέρη του και τον λόγο σύναψής του.
Επιπλέον, η χρονολόγηση δίνεται όχι με ένα, αλλά με δύο στοιχεία: α) την πολιορκία της πόλης από τους Πέρσες και τους Κιτιείς και β) «τη χρονιά του Φιλόκυπρου, γιου του Ονασαγόρα». Η εισαγωγή αναφέρει και το όνομα του βασιλιά4, όμως μόνο το όνομα του άρχοντα, του Φιλόκυπρου, λειτουργεί ως χρονολογική ένδειξη. Ο τίτλος και το όνομα του βασιλιά Στασίκυπρου αναφέρονται λόγω του ρόλου που ο ίδιος παίζει στο συμβόλαιο που παρουσιάζεται, μαζί με την πόλη. Είναι παράλληλα άξια προσοχής η αναφορά των δύο ονομάτων μετά την αναφορά του γεγονότος (της πολιορκίας της πόλης) που προκάλεσε τη σύναψη της συμφωνίας· αυτό εμφανίζεται πρώτο στην Επιγραφή, ως σημαντική χρονολογική ένδειξη, κάτι που δείχνει και τη σοβαρότητά του.
- Το εθνωνύμιο «ἘδαλιῆFες» (γρ. 2) δεν δηλώνεται για να περιγράψει τον Στασίκυπρο και την πόλη, αλλά μόνο την πόλη5. Όπως ο Φιλόκυπρος είχε αναφερθεί μόνο με το πατρώνυμό του, χωρίς εθνωνύμιο, έτσι και ο Στασίκυπρος αναφέρεται μόνο με τον τίτλο του βασιλιά. Η καταγωγή και των δύο από το Ιδάλιο εξυπακούεται από τη θέση του καθενός, το περιεχόμενο της Επιγραφής και το «ἘδαλιῆFες» που ακολουθεί χαρακτηρίζοντας τους πολίτες. Είναι όμως ανάγκη και οι πολίτες να αναφερθούν με το δικό τους συλλογικό όνομα «ἘδαλιῆFες», αφού παρουσιάζονται νομικά ως συμβαλλόμενο μέρος της συμφωνίας, μαζί με τον βασιλιά. Τόσο το εθνωνύμιο «ἘδαλιῆFες» όσο και το όνομα του βασιλιά, «Στασίκυπρος», δεν χρησιμοποιούνται ξανά κάθε φορά που, στη συνέχεια του κειμένου, δηλώνεται τι αποφάσισε το δίδυμο «βασιλεύς» και «πτόλις».
- Η φράση ἔδυFαν οἶ(ν)νυ (γρ. 6) αναφέρεται στην πληρωμή του Ονασίλου και των αδελφών του και η φράση ἔδωκ’ οἶ(ν)νυ (γρ. 16) αναφέρεται στην πληρωμή που έλαβε ο Ονασίλος μόνος6. Καθεμία από τις φράσεις αυτές συνδέει δύο παραγράφους, εκ των οποίων η μία παρουσιάζει την πληρωμή σε χρήματα και η άλλη την πληρωμή σε γη. Δεν πρόκειται για μια εναλλακτική επιλογή πληρωμής σε κάθε περίπτωση – σε χρήματα ή σε γη – όπως ερμηνεύθηκε αρχικά, αλλά για μια πληρωμή που ανακοινώνεται ότι γίνεται σε γη αντί να γίνει σε χρήματα. Αυτό, που προκύπτει κυρίως από γλωσσολογική έρευνα7, δικαιολογεί και τη λεπτομερή περιγραφή των τεμαχίων γης που προσφέρονται στους ιατρούς. Η αλλαγή στην πληρωμή τους οφείλεται προφανώς στην επίθεση που δέχτηκε η πόλη: το δημόσιο ταμείο θα ήταν άδειο σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, κάτι που δεν θα ήταν δυνατόν να αναφερθεί ευθέως σε ένα τέτοιου περιεχομένου επίσημο κείμενο.
- Η φράση «πὸς τὰν ἱερηFίjαν τᾶς Ἀθάνας» («μέχρι το ιερό της Αθηνάς», γρ. 19-20) παραπέμπει σε ένα ιερό της Αθηνάς που, σύμφωνα με την περιγραφή της περιοχής, βρισκόταν έξω από τα τείχη της πόλης. Η φράση «ἰ(ν) τὰ(ν) θιὸν τὰν Ἀθάναν τὰν περ’ Ἐδάλιον» («στη θεά Αθηνά, αυτήν [που προστατεύει] γύρω απ’ το Ιδάλιον», γρ. 27-28) αναφέρεται σε ένα άλλο ιερό της Αθηνάς, που βρισκόταν μέσα στην πόλη. Σύμφωνα με το ίδιο το κείμενο, σ’ αυτό ακριβώς το ιερό κατατέθηκε η πινακίδα (γρ. 26-28). Και σ’ αυτό βρέθηκε στα νεότερα χρόνια. Η Αθηνά εδώ χαρακτηρίζεται με τη φράση «τὰν περ’ Ἐδάλιον», δηλαδή «αυτή γύρω από το Ιδάλιον». Η χρήση της πρόθεσης περ’ (περί) προσδίδει ενδεχομένως στη θεά την ιδιότητα της προστάτιδας της πόλης, παρόλο που ένας σχετικός ρηματικός τύπος παραλείπεται.
- Οι λέξεις πανώνιον/πανωνίο(ν)ς (γρ. 10, 22) και ἀτελήν/ἀτελίyα (γρ. 10, 23), καθώς και η φράση ὑFαις γα(?)ν (γρ. 10, 22-23, 28) δίνουν τις απαραίτητες για τη δωρεά γης πληροφορίες, ανάλογες αυτών που συναντούμε και σε άλλα νομικά επιγραφικά κείμενα8, δηλαδή σχετικά με: α) το δικαίωμα χρήσης της γης, β) τις υποχρεώσεις και τα προνόμια σε σχέση με τη φορολογία και γ) τη χρονική διάρκεια κατοχής της.
Η λέξη πανώνιον/πανωνίο(ν)ς, ένα ἅπαξ λεγόμενον, χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα τεμάχια γης («τὸν χῶρον» και «τὸν κᾶπον»), δίνοντας στον Ονασίλο και στους αδελφούς του το απόλυτο δικαίωμα πώλησης της γης που τους δίνεται. Έτσι, κοντά στο ξεκάθαρο παν-, φαίνεται ότι το δεύτερο συνθετικό της λέξης συνδέεται ετυμολογικά με τη λέξη ὦνος (= τιμή αγοράς) κι όχι με το ὀνίνημι (= ωφελώ, απολαμβάνω). Η λέξη ἀτελήν/ἀτελίyα έρχεται να υποστηρίξει την ερμηνεία αυτή, δηλώνοντας την παραχώρηση φορολογικής απαλλαγής για τα τεμάχια αυτά.
Η φράση ὑFαις γα(?)ν, επίσης ἅπαξ λεγόμενον, αποτελεί αδιαμφισβήτητα την πιο δύσκολη στην ερμηνεία της φράση του κειμένου. Η δυσκολία έγκειται στο δεύτερο μισό της, που είχε αρχικά διαβαστεί ως za-ne, ζᾶν (στην αιτιατική), και συνδέθηκε έτσι με τη λέξη βίος, ενώ στη συνέχεια ως γᾶν (= γη). Το πρώτο από τα δύο συλλαβογράμματα παραδοσιακά αντιστοιχεί είτε σε za είτε σε ga, όμως σε άλλα σημεία στην Επιγραφή χρησιμοποιείται μόνο ως ga. Από την άλλη, η ανάγνωση της λέξης ως γᾶν δυσχέρανε την ερμηνεία της φράσης. Επιλέγεται έτσι η αναγνώριση του συλλαβογράμματος ως ga9, αλλά, για το σύνολο της φράσης, η ερμηνεία που τα συμφραζόμενα ευνοούν, «για πάντα»10.
- Δεν είναι ξεκάθαρο αν το όνομα στη φράση «γη του/της Σίμμιδος» (γρ. 20) αναφέρεται σε άνδρα, σε γυναίκα (ιέρεια) ή είναι τοπωνύμιο. Θα ήταν ωστόσο παράξενο, ενώ η πόλη και ο βασιλιάς δίνουν στον Ονασίλο και στους αδελφούς του τεμάχια από τη βασιλική γη, σ’ αυτό το σημείο να αναφέρεται χωρίς καμιά επεξήγηση η παραχώρηση στον Ονασίλο ενός τεμαχίου ιδιωτικής γης. Πιο λογικό είναι το ενδεχόμενο η λέξη να αποδίδει τοπωνύμιο.
- Ο όρος a-no-si-ja (ἀνοσίjα ή ἀνόσιjα, γρ. 29) μπορεί να σημαίνει τη δυστυχία με την έννοια της έλλειψης της ευεξίας και της θεϊκής εύνοιας, αλλά και «ανόσια πράγματα», «ανοσιουργήματα»11. Εδώ χρησιμοποιείται συμβατικά η λέξη «κατάρα» ως η πλησιέστερη και στις δύο έννοιες.
Βασικές ιστορικές παρατηρήσεις
Η χρονολόγηση της Eπιγραφής
Τα δύο στοιχεία με τα οποία το ίδιο το κείμενο δίνει τη χρονολόγησή του – η επίθεση που δέχθηκε η πόλη από τους Πέρσες και τους Κιτιείς, και το όνομα του Φιλόκυπρου -, αλλά και το όνομα του βασιλιά Στασίκυπρου, δεν μπορούν να τοποθετηθούν με ακρίβεια στον χρονολογικό πίνακα της ιστορίας, γι’ αυτό και η χρονολόγηση της Επιγραφής δεν γίνεται με βεβαιότητα. Για την όσο το δυνατό ακριβέστερη χρονολόγησή της λαμβάνονται παράλληλα υπόψη τα εξής:
α) Ιστορικά δεδομένα: Είναι προφανές ότι η επίθεση που δέχθηκε η πόλη ήταν αποτυχημένη κι ότι το Ιδάλιο μετά από αυτή συνέχισε να υπάρχει ως αυτόνομη πόλη-βασίλειο. Η επίθεση αυτή θα μπορούσε να συνδεθεί με την ιωνική επανάσταση και την επανάσταση των Κυπρίων εναντίον των Περσών το 499/498 π.Χ.: Αν όχι κατά τη διάρκεια της επανάστασης, ίσως λίγο μετά ή λίγο πριν από αυτήν οι Πέρσες επεδίωκαν να ενδυναμώσουν τον έλεγχό τους στο νησί, ενισχύοντας τις επιθέσεις των Φοινίκων. Σε συνδυασμό και με τα υπόλοιπα δεδομένα, η σύνδεση με την επανάσταση του 499/498 π.Χ. φαίνεται πιο πιθανή από τη σύνδεση της εν λόγω επίθεσης με την πρώτη ελληνική επιχείρηση στην Κύπρο το 478 π.Χ. ή το τέλος των αποτυχημένων προσπαθειών των Αθηναίων στο νησί (450-440 π.Χ.).
β) Αρχαιολογικά δεδομένα: Στρέφονται γύρω από το ιερό της Αθηνάς στη δυτική ακρόπολη του Ιδαλίου, όπου βρέθηκε η Επιγραφή, αφού πρόκειται για το ίδιο ιερό για το οποίο γίνεται λόγος και στο κείμενο (γρ. 27-28). Ο χρόνος καταστροφής του ιερού είναι καθοριστικός για τη χρονολόγηση της Επιγραφής, διότι μετά την καταστροφή του το ιερό δεν ανασκευάστηκε και άρα η χρονολογία αυτή γίνεται το terminus ante quem για τη χρονολόγηση της Επιγραφής. Οι διαφωνίες, όμως, των αρχαιολόγων σχετικά με τον χρόνο καταστροφής του ιερού και το γεγονός ότι η Πινακίδα του Ιδαλίου δεν βρέθηκε κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών δεν επιτρέπουν την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Με βάση τη στρωματογραφία του χώρου αλλά και τα δεδομένα της κεραμικής, μπορούμε να τοποθετήσουμε με επιφύλαξη την καταστροφή του ιερού γύρω στο 470 π.Χ., σε μια μεταβατική περίοδο ανάμεσα στην Κυπροαρχαϊκή εποχή ΙΙ και την Κυπροκλασική εποχή Ι.
γ) Νομισματικά δεδομένα: Τα τελευταία νομίσματα που διαθέτουμε από το Ιδάλιο (σειρά e), με χρονολόγηση μετά το 470 π.Χ., εκτός από τη σφίγγα και το άνθος του λωτού, φέρουν στη μπροστινή όψη τους και το συλλαβόγραμμα sa. Αυτό ερμηνεύθηκε από κάποιους ως μια συντομογραφία του ονόματος του Στασίκυπρου της Επιγραφής και τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Στασίκυπρος αυτός ήταν ο τελευταίος βασιλιάς του Ιδαλίου πριν από την υποταγή της πόλης στο Κίτιο, που υπολογίζεται ότι έγινε περί τα μέσα του 5ου αι. π.Χ.. Η ταύτιση, όμως, του Στασίκυπρου με το όνομα που κρύβεται πίσω από το sa είναι αβέβαιη, αφού η συντομογραφία αυτή θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιον άλλο βασιλιά του Ιδαλίου με το όνομα Στασίκυπρος ή με άλλο όνομα που ξεκινά από Στα- ή Σα-. Από την άλλη, δεν αποκλείεται η σύνδεση του Στασίκυπρου της Επιγραφής με άλλες, αρχαιότερες, νομισματικές σειρές από το Ιδάλιο.
Τα δεδομένα αυτά δεν οδηγούν σε μια συγκεκριμένη χρονολογία, αλλά τοποθετούν με κάποια ασφάλεια τη δημιουργία της Επιγραφής στο πρώτο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ..
Το Ιδάλιο
Η αρχαία ελληνική γραμματεία έδωσε μόνο την ιστορία της ίδρυσης του Ιδαλίου από τον Χαλκάνωρα (Στέφανος Βυζάντιος, Ἐθνικά, s.v. Ἰδάλιον). Η Επιγραφή του Ιδαλίου προσφέρει πολύτιμα στοιχεία για τον τρόπο οργάνωσης της πόλης-βασιλείου, ενδεικτικά και για άλλες πόλεις-βασίλεια του νησιού, αφού αποτελεί και τη μόνη ουσιαστική πηγή που διαθέτουμε μέχρι στιγμής για το θέμα αυτό.
Κατ’ αρχάς εντοπίζουμε σ’ αυτήν το πρώτο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που γνωρίζουμε: Λίγο μετά από έναν πόλεμο, η πόλη-βασίλειο του Ιδαλίου είχε μια τέτοια κοινωνική οργάνωση που της επέτρεπε – ή της επέβαλλε – να φροντίσει τους τραυματίες δημοσία δαπάνη. Αυτό όμως που προκαλεί ακόμη περισσότερη εντύπωση είναι η συμμετοχή του λαού στους θεσμούς της πόλης-βασιλείου του Ιδαλίου, μαζί με τον βασιλιά, ο οποίος δεν παρουσιάζεται να έχει απόλυτη εξουσία πάνω στους υπηκόους του. Βασιλιάς και πόλη (οι πολίτες) εμφανίζονται πάντα μαζί στο κείμενο, ως δύο απαραίτητα συμβαλλόμενα μέρη που συναποφασίζουν και συνεκτελούν με ίδιο μερίδιο ευθύνης ενώπιον θεών και ανθρώπων. Το δίδυμο «βασιλιάς και πόλη» επαναλαμβάνεται έξι φορές στην Επιγραφή, κάθε φορά που πρέπει να αναφερθεί η αρχή που αποφασίζει.
Πέρα από αυτή τη συμμετοχή, ο λαός του Ιδαλίου εμφανίζεται να έχει και δύο άλλα σημαντικά δικαιώματα: Έχει τη δική του γη (γρ. 8, 17) και το δικό του ταμείο (γρ. 6). Εκτός, δηλαδή, από τη βασιλική γη και το βασιλικό ταμείο, υπήρχαν στο αρχαίο Ιδάλιο και η δημόσια γη και το δημόσιο ταμείο, κάτι που δείχνει ότι υπήρχαν δύο διαφορετικά εισοδήματα – βασιλικά και δημόσια – με διαφορετική διαχείριση το καθένα. Η δημόσια περιουσία δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του λαού. Όμως, η Πινακίδα μάς πληροφορεί ότι η γνώμη της πόλης ήταν απαραίτητη για τη διάθεση της βασιλικής περιουσίας: Παρόλο που η πληρωμή των ιατρών γίνεται τελικά μόνο με τεμάχια από τη βασιλική γη, η προσφορά αυτών των τεμαχίων γης γίνεται από τον βασιλιά και την πόλη (γρ. 7-8, 16-17). Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί αν δεχτούμε ότι η βασιλική αυτή γη δεν ήταν προσωπική περιουσία του βασιλιά, αλλά ανήκε σε όλη την κοινότητα ως γη της οποίας την ευθύνη της διαχείρισης είχε ο βασιλιάς. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε στη Μακεδονία, με τις ρίζες αυτού του είδους δωρεάς γης να βρίσκονται κατά πάσα πιθανότητα στη μυκηναϊκή εποχή, όπου διακρίνεται η ιδιωτική περιουσία από τη δημόσια και την περιουσία του βασιλιά και των ανώτερων αξιωματούχων12. Αξίζει να σημειωθεί και η αναφορά του Θεόφραστου (Περὶ φυτῶν ἱστορία V.8.1.11-13 ) στους Κύπριους βασιλείς με τη φράση «τηροῦντες καὶ ταμιευόμενοι» σε σχέση με τη βασιλική γη.
Παράλληλα, διαπιστώνουμε την ύπαρξη αξιωμάτων που δεν ήταν διά βίου, όπως αυτό του Φιλόκυπρου, κάτι που συνέβαινε και σε άλλες ελληνικές κοινωνίες (π.χ. ο έφορος στη Σπάρτη και ο επώνυμος άρχοντας στην Αθήνα). Παρομοίως και το προνόμιο της ατέλειας (της απαλλαγής από τον φόρο), που προσφέρεται στους ιατρούς και στους απογόνους τους (γρ. 10, 23): Και σε άλλες ελληνικές πόλεις, κυρίως στην Αθήνα, το προνόμιο αυτό δινόταν τιμητικά σε πρόσωπα που είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στην πόλη.
Τα παραπάνω στοιχεία οδήγησαν αρχικά στην ιδέα ότι το σύστημα οργάνωσης του Ιδαλίου εμπεριείχε στοιχεία Δημοκρατίας εμπνευσμένα από την Αθήνα. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται αδύνατο, κατ’ αρχάς χρονολογικά, αφού δεν αφήνει το απαραίτητο περιθώριο χρόνου εξέλιξης των δημοκρατικών θεσμών. Επίσης, στην Επιγραφή δεν υπάρχει καμία ασφαλής ένδειξη για ύπαρξη στο Ιδάλιο Εκκλησίας του Δήμου ή Βουλής.
Προφανώς στο Ιδάλιο η έννοια του κράτους εκφραζόταν μέσα από τη συνεργασία βασιλιά και πολιτών. Φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μια φάση εξέλιξης των πολιτικών θεσμών, με ένα βασιλικό πολίτευμα που έχει, όμως, φιλελεύθερα στοιχεία. Οι Ιδαλιείς και ο βασιλιάς τους έχουν εγκαθιδρύσει ένα σύστημα διοίκησης, όπου χαρακτηριστικά της βασιλείας συνυπάρχουν αρμονικά με χαρακτηριστικά της πολιτείας. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το αποτέλεσμα μιας τάσης για διαφοροποίηση από τις ανατολικού τύπου μοναρχίες (π.χ. περσική), για να δηλώνεται έτσι ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης. Κάτι τέτοιο ίσχυε και στις ελληνικές πόλεις-κράτη της Ανατολής και προφανώς εξηγεί και την επιμονή του Ιδαλίου και άλλων κυπριακών πόλεων στη βασιλεία που είναι, βεβαίως, κληρονομική και διασφαλίζει έτσι τη συνέχιση του χαρακτήρα αυτού.
Τα τεμάχια γης που δίνονται στους ιατρούς περιγράφονται με τόση λεπτομέρεια που νομιμοποιούν την υπόθεση ότι η πόλη-βασίλειο του Ιδαλίου διέθετε κτηματολόγιο. Εξ ου και το εμπνευσμένο από την Πινακίδα έμβλημα του Κτηματολογίου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η λέξη «οἱρῶνι» (γρ. 8, 31), στη δοτική, αντιστοιχεί στην έννοια της «περιοχής», ο «χῶρος» (γρ. 8, 18) έχει την έννοια του «τεμαχίου γης», ενώ η «γᾶ» (γρ. 8, 17, 24, 30) είναι η «γη» με την ευρύτερη σημασία, της οποίας ο «χῶρος» αποτελεί υποδιαίρεση. Είναι ξεκάθαρο ότι το Ιδάλιο αποτελείτο από το κέντρο του και από μία ευρύτερη περιοχή με μικρές κοινότητες. Σε κάποιες από αυτές βρίσκονται τα τεμάχια γης που δίνονται στους ιατρούς. Τα συναντούμε μέσα σε εικόνες από λιβάδια, καλλιεργημένα περιβόλια και κήπους, πεδιάδες, έναν ποταμό κι ένα ιερό της Αθηνάς, με τα ονόματα δύο περιοχών να ξεχωρίζουν: της Μαλανίας, που παραμένει άγνωστη, και της Αλαμπρίας, που αντιστοιχεί στο σημερινό χωριό Αλάμπρα. Οι τοπογραφικές αυτές αναφορές οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η παραχώρηση τεμαχίων γης δεν ήταν σπάνια στο Ιδάλιο.
Το συμβόλαιο και οι ιατροί
Η Επιγραφή του Ιδαλίου είναι όχι μόνο η αρχαιότερη πηγή που αναφέρει Κύπριο ιατρό (γρ. 3), αλλά και η αρχαιότερη επιγραφική μαρτυρία σχετικά με την εργοδότηση ιατρού σε μια ελληνική πόλη.
Ο βασιλιάς και η πόλη συναποτελούν τις δύο αρχές που καλούν τον Ονασίλο και τους αδελφούς του. Σε σχέση με το συμβόλαιο, η συμμετοχή της πόλης στη σχετική απόφαση μοιάζει να προσδίδει στη δωρεά προς τους ιατρούς ισχυρή φερεγγυότητα, αφού οι βασιλείς αλλάζουν, ενώ η πόλη μένει.
Η πληρωμή των ιατρών – ενώ αρχικά δηλώνεται ένα χρηματικό ποσό – γίνεται τελικά σε είδος και μάλιστα σε γη, ίσως λόγω οικονομικής δυσχέρειας που είχε προκαλέσει η μάχη. Το αργυρό τάλαντο (γρ. 6) που αρχικά δηλώνεται ως πληρωμή όλων μαζί των ιατρών δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, παρόλο που θα το μοιράζονταν ο Ονασίλος και οι αδελφοί του, που τελικά μοιράστηκαν τη γη. Το ποσό που αρχικά δηλώνεται ως πληρωμή για τον Ονασίλο μόνο, τέσσερις πέλεκεις αργύρου και δύο διπλές μνες Ιδαλίου (γρ. 15-16) είναι ενδεικτικό μιας εποχής όπου τα παλιά βάρη πολύτιμων μετάλλων –όπως οι αργυροί πέλεκεις ή τριπόδια – χρησιμοποιούνταν και στο νομισματικό σύστημα για την ισοδυναμία των τιμών.
Παρατηρούμε ότι το ποσό που αρχικά κάθε φορά δηλώνεται ως πληρωμή των ιατρών αντιστοιχεί στο πρόστιμο που θα πληρώσει όποιος τους διώξει από τη γη που τους δίνεται (γρ. 13, 26). Ίσως και τα τεμάχια γης αυτά, με τα οποία τελικά πληρώνονται οι ιατροί, να έχουν την ίδια αξία. Το σημαντικό όμως είναι ότι οι ιατροί παίρνουν το δικαίωμα πλήρους κατοχής, απόλαυσης και εκμετάλλευσης των τεμαχίων, με κάθε δικαίωμα πώλησης και με απαλλαγή από φόρους (γρ. 10, 22-23). Και πάνω απ’ όλα, τα δικαιώματα αυτά είναι κληρονομικά και χωρίς κανένα χρονικό όριο, με μόνο όρο οι ιατροί και οι απόγονοί τους να μείνουν στο Ιδάλιο.
Η συμφωνία παρουσιάζει στην ουσία δύο συμβόλαια: ένα με όλη την ιατρική ομάδα κι ένα με τον Ονασίλο μόνο. Η πληρωμή που παίρνει ο Ονασίλος μόνος είναι εμφανώς μεγαλύτερη από αυτήν που μοιράζεται με τους αδελφούς του. Όλη μαζί η ιατρική ομάδα κλήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της χωρίς χρήματα από τους ασθενείς (γρ. 5). Φαίνεται, όμως, ότι ο Ονασίλος, ως ο αρχίατρος της ομάδας, μπορούσε να παίρνει χρήματα από τους ασθενείς του (γρ. 15), ή μάλλον μόνο από τους ασθενείς που δεν ανήκαν στους «ανθρώπους που τραυματίστηκαν στη μάχη» (γρ. 3-4).
Παρατηρείται τόσο η απουσία αυστηρών περιορισμών για τους ιατρούς όσο και ο μη λεπτομερής καθορισμός των υπηρεσιών τους. Οι μόνοι όροι που τίθενται γι’ αυτούς είναι η δωρεάν περίθαλψη των τραυματιών και η παραμονή τους στο Ιδάλιο. Αντίθετα, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα της προστασίας τους. Η εξήγηση της ανισότητας αυτής του συμβολαίου βρίσκεται προφανώς στη μεγάλη ανάγκη του Ιδαλίου να εργοδοτήσει ιατρούς για τους τραυματίες του λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού στην πόλη, υπόθεση που αυξάνει τις πιθανότητες προέλευσης της ιατρικής ομάδας από άλλη πόλη και δείχνει την ιδιαίτερη εκτίμηση των ανθρώπων προς τους δημόσιους ιατρούς.
Η περίπτωση του Ονασίλου – του πρώτου αρχίατρου που γνωρίζουμε – και των αδελφών του προβάλλει τον οικογενειακό χαρακτήρα της πρώιμης Ιατρικής. Αυτό ήταν που ώθησε την πόλη και τον βασιλιά του Ιδαλίου να δώσουν στους απογόνους των ιατρών το δικαίωμα να κληρονομήσουν τα τεμάχια γης που δόθηκαν στους πατέρες τους, με τα ίδια προνόμια, εάν παραμείνουν στην πόλη, αφού αυτοί θα κληρονομούσαν και την ιατρική τέχνη. Αρκετά χρόνια μετά τη δημιουργία ιατρικών σχολών, αυτός ο κληρονομικός χαρακτήρας του ιατρικού επαγγέλματος συνέχισε να υπάρχει, αναγόμενος μάλιστα και σε ένα ιερό καθήκον των ιατρών, σύμφωνα με τον Όρκο του Ιπποκράτη (8-12).
----------------------------
1 Για πιο αναλυτική παρουσίαση των θεμάτων αυτών: Georgiadou 2010.
2 Ξεχωριστή θέση κατέχει η έκδοση της Επιγραφής από τον Olivier Masson, που καθιέρωσε και τη βιβλιογραφική αναφορά στην Επιγραφή (ICS 217): Masson 1983α, 235-244. Επίσης: Egetmeyer 2010, II, 629-635.
3 Υιοθετούμε την κατάληξη –ίλος: Masson 1983α, 237, 239· Masson 1983β, 281· Panayotou 1985, 14-15.
4 Αυτό συμβαίνει και σε άλλα επίσημα κείμενα αρχαίων ελληνικών βασιλείων, που είναι, όμως, μεταγενέστερα, π.χ. Hatzopoulos 1996, II, 60, αρ. 41.
5 Αναμενόμενη θα ήταν η φράση «ἁ πτόλις ἘδαλιήFων», με το εθνωνύμιο σε γενική κτητική. Η ασυνταξία αυτή δεν είναι μοναδική. Αντίστοιχα παραδείγματα εντοπίζονται και στην αρχαία Κρήτη, όπως αυτό της μεταγενέστερης επιγραφής IC IV 233, όπου διαβάζουμε: «ἁ πόλις οἱ Γορτύνιοι».
6 Για την ερμηνεία των φράσεων αυτών, Georgiadou 2010, 151-154.
7 Cowgill 1964· Egetmeyer 1993, 41-47· Egetmeyer 2004, 103-106.
8 Hatzopoulos 1996, II, 44-46.
9 Egetmeyer 2010, 633· Egetmeyer 2004, 106-107.
10 Georgiadou 2010, 155-157.
11 Για τις δύο ερμηνείες: Willi 2006, 194-198· Egetmeyer 2010· Georgiadou 2010, 157-159.
12 Hatzopoulos, Georgiadou 2013, 206-207.
Από τα ανωτέρω γίνεται κατανοητό πως ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες κατάγονται από τον Σείριο είναι αναληθής.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Μια σκέψη σχετικά μέ το “Η πινακίδα του Ιδάλιου”
Η περίφημη ορειχάλκινη πινακίδα του Ιδαλίου (ή Εδαλίου, Ηδαλίου), χαραγμένη και στις δύο πλευρές της με συλλαβική Ελληνική γραφή, βρέθηκε από χωρικούς το έτος 1850 στο εκεί Ιερό της Θεάς Αθηνάς, στη βορειοδυτική ακρόπολη της αρχαίας πόλεως. Εν συνεχεία πουλήθηκε στον Duc de Luynes και κατέληξε στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων (Συλλογή μεταλλικών αντικειμένων, τομέας μπρούτζινων, έκθεμα 2297). Η πινακίδα χρονολογείται στο πρώτο ήμισυ του 5ου αιώνος π.χ. και εμφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιέργεια του πεζού λόγου στην Κύπρο όντας μοναδική σε έκταση, ύφος και παλαιότητα. Η μετάφραση του κειμένου της πινακίδος έγινε εύκολα με τη βοήθεια των διγράφων μεταγενεστέρων κυπριακών επιγραφών (συλλαβικών με συνοδευτική αλφαβητική απόδοση) που εμφανίζεται από τα μέσα του 4ου αιώνος κι εντεύθεν, και με πιο καθοριστική στον αποσυμβολισμό του συλλαβάριου εκείνη του έτους 388, από το Ναό του Θεού Απόλλωνος Αμυκλαίου στην ίδια πόλη.
Η επιγραφή του Ιδαλίου αποτελεί μία πολύ καλή μαρτυρία για την ανεπιτυχή πολιορκία της πόλεως από τους Μήδους και τους Κιτιείς στις αρχές της Κυπροκλασικής περιόδου (γύρω στο 475), επί άρχοντος Φιλόκυπρου του υιού του Ονασαγόρα και βασιλεώς Στασίκυπρου, καθώς και για το ιατρικό επάγγελμα (που εκπροσωπεί ο Ονάσιλος, υιός του Ονασίκυπρου) και την αμοιβή του εκ μέρους της πόλεως, καθώς και για τις πρώϊμες δημοκρατικές διαδικασίες στην εν λόγω πόλη που τότε αποτελούσε ακόμη βασίλειο, μας αποκαλύπτει δε ολόκληρο το κυπριακό συλλαβάριο της συγκεκριμένης γραφής (δημοσιεύθηκε από τον Ο. Masson στο κλασικό και έγκυρο έργο του για τη συλλαβική επιγραφική της Κύπρου). Η «Ρήτρα» που αποτυπώνεται επάνω σε αυτή την ορειχάλκινη πινακίδα και έχει δημοσιευθεί μεταφρασμένη στο σχετικό με την Κυπριακή Γραμματεία βιβλίο που εξέδωσαν οι έγκυρες Εκδόσεις του Ιδρύματος Λεβέντη (Λευκωσία), κλείνει με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά λόγια:
«ΙΔΕ ΤΑ(Ν) ΔΑΛΤΟΝ ΤΑ(Ν)ΔΕ ΤΑ FΕΠΙΓΑ ΤΑΔΕ ΙΝΑΛΑΛΙΣΜΕΝΑ, ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΑΣ Α ΠΤΟΛΙΣ ΚΑΤΕΘΙΓΑΝ Ι(Ν) ΤΑ ΘΙΟΝ ΤΑΝ ΑΘΑΝΑΝ ΤΑΝ ΠΕΡ’ ΕΔΑΛΙΟΝ ΣΥΝ ΟΡΚΟΙΣ ΜΕ ΛΥΣΑΙ ΤΑΣ ΦΡΕΤΑΣ ΤΑΣΔΕ ΥFΑΙΣ ΖΑΝ. ΟΠΙ ΣΙΣ ΚΕ ΤΑΣ FΡΕΤΑΣ ΤΑΣΔΕ ΛΥΣΕ, ΑΝΟΣΙΓΑ FΟΙ ΓΕΝΟΙΤΥ. ΤΑΣ ΓΕ ΖΑΣ ΤΑΣΔΕ ΚΑΣ ΤΟΣ ΚΑΠΟΣ ΤΟΣΔΕ ΟΙ ΟΝΑΣΙΚΥΠΡΟΥ ΠΑΙΔΕΣ ΚΑΣ ΤΩ(Ν) ΠΑΙΔΩΝ ΟΙ ΠΑΙΔΕΣ ΕΞΟ(Ν)ΣΙ ΑΙFΕΙ, Ο(Ι) Ι(Ν) ΤΟΙΡΟΝΙ ΤΩΙ ΕΔΑΛΙΕFΙ ΙΟ(Ν)ΣΙ»
«Κι αυτή την πινακίδα με αυτά τα λόγια χαραγμένα, ο βασιλιάς κι’ η πόλις ορκίστηκαν στη Θεά την Αθηνά, αυτήν του Ιδαλίου, με όρκους να μην παραβούν τις ρήτρες αυτές όσο ζουν. Σε περίπτωση πού κάποιος παραβεί τις ρήτρες αυτές, να πέσει επάνω του το ανοσιούργημα. Τις γαίες βέβαια αυτές και τα περβόλια αυτά του Ονασίκυπρου τα παιδιά καί των παιδιών τους τα παιδιά θα έχουν εσαεί, όσο στην περιοχή του Ιδαλίου θά’ ναι».
Έως εδώ όλα καλά, και, κυρίως, ξεκάθαρα, φυσιολογικά και λογικά, και ο γράφων ποτέ δεν θα έμπαινε στον κόπο να κομίσει γλαύκαν εις Αθήνας με το ν’ αναδημοσιεύσει ένα απόσπασμα μίας μεταφρασθείσης και δημοσιευθείσης επιγραφής αν δεν ευρίσκετο προ μηνών μπροστά στο εξωφρενικό, το παράλογο και το γελοίο του ισχυρισμού από κάποιους (υπό διατεταγμένη υπηρεσία ή υπό απύθμενη βλακεία λίγο τον αφορά) του τάχα αρχαιοτραλαλά χώρου που μεθοδικά και συσσωρευτικά σπέρνουν παραπληροφόρηση και σύγχυση στον εμβρυακό χώρο των όσων Νεοελλήνων στοιχειωδώς στρέφονται προς τα Ελληνικά Εθνικά Πάτρια, ότι η εν λόγω πινακίδα μιλάει στην πραγματικότητα για… δεήσεις στον…. Σείριο, για το… τελώνιο Σεθ, για… σατανά που ανετρέφετο στη «Γή του Νείλου», για… ανθρωποθυσίες Ιώνων, για… Ούνους (!!!), για… πράσινους δίσκους στο Τοβέτ (βλ. Θιβέτ !!!) και για έτερα πράσινα άλογα.
Το τραγικό δεν είναι βεβαίως ότι η κυρία που έγραψε σε βιβλίο αυτές τις μπούρδες ετόλμησε να το κάνει μη έχοντας διαβάσει προηγουμένως τα απαιτούμενα με το αντικείμενο που χρησιμοποίησε για να εντυπωσιάσει τους αδαείς, δηλαδή ότι η επιγραφή ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙ και έλεγε ΑΛΛΑ πράγματα και, κυρίως λογικά. Το τραγικό είναι, όπως τραγική είναι άλλωστε και η πρόσφατη διαπίστωση σε έκθεση του ΟΟΣΑ ότι οι Νεοέλληνες νέοι κατατάσσονται στο κατώτατο επίπεδο όσον αφορά τις ικανότητες για διαχείριση της πληροφόρησης και αναλυτική κατανόηση κειμένων («λειτουργικός αναλφαβητισμός»), ότι βρέθηκαν ουκ ολίγοι πρόθυμοι αναμασητές για να απλώσουν το «σπουδαίο» μήνυμα στις εσχατιές του εμβρυακού χώρου που ανέφερα παραπάνω. Μέσα στο παιχνίδι και γνωστό αρχαιολατρικό περιοδικό, ο συνεργάτης του οποίου, μεταφέρων στις εκεί σελίδες τις βλακείες της πιο πάνω κυρίας, υπερθεμάτισε σχολιάζοντας ότι η πινακίδα πρέπει να ανήκει στον… 14ο αιώνα!
Και μη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια, ιδίως σε καιρούς σαν αυτούς που κυοφορούνται από τους μηχανισμούς κατασκευής τύπων ανθρώπων των κρατούντων της Παγκοσμίου Ιερουσαλήμ, δηλαδή καιρούς εκτοπισμού της λογικότητος και ιστορικότητος προς όφελος της ιδεοληψίας, του υπερσυναισθηματισμού, του φανατισμού, της αντεστραμμένης πραγματικότητος και της γενικευμένης άγνοιας. Για να διασκεδάσουμε όμως λίγο το γκρίζο των καιρών, αναδημοσιεύουμε εδώ ένα τμήμα της εμπνευσμένης «μεταφράσεως» της εν λόγω συγγραφέως:
«Τους ναούς έχει αλώσει στην χώρα των Έβερε (Έβερεστ), ο Σέθ. Του πράσινου δίσκου η αποστολή, που έχει έρθει, εγκαταβίωσε στο Τοβέτο (Θιβέτ). Η ύαινα θα συγκρουστεί με τον Βού στην Κέρο. Ένας από τους Λασίθες νέους θα βασιλεύσει στο βασίλειο του Αράκ. Ο παις της Τροίας είναι παις του Δίσκου. Ο Ενετός είναι ο νους του χοίρου. Στον πατέρα μας τον Όσιρη ευρίσκεται ο Βούς. Στην γή σου σε αποστολή έχει έλθει ο θεός Γάιδαρος.»
Και μη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια. ΟΝΤΩΣ υπάρχουν και τέτοια.
ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΊΕΤΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΝΑ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΕΣ , ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΉ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΤΜΗΜΕΝΟΥΣ ΓΙΔΟΒΟΣΚΟΥΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή