Η ελευθερία του ανθρώπου είναι βέβαια το πιο πολύτιμο δώρο, το ιερότερο. Όταν μάλιστα πιέζεται από τον γονεϊκό εγωισμό νυχθημερόν να υποταχθεί, ξεσπάει με όποιον τρόπο βρίσκει πρόσφορο μέσα στη συγκεκριμένη οικογένεια, με τους συγκεκριμένους γονείς. Τρόπο πλάγιο ή κατά μέτωπο, λεπτό, δημιουργικό ή άγαρμπο, απελευθερωτικό ή αυτοκαταστροφικό, προκειμένου να περισώσει την αξιοπρέπειά της, τη φυσικότητά της και τα θεϊκά της δικαιώματα. Και οι γονείς, αποκαμωμένοι, καταλήγουν να υποστηρίζουν τη θεωρία: Η κληρονομικότητα είναι δύναμη ανίκητη. Το DNA είναι αδάμαστο τελικά...Θέλουν να δικαιολογηθούν στους άλλους, και κυρίως στον εαυτό τους, πως δεν είναι μια αποτυχία δική τους το γεγονός πως το παιδί τους βγήκε άλλ’ αντ’ άλλων από εκείνο που περίμεναν. Δεν είναι πως οι ίδιοι δεν στάθηκαν τέλειοι γονείς που τα πρόσφεραν όλα, πως δεν έκαναν το παν. Είναι που η εξέλιξη του ανθρώπου είναι κάτι που καθορίζεται από τα γονίδια …
Τους καθησυχάζει κάπως αυτό.
Το ότι τα δικά τους παιδιά, όπως κάποτε και οι ίδιοι κοντά στους γονείς τους, δεν γεννήθηκαν ως συνέχεια και εκπλήρωση των όσων εκείνοι δεν κατάφεραν, το ότι έχουν επιθυμίες, γούστα, δεξιότητες, γνώμες αλλιώτικες και προσωπικές, το ότι η μοναδικότητα του ανθρώπου – όπως και κάθε κόκκου της άμμου εξάλλου – είναι το θαύμα της ζωής που πρέπει να χαιρόμαστε και να στηρίζουμε δεν τους λένε τίποτα. Ούτε που το σκέφτονται, ίσως γιατί και οι ίδιοι έχουν από παλιά αγνοήσει τη δική τους μοναδικότητα και την ελευθερία τους.
Το σύμπαν του εγωισμού μας καλύπτει ως συνήθως το σύμπαν στα μάτια μας. Κανείς δεν ακούει άμα δεν θέλει να ακούσει, κανείς δεν βλέπει κάτι έξω απ’ αυτό που θέλει να δει. Κι όταν δεν μπορεί να δει καθαρά και ταυτόχρονα δεν πετυχαίνει αυτό που θα ήθελε να συμβαίνει, αρχίζει εκείνη η ασύλληπτα καλοδουλεμένη ύφανση των προφάσεων, της δικαιολόγησης και της αυτοδικαίωσης.
Ένα καινούργιο παιδί, από την ώρα που γεννιέται στον κόσμο, λαχταρά να βρει τον εαυτό του. Προ καιρού, διαβάζοντας κάποια κείμενα έκπληκτος θαύμασα τη τόσο προωθημένη φράση: «Όποιος αγνοεί τον εαυτό του, αγνοεί και το σύμπαν». Μια σχεδόν φροϊδική κατεύθυνση της συνείδησης που υποστηρίζει πως η αλήθεια που σώζει ξεκινά από τη βαθιά αυτογνωσία.
Πως όμως να γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν οι ίδιοι σου οι γονείς σε αποτρέπουν, με κάθε λογής πίεση, αγωγή, απειλή, υπόσχεση, εξαγορά, από αυτό; Οι γονείς λαχταρούν διακαώς το παιδί τους να τους μοιάσει, όχι όμως να μοιάσει καν στον πραγματικό τους εαυτό που ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν, αλλά στον εαυτό τους που ονειρεύονται, που φαντάζονται με νευρωσική εξιδανίκευση.
Μπορεί η έννοια της αγάπης να είναι άβατη και άφατη, όμως εγώ ανακάλυψα δύο «ορισμούς» που πολύ μου άρεσαν˙ μου φάνηκαν ως οι πιο κοντινοί στο νόημα της αγάπης. Ο ένας ορισμός ανήκει στον εξαιρετικό ψυχολόγο Άρθουρ Τζάνωφ που γράφει πως: «Αγαπώ σημαίνει, βάζω τις ανάγκες εκείνου που αγαπώ πάνω από τις δικές μου ανάγκες». Ο άλλος ορισμός έρχεται από φίλο που πιστεύει πως: «Αγαπώ σημαίνει, ότι ανακαλύπτω τη μοναδικότητα του άλλου».
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση οι δικές μου ανάγκες, τα δικά μου όνειρα, δικές μου επιθυμίες και απόψεις ταπεινά και έξυπνα υποχωρούν. Άλλωστε δίχως ταπείνωση, αγάπη δεν είναι δυνατόν να υπάρξει˙ μπορεί οι γονείς να μην το υπολογίζουν, όμως τα παιδιά το διαισθάνονται βαθύτατα αυτό από πολύ – πολύ μικρά με δύναμη ενστίκτου.
Σε μια ομάδα γονέων έβαλα την ακόλουθη, πανεύκολη φαινομενικά, άσκηση: Ρωτήστε απλά – απλά, χωρίς κανένα υπονοούμενο, με ολοκάθαρη καρδιά και βλέμμα, με αληθινό ενδιαφέρον, τα παιδιά σας την πιο στοιχειώδη ερώτηση του κόσμου: «Τι θέλεις;»
Στην επόμενη συνάντηση τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Σχεδόν όλοι οι γονείς είπαν πως στάθηκε πάρα πολύ δύσκολο να κάνουν κάτι τέτοιο! Πως δεν μπορούσαν να το κάνουν! Πως ανακάλυψαν ότι ποτέ δεν το είχαν ρωτήσει έτσι το παιδί τους …Μία μαμά που τα κατάφερε τελικά, προκάλεσε, λέει, τόση κατάπληξη στο γιο της, που τη ρώτησε ανήσυχος αν είναι καλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου