Γιατί στα αρχαία Ελληνικά γλυπτά, το αντρικό μόριο είναι τόσο μικρό;

Πρόκειται για μια απορία που έχουμε όλοι μας κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά από ένα αρχαιοελληνικό γλυπτό. Όσο μεγάλα, προσεγμένα και επιβλητικά είναι τα αγάλματα Θεών, αθλητών και ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων στο σύνολό τους, τόσο «ριγμένη» είναι η περιοχή των γεννητικών οργάνων. Και μην πάει το μυαλό σας στην έλλειψη προσόντων από τη μεριά των Αρχαίων Ελλήνων. Αντιθέτως.

Υπάρχει λογική εξήγηση για το μικρό μέγεθος των γεννητικών οργάνων των αγαλμάτων. Οι Αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν το μικρό πέος σημάδι αριστοκρατίας και πολιτιστικής υπεροχής, γι’ αυτό και ήθελαν να μείνουν στην ιστορία τα συγκεκριμένα γλυπτά. Αντιθέτως, η παρουσία ενός μεγάλου πέους στα έργα τέχνης συνδεόταν άμεσα με τη χυδαιότητα και την κουλτούρα των βαρβάρων που λάτρευαν το συγκεκριμένο μέρος του αντρικού κορμιού και φρόντιζαν να το αναδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία.

Οι Έλληνες, επέλεγαν το μικρό μόριο για να δώσουν βάση σε άλλα στοιχεία της αντρικής προσωπικότητας, κυρίως πνευματικά. Τα σώματα των Ελλήνων αποτυπώνονταν θεόρατα, γυμνασμένα και δυνατά, ενώ το μόριό τους «χανόταν» κάτω από τους τεράστιους μύες και τη γυμνασμένη τους κοιλιά. Παρότι οι καλλιτέχνες φρόντιζαν ιδιαιτέρως την αντρική φιγούρα στα γεννητικά όργανα, για εκείνους το μέγεθος δεν μετρούσε. Όχι θετικά τουλάχιστον. Ακόμα και ο πατέρας των Θεών, ο Δίας παρουσιαζόταν με μικροσκοπικό πέος κι αυτό για να τονιστεί η εξυπνάδα, η δύναμη, η γνώση και η υπεροχή του.

Ο ανδρισμός στην αρχαία Ελλάδα ισούταν με τη απόκτηση απογόνων και όχι με το μέγεθος των γεννητικών οργάνων. Ο Δίας για παράδειγμα, είχε αποκτήσει 45 παιδιά με Θεές και θνητές, χωρίς να παρουσιάζεται με μεγάλο πέος.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι στο αρχαίο ελληνικό θέατρο ο ρόλος του «ανόητου» συνοδευόταν σχεδόν πάντα από έναν μεγάλο, πρόσθετο φαλλό που φορούσε ο ηθοποιός για να τονιστεί η έλλειψη πνεύματος και γνώσης από μεριάς του.