Το "πιπέρι" και η ανάσταση του Ιησού… ή φταρνίζονται οι… αναστημένοι;

Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός;

Ο Χριστός δεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχε αναστηθεί. Αναστάσεις κοινότατων μάλιστα ανθρώπων υπήρξαν κι άλλες πριν απ’ αυτόν.

Ίσως να μην το γνωρίζουν αυτό όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με την Παλαιά Διαθήκη, όσοι την μελετούν όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι πριν απ’ τον Ιησού, είχε εγερθεί εκ του θανάτου ένας νεαρός, ο γιος της χήρας που ανάστησε ο προφήτης Ηλίας! Στο σπίτι της εν λόγω χήρας είχε σπιτωθεί για τα καλά ο προφήτης, τον τάιζε, τον πότιζε, τον έπλενε, (ας μην υποθέσουμε τι άλλο μπορεί να του έκανε για να μην κάνουμε ακατάλληλο το blog) και γενικώς περνούσε μια χαρά ο Ηλίας. Όμως η χήρα είχε κι ένα μικρό γιο που μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα, πέθανε. Κλάμα και οδυρμός η καημένη η χήρα αλλά σιγά τα λάχανα για τον προφήτη που δεν ήταν τίποτε αδύνατο γι αυτόν. Ανέβασε τον πεθαμένο γιο στο υπερώο του σπιτιού, έκανε ορισμένα κόλπα ώσπου τον ανάστησε, έτσι απλά! (Γ΄ Βασιλειών ΙΖ: 8-24).

Το ίδιο και ο βοηθός και διάδοχος του προφήτη Ηλία, ο προφήτης Ελισαίος. Ο Ελισαίος πήρε το χούι του δασκάλου του (μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις που λένε), τον σπίτωναν δηλ. κι αυτόν οι γυναίκες, μόνο που αυτός δεν έμπλεκε μόνο με χήρες αλλά και με παντρεμένες! Μια μέρα λοιπόν, ο γιος της κυρίας με την οποία είχε πάρε – δώσε, πέθανε. Έκανε κι ο Ελισαίος όμως ότι έκανε ο Ηλίας. Ανέβασε το πεθαμένο παιδί στο υπερώο, έκανε ότι κόλπα του είχε διδάξει ο Ηλίας ώσπου εντέλει «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε την ανάσταση του θεανθρώπου, να όμως που είχαν προηγηθεί κι άλλες αναστάσεις πριν απ’ αυτόν. Κι αφού κατάφεραν κι αναστήθηκαν αυτοί οι κοινοί και καθημερινοί άνθρωποι – τα παιδιά των δύο χηρών – ε, υποθέτουμε ότι δεν θα ήταν δύσκολο να το καταφέρει κι ένας θεάνθρωπος!

Πέρα από το χιούμορ όμως – που ως γνωστόν μακραίνει τη ζωή – υπάρχει ένα σημείο σ’ αυτά τα εδάφια που αν το προσέξουμε καλύτερα, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός. Ποιο σημείο είναι αυτό; Εκείνο ακριβώς που λέει ότι: «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ, 31-37). Κι αφού ο Ελισαίος είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τις ενέργειες του δασκάλου του, του Ηλία, το πιθανότερο είναι να είχε «πταρνισθεί έως επτάκις» και ο γιος της άλλης χήρας (εκείνης με την οποία βολευόταν ο Ηλίας).

Μα, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος, τι σχέση έχει το… πτάρνισμα με την ανάσταση κάποιου; Φταρνίζονται οι… αναστημένοι;

Απάντηση: Βεβαίως φταρνίζονται! Κι όχι μόνο φταρνίζονται αλλά και παραφταρνίζονται διότι το πτάρνισμα αποτελεί το Α και το Ω σε παρόμοια περιστατικά.

Μας το εξηγεί ο μεγάλος γιατρός του 2ου μ.Χ. αι., ο Γαληνός, του οποίου το έργο προώθησε σημαντικά την ιατρική επιστήμη (συνέγραψε περί τα 500 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν κατά τις συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών από τον τέταρτο αιώνα και μετά).

Λύνοντάς μας την απορία για το λόγο για τον οποίο ο γιος της χήρας φταρνίσθηκε έως και επτά φορές πριν ανοίξει τα μάτια του κατά την ανάστασή του («το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού»), ο Γαληνός γράφει ότι για τις ληθαργικές καταστάσεις, συνιστά, μεταξύ των άλλων, και «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).

Τι υποστηρίζεις λοιπόν, ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Ότι τα δύο αυτά παιδιά που ανάστησαν ο Ηλίας και ο Ελισαίος, δεν είχαν πεθάνει αλλά είχαν πέσει σε κάποιου είδους τεχνητής νάρκωσης (λήθαργο) από τους δύο ευφυείς "προφήτες"; Και ότι αυτοί, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια τεχνικές με «παρνιστικά» (όπως αναφέρει ο Γαληνός), τα επανέφεραν;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Με ποιον τρόπο έπεφταν τεχνητά οι άνθρωποι σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως με μανδραγόρα αλλά και με κατάλληλη χρήση άλλων φυτών. Για ποιο λόγο έριχναν τους ανθρώπους σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως για να τους ναρκώσουν ώστε να επιτευχθεί μια εγχείρηση. Γράφει ο Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών:
«Νάρκωση καλείται η δια φαρμάκων ελάττωση της εγερσιμότητας του νευρικού συστήματος μέχρις εξουθένωσης ή καταστολής της λειτουργίας του. Το οδυνηρό αίσθημα του άλγους, νόσων και τραυματισμών, έφερε τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων στην αναζήτηση μετριασμού ή και καταστολής του. Πιθανότατα εκ τύχης κάποιοι αντελήφθησαν στην αρχή τις ναρκωτικές ιδιότητες των φυτών τις οποίες χρησιμοποίησαν αρχικά εξωτερικώς και αργότερα εσωτερικώς. Ήδη από την αρχαιότητα γνώριζαν τρόπους ναρκώσεως δια πιέσεων της καρωτίδας, και το αιμοφόρο αυτό αγγείο ίσως από το καρόω (ναρκώνω) να ονομάσθηκε καρωτίδα»!
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Ώστε χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι λαοί αναισθητικά σε εγχειρήσεις και λοιπές επεμβάσεις;

«Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνωρίζουν το όπιο και την ινδική κάνναβη. Οι Σκύθες κατά τον Ηρόδοτο γνώριζαν την εισπνοή ατμών ινδικής κάνναβης. Στην αρχαία Ινδία αναφέρεται η νάρκωση και η εκτέλεση ανατρήσεως κρανίου του βασιλιά Boja υπό την επίδραση ουσίας με το όνομα zamohini. Ο βασιλιάς ανένηψε από τη νάρκη με άλλη διεγερτική ουσία καλούμενη sanjivini».
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Για να έχουν τη δυνατότητα στην αρχαία εποχή να κάνουν μέχρι και ανάτρηση κρανίου, σημαίνει ότι ο ασθενής μπορούσε να πέφτει σε πολύ βαθύ λήθαργο!

Εντάξει όλ’ αυτά αλλά ο Ηλίας και ο Ελισαίος έδρασαν στην Ιουδαία. Ήταν γνωστές τέτοιες μέθοδοι στους Εβραίους;

«Οι Εβραίοι στο Ταλμούδ επί Ελεάζαρ αναφέρουν εγχείρηση μετά από λήψη ναρκωτικού ποτού με το όνομα summa deschintha. Αλλού (σ.σ., στο Ταλμούδ) υπονοείται η δυνατότητα ανώδυνης αποκοπής χειρός, συνηθισμένης τιμωρίας τους χρόνους εκείνους. Για κατάδικους σε θάνατο συνιστάται (σ.σ., απ’ τους Εβραίους και το Ταλμούδ) η χορήγηση κάποιου ποτού. Ίσως δε ο οίνος (σ.σ., όξος) που προσέφεραν στον Ιησού επί του σταυρού, να είχε αυτή τη ναρκωτική δύναμη. Ο Μηλιαράκης (Μηλιαράκης Σπυρίδων (1852 – 1919), καθηγητής βοτανολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιμελητής βοτανικού μουσείου Αθηνών) θεωρούσε πιθανό ο οίνος αυτός (σ.σ., που προσέφεραν στον Ιησού) να περιείχε μανδραγόρα, ναρκωτική ουσία που συνήθως εξάγεται δια οίνου ή όξους»! (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Αναφέρεται όμως πουθενά αν ποτίστηκε με οίνο, όξος ή κάτι παρεμφερές ο Ιησούς όταν βρισκόταν επάνω στο σταυρό;
Το αναφέρει ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Δραμών δε εις (ένας κάποιος ) και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν» (Μάρκος ΙΕ: 36)

Αν υπονοούμε ότι ο Ιησούς έπεσε σε λήθαργο λόγω των ουσιών που περιείχε ο σπόγγος τον οποίο αναφέρει ο Μάρκος, από πού συμπεραίνουμε ότι ήταν σε τόσο βαθμό ισχυρές αυτές οι ουσίες που χρησιμοποιούσαν, όπως λ.χ. ο μανδραγόρας, ώστε να πέφτει κάποιος σε λήθαργο και μάλιστα για ώρες;
«Η ναρκωτική δύναμη του μανδραγόρα ήταν πασίγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε ολόκληρη κωμωδία του Αλέξιδος (4ος αι. π.Χ.) που έφερε το όνομα «Η μανδραγοριζομένη». Ακριβώς δε τον μανδραγόρα μεταχειρίζοντο οι Έλληνες προς γενική νάρκωση προκειμένου να εγχειρήσουν ή να καυτηριάσουν τους ιστούς, όπως βεβαιεί ο Διοσκουρίδης: «εφ’ ων βούλεται αναισθησίαν τεμνομένων ή καιομένων ποιήσαι… Καθεύδει δε ο άνθρωπος αισθανόμενος ουδέν επί ώρας τρεις ή τέσσερις… χρώνται (χρησιμοποιούν) δε ταύτην (τη ρίζα μανδραγόρα) οι ιατροί όταν τέμνειν ή καίειν μέλλωσιν… υπνωποιά δε καθίστανται εις τους μυκτήρες (ρώθωνες) προσαγόμενα» Διοσκουρίδης περί απλών φαρμάκων βιβλίο πρώτο 1.11-14).
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι είναι σε τόσο βαθμό ισχυρός ο μανδραγόρας, ώστε τον χρησιμοποιούσαν προς γενική νάρκωση για να καυτηριάσουν τους ιστούς! Κι ότι ο ασθενής παρέμενε μέχρι και τέσσερις ώρες εντελώς αναισθητοποιημένος χωρίς να αντιλαμβάνεται τις τομές ή τους καυτηριασμούς που του έκαναν!

Λέει όμως ότι τους ασθενείς τους ναρκώνανε δίνοντάς τους να εισπνεύσουν μανδραγόρα από τους ρώθωνες. Στον Ιησού όμως, γνωρίζουμε ότι δεν του έδωσαν να εισπνεύσει αλλά ότι του προσέφεραν να καταπιεί το υγρό μέσω του ποτισμένου σπόγγου, πράγμα που εκτός από τον Μάρκο το αναφέρει κι ο Ματθαίος «Και ευθύς έδραμεν εις εξ’ αυτών και λαβών σπόγγον και γεμίσας όξους και περιθέσας εις κάλαμον επότιζεν αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ: 48).

Τι αναφέρει επ’ αυτού η ιστορία της ιατρικής; «Την επιτυχή ενέργεια του αναισθητοποιού μανδραγόρα απέδειξε πειραματικώς ο Άγγλος Richardson. Οι Ρωμαίοι εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται τον μανδραγόρα ως ναρκωτικό όπως αναφέρουν ο Κέλσος, ο Πλίνιος και ο Απολήιος καθώς αργότερα και οι Βυζαντινοί… Κατά το μεσαίωνα μεταχειρίζοντο τους καλουμένους υπνοφόρους σπόγγους (spongia somnifera)» (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Υπνοφόροι σπόγγοι! Τι ήταν αυτοί οι «υπνοφόροι σπόγγοι» και πώς συνδέονται με τη σταύρωση;

«Οι σπόγγοι αυτοί διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ και μετά ξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confektio soporis όπως απεκαλείτο), πρό της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρισθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής αλλα δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στη μύτη του εγχειριζομένου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση». (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Δια της καταπόσεως του κατάλληλου μείγματος λοιπόν, μέσω του βρεγμένου σπόγγου, έφερναν σε κατάσταση πλήρους νάρκωσης τον ασθενή!

Άλλωστε και στον κατάκοιτο ασθενή ο σπόγγος του μανδραγορά στα ρουθούνια του, πρόσφερε ακριβώς την ιδία σταδιακή κατάποση σταγονιδίων υγρού δια της εισπνοής μέχρι της τελικής του ναρκώσεως.

Κάτι παρόμοιο δεν συνέβη και με τον Ιησού; Στον οποίο του πρόσφεραν τον σπόγγο, προσαρμοσμένο σε καλάμι και ποτισμένο με υγρό, πράγμα που αναφέρει κι ο Ιωάννης: «Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού» (Ιωάννης ΙΘ: 29).

(«Ύσσωπος» είναι το κλαδί. Το πιθανότερο όμως είναι να σφάλλει ο Ιωάννης και να έχουν δίκιο ο Ματθαίος κι ο Μάρκος που μιλούν για καλάμι κι όχι για ύσσωπο).

Αν το καλοσκεφτούμε, δεν προκαλεί απορία το πώς βρέθηκαν εκεί, δίπλα στο σταυρό, επάνω στο λόφο του Γολγοθά, ένας κουβάς με «όξος»; Κι ένα κατάλληλα διαμορφωμένο καλάμι και ο σπόγγος προσαρμοσμένος πάνω του; Διότι μας έμαθαν ότι οι Ρωμαίοι, όταν δίψασε, του έδωσαν να πιει ξύδι με το σφουγγάρι. Θα πρέπει δηλ. να δεχθούμε ότι οι Ρωμαίοι κουβαλούσαν κάθε φορά πάνω στον Γολγοθά έναν κουβά με ξύδι, μόνο και μόνο για να κάνουν πλάκα σε κάποιον φουκαρά που θα είχε την ατυχία να διψάσει πάνω στο σταυρό;

Άλλωστε, το σπόγγο με το ξύδι ΔΕΝ του το πρόσφερε Ρωμαίος. ΠΟΥΘΕΝΑ στα εδάφια δεν γίνεται λόγος ότι τον σπόγγο τον βούτηξε στο «ξύδι» και του τον έδωσε Ρωμαίος στρατιώτης, αυτό το βλέπουμε μόνο σε γλυκανάλατες ταινίες τύπου Φράνκο Τζεφιρέλι. Το ακούγαμε βέβαια και στο σχολείο από τους θεολόγους, ώστε να πειστούμε ότι δεν έφταναν τα τόσα βάσανά του Χριστού, του δώσανε να πιει και ξύδι συν τοις άλλοις τη στιγμή που εκείνος ζήταγε νερό!

Με το που ρούφηξε το υγρό απ’ το σπόγγο (ένα μείγμα μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ), έπεσε αμέσως σε βαθιά νάρκη. Κανένας άνθρωπος, ποτέ, σ’ όλες τις αρχαίες μαρτυρίες που έχουν διασωθεί, δεν πέθανε μετά από μία, ή μιάμιση ώρα επάνω στο σταυρό. Οι εσταυρωμένοι έκαναν μέρες να πεθάνουν, είτε ήταν καρφωμένοι είτε ήταν δεμένοι στο σταυρό, διότι ακόμη και καρφωμένοι να ήταν, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία προκαλείται απ’ το κάρφωμα στις παλάμες και στα πόδια ούτε κινδυνεύει κανείς να πεθάνει σε μία ή μιάμιση ώρα από λοίμωξη.

Στις έξη το απόγευμα βρισκόταν ακόμη στο πραιτόριο όπου ο Πιλάτος συνομιλούσε με το έξαλλο πλήθος (Ιωάννης ΙΘ 14-16). Στις 9 το βράδυ «παραδίδει το πνεύμα» (Ματθ. ΚΖ 45-50, Μάρκ. ΙΕ 33-37, Λουκ. ΚΓ 44-46). Μέσα σ’ αυτό το τρίωρο έπρεπε να ετοιμαστούν οι κρατούμενοι, να καλυφθεί η απόσταση της πομπής από το πραιτόριο μέχρι την έξοδο της πόλης κι από κει η ανάβαση στο Γολγοθά και η σταύρωση. Πόση ώρα πιστεύετε λοιπόν ότι έμεινε εντέλει πάνω στο σταυρό πριν «παραδώσει το πνεύμα»;

Δηλ. πόση ώρα πιστεύετε ότι έμεινε επάνω στο σταυρό πριν βυθισθεί στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης διαδικασίας που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία»;

Γράφει όπως είδαμε ο καθηγητής Ιατρικής Αριστοτέλης Κούζης:
«Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Τι είδους ήταν αυτά τα αναληπτικά; Έγραφε ένας γιατρός του 7ου μ.Χ. αιώνα: «μανδραγόρα καταποθέντος ευθέως κάρος (σ.σ., ύπνωση) ακολουθεί και έκλυσις, ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου».

Για το πώς συνεφέρουν από το λήθαργο, έγραφε στη συνέχεια ο ίδιος: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (σ.σ., τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι… αν επιμένει ο λήθαργος, τότε του δίνουμε και τα (σ.σ. υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα γνωστά βοηθήματα*» (Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου»3.9).

Φυσικά οι βασικές συμβουλές του ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό (που έζησε λίγο μετά από την εποχή του Ιησού), ο οποίος όπως είπαμε, στις ληθαργικές καταστάσεις συνιστούσε μεταξύ άλλων «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).
* Τα «άλλα γνωστά βοηθήματα» τα οποία αναφέρει παρακάτω είναι «φλεβοτομία, κλύσμα, ξύρισμα κεφαλής, ελαφρό κάψιμο, τράνταγμα, εντριβές των άκρων και βίαιο τράβηγμα των τριχών».

Όπως βλέπουμε λοιπόν, όχι μόνο μπορούσαν στην αρχαία εποχή να ρίξουν κάποιον τεχνητά σε λήθαργο, και μάλιστα με την κατάποση του κατάλληλου υγρού από βρεγμένο σπόγγο (σε τόσο βαθύ λήθαργο τόσο ώστε να του κάνουν ακόμη και τομές στο σώμα), αλλά με τις κατάλληλες μεθόδους (ανάμεσά τους και η χρησιμοποίηση «πταρμικών») κατάφερναν να τον επαναφέρουν!

Ήταν γνωστές οι μέθοδοι αυτοί στο εβραϊκό ιερατείο; Όχι μόνο ήταν γνωστές όπως φαίνεται αλλά παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούσαν από αιώνες πριν για να παραμυθιάζουν το λαό με δήθεν θαύματα «νεκραναστάσεων», μην ξεχνάμε τους ειδήμονες σ’ αυτά τα κόλπα Ηλία και Ελισαίου όπου «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Η εμπειρία όπως γνωρίζουμε μεταφέρεται στα ιερατεία από γενιά σε γενιά. Μην ξεχνούμε ότι στην αποκαθήλωση του Ιησού εκ του σταυρού, δεν συμμετείχε μόνον ο βουλευτής (;) Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, άνθρωπος ισχυρός, αλλά κατέφτασε μετά από λίγο και ο Φαρισαίος Νικόδημος, όχι μόνος του αλλά μεταφέροντας «μίγμα σμύρνας και αλόης έως εκατόν λίτρας»! (Ιωάννης ΙΘ: 39).

Εκτός του ότι την αλόη οι αρχαίοι δεν τη χρησιμοποιούσαν για την επάλειψη νεκρών αλλά αντιθέτως, για θεραπευτικούς σκοπούς*, σκεφτήκατε ποτέ πόσο ζύγιζαν τα εκατό λίτρα μιγμάτων που έφερε ο Νικόδημος – με τη βοήθεια των υπηρετών του προφανώς; Ζύγιζαν κάτι παραπάνω από 50 κιλά! Να θεωρήσουμε ότι 50 κιλά δεν είναι υπερβολικά για την επάλειψη κάποιου νεκρού σώματος;

Σίγουρα είναι υπερβολικά, όπως σίγουρα ΔΕΝ είναι υπερβολικά για τις ανάγκες της περιποίησης για τη σύντομη ανάνηψη και επαναφορά ενός ταλαιπωρημένου και αναισθητοποιημένου ανθρώπου. Διότι η όλη διαδικασία της ανάνηψης έπρεπε να γίνει σε διάστημα ελάχιστων ωρών, με άκρα μυστικότητα, μέσα στο περιβάλλον ενός τάφου – τάφου πολυτελείας και ευρύχωρου (του τάφου ανάνηψης που στην κατάλληλη στιγμή «προσέφερε» ο βουλευτής Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας).
Την αλόη τη χρησιμοποιούσαν επίσης οι Αιγύπτιοι για το βαλσάμωμα (ταρίχευση) των νεκρών. Κανένας όμως ευαγγελιστής δεν λέει ότι τον ταρίχευσαν τον Χριστό.

Για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά (σταύρωση, αποκαθήλωση και μεταφορά στον ευρύχωρο και πεντακάθαρο τάφο) συμβαίνουν το βράδυ της Παρασκευής. Μέχρι τα χαράματα της επομένης (Σάββατο) έπρεπε να τελειώσουν και να απομακρυνθούν όλοι από εκεί. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι (μηδέ του "νεκρού" εξαιρουμένου).

Κι εδώ συμβαίνει κάτι το εντελώς αξιοπερίεργο! Ποιο είναι αυτό; Το ότι μόλις την επομένη το πρωί "θυμούνται" οι αρχιερείς κι οι Φαρισαίοι να πάνε και να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο! Κι αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο δεν το έκαναν νωρίτερα; Για ποιο λόγο άφησαν ολόκληρη νύχτα τους "εχθρούς" τους, με το πολύτιμο σώμα μέσα στα χέρια τους, να έχουν απεριόριστο χρόνο για να τον αξιοποιήσουν το χρόνο αυτό κατά τον καλύτερο τρόπο;
Υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτό;
Διότι το γεγονός αυτό προκαλεί εύλογες απορίες (όχι σε όλους βέβαια αλλά μόνον σε όσους δεν έχουν μελετήσει τα κείμενα των ευαγγελιστών και παραμένουν με τις εντυπώσεις της "εχθρότητας" μεταξύ Φαρισαίων και Ιησού – Γιεσούα στα εβραϊκά – που τους έμαθαν απ’ το σχολείο). Το ότι δηλ. ζητούν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο, μόλις τα ξημερώματα της επομένης! Κατόπιν εορτής δηλαδή! Διότι ότι ήταν να γίνει, έγινε τις νυχτερινές ώρες της Παρασκευής, μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας δηλ., μέσα στον ευρύχωρο τάφο που παραχώρησε ο Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας, κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας 50 κιλά αλόης και διαφόρων άλλων μιγμάτων, ξεκινούσαν την προσπάθεια για να καταφέρουν να τον επαναφέρουν από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία», στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών («καρωτικό όξος») που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό.

Όσοι ήταν εκεί γύρω εκείνες τις κρίσιμες ώρες κρατώντας τσίλιες, σίγουρα θα άκουσαν κάποια στιγμή μέσα από τον τάφο… φταρνίσματα!
Το θαύμα της ανάστασης ολοκληρωνόταν!

Για να καταφέρει όμως να φταρνιστεί ο Ιησούς, για να καταφέρει δηλ. να συνέλθει από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία» και στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό (καρωτικό «όξος»), κι έτσι ν’ απομακρυνθούν όλοι (ανανήψας και θεράποντες) εκ του τάφου ήσυχα κι ωραία πριν καταφτάσουν την επομένη το πρωί οι φρουροί για να… φυλάξουν τον τάφο, υπήρχε μια αναγκαία προϋπόθεση: Να καταφέρουν προηγουμένως να τον αποκαθηλώσουν σώο και αβλαβή απ’ τον σταυρό, χωρίς δηλ. να του σπάσουν τα πόδια οι Ρωμαίοι όπως έκαναν με τους δύο ληστές ώστε να επισπεύσουν το θάνατό τους.

Πώς όμως θα το κατάφερναν αυτό, εκείνοι που συνέλαβαν και έθεσαν σ’ εφαρμογή όλο αυτό το σχέδιο; Πώς θα κατάφερναν να τον αποκαθηλώσουν ζωντανό απ’ το σταυρό μπροστά στα μάτια των Ρωμαίων; Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Τους καταδικασμένους στην ατιμωτική και βάρβαρη εκτέλεση της σταύρωσης, οι Ρωμαίοι ΔΕΝ τους κατέβαζαν ποτέ απ’ το σταυρό πριν πεθάνουν. Δεν τους κατέβαζαν ακόμη κι όταν πέθαιναν παρά τους άφηναν για μέρες στην κοινή θέα για παραδειγματισμό ώσπου ν’ αρχίσουν να σήπονται. Και ποτέ δεν παραδίδονταν τα σώματά τους στις οικογένειες ή στους οικείους τους αλλά ρίχνονταν σε ένα λάκκο έξω απ’ την πόλη.

Ποτέ; Χμ, υπήρχε ΜΙΑ μόνον εξαίρεση. Μία εξαίρεση που εφαρμοζόταν αποκλειστικά και μόνον στην Ιουδαία. Μια εξαίρεση κατά την οποία οι σταυρωμένοι δεν παρέμεναν επάνω στο σταυρό αλλά αποκαθηλώνονταν την ίδια ημέρα της σταυρώσεως.

Μόνο που αυτή η εξαίρεση, εφαρμοζόταν μόνο μια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου και ποτέ, σε καμία άλλη μέρα. Μόνο μια ημέρα του χρόνου κατέβαζαν τους καταδικασμένους αυθημερόν απ’ το σταυρό (αφού επέσπευδαν το θάνατό τους με σπάσιμο των ποδιών τους και δι ανασκολοπισμού).

Η μοναδική αυτή ημέρα, ήταν η παραμονή του Πάσχα των Εβραίων! Της μεγαλύτερης εορτής του ιουδαϊσμού!

Και ω του θαύματος – γι αυτό είναι μεγάλος ο Θεός – συμπτωματικά, απ’ τις 365 μέρες του χρόνου, έτυχε η σταύρωση του Χριστού να γίνει αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα!

Με την πληροφορία αυτή, ίσως αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο επέμεναν τόσο πολύ και φρενιασμένα οι υποτιθέμενοι «εχθροί», του, δηλ. η ιερατική κάστα, να γίνει οπωσδήποτε η σταύρωση, χωρίς καμία αναβολή, εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου: Δηλαδή την παραμονή του Πάσχα!

Διότι μόνον εκείνη τη μέρα επέτρεπαν εθιμοτυπικώς οι Ρωμαίοι την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων – οι σταυρωμένοι όπως είπαμε έμεναν για μέρες επάνω στο σταυρό και επίσης απαγορευόταν η ταφή τους: τα σώματά τους «ριχνόταν στο σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνουν τροφή στα όρνια και στα άγρια θηρία» (Κουϊντιλιανός 35 – 95 μ.Χ, Decl. 274 & Joe E. Zias Ccience and Archaeology Group the Hebrew University).

Οποιαδήποτε άλλη ημέρα λοιπόν, ο καημένος ο Ιησούς (Γιεσούα στα εβραϊκά) θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης αφού η συγκεκριμένη οδυνηρή και ατιμωτική ποινή, έναν και μόνο σκοπό εφαρμογής είχε: τον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό!

Όπως όμως γράφει ο Ιωάννης (ΙΘ: 31):
«Οι δε Ιουδαίοι, διά να μη μείνωσιν επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω, επειδή ήτο παρασκευή· διότι ήτο μεγάλη εκείνη η ημέρα του σαββάτου· παρεκάλεσαν τον Πιλάτον διά να συνθλασθώσιν αυτών τα σκέλη, και να σηκωθώσιν».
Δηλ. «οι Ιουδαίοι, για να μην παραμείνουν τα σώματα επάνω στους σταυρούς την επομένη που ξημέρωνε Σαββάτο – διότι ήταν Παρασκευή – επειδή το Σάββατο ήταν η μεγάλη γιορτή, ζήτησαν από τον Πιλάτο να σπάσουν τα σκέλη των καταδικασθέντων και να τους πάρουν από εκεί».

Βιάζονταν «οι Ιουδαίοι» να κατεβεί το σώμα του Ιησού μια ώρα αρχύτερα ώστε ν’ αρχίσει η διαδικασία της ανάνηψης πριν εκδηλωθούν τυχόν επιπλοκές, τόσο που δεν αφέθηκαν στο εθιμοτυπικό αλλά ζήτησαν απ’ τον Πιλάτο να επισπεύσει την αποκαθήλωση αμέσως με το σουρούπωμα της μέρας (Παρασκευής, διότι η αλλαγή της μέρας άρχιζε γύρω στις 9 το βράδυ).

Οι άλλοι δύο φουκαράδες λοιπόν υπέστησαν το σπάσιμο των ποδιών τους για να πεθάνουν, για τον Γιεσούα (Ιησού) όμως, πείστηκαν οι Ρωμαίοι ότι είχε πεθάνει λόγω της δυσδιάκριτης αναπνευστικής λειτουργίας μετά την κατάποση των καρωτικών ουσιών, οι οποίες ρίχνουν σε βαθύ λήθαργο και δίνουν την ψευδαίσθηση του θανάτου – κάτι στο οποίο από την αρχή πόνταραν οι σκηνοθέτες όλου αυτού του θεϊκού θεάτρου.

Πώς όμως ήταν σίγουροι ότι θα τους δοθεί στους ίδιους η άδεια για την αποκαθήλωση και για την "ταφή" του; Διότι μην ξεχνούμε ότι χωρίς αποκαθήλωση και "ταφή", £ανάσταση£ εκ νεκρών δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Για τα ήθη που επικρατούσαν εν σχέσει με την εορτή του Πάσχα και τις θανατικές εκτελέσεις στην εποχή του, έγραφε λίγα μόλις χρόνια πριν ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ. – 40 μ.Χ):
«οι ορθά πολιτευόμενοι Ρωμαίοι άρχοντες έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρι να διεξαχθούν οι επιφανείς τελετές… είδα μάλιστα κάποιους (λόγω Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται… και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμη και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων» (Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3).

Υπήρχε λοιπόν ήδη και λειτουργούσε, όπως μας πληροφορεί ο Φίλων, η διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας που προέβλεπε ώστε την παραμονή της μεγάλης τελετής (δηλ. το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα), οι εσταυρωμένοι να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με τη δύση του ηλίου άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλ. το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!

Και μόνο τη συγκεκριμένη αυτή μέρα (όπως μας πληροφορεί ο Φίλων), ορισμένοι συγγενείς και οι οικείοι (εφόσον είχαν την κοινωνική και οικονομική επιφάνεια για τις δημόσιες σχέσεις με τις ρωμαϊκές αρχές) μπορούσαν να πάρουν την άδεια για να ενταφιάσουν οι ίδιοι το σώμα του ανθρώπου τους.

Πολλά τα θεϊκά θαύματα, τόσο που οπωσδήποτε πρέπει να δοξάζουμε το όνομα του μεγαλοδύναμου! Που τα κανόνισε έτσι με την άπειρη σοφία του, ώστε ο Γιεσούα να οδηγηθεί στο σταυρό τη μοναδική ημέρα του έτους που λόγω της εορτής, ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους στην Ιουδαία!

Τυχερός και ο καημένος ο Γιεσούα βέβαια που είχε σε ετοιμότητα καλούς και άξιους φίλους στο πλάι του εκείνες τις δύσκολες ώρες, διότι, αν και βρισκόταν όχι περισσότερο από μιάμιση ή το πολύ δυο ώρες στο σταυρό, γλιτώνει το φρικτό δι’ ανασκολοπισμού ή δια σπασίματος των ποδιών θάνατο… πίνοντας στο σωστό χρόνο το κατάλληλο «όξος»! Λέγοντας δηλ. τη συνθηματική λέξη «διψώ», φρόντισαν αμέσως να του προσφέρουν τον υπνοφόρο σπόγγο με το καρωτικό «όξος» που λειτούργησε αμέσως, παραδίδοντας το πνεύμα του σ’ ένα βαθύ λήθαργο:
Μετά τούτο γινώσκων ο Ιησούς ότι πάντα ήδη ετελέσθησαν διά να πληρωθή η γραφή, λέγει· Διψώ. Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους· και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού. Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα (Ιωάννης ΙΘ: 28-30).

Το ψυχόδραμα λοιπόν της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο τη συγκεκριμένη μέρα: την παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, ο Γιεσούα θα είχε την τύχη όλων των υπολοίπων θανατοποινιτών στο σταυρό που «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» (Artemidorus Onir.: 2.53.6).

Γι αυτό και όλα δρομολογήθηκαν με σχεδιασμό λεπτομέρειας: Σύλληψη βράδυ Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, επιμονή και αφόρητη πίεση στον Πιλάτο (εντελώς ακατανόητη σε άλλη περίπτωση μια τέτοια φούρια) να καταδικαστεί και να εκτελεστεί την ίδια εκείνη μέρα, και μάλιστα παραμονή του Πάσχα!! Ξαφνική είσοδος στην ιστορία ενός αγνώστου μέχρι τότε αλλά ισχυρού παράγοντα (Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας) που πετυχαίνει από τον Πιλάτο την άδεια ταφής και υποδεικνύει μάλιστα και τον ευρύχωρο (ώστε να γίνουν όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για την ανάνηψη) έτοιμο τάφο. Σε ετοιμότητα κι ο Φαρισαίος Νικόδημος, έχοντας έτοιμα 50 κιλά! αλόη και διάφορα άλλα απαραίτητα υλικά!

Τον αποκαθήλωσαν, πήγαν στον ευρύχωρο και μεγάλο τάφο και ξεκίνησαν τις διαδικασίες ανάνηψης. Μέχρι τα χαράματα της επομένης το πολύ, είχαν τελειώσει. Φεύγοντας έκλεισαν πίσω τους και την πόρτα (του τάφου).

Οι ιερείς, μόλις την επομένη το πρωί πηγαίνουν στον Πιλάτο και του ζητούν φρουρούς για να φυλάνε σκοπιά μην και… κλέψουν οι μαθητές το σώμα για να πουν ότι αναστήθηκε!
Πράγματι στέλνεται η φρουρά και σφραγίζει και τον τάφο για σιγουριά.
Αυτό που δεν γνώριζαν όμως οι φρουροί (αλλά γνώριζαν πολύ καλά εκείνοι που επίτηδες τους έστειλαν για να ενισχύσουν τις φήμες περί αναστάσεως), ήταν ότι φυλάγανε σκοπιά σε έναν ήδη άδειο τάφο!
Διότι η ανάσταση είχε ήδη προηγηθεί (τη βοηθεία των πταρνιστικών βεβαίως αλλά και των άλλων βοηθημάτων ανανήψεως που αναφέρουμε εδώ).
Ευτυχώς, διότι ποιος θα το ’λεγε ότι εμείς, οι αμαρτωλοί, οφείλουμε τη σωτηρία μας στο τόσο ταπεινό και περιφρονημένο πιπέρι αλλά και στα λοιπά πταρνιστικά!
Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτό το χωρίο του Ιωάννη, ας πούμε δυο λόγια για τις υπόνοιες που άφησα περί του ρόλου των Φαρισαίων στο όλο σκηνικό. Για την υποτιθέμενη «εχθρότητα» μεταξύ του Ιησού (Γιεσούα) και των Φαρισαίων, ρίξτε μια ματιά στους μεταξύ τους διαλόγους. Θα διαπιστώσετε ότι:
α) ο Ιησούς τους βρίζει συνεχώς, δημοσίως, μπροστά σε κόσμο αλλά ωστόσο στις ιδιωτικές συνευρέσεις τους – επισκέψεις σε σπίτια τους όπου τραπεζώνεται και συντρώγει μαζί τους κλπ – είναι πολύ φιλικός.
β) Αυτοί δεν του επιτίθενται ποτέ φραστικά, αντιθέτως είναι ήπιοι απέναντί του
γ) Η κριτική που του ασκούν (δημοσίως) είναι επουσιώδης, και στην ουσία του δίνουν πάσες για να τους την κατηγορεί. Π.χ. επιμένουν στο πασιφανές ηλίθιο επιχείρημα του ότι «θεραπεύει» Σάββατο, πράγμα που τους καθιστά αντιπαθείς στον κόσμο.
Φαρισαίοι και Γραμματείς ήταν άνθρωποι με γνώσεις των γραφών, και όμως, παρατηρείς στα τέσσερα ευαγγέλια να ανέχονται να τους λούζει με ύβρεις, χωρίς να αναπτύσσουν ούτε ένα επιχείρημα της προκοπής στα όσα τους λέει και τους πάει κόντρα! Λες και πρόκειται για καθυστερημένους!

Σικέ παιχνίδι!

Φυσικά, για να δει κανείς όλες αυτές τις αντιφάσεις στη σχέση του με τους Φαρισαίους, θα πρέπει να κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά τα κείμενα των συνοπτικών ευαγγελιστών και να μην παραμείνει στα όσα αφελή του έμαθαν στο σχολείο.

Υπάρχει ωστόσο ένα εδάφιο που φαινομενικά ανατρέπει όλη τη συλλογιστική αυτών των άρθρων που παρέθεσα: Το εδάφιο όπου τον Ιησού τον «κέντησε» με τη λόγχη του ένας Ρωμαίος στρατιώτης:
εις δε τον Ιησούν ελθόντες, ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη, αλλ’ εις των στρατιωτών εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ (Ιωάννης ΙΘ: 33 – 34).

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το σχετικό με το γεγονός της λόγχης το αναφέρει μόνον ο Ιωάννης. Πράγμα που το είχε εντοπίσει κι ο Έλληνας Πορφύριος (3ος αι. μ.Χ.), ο οποίος μάλιστα αμφισβητεί απερίφραστα τη σταύρωση αποκαλώντας την «ανύπαρκτη» στο έργο του «Κατά Χριστιανών»: ΙΙ, 13.
Σε άλλο κεφάλαιο θα δειχτεί ότι ολόκληρη η ιστορία του θανάτου του ήταν αποκύημα φαντασίας. Γράφει ο Ιωάννης: «Μα όταν ήλθαν στον Ιησού, βλέποντας πως ήταν ήδη νεκρός, δεν συνέτριψαν τα σκέλη του: μόνο ένας από τους στρατιώτες εκέντησε με τη λόγχη τα πλευρά του κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό».

Μόνο ο Ιωάννης το είπε αυτό. Κανείς από τους άλλους. Να γιατί θέλει να καταθέσει και την εξής μαρτυρία για να στηρίξει τα λεγόμενά του: «Κι εκείνος που τα είδε έχει δώσει μαρτυρία γι αυτά, κι είναι αληθινή η μαρτυρία του.» [Ιωάννης, 19.35]. Αυτή τη δήλωση, νομίζω, μόνο ένας ανόητος θα την έκανε. Πώς θα μπορούσε να ’ναι αληθινή μια μαρτυρία, όταν δεν αφορά σε πραγματικό συμβάν θανάτου; Οι μαρτυρίες δίνονται για πράγματα υπαρκτά. Για τα ανύπαρκτα τι μαρτυρία να δοθεί; (Μακαρίου Μάγνητος, Αποκριτικός προς Έλληνες ΙΙ 12- ΙΙ-15).

Μόνον ο Ιωάννης λοιπόν αναφέρει το γεγονός του «λογχισμού» και κανένας από τους άλλους τρεις ευαγγελιστές. Και για να ενισχύσει την αναφορά του αυτή ο Ιωάννης, βάζει αργότερα τον Ιησού να λέει στον Θωμά να θέσει το χέρι του και στο πλευρό του. Μόνο που και για το «γεγονός» αυτό (του Θωμά) κάνει λόγο και πάλι μόνον ο Ιωάννης! Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές τρέφουν άγνοια! «Ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι» λέει ο Λουκάς (ΚΔ 39), αναφέροντας τα χέρια και τα πόδια του αλλά όχι το τραύμα στα πλευρά.

Το γεγονός είναι επινοημένο – δεν έχω το χρόνο τώρα να μπω σε περαιτέρω ανάλυση, όποιος θέλει περισσότερα στοιχεία ας αγοράσει το βιβλίο του Καλόπουλου. Άλλωστε βλέπουμε ότι ο Ιωάννης διαλέγει προσεκτικά τη λέξη: δεν γράφει «λόγχισε» ή «τρύπησε», γράφει «εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού».

Η λέξη «εκέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει νύσσω, κεντρίζω, πλήττω, τραυματίζω αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ όπως π.χ. «κεντρίζω τον ίππο» (χωρίς να τον τραυματίζω), εξ’ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην».
Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα θανατηφόρο διατρητικό χτύπημα.

Όπως όμως εξηγήσαμε με βάση τις επιστημονικές διατριβές από την αρχαιότητα, ο Γιεσούα έχοντας ποτιστεί με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών, μπορούσε να δεχθεί από κάψιμο μέχρι βαθύ κόψιμο χωρίς καμιά αντίδραση (μέχρι και εγχειρήσεις κρανίου ή αποκοπής χειρών είδαμε ότι έκαναν την εποχή εκείνη με τις ναρκωτικές ουσίες).

Οι συντάκτες λοιπόν του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλώς δανείζονται στοιχεία απ’ την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία. Γι αυτό τοποθετούν το νερό (και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ), δηλ. το πνευμονικό υγρό στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν ακόμη και τη δίωρη (το πολύ δίωρη) σταύρωση να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή!

Με άλλα λόγια το αίμα και ύδωρ, δηλ. το υγρό στους πνεύμονες (πνευμονικό οίδημα), όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα αλλά δεν έχει καμιά πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο χρόνο της δίωρης (το πολύ) ταλαιπωρίας του Γιεσούα επάνω στο σταυρό.

Κανένας άλλωστε – σύμφωνα με όλες τις αρχαίες πηγές – δεν πέθανε ποτέ μετά από μιάμιση ή δύο ώρες στο σταυρό. Το φοβερό αυτό έθιμο της σταύρωσης ήταν μελετημένο ώστε να παρατείνει επί μέρες την αγωνία των καταδικασμένων… Θα σκεφτείτε ίσως ότι υπάρχουν και άνθρωποι που οι αντοχές τους είναι πολύ μικρότερες έως και μηδαμινές, λ.χ. οι καρδιοπαθείς. Δεν έχω απάντηση και δεν ξέρω τι αντοχές μπορεί να είχαν όσοι καταδικασθέντες έπασχαν από καρδιοπάθειες, αλλά ποια σχέση έχει κάτι τέτοιο με τον Ιησού; Εκτός κι αν δεχθούμε ότι ο «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος» ήταν καρδιοπαθής!

Οι δύο ληστές πέθαναν εντέλει από το σπάσιμο των σκελών τους αλλά όχι μόνον. Επειδή – δυστυχώς – δεν πεθαίνει κανείς αμέσως με το σπάσιμο των ποδιών (με το τσακισμα των σκελών κρεμιόταν αβοήθητο το σώμα και ο δυστυχής καταδικασμένος πέθαινε αργά από ασφυξία) κι επειδή έπρεπε να τους κατεβάσουν πριν νυχτώσει για να τους πετάξουν στο σκουπιδότοπο (η ταφή τους όπως δείξαμε απ’ το απόσπασμα του Κουϊντιλιανού απαγορευόταν), σίγουρα θα προχώρησαν στη συνέχεια σε ανασκολοπισμό (παλούκωμα – τρύπημα του σώματος με αιχμηρό ξύλο). Ο Γιεσούα… την γλίτωσε απ’ όλ’ αυτά τα οδυνηρά και βάρβαρα. Αν δεν τη γλίτωνε, η ανάστασή του θα ήταν αδύνατη.

Όσο για το πόσο ζει κανείς καρφωμένος στο σταυρό, γράφει ο διδάκτωρ Πατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δ. Μπαλάνος: «ο θάνατος επί του σταυρού εβράδυνε συχνά τρεις και περισσότερες μέρες… άνθρωποι ισχυρής κράσεως πέθαιναν μετά πολυήμερη αγωνία απο πείνα και δίψα» (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα, σελ. 25 – 26).

Ένας νέος και υγιής άνθρωπος όπως ο Ιησούς ήταν σίγουρα ισχυρής κράσεως. Αν συνυπολογίσουμε οτι ήταν και «τέλειος άνθρωπος» τα ποσοστά αντοχής του μεγαλώνουν.

Υπάρχει όμως και σχετικό πείραμα αντοχής (πέρα από τους εκατοντάδες καθολικούς σε όλο τον κόσμο που κάθε Πάσχα καρφώνονται οικειοθελώς), όπως μετέφερε από ανταπόκριση ΤΟ ΒΗΜΑ:
«Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα πέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόνρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι ενώπιον εκατοντάδων θεατών θέλοντας ν’ αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο… Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια του και το ένα του χέρι! Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι! Στη θέση αυτή (σ.σ.: του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιόντες η Μαρίτα 22 ώρες, ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες!» (ΤΟ ΒΗΜΑ 21 Σεπτ. 1967 – Μόντρεαλ. Από το βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75).

Η σταύρωση λοιπόν ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τους καταδικασθέντες αργά και βασανιστικά. Η ίδια η αφήγηση όμως της Κ.Δ. επιμένει στο ότι ο χρόνος παραμονής του Γιεσούα επάνω στο σταυρό ήταν εξωφρενικά μικρός!

Τι τον «σκότωσε» λοιπόν τον Γιεσούα;

Προφανώς το κατάλληλο "όξος" απ’ το σπόγγο του μανδραγόρα και των υπολοίπων καρωτικών που ειπώθηκαν. Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων έπεσε στο βαθύ λήθαργο, ανάλογο ίσως μ’ αυτόν που έριχναν τους ασθενείς για εγχειρήσεις επώδυνες και επικίνδυνες. Τα αναφέραμε όλα αυτά εκτενέστατα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι για τις γιαγιάδες και τους αφελείς. Άλλο να θέλει να πιστεύει κανείς στην τελική νίκη του θανάτου και σ’ έναν αναστάντα Θεό (μ’ αυτόν τον Ιησού, τον καθαρά προσωπικό του καθενός δεν έχω καμία αντίθεση, αντιθέτως), πράγμα απολύτως σεβαστό (δεκάδες άλλωστε οι μύθοι των λαών, ακόμη κι οι αρχαιοελληνικοί – Άδωνις, Διόνυσος, Περσεφόνη κλπ). Κι άλλο να δέχεται την υποδούλωσή του σ’ ένα σύστημα που οδήγησε στον ψυχικό εξανδραποδισμό και στην κατάλυση του πολιτισμού, καταπίνοντας αμάσητη την προπαγάνδα μιας αίρεσης του αρχαίου ιουδαϊκού ιερατείου για τον αρχιερέα τους – κατά τη τάξει Μελχισεδέκ («όπου πρόδρομος υπερ ημών εισήλθεν Ιησούς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» γράφει ο Εβραίος Σαούλ για τον Ιησού στην Προς Εβραίους ΣΤ: 20).