Αγαπώ την εκκεντρικότητα σου

Κατά κάποιο τρόπο οι εκκεντρικότητες του κάθε ανθρώπου μας βοηθούν σε χρονικές στιγμές να προσδιοριστούμε ως προσωπικότητες.

Τονίζουν και διαχωρίζουν ξεκάθαρα τις προτιμήσεις μας και μας καθορίζουν ως ξεχωριστά άτομα με μια περίεργη διαφορετικότητα.

Κάποιες από τις εκκεντρικότητές σου, μου δημιουργούν ένα αίσθημα ηρεμίας, ενίοτε με κάνεις να νιώθω απόλυτα ασφαλής, χωρίς να νιώθω συναισθηματικά κενά.

Φροντίζεις να μου τα γεμίζεις όλα με την μοναδικότητα της προσοχής σου προς το πρόσωπό μου.

Επίσης μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται μεταξύ μας, δεν με κουράζει.

Θέλω να τα μοιράζομαι όλα μαζί σου, να τα κάνω όλα μαζί σου και ότι και να μας συμβαίνει να τα αντιμετωπίζουμε μαζί.

Έχω συνδέσει το άγχος και την ένταση, την ηρεμία και την γαλήνη με το πρόσωπό σου αποκλειστικά.

Κι όμως αυτές οι απλές προτιμήσεις εξασφαλίζουν στην ζωή μου μεγάλη χαρά, όσο και αν εσένα σου φαίνονται παράξενα και περίεργα.

Δεν με ενδιαφέρει να είσαι τέλεια και αψεγάδιαστη.

Μάλλον θα με τρόμαζε η τελειότητα, ενώ η εκκεντρικότητα του χαρακτήρα σου μου προκαλεί θαυμασμό και μεγάλη αγάπη.

Το θέμα είναι ότι σε αποδέχομαι με τις όποιες προτιμήσεις και αν έχεις.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα συμφωνώ πάντα μαζί σου σε όλα, αλλά τουλάχιστον τις αγαπώ τις εκκεντρικότητές σου.

Και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι απέναντί μου έχω έναν ξεχωριστό άνθρωπο.

Αλλά ξέρω πως έχω και εγώ πολλές.

Μπορώ να σκεφτώ αρκετές περιπτώσεις που θα μπορούσες να μου κάνεις κήρυγμα αλλά δεν επέλεξες αυτόν τον δρόμο.

Δεν επέλεξες να με κριτικάρεις αλλά με δέχτηκες ακριβώς έτσι όπως είμαι.

Οι άνθρωποι έχουν διαφορές.

Πιθανότατα υπάρχουν εκατομμύρια παραδείγματα εκκεντρικότητας χαρακτήρων και συμπεριφοράς.

Αλλά το πιο σημαντικό από όλα και μέσα στις μεγάλες απολαύσεις της ζωής είναι να αισθάνεσαι την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου χωρίς την παραμικρή καταπίεση.

Να κάνεις τα πράγματα όπως σου αρέσουν, να μην νιώθεις την ανάγκη να εξηγείς μόνιμα στον εαυτό σου τις πράξεις και τις ενέργειές σου.

Όταν δέχονται την εκκεντρικότητα σου είναι μια μορφή ελευθερίας και αυτή.

Δεν νιώθω την ανάγκη και δεν θέλω να σε «διορθώσω», άλλωστε ποια είμαι εγώ για να επέμβω έτσι.

Δεν μου αρέσει να στερώ πηγές ευχαρίστησης.

Δεν θέλω να σε αποδιοργανώνω, δεν είναι αυτοσκοπός μου αυτός.

Άλλωστε μέσα από όλα αυτά τρέφετε μια σημαντική ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής: να είναι ο εαυτός της και να μην φοβάται την κριτική.

Για αυτό σου λέω τις αγαπάω τις εκκεντρικότητές σου.

Ίσως περισσότερο και από εσένα.