ΠΝΕΥΜΑ – ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΟΠΛΗΞΙΑ - Η εγκληματική δράση του Αγίου Πνεύματος!

ΠΝΕΥΜΑ, Ετυμολογία: από το φυσάω, ρίζα φυ-, φυέω, φυνέω, φνέω, πνέω (φ σε π). Πνέω σημαίνει, φυσώ επί ανέμου και αύρας, επί των αυλητών και των αυλών, εκπέμπω οσμή, επί ζώων, αναπνέω, αναπνέω δυνατά ή βαθιά, ασθμαίνω, ζω, μέγα πνειν = μεγάλα φρονεί, υπερηφανεύεσθαι.

Ιστορική (χρονολογική) κατάταξη των σημασιών της έννοιας πνεύμα:

α) Από φυσική αντίληψη: κίνηση-ώθηση του αέρα, άνεμος, πνοή, η πνοή της ζωής, ζωή.

β) Από μεταφορική (ωστόσο φυσιολογική αίσθηση): γνώμη, βούληση, ευφυΐα, νοημοσύνη, εξυπνάδα, η ετοιμότητα προς απάντηση, η αγχίνοια (επιδόσεις του ‘ζωντανού’, υγιούς, δραστήριου και δημιουργικού ανθρώπου).

γ) Από τη οπτική γωνία του άρρωστου θεοφοβούμενου και δεισιδαίμονος ανθρώπου: η πνευματική, η ηθική υπόσταση σε αντίθεση με την σάρκα «ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός», ομοίως, «το πνεύμα του Θεού – του Κυρίου – το Άγιο – της αληθείας – της ζωής – της Χάριτος», επί του διαβόλου: «πνεύμα δαιμονίου, πνεύμα ακάθαρτον – πονηρόν – άλαλον» (κατ’ εξοχήν ιουδαιοχριστιανική αντίληψη).

Τι εννοεί ο χριστιανός «πνεύμα δαιμονίου, πνεύμα ακάθαρτον – πονηρόν…»; Τίποτε περισσότερο απ’ αυτά: γνώμη, βούληση, ευφυΐα, νοημοσύνη, εξυπνάδα, η ετοιμότητα προς απάντηση, η αγχίνοια. Ότι δυναμώνει και προάγει τον άνθρωπο. Κοντολογίς προτιμά το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» ( = ηλίθιοι και βλάκες).

Κάνετε λάθος, διευκρινίζει ο θεολόγος – αυτός ο αρχιψευταράς της οικουμένης των ανθρώπων. «Πτωχούς τω πνεύματι» εννοεί τους ταπεινόφρονες. Μάλιστα κύριε, συμφωνούμε. Εννοεί τους ταπεινόφρονες. Ε, μάθε το λοιπόν μια και καλή, κύριε θεολόγε: εμείς δεν περιφρονούμε καθόλου τους «πτωχούς τω πνεύματι», δηλαδή τους ηλίθιους και τους βλάκες. Εμείς περιφρονούμε τους ταπεινόφρονες. Ναι τους ταπεινόφρονες. Μάλιστα τους απεχθανόμαστε, για να ξέρεις.

Αυτούς τους χαμερπείς ταπεινόφρονες, οι οποίοι είναι διαποτισμένοι τόσο πολύ από την ταπεινοφροσύνη τους, που, εμάς όλους τους μη χριστιανούς, μας θεωρούν πεθαμένους και νεκρούς. Που μας θεωρούν ανθρώπινα σκουπίδια και χαμένα κορμιά. Αυτούς που μας έχουν ρίξει προκαταβολικά στο «πυρ το εξώτερον»!

Αυτοί οι ταπεινόφρονες βλέπουν όλους τους ετερόδοξους σαν σκουλήκια. Σαν «γουρούνια που κυλιούνται μέσα στις κοπριές τους» (Ι. Χρυσόστομος και κατά τη γνώμη των «γουρουνιών» Βρομόστομος).

Αυτοί, καλοί μου άνθρωποι, οι ταπεινόφρονες χριστιανοί, πρέπει να ξέρετε ότι, είναι όλοι τους πνευματικοί άνθρωποι! Διακατέχονται από πνεύμα θεού. Από τον θεό των πνευμάτων. Από το πνεύμα του Κυρίου, το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της Χάριτος και της «ζωής». Αλλά μιας ζωής μαύρης. Μαύρης σαν τα ράσα τους. Πρόκειται γι’ αυτούς που μίσησαν τη ζωή. Ο Πατέρας της εκκλησίας είναι ένας υπάνθρωπος που ο μοναδικός του στόχος είναι η δολοφονία της ζωής (Βλ. τα σχετικά άρθρα στην παρούσα ιστοσελίδα, στην κατηγορία «θρησκεία»).

Συμβουλή, εκ πείρας: μακριά τα παιδιά σας από πνευματικούς ανθρώπους. Ο κατ’ εξοχήν πνευματικός άνθρωπος λέγεται εξομολογητής-πνευματικός. Υπάρχει και το τέλειο είδος της κατηγορίας αυτής, λέγεται εξομολογητής καλόγερος. Το έργο τους είναι η θανάσιμη δηλητηρίαση της ανθρώπινης υπόστασης. Οχιές που τσιμπούν κατ΄ ευθείαν στην καρδιά του ανθρώπου. Ο εξευτελισμός του αρσενικού κατινισμού.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι όντως πνευματικοί. μόνο που η εκπνοή τους εκπέμπει δηλητηριώδη αέρια, κατά της ζωής. Αέρια που δηλητηριάζουν την αθώότητα με το μονοξείδιο του άνθρακα που λέγεται αμαρτία. Αυτοί βρίσκουν αμαρτίες εκεί που δεν υπάρχουν. Τοποθετούν αμαρτίες εκεί που θάλλει η ομορφιά και το κάλος. Ναρκοθετούν τον κήπο της χαράς και της υγείας με νάρκες κατά της ανθρώπινης ευδαιμονίας. Κύριος στόχος του είναι η δολοφονία της παιδικής αθώας ψυχής.

Η δεξιοτεχνία τους είναι απαράμιλλη. Κτυπούν κατ’ ευθείαν στο ψαχνό. Τι είναι σίγουρο πως κάνουν όλα τα παιδιά; Ένα είναι το πιο σίγουρο απ΄ όλα, ότι αυτοϊκανοποιούνται, ότι αυνανίζονται, ότι μαλακίζονται. Επίθεση λοιπόν κατά μέτωπο: «Εφθάσαμεν τέλος πάντων και εις την κατάρατον μαλακία, ήτις την σήμερον αληθώς είναι η κοινή ψυχόλεθρος πανούκλα οπού φθείρει απολλύει τους περισσοτέρους ανθρώπους του κόσμου, και μάλιστα τους αθλίους νέους, κατά της οποίας όσα και αν ειπεί τινας, έχωντας σκοπόν να εκριζώσε από τον κόσμον τοιούτον φοβερόν και θεομίσητον κακόν, ποτέ δεν ήθελαν νομισθούν μάταια και περιττά». «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσ/νίκη), (σελίδα 704 στην υποσημείωση (2)) το οποίο Πηδάλιο, κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας Γραφάς αγία γραφή».

Άραγε αρκεί αυτή η δόση δηλητηρίου ή απαιτείται κι άλλη ποσότητα; Καλού κακού ας ρίξουμε ακόμα μια:

Σελ. 705: «η μαλακία όχι μόνον προξενεί ζημίαν αιώνιον εις την ψυχήν αλλά και εις την υγείαν του σώματος. Ζημίαν αιώνιον εις την ψηχήν, διατί την υστερεί της Βασιλείας των Ουρανών, και την καταδικάζει εις την παντοτεινήν τιμωρίαν, ως λέγει ο Παύλος (Α΄ Κορινθ. Στ΄ 9)». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλοι οι καλόγεροι θεωρούσαν τον εαυτό τους αμαρτωλό και άξιο της αιωνίας κολάσεως. Να υπήρχε άραγε κανείς που να μην είχε υποπέσει στο αμάρτημα αυτό;

Και συνεχίζει: «Μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, Βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσι». Μας εξηγεί δε ότι παρ’ όλο που μερικοί πατέρες άλλως ερμήνευσαν την λέξη μαλακοί ωστόσο, «πολλοί των δασκάλων και επί της εννοίας ταύτης τους μαλακούς εξέλαβον».

Όσο για τις ζημίες του σώματος απαριθμούνται αμέσως: «Α΄ κιτρινίζουσι, Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουσι δέν ημπορούν, Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους, Δ΄ χάνουσιν την φωνήν, Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός, ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην, Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια, Η΄ τρέμει το σώμα των, Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής, και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες, Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ταμπλάς, ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν ήναι έξυπνοι, δια το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων και ΙΒ΄, τέλος πάντων γηράσκουσι ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς». Όλα τα συμπτώματα της άθλιας διαβίωσης των μοναχών.

Προσέξτε παρακαλώ την πανουργία αυτών των κακούργων. Πως μ’ ένα σμπάρο παίρνουν όχι μόνο δυο τρυγόνια αλλά τα πάντα.

Άρθρο πρώτο: όλος ο αρσενικός πληθυσμός καθίσταται αμαρτωλός, διότι άπαντες χρημάτισαν εραστές της «χείρας με τα πέντε ορφανά».

Μας ξέφυγαν άραγε τα κορίτσια; Αμ, δε: «Δεν πρέπει και τούτο να λανθάνη τους πνευματικούς πατέρας, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τας γυναίκα. Δια τούτο και αυταί πρέπει να κανονίζονται ωσάν και οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα». Δεν θέλει , όπως βλέπετε, να λησμονήσει ο άγιος και τα περί ισότητος των δύο φύλων, αφού λέει «ινα μη λέγω και βαρύτερα». Αυτά τα ολίγα περί της μαλακίας των γυναικών διότι λείπει η ανάλογη εμπειρία.

Άρθρο δεύτερο: δεν χάνει κανείς μόνο τη μέλλουσα ζωή, αλλά και την παρούσα γήινη, αφού όλες οι πληγές τις Αιγύπτου πρόκειται να επιπέσουν επάνω εις τον μαλακιζόμενον.

Ότι προάγει τον άνθρωπο και τον δυναμώνει, για τους πνευματικώς ανώμαλους και μισάνθρωπους πατέρες της εκκλησίας θεωρείται θανάσιμη αμαρτία. Η καθαριότητα του σώματος, η περιποίηση της εμφάνισής του, τα γράμματα οι τέχνες και οι επιστήμες, η ευφυΐα, η σωματική και πνευματική δύναμη, η εξυπνάδα.

Ας δούμε όμως τις περιπέτειες της έννοιας πνεύμα μέσα στην πορεία της ιστορίας. Όλα τα στοιχεία από την «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ».

Κατ’ αρχάς, είναι όρος που χρησιμεύει για τον χαρακτηρισμό της ψυχής και των ψυχικών φαινομένων σε αντίθεση προς την ύλη και το σωματικό. Επί πλέον σημαίνει τον νου, τον λόγο, την αυτοσυνείδητη ενέργεια της ψυχής, σε αντίθεση με τον βίο που καθορίζεται από τις ορμές και τον μηχανισμό του συνειρμού των παραστάσεων.

Εντούτοις παρά την υφιστάμενη αυτή διάκριση μεταξύ ψυχής και ο πνεύματος, ο όρος εισήχθη πολύ αργότερα στην φιλοσοφική ορολογία.

Ο Πλάτων μιλάει περί λογικού μέρους της ψυχής, ο Αριστοτέλης περί ενεργού νου, οι μέσοι αιώνες και η Αναγέννηση περί νοήσεως, όπως αργότερα ο Καρτέσιος και ο Σπινόζα. Ο Καντ αποφεύγει τον όρο πνεύμα, μεταχειριζόμενος τον όρο λόγος, ίσως επειδή με εκείνον τον όρο ακούγεται κάτι το υπερβολικό, το μεταφυσικό και ξένο προς την καθαρώς γνωσιολογική έρευνα.

Από τον Καντ αρχίζει η χρήση του όρου πνεύμα, ο οποίος τελικά επικρατεί μάλιστα από τον Έγελο και δι’ αυτού. Συγχρόνως το περιεχόμενό του ευρύνεται σε μεταφυσικό και κοσμικό, ενώ προηγουμένως περιορίζονταν κυρίως και προπάντων στο ψυχολογικό και το ανθρωπολογικό.

Ήδη ο Πλάτων διέκρινε στην ψυχή κατώτερες και ανώτερες δυνάμεις. Αλλά η έννοια του πνεύματος του ανθρώπου ως κάτι διαφορετικό από τον απλώς ψυχικό βίο, που είναι κοινός προς τον ψυχικό βίο των ζώων, δημιουργείται κατ’ αρχάς από την χριστιανική ανθρωπολογία, δηλαδή από την εκτίμηση και ερμηνεία του ανθρώπου, την οποία εισήγαγε ο χριστιανισμός.

Δια του πνεύματος αυτού ο άνθρωπος είναι συγγενής προς το θείο πνεύμα. Μέσα στην περιοχή δε του πνεύματος αυτού βρίσκονται οι σκοποί και οι ύψιστες αξίες του ανθρώπου, δηλαδή ο τελικός προορισμός, προς τον οποίον πρέπει να τείνει. Κοντολογίς ο πνευματικός βίος τίθεται σαφώς σε ανώτερη βαθμίδα απ’ ότι ο κατά φύση ψυχικός. Την διάκριση αυτή συναντάμε προπάντων στον απόστολο Παύλο. Εντούτοις η διάκριση μεταξύ του ψυχικού και του πνευματικού παραμένει δυσχερής, η δε μεταξύ ψυχής και πνεύματος σημασιολογική διαφορά δεν κατορθώνεται να καθοριστεί σαφώς.

Οι ατέλειωτες θεωρίες και συζητήσεις των τελευταίων αιώνων περιστράφηκαν γύρω από τον εξής άξονα: η ψυχή διαθέτει ένα ενεργό κι ένα παθητικό στοιχείο, ατομικό και με καθολική ισχύ. Κατά το αίσθημα λ.χ. και την αντίληψη η ψυχή τελεί σε παθητική κατάσταση, εξ άλλου δε αυτά εμφανίζουν ατομικές διαφορές, ανάλογα με τις αποκλίσεις των ψυχοφυσικών οργανισμών. Αντιθέτως κατά τον σχηματισμό των εννοιών και την αφομοίωση των δεδομένων του εκτός κόσμου, η οποία επιτυγχάνεται δια των εννοιών εκείνων, εμφανίζει η ψυχή του ανθρώπου ενεργή δύναμη και υψώνεται από το ατομικό στο καθολικώς ισχύον. Για μεν το παθητικό και ατομικό εκείνο, λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε ο όρος ψυχή, για δε το ενεργό και καθολικό ισχύον και ο όρος πνεύμα δίπλα στους όρους νους, νόηση, λόγος κ.ά.

Όμως η διαφορά αυτή, μεταξύ παθητικού και ενεργού μέρους, αναπτύχθηκε ενίοτε μέχρι την αντίθεση μεταξύ δύο εντελώς διακεκριμένων μεταξύ τους ουσιών.

Από κει και πέρα άρχισαν οι σχολαστικές αναλύσεις και συζητήσεις, οι οποίες ανακάτεψαν και μπέρδεψαν σε τέτοιο βαθμό το ψυχο-πνευματικό αυτό κουβάρι, που ούτε όλες οι μοδίστρες της ανθρωπότητας κι αν μαζευτούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να το ξετυλίξουν.

Όσο καιρό έπαιζε πάνω στο γυαλί του μικροσκοπίου η ψυχή μόνη της, κάτι μπορούσε να δει κανείς. Τσάκωνε ένα ψυχικό φαινόμενο από δω, μια ψυχολογική αντίδραση από κει, κι όλο και κάτι είχε να παρατηρήσει. Τώρα όμως με το πνεύμα τα πράγματα σκούραιναν εντελώς. Πού να το βρεις αυτό το αερικό τον πνεύμα, πού να το στριμώξεις και πώς να το δεις; Και για ότι δεν φαίνεται συνηθίζει ο άνθρωπος ν’ ανοίγει το στόμα του και να μη το κλείνει με καμμιά δύναμη. Μήπως τα ίδια δεν έκανε και με τον θεό; Εξάλλου λέει: «Πνεύμα ο θεός». Και μόλις το πει αυτό αρχίζει να τον περιγράφει, ο αθεόφοβος, μ’ όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, μηδενός εξαιρουμένου. Αυτό λοιπόν το μέγα Πνεύμα, το πνεύμα των πνευμάτων, το άϋλο, προσέξτε πώς το περιγράφει:

«… Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού λαλεί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπιναι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».

Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός καθηγητής, που έγραψε το κείμενο αυτό, παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…»!!!

Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου».

Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου…». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μια εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια.

Συμπέρασμα: δεν γίνεται με τίποτα να υπάρχει πνεύμα άνευ σώματος. Διότι όταν το πνεύμα των πνευμάτων, ο ίδιος ο θεός, είναι αδύνατο να περιγραφεί άνευ σωματικών μελών και ψυχολογικών αντιδράσεων, τι να πούμε μετά και για τα πνεύματα των ελεεινών ανθρώπων.

Πνεύμα όμως έχει και το πνεύμα. Ιδού: «Πνεύμα ο θεός». Έτσι λέει η Γραφή. Αυτό λοιπόν το πνεύμα έχει το πνεύμα του. Είναι το Άγιο Πνεύμα. Τι είναι το Άγιο Πνεύμα; Είναι το πνεύμα του θεού. Είναι το πνεύμα του πνεύματος.

Το άγιο πνεύμα εμφανίζεται ως τρίτο πρόσωπο, δίπλα στον πατέρα και το υιό στην καινή διαθήκη (Λουκ. 3, 2). Έχουν γραφή και γι’ αυτό τα χίλια μύρια. Έγινε όμως και η μεγάλη φασαρία για την αφεντιά του. Tο περίφημο filioque. Η ανατολική εκκλησία δέχεται ότι το άγιο πνεύμα εκπορεύεται μόνο εκ του πατρός. Η δυτική επί πλέον και εκ του υιού (filioque). Προσέξτε την ποιότητα της αερολογίας: «τινές των Ελλήνων πατέρων και διδασκάλων δέχονται ότι το πνεύμα εκπορεύεται ή πρόεισιν εκ του πατρός δι’ υιού ή πέφηνε, προχέεται, εκλάμπει δι’ υιού. Το δι’ υιού όμως διαφέρει του εκ του υιού, κακώς δε οι δυτικοί και διαμαρτυρόμενοι νομίζουσιν ότι δηλοί το αυτό. Το δι’ υιού δεν αναφέρεται εις την υπερβατικήν Τριάδα, αλλ’ εις την οικονομικήν, δηλούν σχέσιν προς τον κόσμο οι δε δυτικοί και διαμαρτυρόμενοι, δεχόμενοι την εκ του υιού εκπόρευσιν, συγχέουσι και ταυτίζουσι την υπό του υιού πέμψιν του πνεύματος προς την εκπόρευσιν»!;

Αυτή η ακατανόητη, υφ’ ημών των ανοήτων απίστων, αερολογία, αποτέλεσε έναν από τους λόγους του σχίσματος μεταξύ της ανατολικής και δυτικής εκκλησίας! Έκτοτε η δογματική αυτή διαφορά έγινε αντικείμενο μακράς και επιπόνου συγγραφικής ερεύνης, όπου αναπτύχθηκε πλούσια πολεμική φιλολογία. Οι αρειανοί, οπαδοί του Άρειου, ονομάστηκαν πνευματομάχοι διότι πίστευαν ότι το άγιο πνεύμα ήταν κτίσμα. Αυτούς τους «τακτοποίησε» η δεύτερη οικουμενική σύνοδος, δια του ογδόου άρθρου του συμβόλου της πίστεως.

Επίσης πνεύμα έχει και ο οίνος. Λέγεται οινόπνευμα. Αυτό το πνεύμα του οίνου είναι εντελώς πραγματικό. Δεν έχει κανείς παρά να καταναλώσει αρκετό οίνο για να το αισθανθεί αμέσως τ’ αποτελέσματά του. Στην αρχή επιδρά ανεβάζοντας το πνεύμα στα ύψη της ευδαιμονίας και μετά το γκρεμίζει εντελώς αβοήθητο, στα βράχια της πνευματικής απώλειας. Συμπέρασμα: ακόμη και το πνεύμα του οίνου μπορεί να κάνει κακό. Άλλως πως, το πολύ πνεύμα κάνει κακό. Κοντολογίς όπου επικρατεί αποκλειστικά, έστω περισσότερο από τα υπόλοιπα, το πνεύμα, τότε ο άνθρωπος πάσχει σοβαρά. Η απόδειξη του δόγματος αυτού είναι η ανώμαλη συμπεριφορά κι ο αντιανθρωπισμός των μοναχών. Αυτών των κατ’ εξοχήν πνευματικών ανθρώπων. Το πνεύμα είναι το θανατηφόρο καρκίνωμα του ανθρώπινου όντος. Το πνεύμα μισεί το σώμα και τις λειτουργίες του. Θεωρεί το σώμα τάφο της ψυχής και του εαυτού του. Κι ό,τι μισεί το σώμα, ακόμα κι όταν δεν το σκοτώνει, το δηλητηριάζει θανατηφόρα.

Δεν γίνεται, σε καμμιά περίπτωση μια υγιής ψυχή, έστω ένα υγιές πνεύμα, να κατοικεί μέσα σ’ ένα άρρωστο σώμα. Κι όμως, οι ίδιοι αυτοί πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που μισούν το σώμα, ποτέ δεν τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν το «Νους υγιής εν σώματι υγιή».

Στο πνεύμα και στα πνεύματα όμως δεν πιστεύουν μόνο οι χριστιανοί. Πιστεύουν και οι πνευματιστές. Η θεωρία τους λέγεται πνευματισμός και ισχυρίζεται ότι υπάρχουν πνεύματα πέρα απ’ αυτόν τον κόσμο, τα οποία μπορούν να εκδηλωθούν και να επικοινωνήσουν μαζί μας, κάτω από ορισμένες συνθήκες. Πρόκειται για παλιά ιστορία που έχει τις ρίζες του στις πρωτόγονες φυλές. Μάλλον οι πρώτες θρησκείες των ανθρώπων ξεκίνησαν από την πίστη στα πνεύματα. Μετά όπως είναι φυσικό, ανακαλύφθηκε και ο αρχηγός των πνευμάτων ο θεός. Έτσι δεν τον λένε ακόμα «ο θεός των πνευμάτων…».

Όπου υπάρχουν «απολίτιστες» πρωτόγονες φυλές, Γη του Πυρός, Τασμανία, Οττεντότοι – όχι ότι οι υπόλοιποι λαοί βρίσκονται ουσιαστικά σε καλύτερη θρησκευτική μοίρα – η θρησκευτικότητα συνίσταται στην πίστη ανθρωπόμορφων ή ζωόμορφων πνευμάτων που κατοικούν τα όρη, τους βράχους, τα σπήλαια κ.α. Μάλλον θα έπρεπε να θεωρήσουμε το στάδιο αυτό της θρησκευτικότητας ανώτερο από το σημερινό, εξαιτίας του σεβασμού προς τα στοιχεία της φύσης. Προς ολόκληρη τη φύση. Εκτός κι αν θεωρούμε ανώτερο στάδιο αυτό που καταστρέφει την φύση, όπως το σημερινό. Ποιος μας δίδαξε ότι η φύση και τα πλάσματά της έγιναν χάριν του ανθρώπου; Αναμφισβήτητα ο ιουδαιοχριστιανισμός.

Από την πίστη στα πνεύματα ξεκίνησε η πορεία των θρησκειών. Η επιθυμία για επικοινωνία μ’ αυτά, ο φόβος απέναντί τους και κατά συνέπεια η προσπάθεια εξευμενισμού τους δια δώρων και θυσιών, επέφερε την κατασκευή ναών, για να κατοικήσουν αυτά εκεί μέσα – «οίκος του θεού» λέγεται η χριστιανική εκκλησία. Έτσι ξεφύτρωσαν αναγκαστικά και οι τάξεις των ιερέων, των μάγων και των εξορκιστών.

Η ιστορία όμως του νεώτερου πνευματισμού άρχισε ξαφνικά το 1747 στην Hydesville της Αμερική, πλησίον της Νέας Υόρκης. Οι δυο θυγατέρες του Τζων Φοξ, ηλικίας 12 και 14 ετών άρχισαν να αντιλαμβάνονται κάποια παράδοξα φαινόμενα τα οποία επαναλαμβάνονταν συχνά. Μετακινήσεις επίπλων ανεξήγητοι κρότοι και επιψαύσεις αόρατων χεριών. Στη συνέχεια αντιλήφθηκαν ότι σε απευθυνόμενες ερωτήσεις οι κρότοι απαντούσαν κατάλληλα.

Άλλο που δεν ήθελε η αδηφάγος δεισιδαιμονική λάμια, που φωλιάζει στην ψυχή των ανθρώπων. Το φαινόμενο «πιστοποιήθηκε» και από άλλους που έσπευσαν εκεί και ο θόρυβος εξαπλώθηκε σε Αμερική και Ευρώπη. Δημιουργήθηκα εταιρείες ψυχικών ερευνών και ο θόρυβος της ιστορίας αυτής ακούγεται ευκρινώς μέχρι και σήμερα.

Φαίνεται ότι όταν εισέλθει αέρας (πνεύμα = φύσημα αέρα) στον ανθρώπινο εγκέφαλο, γίνεται αυτό που λένε «πήραν τα μυαλά του αέρα». Πράγματι υπάρχει η ασθένεια αυτή και λέγεται πνευματοκέφαλος. Να τι λέει η ιατρική γι’ αυτό: καλείται έτσι η είσοδος αέρα στις κοιλότητες του εγκεφάλου στις οποίες υπάρχει υγρό. Παρόμοια είναι και η πάθηση που λέγεται πνευματοκήλη. Ενώ όμως για τις δυο αυτές παθήσεις βρέθηκε λύση, που λέγεται πνευματοθεραπεία – συνίσταται στον εξαναγκασμό του πάσχοντος να διενεργεί εισπνοή εντός πεπιεσμένου αέρα και εκπνοή εντός αραιωμένου – για την πνευματο-πληξία δεν έχει βρεθεί ακόμη το παραμικρό φάρμακο.

Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ. Μας προέκυψε και η πνευματοκρατία. Έτσι καλείται η ροπή εκείνη στην μεταφυσική κατά την οποία η ουσία των όντων είναι πνευματική ή καθόλου ψυχική και η οποία θεωρεί κατ’ ακολουθία την ύλη ως προϊόν ψυχικών παραγόντων, ως φαινόμενο του πνεύματος ή ως αισθητή αυτού υποστασίωση.

Τον πνευματοκρατικό αυτό χορό χορογράφησε πρώτος ο Λάιμπνιτς και μέσα στις πτυχές του μπλέχτηκαν οι Έρβαρτ, Λότσε, Σοπεγχάουερ, Φέχνερ, Βουντ, και οι γνωσιολόγοι Μπέρκλεϋ, Φίχτε και Σέλλινγκ.

Πνευματολατρεία, καλείται το φαινόμενο εκείνο κατά το οποίο απονέμεται τιμή και σεβασμός προς τα παντός είδους πνεύματα, από τα οποία ελπίζει ο άνθρωπος βοήθεια και αρωγή ή που φοβάται την επέμβασή τους. Αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στην Κίνα στην περί Ταό διδασκαλία.

Αξίζει τον κόπο ν’ αναφέρουμε και τα περί πνευματικής (ιατρικής) σχολής. Την ίδρυσαν κάποιοι από τους αρχαίους γιατρούς, οι οποίοι δεν ήταν ικανοποιημένοι από τα ισχύοντα τρία μεγάλα συστήματα των ιατρικών αιρέσεων, δηλαδή το δογματικό, το εμπειρικό και το μεθοδικό. Ιδρυθείσα υπό του ιατρού Αθηναίου του Ατταλέως είχε το χαρακτηριστικό της ιδιάζουσας συναρμογής της στωϊκής φιλοσοφίας με τα κύρια αξιώματα της δογματικής σχολής.

Κατά τις θεωρίες του ιδρυτή της παρεισάγεται στον οργανισμό του ανθρώπου και πέμπτο στοιχείο, το πνεύμα, από το οποίο, μόλις συναρμοστεί στο σώμα, όλα μέσα στον οργανισμό συνέχονται και διοικούνται. Η αλλοίωση του πνεύματος αυτού προκαλεί όλα τα νοσήματα.

Πράγματι είναι αξιοθαύμαστη η διαχρονική τάση του ανθρώπου να αναποδογυρίζει τις ανθρώπινες υποθέσεις και να τις βάζει να πορεύονται με το κεφάλι κάτω και προς τα πίσω. Γίνεται κουβέντα για πνεύμα, αλλά τι είδους πρέπει να είναι το πνεύμα αυτό δύσκολα γίνεται λόγος. Ας πούμε να γίνει λόγος για καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου είδους πνεύματος. Σπανίως ακούει κανείς την έκφραση «πνευματική καλλιέργεια».

Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πώς θα είχε διαμορφωθεί σήμερα το ανθρώπινο τοπίο εάν οι άνθρωποι, αντί να κατασπαταλούν τις πνευματικές τους δυνάμεις σε τέτοιες άκαρπες αερολογικές αναζητήσεις, είχαν το ενδιαφέρον να στρέψουν την προσοχή τους κυρίως στην αναζήτηση τρόπων και ανάπτυξης πνευματικών καλλιεργειών. Ας πούμε ενδιαφέρον για την παιδεία, τα γράμματα, τις τέχνες, την ιατρική, την κάθε επιστήμη και κυρίως για την χαρά της ζωής και γενικώς την απόλαυση ενός υγιούς βίου.

Και παρ’ όλο που οι λίγοι, υγιείς και χαρούμενοι άνθρωποι, κυνηγήθηκαν από τους πολλούς, δεισιδαίμονες και καθυστερημένους, αυτοί οι λίγοι κατόρθωσαν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα τόσο πολλά και ανεκτίμητα αγαθά, με τους υπεράνθρωπους και ανιδιοτελείς κόπους τους.

Το ανόητο ανθρωπάκι, όταν τον σώζουν οι γιατροί, από βέβαιο θάνατο, σπεύδει στον άγιο να του ανάψει το κερί και να τον ευχαριστήσει για την σωτηρία του! Ο αχάριστος αυτός ουδέποτε πρόσεξε ότι ο αρχιεπίσκοπός του και ο ανώτερος κλήρος του, όταν αρρωσταίνουν προστρέχουν στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου και γράφουν στα παλιά του τα παπούτσια τους αγίους και τα τάματα. Ούτε και πρόκειται ν’ αντιληφθεί ποτέ το μέγεθος τη ύβρεως του αρχιεπισκόπου του, ο οποίος δίχως ίχνος ντροπής, ομολόγησε δημοσίως ότι όταν οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως πάσχει από καρκίνο, αυτός αναφώνησε προς τον θεό του την φράση «γιατί θεέ μου σε μένα κι όχι σε κάποιον άλλο;».

Και παρ’ όλο που δίδασκε αυτός ο αρχιερέας ότι ό,τι ζητά ο πιστός από τον θεό αυτός του το δίνει, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει κατανοητό το γεγονός όπου, ενώ όλος ο ελληνικός λαός ζητούσε από τον θεό την σωτηρία του αρχιεπισκόπου του, ο θεός τους έγραψε κανονικά και απώλεσε τον βίο του αντιπροσώπου του επί γης.

Ο αρχιεπίσκοπος όμως αυτός, όπως κι όλη η συμμορία στην οποία ανήκε, διδάσκουν ότι αυτό που μετρά αποκλειστικά για τον άνθρωπο είναι η σωτηρία της ψυχής κι όχι η σωτηρία του σώματος. Μόλις όμως κινδυνεύει το σώματος τους πανικοβάλλονται σε τέτοιο βαθμό που καταντούν ελεεινοί. Πώς εξηγείται αυτή τους η συμπεριφορά; Οι άνθρωποι του πνεύματος, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι γιατί τρέμουν την απώλεια του σώματος το οποίο υποτίθεται ότι περιφρονούν; Αυτό που πιστεύουν ότι κολάζει το σώμα, αυτή την πηγή κάθε αμαρτίας;

Ποιος είναι σε θέση να μετρήσει το μέγεθος της υποκρισίας αυτής; Τι είδους άνθρωποι αποτελούν το ποίμνιο των αρχι-υποκριτών αυτών; Για τα ζώα το ποίμνιο αποτελείται από πρόβατα. Για τους ανθρώπους το ποίμνιο από τι αποτελείται;

Ο τσομπάνης σχίζεται για την σωτηρία των προβάτων του. Οι άνθρωποι τι έπαθαν και έβαλαν στο κοπάδι των εαυτών τους, στη θέση των τσομπάνηδων, αυτό το ιερατείο των αχόρταγων λύκων;

Έπαθαν πνευματοκέφαλο και πνευματοκήλη: είσοδο αέρα στις κοιλότητες του εγκεφάλου. Η σωτηρία που υπόσχεται το παπαδαριό δεν είναι τίποτε άλλο από μια τρόμπα με την οποία φουσκώνει τα κεφάλια των πιστών με πνεύμα (πνεύμα = ροή αέρα). Κι όταν τα μυαλά πάρουν αέρα (πνεύμα) τότε πηγαίνουν προς τα εκεί που φυσάει κάθε στιγμή ο άνεμος. Του γεμίζει ο παπάς τον εγκέφαλο με αέρα και τον φυσά μετά προς το παγκάρι, προς το τάμα, προς την κληροδοσία της περιουσίας του στην εκκλησία ή στο μοναστήρι. Και μετά απορεί το αρνίον για το πώς βρέθηκε η εκκλησία του με τόσους παράδες και τόσα ακίνητα στην κατοχή της.

Τους έξυπνους μάλιστα ανθρώπους (που διαθέτουν πνεύμα) τους σέβονται οι πάντες. Να, προσέξετε τους Τούρκους πώς σεβάστηκαν το παπαδαριό, το οποίο επί των ημερών τους αύξησε την περιουσία του κατά γεωμετρική πρόοδο. Αυτό θα πει πρόοδος κι αφήστε αυτά που λένε πρόοδος στα γράμματα. Γι’ αυτό το παπαδαριό το μάστιζε και το μαστίζει ακόμα ο αναλφαβητισμός.

Το ιερατείο λοιπόν απέδειξε και αποδεικνύει, με το παραπάνω, ότι μπορεί κανείς κάλλιστα, διαχειριζόμενος την μεταφυσική και το πνεύμα, να υποτάσσει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Ως προς την ανυπέρβλητη λοιπόν αυτή μαγκιά του θα ήταν δίκαιο να του φερόμαστε με τον ανάλογο θαυμασμό. Είναι όμως άδικο να σέβεται κανείς ανθρώπους μισαλλόδοξους, δηλαδή ανθρώπους που δεν σέβονται το οποιοδήποτε «πνεύμα» τυχαίνει να είναι διαφορετικό από το δικό τους.

Και μια «χρήσιμη» πληροφορία για τους Ιουδαιοχριστιανούς: Βρίστε ελεύθερα και... ατιμωριτί!

Ίσως θα έχετε παρατηρήσει, πως κατά κύριον λόγο, η βλασφημία των «θείων» γίνεται απ' αυτούς που θεωρούν εαυτούς, καλούς χριστιανούς, πιστούς, θρήσκους κ.ά. (προσωπικά, έχω ακούσει ιερέα να «κατεβάζει καντήλια» και μάλιστα ενώπιον παιδιών).

Οι άθεοι, άθρησκοι, αλλόθρησκοι κλπ., παρ' ότι είναι απελευθερωμένοι απ' αυτή τη «δέσμευση», σπανίως βάζουν στο στόμα τους εκφράσεις όπως «γαμώ τον Χριστό μου/σου», «γαμώ την Παναγία μου/σου», «γαμώ τον Σταυρό μου/σου» κλπ.

Απ' ότι φαίνεται λοιπόν, ακόμη και οι ίδιοι οι Εβραιοχριστιανοί δεν παίρνουν και στα πολύ σοβαρά την «δαμόκλειο σπάθη» της Κολάσεως που προτάσσει σαν μπαμπούλα η Εκκλησία. Υπάρχει όμως, μια μικρή λεπτομέρεια, η οποία κατά κάποιον τρόπο απενεχοποιεί τους βλάσφημους (αν και οι περισσότεροι απ' αυτούς, αν όχι όλοι, δεν γνωρίζουν): Σύμφωνα με την («θεόπνευστη») Αγία Γραφή, το αμάρτημα της βλασφημίας είναι συγχωρητέο...

Υπάρχει κι ένας αστερίσκος όμως... Δεν συγχωρούνται όλες οι βλασφημίες. Εξαιρείται η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν πάει να 'χεις «μπάρμπα στον Παράδεισο», δεν συγχωρείται με «καμμία Παναγία». Είναι η απόλυτη βλασφημία. Ιδού και το αντίστοιχο απόσπασμα από την Αγία Γραφή, που τεκμηριώνει τα προαναγραφόμενα:

«Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πάντα ἀφεθήσεται τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων τὰ ἁμαρτήματα καὶ αἱ βλασφημίαι ὅσας ἐὰν βλασφημήσωσιν· ὃς δ’ ἂν βλασφημήσῃ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλ’ ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως».
«Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον» 3:28-29

Δηλαδή:
«Αλήθεια σας λέω ότι όλα θα συγχωρεθούν στους γιους των ανθρώπων, τα αμαρτήματα και οι βλασφημίες όσες κι αν βλασφημήσουν· όποιος όμως βλασφημήσει ενάντια στο Πνεύμα το άγιο, δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, παρά είναι ένοχος αιώνιου αμαρτήματος».

Τα ίδια πάνω κάτω λένε και τα υπόλοιπα ευαγγέλια (επιτέλους, συμφωνούν και σε κάτι, ανάμεσα στις τόσες αντιφάσεις τους).

Ηθικό δίδαγμα; Ιουδαιοχριστιανοί, θρήσκοι και μη, «κατεβάστε καντήλια και χριστοπαναγίες» άφοβα (έτσι κι αλλιώς, σχεδόν κανένας δεν βρίζει το Άγιο Πνεύμα). Ο δρόμος για τον Παράδεισο, δεν περνάει από 'κει. Η θρησκεία της «αγάπης» θα σας συγχωρέσει. Προσοχή όμως, μην το παραχέσετε κι ασχοληθείτε με το... «πουλί», γιατί τότε «την βάψατε»...

Η εγκληματική δράση του Αγίου Πνεύματος

ΠΑΤΗΡ - ΥΙΟΣ... ΚΑΙ ΑΓΙΟ ΨΕΜΑ

Η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων έχει βαφτιστεί στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Λίγοι όμως, είναι εκείνοι, που έχουν μελετήσει σε βάθος την Αγία Γραφή κι ακόμα λιγότεροι είναι οι χριστιανοί, που έχουν προσέξει, πως η δράση του Αγίου Πνεύματος είναι εγκληματική κι όχι δήθεν «αγαθοποιός», όπως ψευδώς προπαγανδίζεται. Αυτήν θα εξετάσουμε στην συνέχεια.

Άγιο Πνεύμα: Συμμέτοχο των βιβλικών εγκλημάτων

Πριν ξεκινήσουμε την έρευνά μας για το Άγιο Πνεύμα, όπως περιγράφεται μέσα στην Αγία Γραφή, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας τα παρακάτω:

Η Εκκλησία χρησιμοποιεί τα εξής θεόπνευστα συγγράμματα: Την Αγία Γραφή, τις αποφάσεις τών Οικουμενικών Συνόδων, τα κείμενα των Πατέρων, την Υμνολογία και τα Λειτουργικά Κείμενα. Όλα αυτά γράφτηκαν από θείους ανθρώπους υπό την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. «Υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι.» (Β΄ Πέτρου, 1, 21).

Άρα... Ο,τιδήποτε είναι γραμμένο στη Βίβλο είναι θεόπνευστο· έχει γραφεί από ανθρώπους, αλλά με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Το ίδιο επιβεβαιώνεται κι από το εδάφιο, που αναφέρεται στην δεύτερη επιστολή του Τιμόθεου: «Ό,τι βρίσκεται στη Γραφή είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού κι είναι ωφέλιμο για τη διδασκαλία της αλήθειας, για τον έλεγχο της πλάνης, για τη διόρθωση των λαθών, για την διαπαιδαγώγηση σε μία ζωή όπως την θέλει ο Θεός· έτσι ο άνθρωπος του Θεού θα είναι τέλειος και καταρτισμένος για κάθε καλό έργο.» (Τιμόθεου Β΄ 3, 16-17.)

Τα στοιχεία, που παρατίθενται στο άρθρο αυτό λοιπόν, βασίζονται σε θεόπνευστα κείμενα.

 Βασικό χριστιανικό δόγμα είναι το τρισυπόστατο του Γιαχβέ, «Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος». Αποτελείται από τον Πατέρα, (Γιαχβέ) τον Υιό (Ιησού-Γιαχβέ) και το Άγιο Πνεύμα (περιστέρι-Γιαχβέ) μαζί.

Είναι λάθος ή εκ του πονηρού οποιαδήποτε διάκριση σε Θεό της Παλαιάς - Θεό της Καινής, ή σε Θεό - Υιό κ.τ.λ., την οποία επιχειρούν ελληνορθόδοξοι προπαγανδιστές, προκειμένου να δικαιολογήσουν κυρίως τα αναρίθμητα ιερά εγκλήματα της Βίβλου, για τα οποία, ούτε ο δήθεν «κήρυκας της αγάπης» και «γλυκύτατος» Ιησούς είναι άμοιρος ευθυνών (βλ. «Ιησούς, κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού»), ούτε το δήθεν «αγαθοποιόν» Άγιο Πνεύμα.

Τo δήθεν «αγαθοποιόν» του Αγίου Πνεύματος

 «Γιατί η ζωή εκείνων, που οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.» (Προς Εφεσίους 5, 9.) Ακόμα κι άν παραμερίσουμε προς στιγμή τα εγκλήματα της Παλαιάς κι ασχοληθούμε μόνο με τα Βιβλία και τις Επιστολές της Καινής Διαθήκης, στην οποία γίνεται λόγος για Άγιο Πνεύμα, θα διαπιστώσουμε, πως ούτε κι εκεί δεν περιγράφεται ένα «άγιο» και «αγαθοποιό» Πνεύμα, όπως παρουσιάζεται, το αντίθετο μάλιστα.

Μερικά χαρακτηριστικά βιβλικά εγκλήματα, για τα οποία είναι συνυπεύθυνες και οι τρείς υποστάσεις του Γιαχβέ: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Επί πλέον, όλα αυτά τα κείμενα, ολόκληρη η Βίβλος, έχουν γραφεί με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Σε μία προσεκτική μελέτη της Αγίας Γραφής προκύπτει, πως η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια είναι σχεδόν ανύπαρκτα μπροστά στις «αμαρτωλές επιθυμίες» των ευσεβών και εκλεκτών ανθρώπων του Θεού, του Χριστού ή του Αγίου Πνεύματος, το οποίο δεν τηρεί τους «καρπούς» του, αλλά ούτε και αυτοί, που «πλημμυρίζουν» από το Άγιο Πνεύμα διακρίνονται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.

Ο Ιησούς λέει στους μαθητές του, ότι σε περίπτωση, που τους πιάσουν εξ αιτίας του και τους σύρουν στα δικαστήρια ή τους μαστιγώσουν να μην φοβηθούν τι θα πουν, γιατί θα τους φωτίσει το Άγιο Πνεύμα (Ματθ.10, 17-21). Κι όμως, ο Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές...

Όταν λίγες μέρες πριν το Πάσχα η Μαρία αλείφει τα πόδια του Ιησού, ο Ιούδας πρότεινε να πουλήσουν το μύρο και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς. Εδώ βέβαια θαυμάζουμε το ήθος του Ιούδα, αλλά ο Ιωάννης μας πληροφορεί αμέσως, πως «αυτό το είπε, όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και, καθώς διαχειριζόταν το κοινό ταμείο, συχνά κρατούσε για τον εαυτό του από τα χρήματα που έβαζαν σε αυτό» (12, 5-6). Χωρίς περιστροφές, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο Ιωάννης, τον συνάδελφο μαθητή του Ιησού και φωτισμένο με το Άγιο Πνεύμα, τον αποκαλεί χωρίς περιστροφές κλέφτη και καταχραστή. Και τα δύο αυτά δεν ανήκουν στις αρετές που προτείνει το Άγιο Πνεύμα, παρ’ όλα αυτά δεν επεμβαίνει. Μένει παγερά αδιάφορο και όπως θα δούμε και στην συνέχεια με την περίπτωση του Ανανία και της Σαπφείρας, μεροληπτεί.

Στις επιστολές του ο Παύλος μας λεει: «Φροντίστε, λοιπόν, αδελφοί, να εκλέξετε απ’ ανάμεσά σας εφτά άντρες με καλή φήμη, γεμάτους από τη σοφία του Αγίου Πνεύματος» (Πράξεις, 6, 5). Ανάμεσα σε αυτούς που διαλέγουν είναι «ο Νικόλαος από την Αντιόχεια.» Ο Νικόλαος, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα και με καλή φήμη –γι αυτό άλλωστε τον διάλεξαν– ζήλευε την γυναίκα του. Για ζήλια τον κατηγορούσαν και οι επίσης φωτισμένοι και με καλή φήμη Απόστολοι. Τι έκανε λοιπόν; Εφάρμοσε τους κανόνες της κοινοκτημοσύνης.

Η κοινοκτημοσύνη φαίνεται από το εξής εδάφιο «Όλοι όσοι πίστεψαν είχαν μία καρδιά και μία ψυχή. Κανείς δεν θεωρούσε, ότι κάτι από τα υπάρχοντά του ήταν δικό του, αλλά όλα τα είχαν κοινά» που τα «έθεταν στην διάθεση των αποστόλων.» (Πράξεις 4, 32-35) Κι αν μέσα από αυτό το εδάφιο δεν ξεκαθαρίζεται η κοινοκτημοσύνη των γυναικών έρχεται να μας το επιβεβαιώσει στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του ο Ευσέβιος ο Παμφίλου (265-339), Επίσκοπος της Καισαρείας και διαπρεπής εκκλησιαστικός ιστορικός, που εργάστηκε υπέρ της Ορθοδοξίας κατά το 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας. Ο Ευσέβιος, μάλιστα, είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός στο θέμα που μας απασχολεί: «Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας (150-220μ.Χ.), στο τρίτο μέρος του βιβλίου του, Στρωματείς, μας λεει για τον Νικόλαο τα εξής: Είχε λεει, μία πανέμορφη γυναίκα. Μετά την ανάληψη του Σωτήρα, οι απόστολοι τον κατηγόρησαν πως ήταν ζηλιάρης. Τότε εκείνος οδήγησε την γυναίκα του στην συγκέντρωση, την έβαλε στη μέση και την άφησε στη διάθεση οποιουδήποτε ήθελε να πλαγιάσει μαζί της (κοινογαμία). Λένε πως το έκανε αυτό σύμφωνα με την εντολή, πως δεν πρέπει να γίνεται κανείς δούλος της σάρκας.» Κι όμως, το Άγιο Πνεύμα υποτίθεται, ότι είναι κατά της πορνείας.

«Εγώ αποκτενώ και ...πατάξω και ...παροξυνώ ως αστραπήν την μάχαιράν μου, και ανθέξεται κρίματος η χείρ μου, και αποδώσω δίκην τοις εχθροίς και τοις μισούσί με ανταποδώσω· μεθύσω τα βέλη μου αφ’ αίματος, και η μάχαιρά μου φάγεται κρέα, αφ’ αίματος τραυματιών και αιχμαλωσίας, από κεφαλής αρχόντων εχθρών.» (Δευτερονόμιον, 32, 39-42.) Ο Θεός της Αγίας Γραφής (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα) εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων δολοφονιών, όπως της γυναίκας του Λώτ, γιατί γύρισε να κυτάξει πίσω, του Αυνάν, για τον τρόπο εκσπερμάτωσής του κ.ά., έχει προβεί και σε πολλές μαζικές δολοφονίες, όπως όταν «εβεβηλώθη ο λαός εκπορνεύσαι εις τας θυγατέρας Μωάβ», οπότε «εγένοντο οι τεθνηκότες εν τη πληγή τέσσαρες και είκοσι χιλιάδες» (Αριθμοί, 25, 9), ή όταν «ανέβη Ιούδας, και παρέδωκε Κύριος τον Χαναναίον και τον Φερεζαίον εις τας χείρας αυτών και έκοψαν αυτούς εν Βεζάκ εις δέκα χιλιάδας ανδρών.» (Κριταί, 1, 4) κ.λπ..

Απαιτεί μεγάλη υπομονή, προκειμένου να αθροιστούν όλες οι θεϊκές δολοφονίες της τρισυπόστατης Αγίας Τριάδας. Άν και δεν μπορεί να γίνει υπολογισμός του αριθμού των θυμάτων π.χ. των Σοδόμων και των Γομόρων, του κατακλυσμού του Νώε, των από το θεό σταλθέντων ασθενειών και λιμών, των πρωτότοκων παιδιών των Αιγυπτίων κ.τ.λ., ο συνολικός (έστω υποεκτιμημένος) αριθμός των δολοφονιών του Γιαχβέ στη Βίβλο, στις οποίες αναφέρεται ακριβής αριθμός δολοφονηθέντων ξεπερνάει τα δύο εκατομμύρια. Ο παραπάνω πίνακας δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα μου. Ο Σατανάς από την άλλη πλευρά έχει σκοτώσει μόνον δέκα άτομα της οικογένειας του Ιώβ κι αυτά σε συνεργασία με το Θεό.

Αδικίες του Αγίου Πνεύματος

Σε μία από τις περιοδείες τους, ο Παύλος και ο Βαρνάβας, πήγαν στην Κύπρο. Όταν έφτασαν στην Σαλαμίνα της Κύπρου, πήγαν στη συναγωγή των Ιουδαίων. Αφού διέσχισαν το νησί έφτασαν στην Πάφο. Ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος προσκάλεσε το Βαρνάβα και το Παύλο, αλλά ο Ελύμας ο μάγος τους αντιστεκόταν και προσπαθούσε να εμποδίσει τον ανθύπατο να πιστέψει στα κηρύγματά τους. Τότε ο Παύλος πλημμύρισε από Άγιο Πνεύμα, τον κοίταξε διαπεραστικά και του είπε «Γιε του διαβόλου! Είσαι γεμάτος από κάθε είδους πονηριά και πολεμάς κάθε τι το καλό. Δεν θα πάψεις να διαστρεβλώνεις τους ίσιους δρόμους του Θεού; Τώρα το χέρι του Κυρίου θα πέσει πάνω σου: θα τυφλωθείς και για ένα διάστημα δεν θα βλέπεις τον ήλιο. Την ίδια στιγμή έπεσε πάνω του ομίχλη και σκοτάδι και άρχισε να περιφέρεται εδώ κι εκεί ζητώντας να τον χειραγωγήσουν.» (Πράξεις 13, 4-11)

Άραγε οι «ίσιοι» δρόμοι του Θεού, που ο Ελύμας διαστρέβλωνε, ήταν το Άγιο Πνεύμα να τον τυφλώσει, έστω και προσωρινά; Αυτό είναι το «καλό» που με κάθε είδους πονηριά πολεμούσε; Το Άγιο Πνεύμα επί πλέον αφαιρεί το δικαίωμα του θρησκεύειν σε κάτι διαφορετικό, απαγορεύει την ανεξιθρησκεία και την ελευθεροθρησκεία. Αφαιρεί το δικαίωμα της δημοκρατίας, όπως και το να υπερασπίζεται ο καθένας αυτό που πιστεύει. Κι αν υποθέσουμε, ότι δεν είναι το Άγιο Πνεύμα, που τυφλώνει τον άνθρωπο, τότε είναι σαφώς ο Παύλος, ο οποίος όμως, μόλις έχει πλημμυρίσει με το Άγιο Πνεύμα.

Το ότι, όλα μπορούν να συγχωρεθούν στο χριστιανισμό εκτός από τη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. (Ματθ. 12, 31-32).

Όταν ο Ανανίας πούλησε ένα κτήμα και με τη συγκατάθεση της γυναίκας του, Σαπφείρας, κράτησε ένα μέρος από το αντίτιμο για τον εαυτό του, το υπόλοιπο όμως, το έφερε και το έθεσε στην διάθεση των αποστόλων. Τότε ο Πέτρος του είπε: «Ανανία, γιατί άφησες το σατανά να κυριέψει την καρδιά σου; Γιατί είπες ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και κράτησες για τον εαυτό σου ένα μέρος από το αντίτιμο του κτήματος; Όσο ήταν απούλητο δεν ήταν δικό σου; Κι όταν πουλήθηκε, πάλι στο χέρι σου δεν ήταν να κρατήσεις το αντίτιμο; Γιατί σκέφτηκες να κάνεις αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό. Ακούγοντας ο Ανανίας τα λόγια αυτά έπεσε κάτω και ξεψύχησε· κι όλοι όσοι τα έμαθαν αυτά, φοβήθηκαν πολύ. Μερικοί νέοι πήγαν και τον ετοίμασαν για την ταφή, τον έβγαλαν έξω και τον έθαψαν.

» Είχαν περάσει περίπου τρεις ώρες, όταν μπήκε μέσα η γυναίκα του, μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί. Ο Πέτρος την ρώτησε: ‘Πες μου, τόσο πουλήσατε το κτήμα;’ Κι αυτή είπε ‘Ναι, τόσο.’ Ο Πέτρος τότε της λεει ‘Γιατί συμφωνήσατε να προκαλέσετε το Πνεύμα του Κυρίου; Κοίτα, αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην πόρτα εκείνοι, που έθαψαν τον άντρα σου· αυτοί θα βγάλουν κι εσένα.’ Την ίδια στιγμή, αυτή έπεσε μπρος στα πόδια του και ξεψύχησε. Μπήκαν μέσα οι νέοι και την βρήκαν νεκρή· την έβγαλαν κι αυτήν και την έθαψαν δίπλα στον άντρα της. Όλη η εκκλησία και όλοι όσοι τ’ άκουσαν αυτά, φοβήθηκαν πολύ.» (Πράξεις 5, 1-11.) Πρόκειται για δύο στυγνές δολοφονίες κατ’ εντολή του Αγίου Πνεύματος, ή με την ίδια την επέμβαση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φέρεται να ενδιαφέρεται για το χρήμα κι όχι για τα πνευματικά -υποτίθεται- αγαθά. Και σαν διευκρίνηση στην ιστορία αυτή πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Ανανίας και η Σαπφείρα ήταν το ζευγάρι στην Δαμασκό που βοήθησε τον απόστολο Παυλο να σωθεί από τους διώκτες του, το άσβηστο μίσος Πέτρου και Παύλου.

Πολλές σελίδες θα χρειαζόμασταν, για να καταγράψουμε αναλυτικά την άρρωστη ψυχοσύνθεση και τα κακουργήματα του δυνάστη Θεού Γιαχβέ είτε ως Πατήρ παρουσιάζεται, είτε ως Υιός, είτε ως Άγιο Πνεύμα, αλλά και τα στυγερά εγκλήματα, που έγιναν από το χριστιανισμό κατά την διάρκεια των 1.700 ετών της κυριαρχίας του. Για όσους από εμάς, που θέλουμε σήμερα να λεγόμαστε Έλληνες, σεβόμενοι την Ιστορία μας και την ύπαρξή μας ως νοήμονα όντα, η Αγία Τριάδα μπορεί να είναι μόνον ένα μυθολογικό τέρας, πολύ χειρότερο της Λερναίας Ύδρας, της Σκύλλας ή της Εμπούσης.

Οι πλείστοι εκ των συμπολιτών μας θα ζούνε εγκλωβισμένοι μέσα στον θεολογικό εφιάλτη του Χριστιανισμού, έως ότου καταφέρουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να ξυπνήσουμε. Μήπως ήρθε επιτέλους ο καιρός ν’ απαλλαγούμε απ’ το κωμικοτραγικό αυτό προϊόν της ασιατικής δεισιδαιμονίας και παραφροσύνης;

Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

2.4.Β.iii.γ. Πολιτική ελεγεία

Η πολιτική ελεγεία συγγενεύει από τη μια με την πολεμική, απ᾽ όπου ίσως να προέρχεται, από την άλλη με τη γνωμική, καθώς συχνά οι γνώμες και οι συμβουλές αφορούν πολιτικά θέματα. Αν την ξεχωρίζουμε, είναι γιατί την αντιπροσωπεύει μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Αρχαϊκής εποχής, ο Σόλωνας, που μεταχειρίστηκε το ελεγειακό σχήμα για να καταγράψει ποιητικά τη δράση του και τις πολιτικές του υποθήκες.

ΣΟΛΩΝ (περ. 640-560 π.Χ.)[1]

Αθηναίος από αρχοντική οικογένεια, έμπορος και ταξιδευτής, ο Σόλων διακρίθηκε στην πολιτική ζωή όταν σαραντάχρονος, γύρω στα 600 π.Χ., αγνόησε τη σχετική απαγόρευση, προσποιήθηκε τον τρελό και κατάφερε με ένα πατριωτικό, σαν του Τυρταίου, τραγούδι να ξεσηκώσει τους Αθηναίους να πολεμήσουν τους Μεγαρίτες, να ανακτήσουν τη χαμένη Σαλαμίνα και «να ξεπλύνουν τη βαριά ντροπή» (απόσπ. 3 W.).

Δεν ήταν η μόνη φορά που με την ποίησή του επιχειρούσε να παρέμβει στα πολιτικά πράγματα της Αθήνας. Στην κινημένη περίοδο που ακολούθησε το νομοθετικό έργο του Δράκοντα (620; π.Χ.), ο Σόλων υπογράμμιζε στα τραγούδια του τα αγαθά της ευνομίας σε αντίθεση με τη δυσνομία, που οδηγούσε σε συμφορές, στιγμάτιζε την αχορταγιά των ηγεμόνων, που,

κλέβουν κι αρπάζουν, χωρίς να λογαριάζουν
μήτε ιερό μήτε δημόσιο κτήμα

(απόσπ. 4 W.), και καταδίκαζε τον δανεισμό ἐπὶ τοῖς σώμασιν, που εξαιτίας του πολλοί Αθηναίοι πουλιόνταν δούλοι σε ξένους τόπους.

Στο ηθικό-θρησκευτικό πεδίο ο ποιητής πίστευε πως ο κόρος οδηγεί στην ύβρη, πως ο Δίας όλα τα βλέπει, η Δίκη όλα τα ξέρει, και η τιμωρία των αδίκων μπορεί να αργήσει, αλλά σίγουρα θα έρθει για τους φταίχτες ή για τα παιδιά τους. Με όλα αυτά, και ακόμα με τη «Μοίρα, που φέρνει στους θνητούς και τα καλά και τα κακά», και με «τα δώρα των αθάνατων θεών, που άνθρωπος δε μπορεί να τ᾽ αποφύγει» (απόσπ. 13 W.), ο Σόλων από τη μια συνέχισε και προχώρησε τη σκέψη του Ησιόδου, από την άλλη προανάγγειλε τους προβληματισμούς της τραγωδίας, ιδιαίτερα του Αισχύλου.

Το 594 π.Χ., όταν οι Αθηναίοι τον εκλέξαν διαλακτήν με έκτακτες εξουσίες, ο Σόλωνας πολιτεύτηκε με φρόνηση και δικαιοσύνη, σε τέλεια συμφωνία με τις απόψεις που είχε εκθέσει ποιητικά: βελτίωσε τη νομοθεσία για τον δανεισμό, έτσι που να απελευθερωθούν πολλοί Αθηναίοι, κατάργησε ορισμένα χρέη, ώστε η γεωργική γη να λαφρύνει από τις υποθήκες, και οδήγησε το τιμοκρατικά πολίτευμα ένα βήμα πιο κοντά στη δημοκρατία - όλα με μέτρο. Το μεταρρυθμιστικό του έργο το είχε εκθέσει ο ίδιος σε ένα ιαμβικό τραγούδι, απ᾽ όπου μας σώζονται αρκετοί στίχοι, όπως αρκετοί στίχοι, πάνω από διακόσιοι, σώζονται και από τις ελεγείες του.
------------------------------------
1. Ο Κροίσος, ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, βασίλεψε από το 560 ως το 547 π.Χ. Η συνάντησή του με τον Σόλωνα, όπως την περιγράφει ο Ηρόδοτος, είναι θρύλος.

Ο Ξενοφώντας, ο Θηραμένης και το παρακράτος

Όταν ο Θηραμένης ολοκλήρωσε το λόγο του στη συνέλευση της Βουλής, ήταν ξεκάθαρο ότι η μεγαλύτερη μερίδα του σώματος ήταν με το μέρος του. Οι περισσότεροι μάλιστα τον επιδοκίμασαν φανερά. Ο Κριτίας έβλεπε ότι το σχέδιό του να ξεφορτωθεί το Θηραμένη με τη συγκατάθεση της συνέλευσης ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί.

Από κει και πέρα το λόγο είχαν οι άνθρωποι του καθεστώτος, που πρόσφεραν υπηρεσίες εκτός θεσμικού πλαισίου: «σίμωσε λοιπόν τους Τριάντα, μίλησε για λίγο μαζί τους και βγαίνοντας πρόσταξε τους μαχαιροφόρους να πάνε να σταθούν κοντά στο ξύλινο κιγκλίδωμα που χωρίζει το ακροατήριο από τους βουλευτές, έτσι που τούτοι να τους βλέπουν καθαρά». (2,3,50).

Η επικράτηση των παρακρατικών σηματοδοτεί την έσχατη τυραννία, που πλέον δε διατίθεται να κρυφτεί στο ελάχιστο.

Ο Κριτίας θα πάρει και πάλι το λόγο: «σύμφωνα με την καινούργια νομοθεσία κανένας από τους Τρεις Χιλιάδες δεν μπορεί να θανατωθεί χωρίς τη δική σας ψήφο, ενώ οι Τριάντα έχουν δικαίωμα να θανατώνουν όσους δεν είναι γραμμένοι στον κατάλογο». (2,3,51).

Από τη στιγμή που η θανάτωση κάποιου που υπάρχει στον κατάλογο προϋποθέτει τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας από το σώμα των τριών χιλιάδων – πράγμα ιδιαιτέρως επίφοβο στην περίπτωση του Θηραμένη – δε μένει παρά η δεύτερη λύση, όπου οι Τριάντα μπορούν να σκοτώσουν όποιον θέλουν εκτός καταλόγου: «”Εγώ, λοιπόν” είπε, “διαγράφω αυτόν εδώ το Θηραμένη από τον κατάλογο, με τη σύμφωνη γνώμη όλων μας. Και τον καταδικάζουμε εμείς” – πρόσθεσε – “σε θάνατο”». (2,3,51).

Επί της ουσίας, ο Κριτίας κοινοποιεί ότι ο μοναδικός νόμος είναι ο ίδιος. Ο Θηραμένης θα πηδήξει κοντά στο βωμό ικετεύοντας τη σωτηρία, όχι γιατί πιστεύει ότι υπάρχει έστω η ελάχιστη πιθανότητα να γλιτώσει, αλλά για να καταδείξει σε όλους ότι οι τύραννοι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο, αφού τους εξαναγκάζει να τον αποσπάσουν με τη βία δείχνοντας την ύψιστη ασέβεια.

Όμως, αν και η τελευταία του καταφυγή απέβλεπε στο θρησκευτικό συναίσθημα των παρευρισκομένων, τα λόγια που κατάφερε να ξεστομίσει ήταν καθαρά πολιτικά: «”Απορώ όμως”, πρόσθεσε, “που εσείς, ευυπόληπτοι άνθρωποι, δεν σκέφτεστε να υπερασπίσετε τους εαυτούς σας – κι ας ξέρετε ότι τ’ όνομα του καθενός σας μπορεί να σβηστεί εξίσου εύκολα με το δικό μου!”». (2,3,53).

Το πόσο ευυπόληπτοι ήταν οι παρευρισκόμενοι είναι μάλλον συζητήσιμο μέγεθος. Το σίγουρο είναι ότι κανένα τυραννικό καθεστώς δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί επειδή το θέλει ο ένας τύραννος. Χρειάζονται – πέρα από τη συνήθη ξενοκίνητη δύναμη – και οι άνθρωποι που θα το στηρίζουν, όπως οι Τρεις Χιλιάδες που συμμετείχαν στη συνέλευση, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν όλους τους εκβιασμούς τρέφοντας την ελπίδα ότι στο τέλος θα βγουν κερδισμένοι.

Στο κάτω – κάτω και τι έγινε αν εκτελεστεί ο Θηραμένης; Οι ίδιοι θα συνεχίσουν τη δράση τους ανενόχλητοι. Οι περιουσίες τους θα αυξηθούν με ρυθμό που δε θα το πιστεύουν. Εξάλλου, αυτού του είδους τα καθεστώτα απαιτούν πειθαρχία. Αν γινόταν ανεκτές οι αντιρρήσεις και όλα ρυθμίζονταν με διάλογο και ψηφοφορίες δε θα μιλούσαμε γι’ αυτά. Ο Θηραμένης έπρεπε να το έχει αυτό υπόψη του προτού ξεκινήσει. Τώρα ας τα βγάλει πέρα μόνος του: «ο κήρυκας των Τριάντα πρόσταξε τους Έντεκα να πιάσουν το Θηραμένη. Εκείνοι μπήκαν με τους βοηθούς τους κι επικεφαλής τον Σάτυρο, τον πιο θρασύ κι αδιάντροπο απ’ όλους». (2,3,54). Για τους Έντεκα: «Αξιωματούχοι, ένας από κάθε φυλή μαζί με τον γραμματέα, προϊστάμενοι του “δεσμωτηρίου”, αρμόδιοι για τις θανατικές εκτελέσεις».

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η βάση των τυραννικών καθεστώτων· στις στρατιές των μπράβων, που παριστάνουν ότι ευαισθητοποιούνται πολιτικά και είναι πρόθυμες ανά πάσα στιγμή να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Είναι οι αφανείς (πλην ξεκάθαροι) στυλοβάτες της απολυταρχίας, αφού προθυμοποιούνται να παίξουν όλους τους βρώμικους ρόλους: να βιαιοπραγήσουν, ώστε να κλειστούν όλοι σπίτι τους, να παραστήσουν τους ακραίους προς δικαιολόγηση επέμβασης των δυνάμεων καταστολής, να καταδώσουν, να προβούν σε πάσης φύσεως έγκλημα, να κάνουν όλες τις απεχθείς εξυπηρετήσεις.

Στην περίπτωση των Τριάντα τα πράγματα γίνονται απολύτως φανερά· απροκάλυπτα. Οι πιο εκσυγχρονισμένες τυραννίες έχουν αλλάξει τακτική. Προτιμούν αυτά τα στοιχεία να μην τα προβάλλουν επισήμως. Να τα αφήνουν να δρουν, ώστε να επιδεικνύεται η βία (προς τρομοκράτηση του κόσμου), αλλά να αρνούνται οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Να δουλεύουν αφανώς δίπλα στο κράτος· σαν ανομολόγητο δεύτερο κράτος. Ο στόχος είναι πάντα η διάλυση της κοινωνικής συνοχής προς όφελος αυτών που ασκούν τυραννία.

Φυσικά, αυτά τα στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με τις δημοκρατίες. Οι δημοκρατίες υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολλών κι όχι των λίγων και δεν έχουν ανάγκη ούτε από μηχανισμούς εκφοβισμού ούτε από μηχανισμούς χειραγώγησης. Οι δημοκρατίες οι οποίες εκτρέφουν παρακρατικούς, που λειτουργούν πλάι στις δυνάμεις καταστολής, προς εκφοβισμό των πολλών δεν είναι δημοκρατίες. Είναι στρεβλώσεις ξεκάθαρα ολιγαρχικού προσανατολισμού, που χρησιμοποιούν το δημοκρατικό προσωπείο για να πείθεται ο κόσμος ευκολότερα.

Η επικράτηση των παρακρατικών σηματοδοτεί την έσχατη τυραννία, που πλέον δε διατίθεται να κρυφτεί στο ελάχιστο. Οι τραμπούκοι είναι η αποχαλίνωση του θράσους, όταν πλέον δεν υπάρχει άλλη επιλογή χειραγώγησης· όταν δηλαδή τα συμφέροντα δεν έχουν άλλο τρόπο να επιβληθούν. Φυσικά, καλό είναι να μη φτάσουμε εκεί. Άνθρωποι σαν τον Κριτία κρίνονται τελείως αναξιόπιστοι. Κανείς δε θέλει να τους φέρει στο προσκήνιο. Καλό είναι όμως και να υπάρχουν. Να υπενθυμίζουν τα χειρότερα. Να καθιστούν τα διλήμματα περισσότερο σαφή. Όσο περισσότερο ατροφεί η δημοκρατία, τόσο πιο αισθητή γίνεται η παρουσία αυτών των στοιχείων. Στην περίπτωση της Αθήνας η δημοκρατία έχει επισήμως καταλυθεί. Ο Κριτίας δεν έχει αντίπαλο.

Όμως, όσο κραυγαλέα είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων σαν τον Κριτία, άλλο τόσο κραυγαλέα είναι και τα παιχνίδια των Θηραμένηδων. Οι Θηραμένηδες χρησιμοποιούν όλα τα μέσα προκειμένου να αναρριχηθούν. Αν το φέρουν οι περιστάσεις συνεργάζονται και με τον Κριτία. Οι Κριτίες δεν έχουν άλλο τρόπο να φτάσουν στην εξουσία. Χρειάζονται πάντα ένα Θηραμένη να τους ανοίξει την πόρτα.

Οι δημοκρατίες υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολλών κι όχι των λίγων και δεν έχουν ανάγκη ούτε από μηχανισμούς εκφοβισμού ούτε από μηχανισμούς χειραγώγησης.

Οι άνθρωποι που φλερτάρουν με τέτοια στοιχεία προκειμένου να εκπληρώσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες είναι εξίσου επικίνδυνοι. Εξάλλου, ο Κριτίας από την αρχή των αντιπαραθέσεων το είχε θέσει ωμά: «… αν φαντάζεσαι ότι επειδή είμαστε τριάντα κι όχι ένας η εξουσία μας δε χρειάζεται τόση φροντίδα όσο και μια προσωπική τυραννία, είσαι ανόητος». (2,3,16).

Με άλλα λόγια, όταν ανοίγουν οι ασκοί, επιστροφή δεν υπάρχει. Κι αυτό ο Θηραμένης όφειλε να τα γνωρίζει. Το ότι τη γλύτωσε το 411 δε σημαίνει ότι θα τη γλυτώνει πάντα. Τώρα, το μόνο που μένει, είναι η παράδοσή του στα χέρια των εκτελεστών: «Σας παραδίνουμε τούτον δω το Θηραμένη, που καταδικάστηκε σύμφωνα με το νόμο. Πιάστε τον, πάρτε τον εκεί που πρέπει και κάνετε τα υπόλοιπα». (2,3,54-55).

Όσο για τη συμπεριφορά των βουλευτών, τίποτε πιο αναμενόμενο: «Οι βουλευτές δεν κουνήθηκαν, βλέποντας ότι αυτοί που στέκονταν στο κιγκλίδωμα ήταν του ίδιου ποιού με το Σάτυρο και ξέροντας ότι ήταν οπλισμένοι μ’ εγχειρίδια· άλλωστε ο χώρος μπροστά στο βουλευτήριο ήταν γεμάτος φρουρούς». (2,3,55).

Η επιμονή του Κριτία στην επίκληση του νόμου, μέχρι και την τελευταία στιγμή, δεν είναι τυχαία. Κάθε τυραννία θέλει να εκπληρώνει τα προσχήματα. Θέλει να φαίνεται απελευθερωτική. Απελευθερώνει τον κόσμο απ’ τις ασυδοσίες των δημοκρατιών που προηγήθηκαν. Γι’ αυτό και αρέσκεται στη «νομιμότητα»· γιατί είναι οι άλλοι που την έχουν καταλύσει. Γι’ αυτό και στην αρχή εξοντώνει πάντα αυτούς που έχουν στοχοποιηθεί ως διεφθαρμένοι κι ατιμώρητοι· για να παραστήσει ότι αποκαθιστά τη δικαιοσύνη. Κι όσο πιο αυθαίρετα κινείται, τόσο περισσότερο επικαλείται το νόμο· και τόσο μεγαλύτερες αρμοδιότητες δίνει στο Σάτυρο. Μετά απ’ αυτά εκμηδενίζονται οι αντιρρήσεις.

Ο θάνατος του Θηραμένη υπήρξε ηρωικός. Διατήρησε ως το τέλος την ψυχραιμία του και δεν έχασε το χιούμορ του, ειρωνευόμενος τον Κριτία, μέχρι την τελευταία στιγμή: «Διηγούνται και τούτη την κουβέντα του Θηραμένη: όταν του είπε ο Σάτυρος ότι θα μετανιώσει αν δε σιωπήσει, ρώτησε: “Ώστε αν σωπάσω δε θα μετανιώσω;” Λένε ακόμα πως αφού τον ανάγκασαν να πιει το κώνειο για να τον θανατώσουν, έχυσε τις τελευταίες σταγόνες – όπως στον “κότταβο” – λέγοντας: “Στην υγειά του αγαπητού μου Κριτία!”» (2,3,56).

Σχετικά με τον κότταβο: «Ήταν νεανικό παιχνίδι στα συμπόσια· οι παίχτες σημάδευαν από μακριά μια λεκάνη και πετούσαν μέσα το κρασί που είχε απομείνει στο ποτήρι τους, προσπαθώντας να μη χυθούν οι σταγόνες έξω από τη λεκάνη και προφέροντας το όνομα αγαπημένου προσώπου. Αν δεν έπεφταν έξω από τη λεκάνη σταγόνες, ήταν καλό σημάδι για τις ερωτικές σχέσεις με το πρόσωπο, του οποίου το όνομα είχε αναφερθεί. Το χιούμορ του Θηραμένη αποκτά την πραγματική του διάσταση, αν συσχετιστεί με το γεγονός ότι ο Κριτίας είχε συνθέσει στίχους για τον Κότταβο. Με τα σημερινά δεδομένα η φράση του Θηραμένη και η τελευταία κίνησή του προτού πεθάνει, έχει το νόημα: “και στα δικά σου” (για τον Κριτία)».

Ο Θηραμένης έμεινε στην ιστορία ως ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Η άποψη του μετριοπαθή ολιγαρχικού, που στάθηκε ανάμεσα στις δημοκρατικές στρεβλώσεις και την τυραννική ασυδοσία είναι ίσως η επικρατέστερη. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε καιροσκόπος και λαϊκιστής, βαθύτατα αντιδημοκρατικός κι όταν το έφερναν οι περιστάσεις αδίστακτος. Προφανώς οραματιζόταν ένα πολίτευμα όπως της Σπάρτης. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είχε καμία αναστολή να παίξει το σπαρτιατικό παιχνίδι, όταν παρέμενε στο Λύσανδρο αφήνοντας τους Αθηναίους να λιμοκτονήσουν.

Θα έλεγε κανείς ότι η ήττα της πόλης του ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Όφειλε, όμως, να γνωρίζει ότι αυτό που επιθυμούσε δε θα το πετύχαινε με τον Κριτία. Η μετριοπάθειά του έγκειται περισσότερο στην επίγνωση των ορίων που μπορεί να έχει η λαϊκή καταπίεση παρά στην πολιτική του εντιμότητα· επίγνωση που ολοφάνερα δεν είχε ο Κριτίας.

Έπαιξε πολλές φορές στα άκρα και δεν επέδειξε ιδιαίτερο ήθος μπροστά σε ευκαιρίες εξόντωσης των αντιπάλων του. Θα μπορούσε να βρεθεί υπόδικος και να πληρώσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Τελικά, την πλήρωσε από τον Κριτία. Ο συνολικός απολογισμός της πολιτικής του δράσης είναι ζημιογόνος για την Αθήνα. Την οδήγησε στα πρόθυρα του εμφυλίου υποστηρίζοντας το πραξικόπημα του 411, πρωταγωνίστησε σε μια δίκη που έκανε τους πολίτες να ντρέπονται, κι έφερε στο προσκήνιο ανθρώπους σαν τον Κριτία, τους οποίους πρέπει τώρα να απομακρύνουν οι Αθηναίοι. Αυτά τα παιχνίδια αυτού του είδους δε φανερώνουν σύνεση και συνήθως δεν έχουν καλό τέλος.

Το σίγουρο είναι ότι ο θάνατός του αποτέλεσε σταθμό για την ανάκαμψη των δημοκρατικών. Οι κραυγές του, όπως τον έσερναν μέσα από την αγορά, η επιλογή να καθίσει στο βωμό εξαναγκάζοντας τους αντιπάλους του να δείξουν ότι δεν έχουν κανένα φραγμό και κυρίως η ηρωική του στάση τη στιγμή που ήπιε το κώνειο τον έκαναν σύμβολο του δημοκρατικού αγώνα για την ανατροπή των Τριάντα. Η ιστορία παίζει τα πιο απίθανα παιχνίδια. Ο άνθρωπος που υπονόμευσε τη δημοκρατία όσο κανένας άλλος έγινε ο μάρτυρας που θα ξεσηκώσει την εξέγερση.

Όπως και να ‘χει, όμως, η ουσία δεν μπορεί να αλλάξει. Ήταν άνθρωπος του παρασκηνίου, της δολοπλοκίας, της εξαπάτησης και της συμφεροντολογίας. Οι υγιείς δημοκρατίες πρέπει να φυλάγονται καλά από τους Θηραμένηδες.

Ξενοφώντος, Ελληνικά

Η Άπειρη Φύση της Αλήθειας: Ένα Μυστικό Ταξίδι

Η Αλήθεια ανήκει σε όλους: Η Παγκόσμια Εμπειρία

Στο απεριόριστο βασίλειο της ύπαρξης, η Αλήθεια αναδύεται ως αιώνια, ζωντανή ουσία – ελεύθερη, άπειρη και πέρα ​​από τους περιορισμούς του χρόνου. Βρίσκεται στον πυρήνα κάθε ανθρώπου, περιμένοντας την ανακάλυψη μέσα από τον καθαρό φακό της αληθινής ανθρώπινης φύσης μας. Σε αντίθεση με τα εφήμερα δόγματα των εσωτερικών σχολών, τα άκαμπτα δόγματα της οργανωμένης θρησκείας ή τους αποκλειστικούς ισχυρισμούς οποιασδήποτε ανθρώπινης φατρίας, η Αλήθεια είναι μια πανταχού παρούσα εμπειρία διαθέσιμη σε όλους όσους την αναζητούν ένθερμα.

Η Ουσία της Αλήθειας

Η αλήθεια, στην πιο αγνή της μορφή, ξεπερνά τους περιορισμούς της γλώσσας και της εννοιοποίησης. Δεν περιορίζεται στα άκαμπτα τείχη των περιγραφικών ορισμών ούτε δεσμεύεται από τις παραμέτρους κάποιας συγκεκριμένης δραστηριότητας. Αντίθετα, η Αλήθεια είναι μια εμπειρία, μια βαθιά συνειδητοποίηση που μας έρχεται όταν σηκώνονται τα πέπλα της άγνοιας. Είναι η αφύπνιση της ψυχής στην εγγενή της σοφία και η άμεση αντίληψη της πραγματικότητας όπως είναι πραγματικά.

Το Ταξίδι της Ανακάλυψης

Ο δρόμος προς την Αλήθεια δεν είναι στρωμένος με τις μιμήσεις και τις επιφανειακές παραστάσεις που προσφέρουν οι μικροπωλητές της ψευδοεπιστήμης. Αυτοί οι ψευδοπροφήτες υφαίνουν ψευδαισθήσεις που μιμούνται την ουσία της Αλήθειας αλλά δεν έχουν το βαθύ βάθος και την αυθεντικότητά της. Το γνήσιο ταξίδι προς την Αλήθεια απαιτεί την απόρριψη των προκατειλημμένων αντιλήψεων και τη διάλυση των εγωικών κατασκευών. Είναι ένα ταξίδι προς τα μέσα, που περιηγείται στα στρώματα των εξαρτημένων πεποιθήσεων και των κοινωνικών επιβολών για να επανασυνδεθεί με την έμφυτη σοφία της ύπαρξής μας.

Η Μυστική Συνάντηση

Η αλήθεια αποκαλύπτεται στην ηρεμία του νου, σε στιγμές βαθιάς ενδοσκόπησης και γαλήνιας περισυλλογής. Σε αυτούς τους ιερούς χώρους συναντάμε τη θεία ουσία της ύπαρξης, αμόλυντη από τις στρεβλώσεις της υποκειμενικής αντίληψης. Η μυστικιστική εμπειρία της Αλήθειας είναι μια συνάντηση με το Άπειρο - μια απεριόριστη, διαχρονική πραγματικότητα που αψηφά τα όρια της συνηθισμένης κατανόησης. Είναι μια κοινωνία με την Πηγή, μια βύθιση στη θεία ροή που διαπερνά όλη τη δημιουργία.

Η Παγκόσμια Πραγματικότητα

Η συνειδητοποίηση της Αλήθειας δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο αλλά καθολική δυνατότητα. Ανήκει σε όλους, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο, τις πεποιθήσεις ή τις σχέσεις τους. Κάθε άνθρωπος έχει την έμφυτη ικανότητα να αντιλαμβάνεται και να ενσαρκώνει αυτή την Αλήθεια, να ζει σε ευθυγράμμιση με τα βαθύτερα ρεύματα της ύπαρξης. Είναι ένα ταξίδι επιστροφής στην αληθινή μας φύση, αγκαλιάσματος της θεϊκής σπίθας μέσα μας και αναγνώρισης της διασύνδεσής μας με ό,τι υπάρχει.

Σύμφωνα με τα λόγια των αρχαίων σοφών και των φωτισμένων όντων, «Η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Αυτή η απελευθέρωση προέρχεται από μέσα, καθώς υπερβαίνουμε τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και της δυαδικότητας για να συγχωνευθούμε με την αιώνια ουσία της Αλήθειας. Είναι μια πανταχού παρούσα πραγματικότητα, που μας καλεί να αφυπνιστούμε στα βαθιά της βάθη και να ζήσουμε σε αρμονία με τον θεϊκό ρυθμό της ζωής.

Καθώς ξεκινάμε αυτό το μυστικιστικό ταξίδι, ας θυμόμαστε ότι η Αλήθεια δεν είναι ένας μακρινός προορισμός αλλά μια παρούσα πραγματικότητα, πάντα προσιτή και αιώνια ζωντανή. Μας καλεί να υπερβούμε το συνηθισμένο και να αγκαλιάσουμε το εξαιρετικό, να προχωρήσουμε πέρα ​​από τους περιορισμούς του νου και στην απεριόριστη έκταση της καρδιάς. Σε αυτόν τον ιερό χώρο, ανακαλύπτουμε ότι η Αλήθεια ανήκει πραγματικά σε όλους, και στο φως της, βρίσκουμε την απόλυτη ελευθερία μας.

Κοσμική Συνείδηση

Η Εσωτερική Θεώρηση

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αποδεκτή στους «ενημερωμένους» πανεπιστημιακούς κύκλους (όπου εργάζονται σοβαροί επιστήμονες) και τεκμηριώνεται επιστημονικά η άποψη ότι οι εμπειρίες των υποκειμένων τελικά θεμελιώνονται σε μια Αντικειμενική Κοσμική Συνείδηση (Αντίληψη). Δεν έχει σημασία αν το υποκείμενο έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος. Στην πραγματικότητα οποιαδήποτε υποκειμενική αντίληψη δεν είναι παρά μια «διαμόρφωση» (και μια «αλλοίωση» ταυτόχρονα) μιας γενικής αντικειμενικής αντίληψης. Όλα τα υποκείμενα «αυτοσχεδιάζουν» πάνω στην ίδια Αντικειμενική Βάση Αντίληψης.

Κάποιος που το «συνειδητοποιεί» αυτό νοιώθει ότι είναι ευκολότερο να «διαχειριστεί» το περιεχόμενο της Αντίληψής του, να «δει», να «διακρίνει» και να «απομακρύνει» τις διαδικασίες ή τις αιτίες που αλλοιώνουν την αντικειμενική αντίληψή του. Γιατί; Επειδή ακριβώς «διαισθάνεται» το αντικειμενικό έδαφος της αντίληψής του.

Αντίθετα κάποιος που απορροφιέται ολοκληρωτικά στην παρούσα τρέχουσα αντίληψη της πραγματικότητας είναι εγκλωβισμένος στην περιορισμένη αντίληψή του. Καταρχήν θεωρεί (λανθασμένα) ότι έχει μια πλήρη αντίληψη ενώ ολοφάνερα, από τον τρόπο που «οικοδομείται» η αντίληψή του φαίνεται ότι είναι περιορισμένη, μεροληπτική και σχετική. Αν και νοιώθει «εγκλωβισμένος» εν τούτοις δεν μπορεί να προσεγγίσει το «Έξω». Όλοι οι δρόμοι που «επιχειρεί» είναι αδιέξοδοι. Η μόνη ανοιχτή οδός είναι η ολοκληρωτική «παραίτηση» από το περιεχόμενο της περιορισμένης και «περιοριστικής» αντίληψης και η εγκατάλειψη όλων των εγωικών διαδικασιών, προσπαθειών και επιδιώξεων. Μόνο έτσι μπορεί η περιορισμένη συνειδητότητα να «αισθανθεί» το αντικειμενικό έδαφος της λειτουργίας της, να απελευθερωθεί και να δει.

Όπως και να έχει, είτε «Διαισθανόμαστε» την Αντικειμενική Βάση της Αντίληψής μας, είτε την «Ανακαλύπτουμε» μέσα από την επίπονη εγκατάλειψη του εγώ, το γεγονός είναι ότι η συνειδητότητά μας Αναδύεται σε μια Ευρύτερη Αντικειμενική Πραγματικότητα που δεν έχει καμία σχέση με τις εγωικές «ονειροφαντασίες».

Για την «Φιλοσοφία της Συνείδησης» το σημαντικό είναι ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πλέον σήμερα ότι η συνηθισμένη συνείδηση που βιώνουν οι άνθρωποι «αναδύεται» από μια Αντικειμενική Κοσμική Βάση και πάλι, στην τελική εξέλιξή της «διαλύεται» μέσα στην Αντικειμενικότητα. Αυτή είναι μια Νέα Προσέγγιση της Πραγματικότητας για τον κόσμο της Δύσης. Στην Ανατολή είναι η Ουσία της κοσμοθεώρησής τους, στην Βεδάντα, στον Βουδισμό, στον Ταοϊσμό, κλπ. Φαίνεται ότι τελικά, στην Δύση, είχαν δίκηο οι Μυστικοί σαν τον Μάϊστερ Έκχαρτ κι είχαν άδικο όσοι ακολουθούν την θεολογία της δυαδικής αντίληψης που «τοποθετεί» τον Θεό έξω και μακριά από την ανθρώπινη ψυχή (συνείδηση, συνειδέναι, συνειδτότητα). Τελικά η «δυαδική θεολογία» είναι ήδη «ξεπερασμένη». Βέβαια, το πρόβλημα δεν το έχουν οι άνθρωποι της Δύσης, το έχουν οι σημαιοφόροι της δυαδικότητας και του απαρχαιωμένου τρόπου αντίληψης της πραγματικότητας.

Δίνοντας προτεραιότητα στην Οντολογία της Συνείδησης δεν απορρίπτουμε τον Θεό, τον «Βρίσκουμε» στην Βαθύτερη Ουσία της Συνείδησης, της Ανθρώπινης Ψυχής, της Αληθινής Ουσίας του Ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε τελείως ότι «γνωρίζαμε» για την Ανθρώπινη Συνείδηση. Η Συνείδηση όχι μόνο έχει Οντολογική Προτεραιότητα αλλά ταυτόχρονα αποτελεί το Άπειρο Βάθος του Είναι. Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Χώρο, Χωρίς Χρόνο. Καθαρό Είναι. Αυτή η Συνείδηση όχι μόνο Είναι το Υπόβαθρο των Πάντων, κάθε Κατάστασης ή Αντίληψης αλλά είναι και το Αντικειμενικό Έδαφος της συνηθισμένης συνείδησης (συνειδητότητας). Είναι η Ουσία μας. Δεν είναι κάτι Έξω, κάτι Ξένο. Είναι η Πραγματικότητά μας. Ασφαλώς δεν πρέπει να περιμένουμε ότι αυτή η νέα (για την Δύση) αντίληψη της πραγματικότητας μπορεί να υιοθετηθεί από τους συνηθισμένους ανθρώπους. Ο πολιτισμός στην Δύση (τουλάχιστον στο νοητικό επίπεδο) έχει «χρονοκαθυστέρηση».

Η Συνείδηση (σαν το Απροσδιόριστο Βάθος του Είναι) είναι Ενυπάρχουσα σε όλη την «Δημιουργία», σε Όλο το Σύμπαν (της Μορφής) και «Εμποτίζει» με την Παρουσία της όλα τα πράγματα, από τον Άνθρωπο (της Αυτοσυνειδησίας) μέχρι τις προβιοτικές μικροσκοπικές οντότητες, ακόμα και αυτό που θεωρούμε «άψυχη» ύλη. Είτε το αναγνωρίζουμε είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε Αυτή η Συνείδηση, Είμαστε, μέσω της Φύσης μας, Συνδεδεμένοι με το Όλον, με Όλα, ακόμα και με το μόριο σκόνης. Η Ζωή Αναδύεται από την Συνείδηση, Στηρίζεται σε Αυτήν κι Ολοκληρώνεται σε Αυτήν. Δεν έχει προορισμό, εξέλιξη, ιστορία ή μέλλον και σκοπό. Είναι απλά το Άνθισμα της Συνείδησης κι η Επιστροφή στην Απόλυτη Ησυχία.

Τα Πεδία, τα Επίπεδα, οι Καταστάσεις της Συνειδητότητας «Εκτείνονται» από το Αχανές Βάθος μέχρι την Παγκόσμια Συνειδητότητα, την Ατομική Συνειδητότητα και την Ενσωμάτωση στην Μορφή. Είναι λογικό κι αναμενόμενο ότι ο περιορισμός της Επίγνωσης σε μια Συγκεκριμένη Κατάσταση απομονώνει την αντίληψη κι εμποδίζει την «όραση» άλλων καταστάσεων της Συνειδητότητας. Έτσι η Θεώρηση της Πραγματικότητας από ένα Σημείο δεν είναι ποτέ η Ολοκληρωμένη Ερμηνεία της Πραγματικότητας. Δεν μπορούμε να μιλάμε ή να υποθέτουμε για πράγματα που δεν έχουμε εμπειρία και δεν γνωρίζουμε. Το Βάθεμα της «Κατανόησης» οδηγεί σε πιο Διευρυμένες Καταστάσεις και σε Πλατύτερα Οράματα της Πραγματικότητας. Αυτή είναι η Μοναδική Εξέλιξη που υπάρχει. Κι είναι απλά η Διαδικασία της Ολοκλήρωσης που οδηγεί την ταύτιση του Ω με το Α στην Ολοκλήρωση του Κύκλου της Ζωής. Έτσι εξηγείται πως από τις πιο απλές στοιχειώδεις μορφές συνειδητότητας φτάνουμε στην Ανθρώπινη Αυτοσυνειδησία στην Κοσμική Συνειδητότητα που είναι το Θεμέλιο της Δημιουργίας και στο Αχανές Οντολογικό Βάθος της Ίδιας της Συνείδησης.

Το έχουμε πει κι άλλοτε. Κάποιος μπορεί να γνωρίζει περισσότερα από όσα λέει, ή αφήνει να εννοηθεί, ότι γνωρίζει. Έχει τους λόγους του που το κάνει. Και κάποιος μπορεί να υπονοεί ή να αφήνει να εννοηθεί, ότι γνωρίζει περισσότερα από όσα γνωρίζει πραγματικά. Είναι θέμα Ηθικής. Οι επιστήμονες που δουλεύουν στο Cambridge πάνω στο «πρόγραμμα του πανψυχισμού» (που συζητείται ευρύτερα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες) προβληματίζονται και διερευνούν για το αν η Ανθρώπινη Συνείδηση δομείται κι οργανώνεται από στοιχειώδεις φυσικές «συνειδήσεις» ή αν προκύπτει από την «αποδόμηση» μιας Κοσμικής Συνείδησης.

Στην πραγματικότητα, σε άλλους κύκλους της «γνώσης», γνωρίζουν πολύ περισσότερα. Το πρόβλημα που τίθεται από τους πιο πάνω επιστήμονες είναι στην πραγματικότητα γλωσσικό, δεν είναι πρόβλημα πραγματικό, ή πρόβλημα της πραγματικότητας (είναι ένα ψευδοπρόβλημα). Γιατί; Ερευνούν νοητικά πως συμβαίνουν τα πράγματα ή πως μπορούν να ερμηνευθούν, να τεκμηριωθούν, για να διατυπωθεί μια «θεωρία της συνείδησης».

Στο βιωματικό εμπειρικό επίπεδο τα πράγματα εκτυλίσσονται διαφορετικά. Η Συνείδηση ούτε «δομείται» από πιο στοιχειώδεις μορφές, ούτε «αποδομείται» από μια ευρύτερη κατάσταση. Η Συνείδηση Είναι Μία και Μοναδική και «Δημιουργεί» όλα τα Φαινόμενα («Αντικειμενικές» Καταστάσεις και «Υποκειμενικές» Αντιλήψεις) σε μια «Κατάσταση Επαλληλίας». Είναι Όλα Ταυτόχρονα Εδώ, Τώρα. Η Συνείδηση «Περιορίζεται» ή «Απελευθερώνεται» από τους περιορισμούς της. Αυτή είναι μια Εγγενής Φυσική Διαδικασία που δημιουργεί όλα τα φαινόμενα. Δεν είναι μια «εξωτερική» «αντικειμενική» «εξέλιξη» όπως την βλέπει ο δυαδικός νους και η εννοιολογική σκέψη, όπου τα πράγματα δομούνται ή αποδομούνται.

Είναι διαφορετικό να Βλέπουμε και να Παρατηρούμε κάτι που Συμβαίνει στην Φύση και διαφορετικό να περιγράφουμε νοητικά τι αντιλαμβανόμαστε. Ο Πρώτος Δρόμος είναι η Οδός του Εσωτερισμού. Ο δεύτερος δρόμος είναι το μονοπάτι της επιστήμης. Το ποιος φτάνει στην Αλήθεια κρίνεται εκ των πραγμάτων.

Αυτό που γνωρίζουμε στους Εσωτερικούς Κύκλους και που δύσκολα γίνεται κατανοητό είναι αυτό: Η Μόνη Αληθινή Δύναμη, η Μόνη Εξέλιξη κι η Μόνη Ολοκλήρωση είναι η Αυτογνωσία. Είναι Αυτό που Μένει τελικά από την Εμπειρία της Ζωής. Μιλάμε για Μερική Αυτογνωσία, για Πλήρη Αυτογνωσία. Όλα τα Φαινόμενα είναι παροδικά και δεν αφήνουν ίχνη, σύννεφα που διαλύονται στον Ήλιο της Αυτογνωσίας, της Πλήρους Αυτογνωσίας της Θεότητας της Φύσης.

Η Θρησκειολογική Ανάλυση

Οι άνθρωποι που έχουν μία πιο ευρεία εμπειρία της Πραγματικότητας (μία «ανώτερη εμπειρία»)... κατανοούν ότι η Αντικειμενικότητα του Βιώματος βρίσκεται όχι στον εαυτό τους, στα μέσα τους, στον τρόπο τους... αλλά στο ίδιο το Βίωμα:

Το υποκείμενο υφίσταται μία βαθμιαία, φυσική αλλά τρομακτική μεταμόρφωση, σε σχέση με τον συνηθισμένο άνθρωπο... ( ο μεταμορφωμένος άνθρωπος απέχει τόσο από τον συνηθισμένο άνθρωπο... όσο ο άνθρωπος από τα άλλα πρωτεύοντα ζώα... όσο κι αν αυτό ακούγεται άσχημο για τον άνθρωπο... επειδή δεν λαμβάνεται υπόψη η προοπτική εξέλιξης του ανθρώπου που ανοίγεται μπροστά του...)...

Συνεπώς η αντίληψη της Αντικειμενικότητας, μετατοπίζεται από την ατομική εμπειρία, προς Αυτό που Βιώνεται... κι Αυτό Είναι Μία Ευρύτερη Πραγματικότητα, που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας...

Αν λοιπόν όλα τα «υποκείμενα» που μετέχουν σε μία τέτοια εμπειρία, «υποχωρούν» για να Αναδυθεί Αυτό Το Άλλο, τότε γίνεται κατανοητό γιατί η Πραγματικότητα Είναι Μία...

Η νέα αυτή αντίληψη, αν και «ατομική» είναι σε συνεχή επικοινωνία με Κάτι Ευρύτερο... Είναι ένα νέο είδος συνείδησης που κάποιοι ονομάζουν κοσμική συνείδηση του ανθρώπου....

Ένας χριστιανός που έφτασε στον καθαρό νου κι έχει εμπειρία του Θεού (στο μέτρο που την έχει):

Δεν διαφέρει σε τίποτα από τον σούφι που βιώνει το Είναι (στο μέτρο που το βιώνει), κι οδηγείται προς το Καθαρό Είναι του Θεού.

Δεν διαφέρει σε τίποτα από τον βουδιστή που βιώνει τις εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης κι οδεύει προς το Ασαμσκρίτα (το μη-σύνθετο, το μη-γεννημένο...).

Δεν διαφέρει σε τίποτα από τον οπαδό της Καμπάλα που βιώνει τον Εαυτό ( στο Κέτερ της Ασίγια), κι επικοινωνεί... με τον Θεό.

Κλπ., κλπ,...

Όλοι αυτοί (εφόσον βιώνουν την εμπειρία), όχι μόνο συνεννοούνται μεταξύ τους, αλλά και κατανοούν ότι έχουν την ίδια εμπειρία, γιατί η εμπειρία τους έχει ξεφύγει, πέρα από την κουλτούρα στην οποία δομήθηκε, πέρα από την κοσμοαντίληψη μέσα στην οποία λειτούργησε, πέρα από ατομικές αντιλήψεις και περιγραφές: Βασίζεται στην Ίδια την Πραγματικότητα που Αποκαλύπτεται (κι Αυτή η Πραγματικότητα, δεν ελέγχεται από τον μικρό άνθρωπο...)...

Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να ασχολούνται με πολύ ταπεινά πράγματα, όπως το να φτιάξουν πρωινό στο παιδί τους, ή να σταθούν στην ουρά για να πληρώσουν ένα λογαριασμό, ή να έχουν κάποιο οικονομικό πρόβλημα, ή κάποιο ατύχημα... αλλά όλα αυτά τα κάνουν, ή τα υφίστανται, με τελείως διαφορετικό τρόπο από εκείνον του συνηθισμένου ανθρώπου... Οι «άγιοι», δεν είναι στον ουρανό, κυκλοφορούν ανάμεσά μας...

Διαθρησκευτική Αλήθεια

Η Εσωτερική Θεώρηση

Η Πραγματικότητα:

Η Συνείδηση Είναι Μία, Η Αντίληψη Είναι Συνεχής και Περιέχει Όλα τα Φαινόμενα.

Η Συνείδηση σαν η Μία Πραγματικότητα είναι Πάντα το Υπόβαθρο κάθε Δραστηριότητας και κάθε Αντιληπτικής Κατάστασης, Κάθε Φαινομένου.

Όταν η Συνείδηση Δραστηριοποιείται Αναδύεται η Παροδική Δημιουργία. Η Μία Πραγματικότητα Παραμένει Πάντα το Ενιαίο Υπόβαθρο της Δημιουργίας ενώ Ταυτόχρονα Διακρίνονται Δύο Περιοχές του Φαινομένου της Δημιουργίας:

Η Περιοχή των Ανώτερων Ουρανών,

Η Περιοχή των Κάτω Κόσμων (του Νοητικού Κόσμου, του Δυναμικού Κόσμου και του Υλικού Κόσμου).

Η Θρησκειολογική Προσέγγιση

Προφανώς... αγαπητοί φίλοι... Κάποιος μπορεί να γνωρίζει περισσότερα (και να έχει εμπειρία όσων γνωρίζει...).. από όσα λέει... Και μπορεί κάποιος, απλά να μιλάει στο μέτρο της κατανόησης, αυτών, στους οποίους απευθύνεται....

Είναι αναγκαίο και πρέπον, να μιλάμε με όρους που είναι κατανοητοί, στα πλαίσια μίας πνευματικής καλλιέργειας και μίας γλώσσας...

Οι θρησκείες κι οι διδασκαλίες αποτελούν «διανοητικούς χάρτες» που όντως οδηγούν στην Αλήθεια... Αρκεί να μην μπερδεύουμε την αληθινή διαδρομή με τον «χάρτη»...

Όταν όμως αναφερόμαστε στις διδασκαλίες θα πρέπει να επεξηγούμε επαρκώς αυτό που λέμε... έχοντας υπόψη μας ότι κάποιοι μπορεί να μην έχουν την γνώση μίας διδασκαλίας...

Είναι επίσης καλό να κάνουμε σύγκριση ανάμεσα σε διάφορες διδασκαλίες... επειδή έτσι επιβεβαιώνεται η Αλήθεια και κατανοούν οι άνθρωποι μίας διδασκαλίας ή κοσμοθεωρίας, τους ανθρώπους μίας άλλης διδασκαλίας ή κοσμοθεωρίας...

Μπορούμε έτσι να φτάσουμε σε μία δια-θρησκευτική, δια-φιλοσοφική, δια-διδασκαλική, «Ερμηνεία της Πραγματικότητας», κατανοητής και από τον χριστιανό, και από τον βουδιστή, και από τον βεδαντιστή, και από τον σούφι, και από τον οπαδό της Καβάλα, και από τον οπαδό της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, και από τον οπαδό του σύγχρονου εσωτερισμού...

Η εξέλιξη της σύγχρονης θρησκειολογίας και της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης... οδηγεί ακριβώς προς αυτό τον σκοπό...

Σε όλες τις θρησκείες και διδασκαλίες, μιλούν για μία κατάσταση «διαφώτισης του ανθρώπου», για μία «ανώτερη επίγνωση»...

Οι χριστιανοί το ονομάζουν καθαρό νου (απλό νου)... που μπορεί να οδηγήσει (βαθμιαία) στην Ένωση με το Θεό (στον φυσικό κόσμο)...

Οι Βουδιστές μιλούν για «εσωτερικές καταστάσεις της συνείδησης»... που μπορούν να οδηγήσουν στο Ασαμσκρίτα, (με το νιρβάνα στον φυσικό κόσμο)...

Οι Βεδαντιστές αναφέρονται στις εσωτερικές καταστάσεις του Άτμαν... που μπορούν να οδηγήσουν στην Βίωση του Βράχμαν, στον φυσικό κόσμο...

Το Σαμκύα-Γιόγκα, μιλά για την «κοσμική νόηση» (Μαχάτ)... που αντανακλά σε διάφορες διαβαθμίσεις το Υπερκοσμικό Πουρουσά (Πνεύμα)... και για το ξεπέρασμα της κοσμικής νόησης... ώστε να φτάσουμε στην Απελευθέρωση (Καϊβαλγία, στον φυσικό κόσμο)...

Οι Σούφι μιλούν για το ξεπέρασμα του εσωτερικού νου που βιώνει το Είναι σε διάφορες διαβαθμίσεις... ώστε να φτάσουμε στο σβήσιμο μέσα στο Θεό, στον φυσικό κόσμο...

Οι οπαδοί της Καβάλα μιλούν για τον αληθινό εαυτό του ανθρώπου (που είναι ταυτόχρονα η Τιφερέθ της Γιετσιρά και το Κέτερ της Ασίγια), την κατάσταση Γκαντλούτ της συνείδησης, μία ανώτερη επίγνωση, που πραγματοποιείται στον φυσικό κόσμο, και που οδηγεί στην επίγνωση του Θεού, στον φυσικό κόσμο... κι όπου αρχίζει το εσωτερικό ταξίδι προς τους ανώτερους κόσμους και το Άπειρο (Έιν)..

Ο Πλατωνισμός μιλά για την επίγνωση του «καθολικού είναι»... που μπορεί να οδηγήσει στην βίωση του «τελείως είναι», του Αγαθού...

Όλες αυτές οι αναφορές θα ήταν άνευ ουσίας... αν δεν οδηγούσαν σε κάποια πολύ σημαντικά συμπεράσματα...

1) Όλες οι διδασκαλίες μιλούν για την ίδια Πραγματικότητα...

2) Όλες οι διδασκαλίες υποστηρίζουν, ότι ο άνθρωπος μπορεί εδώ, στον φυσικό κόσμο, να φτάσει σε μία «ανώτερη επίγνωση»...

3) Οι άνθρωποι όλων των διδασκαλιών μπορούν να συνεννοηθούν γιατί υπάρχει αντιστοιχία ακόμα και στους όρους που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν την Πραγματικότητα... κι υπάρχουν ακόμα και ομοιότητες στην περιγραφή τους...

4) Όλες οι διδασκαλίες λένε την ίδια Αλήθεια, άρα δεν μπορούν να ψεύδονται ή να παραπλανούν, ταυτόχρονα...

5) Όλα όσα λένε οι διδασκαλίες για την πραγματοποίηση μίας «ανώτερης επίγνωσης» είναι επαληθεύσιμα...

6) Ενώ η Αληθινή Γνώση είναι Ελεύθερη και επαληθεύσιμη... κάποιοι που θέλουν να χειραγωγούν την ανθρωπότητα, προς ίδιον όφελος, είτε αμφισβητούν πράγματα αποδεδειγμένα από καιρό (ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια...), για να κρατούν τους ανθρώπους σε άγνοια... είτε θέλουν να κάνουν τη μεταφυσική γνώση εμπόριο και να την πουλάνε σε μαθήματα...

Στον δρόμο για την «Ιθάκη», θα συναντήσετε πολλά τέρατα... μη φοβηθείτε φίλοι... από το φόβο σας αντλούν δύναμη... είναι μονάχα σαπουνόφουσκες, σαν αυτές που παίζουν τα παιδιά...

Η «ανώτερη επίγνωση», για την οποία μιλούν οι διδασκαλίες αν και μας φέρνει σε επαφή με ανώτερους κόσμους δεν μας αποκόβει από την καθημερινή ζωή και τις καθημερινές υποχρεώσεις...

Αυτή όμως η «ανώτερη επίγνωση» μας προετοιμάζει παράλληλα για μία ανώτερη ζωή...

Στην πραγματικότητα η «ανώτερη επίγνωση» ξεπερνά τα όρια της γήινης ύπαρξης και δομεί μία πιο λεπτή ύπαρξη που μπορεί να επιβιώνει σε ένα ανώτερο κόσμο (Η άλλη προοπτική μας είναι να ξαναγυρίσουμε εδώ, στον φυσικό κόσμο)... Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ήδη μία τέτοια εμπειρία (σε όλες τις εποχές υπήρξαν...)... κι έχουν μεταβεί συνειδητά στον πιο πάνω κόσμο... που δεν είναι βέβαια το τέρμα...

Αλλά σε ποιόν να μιλήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Σε μένα; Σε σένα, στον άλλο;.. Απλά χαμογελάνε με την παιδικότητά μας και σιωπούν... περιμένουν να ωριμάσει ο χρόνος.

Ο Χορός του Αιώνιου: Αγκαλιάζοντας τη Ροή του Άπειρου

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, όπου οι στιγμές υφαίνουν μια περίπλοκη ταπετσαρία, το μόνο πραγματικό πράγμα είναι η στιγμή που ρέει. Το παρόν είναι ο χτύπος της καρδιάς της πραγματικότητας, που σφύζει από ζωή, ενώ όλα τα άλλα —μνήμες, όνειρα, ελπίδες— σβήνουν στο βάθος, διαρκώς μεταβαλλόμενα και παροδικά.

Οι αρχαίοι σοφοί μιλούσαν για την παροδικότητα του κόσμου, παρομοιάζοντάς τον με όνειρο. Η εφήμερη φύση των εμπειριών μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν μένει ίδιο. Αυτό που είναι σήμερα δεν θα είναι αύριο. Ωστόσο, στην ανθρώπινη φύση μας, κολλάμε σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές, προσπαθώντας να τις κρατήσουμε ζωντανές, να τις κάνουμε αληθινές. Κρατάμε τους ανθρώπους, τα μέρη, τα συναισθήματα, ακόμα κι όταν αυτά γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά μας σαν κόκκοι άμμου.

Γιατί αγωνιζόμαστε τόσο ένθερμα να συλλάβουμε και να διατηρήσουμε αυτό που είναι προορισμένο να αλλάξει; Ίσως είναι μια αναζήτηση για μονιμότητα σε έναν μη μόνιμο κόσμο, μια αναζήτηση για το αιώνιο στη μέση του πρόσκαιρου. Αλλά καθώς κοιτάμε βαθύτερα στον ιστό της ύπαρξης, μπορεί να συνειδητοποιήσουμε ότι ό,τι προσπαθούμε να κρατήσουμε έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει. Ο κόσμος που βλέπουμε δεν είναι παρά μια σκιά, μια αντανάκλαση κάτι πολύ μεγαλύτερου.

Υπό αυτό το πρίσμα, ερχόμαστε σε μια βαθιά αποκάλυψη: ίσως το μόνο αληθινό πράγμα είσαι Εσύ. Όχι η εκδοχή του εσένα που πιάστηκε στη δίνη της καθημερινότητας, αλλά ο πυρήνας της ύπαρξής σου, η ουσία που μένει ανέγγιχτη από το πέρασμα του χρόνου. Αυτή η ουσία, αυτή η συνείδηση, δεν είναι ένα όνειρο αλλά ο ονειροπόλος. Είναι ο σιωπηλός μάρτυρας του διαρκώς μεταβαλλόμενου χορού της ζωής, μια σταθερά μέσα στο χάος.

Ή μήπως ακόμη και αυτός ο εαυτός, αυτή η αίσθηση του «εγώ», δεν είναι παρά ένα όνειρο του ΑΓΝΩΣΤΟΥ; Μια ηχώ μιας μεγαλύτερης πραγματικότητας, μια φευγαλέα ματιά ενός άπειρου μυστηρίου; Στην ησυχία της περισυλλογής, αγγίζουμε την ουσία του Μοναδικού Αληθινού – της Απέραντης Σιωπής που κυλάει στην Ευδαιμονία του. Αυτή η Σιωπή δεν είναι μια απουσία, αλλά μια παρουσία, ένας απέραντος ωκεανός ειρήνης που βρίσκεται κάτω από όλη τη δημιουργία.

Σε αυτή τη Σιωπή, βρίσκουμε την ελευθερία που αναζητούσαμε. Το όνειρο ότι όλα είναι αληθινά διαλύεται, αποκαλύπτοντας το Φως της Γνώσης. Αυτό το Φως δεν δεσμεύεται από τους περιορισμούς των αντιλήψεων και των δραστηριοτήτων μας. υπερβαίνει όλους τους κόσμους και τις ζωές. Είναι η πηγή, η αιώνια φλόγα που ρίχνει τις σκιές των φαινομένων.

Το να αγκαλιάζεις αυτό το Φως σημαίνει να βλέπεις πέρα ​​από την ψευδαίσθηση, να αναγνωρίζεις ότι όλα όσα αγγίζει το Φως δεν είναι παρά ένα παροδικό παιχνίδι. Τα φαινόμενα προκύπτουν και εξαφανίζονται, αλλά το Φως παραμένει, πάντα σταθερό, πάντα αληθινό. Σε αυτή τη συνειδητοποίηση βρίσκουμε την απελευθέρωση. Όταν αφήνουμε τη δίψα μας να αρπάξουμε το φευγαλέο, ανεβαίνουμε σε άλλους κόσμους, ελεύθερους και άπειρους, χωρίς τέλος.

Σε αυτή την κατάσταση της Ελευθερίας, δεν κολλάμε πλέον στις σκιές. Γινόμαστε το Φως, ο Σιωπηλός Μάρτυρας του χορού της ύπαρξης. Αναγνωρίζουμε ότι ό,τι αντιλαμβανόμαστε διαμορφώνεται από αυτό το Φως, και παρουσία του, όλα τα άλλα εξαφανίζονται. Η Απέραντη Σιωπή γίνεται το σπίτι μας, το αιώνιο Τώρα το ιερό μας.

Έτσι, το ταξίδι της ζωής γίνεται ένας μυστηριακός χορός, μια γιορτή της Αιώνιας Ροής. Προχωράμε στον κόσμο με χάρη και ευκολία, γνωρίζοντας ότι όλα δεν είναι παρά ένα φευγαλέο όνειρο. Αγκαλιάζουμε την παρούσα στιγμή, τη μόνη αληθινή πραγματικότητα, και κάνοντας αυτό, βρίσκουμε το Άπειρο μέσα μας.

Ας ζήσουμε τότε ως όντα Φωτός, που ρέουν στην Ευδαιμονία της Απέραντης Σιωπής. Ας ονειρευόμαστε, αλλά ας μην μας δεσμεύει το όνειρο. Γιατί πέρα ​​από το όνειρο, πέρα ​​από τις φευγαλέες στιγμές, υπάρχει μια Αλήθεια που παραμένει, ανέγγιχτη και αναλλοίωτη. Είναι το Φως της Γνώσης, η ουσία της ύπαρξής μας, το Μόνο Αληθινό.

Τα 4 εμπόδια στη γνώση του Εαυτού μας

Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του θα πρέπει να αρχίσει να τον μελετά. Κατά τη διάρκεια της μελέτης αυτής , αν είναι ειλικρινής, θα ανακαλύψει σύμφωνα με τον Ουσπένσκυ 4 βασικά εμπόδια..

Το πρώτο είναι το ψέμα, το να μιλάει δηλαδή κανείς για πράγματα που δε γνωρίζει και ούτε μπορεί να γνωρίζει, σαν να τα γνώριζε και σαν να μπορούσε να τα γνωρίζει.

Όταν ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό , αρχίζει να φοβάται το ψέμα και πάλι όχι για λόγους ηθικής, αλλά για το ότι δεν μπορεί να ελέγξει το ψέμα του και για το ότι το ψέμα του τον εξουσιάζει, δηλαδή εξουσιάζει τις άλλες του λειτουργίες.

Το δεύτερο επικίνδυνο χαρακτηριστικό που βρίσκει μέσα του είναι η φαντασία.

Διαπιστώνει ότι η φαντασία είναι μία καταστρεπτική δύναμη,ότι δεν μπορεί ποτέ να την ελέγξει και ότι πάντα τον παρασύρει μακριά από τις συνειδητές του αποφάσεις, προς κατεύθυνση που δεν σκόπευε να πάει.

Η φαντασία είναι σχεδόν τόσο κακή όσο το ψέμα, στην πραγματικότητα είναι το ψέμα προς τον εαυτό μας.

Ο άνθρωπος αρχίζει να φαντάζεται κάτι για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και πολύ γρήγορα αρχίζει να πιστεύει αυτό που φαντάζεται ή τουλάχιστον μέρος απ’αυτό.

Κατόπιν ή ακόμη πριν απ’αυτό, βρίσκει κανείς πάρα πολλά επικίνδυνα αποτελέσματα στην έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων.

Οίκτος για τον εαυτό μας, θυμός, υποψία, φόβος, ενόχληση, ανία, δυσπιστία, ζήλια..

Συνήθως δέχεται κανείς σαν εντελώς φυσική αυτή την έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων ή ακόμη και αναγκαία. Πολύ συχνά οι άνθρωποι την αποκαλούν ειλικρίνεια. Φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την ειλικρίνεια. Είναι απλώς σημάδι αδυναμίας στον άνθρωπο, σημάδι δύστροπου χαρακτήρα και ανικανότητας να κρατήσει τα παράπονα για τον εαυτό του. Ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται αυτό όταν προσπαθεί να του αντισταθεί.

Το τέταρτο είναι η ομιλία. Η ομιλία αυτή καθεαυτή δε βλάπτει. Αλλά για μερικούς ανθρώπους ιδιαίτερα για όσους το προσέχουν λιγότερο, γίνεται πραγματικό ελάττωμα.

Μιλούν όλη την ώρα, όπου κι αν βρίσκονται, καθώς εργάζονται, καθώς ταξιδεύουν, ακόμη και καθώς κοιμούνται.

Ποτε δε σταματούν να μιλούν αν υπάρχει κάποιος να του μιλήσουν και αν δεν υπάρχει, μιλούν στον εαυτό τους. Αυτό επίσης , πρέπει όχι μόνο να το παρατηρήσει κανείς, αλλά και να του αντισταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

Οι δυσκολίες που έχει κανείς στο να παρατηρεί αυτές τις τέσσερις εκδηλώσεις –ψέμα, φαντασία, έκφραση αρνητικών συναισθημάτων και άσκοπη ομιλία– θα του δείξουν την απόλυτη μηχανικότητα του και την αδυναμία του ακόμη και να αγωνιστεί εναντίον αυτής της μηχανικότητας, χωρίς βοήθεια, δηλαδή χωρίς νέα γνώση και έμπρακτη βοήθεια.

Όταν η Θεοσοφία συνάντησε τον Πλωτίνο

"O χαρακτηρισμός Έν περιέχει μόνο την αναίρεση της πολλαπλότητας. Για αυτό οι Πυθαγόρειοι, μεταξύ τους, το χαρακτήριζαν συμβολικά "Απόλλων" ως άρνηση των πολλών [α-πολλών]"
Πλωτίνος, Εννεάδες, V 5,6

Ο κύκλος της ζωής είναι μια κίνηση που έχει την ρίζα του στην πνευματική όψη του κόσμου, την εκτίναξή του στην άλλη όψη που λέγεται ύλη και τελικά την επιστροφή του στο σημείο από το οποίο πήγασε. Είναι ένας κύκλος με δύο τόξα, το ένα καθοδικό προς την ύλη και το άλλο ανοδικό προς το πνεύμα.

"Φαντάσου μία πηγή που δεν έχει καμία άλλη προέλευση αλλά δίνει ολόκληρο τον εαυτό της στα ποτάμια. Κι όμως δεν καταναλώνεται από αυτά τα ποτάμια αλλά παραμένει αυτή η ίδια μέσα σε ηρεμία, ενώ τα ποτάμια που προκύπτουν από αυτήν, παραμένουν κατ’ αρχήν επί ένα διάστημα μαζί, προτού διαρρεύσουν άλλο εδώ κι άλλο εκεί. Ήδη όμως κάθε ποτάμι γνωρίζει πού θα εκβάλλει τα ρεύματά του. Ή φαντάσου ένα τεράστιο δένδρο, του οποίου η ζωική δύναμη διατρέχει ολόκληρο το δένδρο, αλλά η αρχέγονη αιτία παραμένει εντός αυτής και δεν διασκορπίζεται σε όλο το δένδρο. Έχει εγκαθιδρυθεί, κατά κάποιο τρόπο, μέσα στην ρίζα. Αυτή η αρχέγονη αιτία παρέχει έτσι στο δένδρο ολόκληρη την ζωή του μέσα στην πολλαπλότητά της, αλλά η ίδια η αρχέγονη αιτία παραμένει ακίνητη, γιατί αυτή δεν είναι πολλαπλή, αλλά αρχέγονη αιτία της πολλαπλής ζωής".
Πλωτίνος, Εννεάδες , ΙΙΙ 8,10.

Αυτός ο κύκλος της ζωής αποδίδεται με ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του και συμβολίζει την κοσμική γνώση και τη σοφία. Το σύμβολο του ουροβόρου όφι, αποδίδει την περιπέτεια της ατομικής ψυχής, μέσα στον μορφοποιημένο κόσμο.

Είναι το προσκύνημα της ψυχής στην ύλη και η επαφή της με όλα τα φαινόμενα της εκδηλωμένης ζωής. Από αυτήν την επαφή γεννιέται η γνώση της ζωής η οποία μετατρέπει την ψυχή από μπουμπούκι σε ανθισμένο ρόδο. Αυτό το ρόδο συμβολίζει τη συνειδητότητα και επομένως τη σοφία, δηλαδή την ικανότητα να διακρίνει κάποιος το Καλό και το Κακό και τη δυνατότητα να εκφράζει το Καλό στο πεδίο της αντίθεσης και της αντινομίας.

Η κίνηση αυτή της Ζωής διαγράφει μια κλίμακα αμφίδρομη της οποίας κάθε βαθμίδα αποτελεί έναν κόσμο, δηλαδή ένα επίπεδο ζωής το οποίο διαθέτει τη δική του Αρχή, τη δική του ύλη και τα δικά του χαρακτηριστικά. Την Κλίμακα αυτή θα τη χωρίζαμε σε τρία βασικά στάδια, σε Πνεύμα, Ψυχή και Φύση. Κάθε στάδιο Ζωής έχει τη δική του αυτοτέλεια αλλά το Πνεύμα είναι και παραμένει η ρίζα των άλλων δύο.

'Τι είναι λοιπόν το Έν; Είναι η συνθήκη για την δυνατότητα των πάντων [="δύναμις των πάντων"]. Εάν αυτή δεν υπήρχε, τότε δεν θα υπήρχαν ούτε τα πάντα, κι ούτε ο νους θα ήταν η πρωταρχική κι ολόκληρη η ζωή. Αλλά αυτό που υπερβαίνει την ζωή, είναι αιτία της ζωής, γιατί η ζωική ενέργεια που συγκροτεί τα πάντα δεν είναι κάτι πρώτο αλλά κατά κάποιον τρόπο αναβλύζει από μια πηγή"
Πλωτίνος, Εννεάδες, ΙΙΙ 8,10

Κάθε στάδιο ζωής διαθέτει τις δικές του αξίες και έτσι για να εισχωρήσει κάποιος από το ένα στάδιο στο άλλο, θα πρέπει να διαθέτει τις ανάλογες ικανότητες. Ο άνθρωπος βρίσκεται στο στάδιο της Φύσης που είναι η προέκταση της Ψυχής και του Πνεύματος. Βρίσκεται στη βάση της Κλίμακας στο σημείο όπου η ατομική ζωή αναστέλλει την πτώση της και αναστρέφεται προς το ψυχοπνεύμα της. Είναι το σημείο καμπής της εξέλιξης όπου το σπέρμα της ανθρώπινης συνειδητότητας αρχίζει και αναζητά τρόπους έκφρασης και ανάπτυξης.

"'Είναι ποθητό το κάλλος ως αγαθόν και ο πόθος προς αυτό κατατείνει, το αποκτούν όμως μόνο οι ανερχόμενοι στην υψηλή σφαίρα, εκείνοι, οι οποίοι στρέφονται προς αυτό και αφαιρούν τα ενδύματα που πήραν κατερχόμενοι, καθώς ακριβώς οι ανερχόμενοι στα άδυτα των ναών οφείλουν να καθαρθούν, να αφαιρέσουν τα ενδύματά τους και να ανέλθουν γυμνοί, μέχρις ότου εγκαταλείποντας κατά την ανάβαση αυτή, κάθε τι ξένο προς τον θεό, δουν μέσα σε απόλυτη γνησιότητα, απλότητα και καθαρότητα το Ον εκείνο, από το οποίο εξαρτώνται τα πάντα, προς το οποίο αποβλέπουν τα πάντα κει εκ του οποίου εκπορεύεται η ύπαρξη, η ζωή και ο νους"'.
Πλωτίνου Εννεάδες, Α 6, 7.

Σε αυτό το σημείο όπου αρχίζει η ανάπτυξη της συνειδητότητας, ανάμεσα στον άνθρωπο και το ψυχοπνεύμα του, στέκουν τα χαρακτηριστικά της πνευματικής ζωής. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι οι ιδέες και οι Αρετές, δηλαδή οι πνευματικές αξίες. Για να το προσδιορίσουμε Δε περισσότερο, η κλιμάκωση του πνεύματος μέσα από μια προοδευτική πύκνωση της ύλης και ο εξακολουθητικός περιορισμός των χαρακτηριστικών του από αυτήν, εμφανίζει σε κάθε επίπεδο της ζωής τις πνευματικές αρχές διαφοροποιημένες σε τέτοιο βαθμό ώστε τελικά, η Αρχή του Κόσμου που είναι το Αγαθόν, να εμφανίζεται στην πλέον υλική διάσταση που είναι η ανθρώπινη ως Αρχή του Κακού.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους της Εκδήλωσης, δηλαδή το Πνεύμα και την 'Υλη ή το Καλό και το Κακό, διαμορφώνεται μια κλίμακα χαρακτηριστικών και ποιοτήτων που, αφενός αποδίδουν την απόσταση ανάμεσα στους δύο πόλους και αφετέρου προσδιορίζουν την πνευματική μέθεξη στα πράγματα της ύλης. Η προσωπική ηθική αξία αντανακλά ουσιαστικά το ποσοστό πνευματικής δύναμης που υπάρχει ενεργοποιημένο στην ανθρώπινη συνειδητότητα.

"Αλλά δεδομένου ότι υπάρχει μία και μόνη επιστήμη των αντιθέτων και ότι το κακό είναι αντίθετο του αγαθού, η επιστήμη του αγαθού είναι επίσης και η επιστήμη του κακού. Έτσι παρουσιάζεται η ανάγκη γι' αυτούς που προβλέπουν να διαγνώσουν το κακό, να εμβαθύνουν στην φύση του αγαθού, γνωρίζοντας ότι τα ανώτερα είδη προηγούνται από τα δεύτερα, τα οποία είναι στέρηση των πρώτων".
Πλωτίνου Εννεάδες, Α.8, 1.

Τα χαρακτηριστικά λοιπόν της πνευματικής κατάστασης, ονομάζονται ηθικές αξίες, αρετές, Ιδέες και Αρχέτυπα. Θα λέγαμε ότι αυτές οι Ιδέες είναι τα γεννήματα του Κοσμικού Νου οι οποίες στο καθοδικό τόξο ως Σκοπιμότητα οργανώνουν και καθορίζουν την εξέλιξη της μη συνειδητής ζωής, ενώ στο ανοδικό τόξο γίνονται τα Πρότυπα της ηθικής αξίας σύμφωνα με τα οποία θα πορευτεί ο άνθρωπος για να οργανώσει και να αναπτύξει την ατομική του συνειδητότητα. Ο ύψιστος στόχος της Κοσμικής Εξέλιξης, είναι να αναπτυχθεί η ατομική σπερματική συνείδηση τόσο ώστε να γίνει ισοδύναμη της Κοσμικής Συνειδητότητας.

Επειδή δε, η συνείδηση σε όποιο βαθμό ανάπτυξης και αν βρίσκεται, χρειάζεται όρια για να την περιορίζουν και έτσι να τα αντιλαμβάνεται και να τα υπερβαίνει, οι Πνευματικές Ιδέες και Αξίες γίνονται τα όρια που της σημειοδοτούν την υπέρβαση της ανθρώπινης υπόστασής της.

Σκοπός της Εξέλιξης είναι η συνεχής αναδόμηση της ατομικής συνειδητότητας προς τα χαρακτηριστικά και τις αξίες της πνευματικότερης ζωής μέσα από τη γνωριμία και την αφομοίωση της κατώτερης και πιο υλικής ζωής. Είναι μια ατομική πορεία πολύ στενά συνδεδεμένη, όχι μόνο, με την πορεία της υπόλοιπης ανθρωπότητας αλλά και με την πλανητική και τη συμπαντική εξέλιξη. Είναι η πορεία της συνειδητότητας μέσα από σχήματα και είδη διαφορετικής ζωής με σκοπό την εμπειρία και μοναδικό στόχο την κατάκτηση της πνευματικής συνειδητότητας.

"Πρέπει να υπάρχει κάτι ικανότατο όλων και αυταρκέστατο, εντελώς χωρίς ανάγκη. Οποιοδήποτε πολύμορφο, οτιδήποτε κατώτερο από αυτήν την ενότητα είναι εξαρτημένο, συνδυασμένο από διάφορα συστατικά, η ουσιαστική φύση του έχει ανάγκη ενότητας. Η αυτάρκης αρχή θα είναι απόλυτη ενότητα, διότι μόνο μέσα σε αυτήν την ενότητα υπάρχει μια φύση υπεράνω κάθε ανάγκης είτε μέσα στον εαυτό της είτε σε σχέση με τα υπόλοιπα πράγματα ("Αναμφίβολα τα όντα πηγάζουν από τα πρότερα με τον τρόπο μόνο της αριθμητικής διάκρισης και όχι σαν μεγέθη".
Πλωτίνου Εννεάδες,VI, 9,6, VI, 4,4

Συνειδητότητα είναι η ικανότητα να αντιλαμβάνεται κάποιος τα ερεθίσματα και τις πιέσεις της ύλης να ανταποκρίνεται προς αυτές και τελικά να τους επιβάλλει τις αξίες του πνεύματος. Αυτό για να συμβεί, θα πρέπει ο άνθρωπος να μπορεί να διακρίνει την αληθινή γνώση από την πληροφορία των αισθήσεων, τη χωριστικότητα από την ενότητα και θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την πραγματική αιτία της απόστασης ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, ανάμεσα στο Εγώ και το 'Ολον.

Το προσωπικό Εγώ ως μια προεκβολή του Συνόλου της Ζωής και μέσα από την ταύτισή του με τα πράγματα των αισθήσεων, ξεχνά τη ρίζα της ζωής του και γίνεται ένα με εκείνο που ευχαριστεί και τρέφει την εγωικότητά του. Συνέπεια αυτού είναι η προσκόλληση στο πεπερασμένο και τελικά ο φόβος του θανάτου για οτιδήποτε πεπερασμένο…

"Προσπάθησα να ανυψώσω ότι υπάρχει από το Θεό μέσα μου προς ότι υπάρχει Θείο στο Σύμπαν".
Πλωτίνου Εννεάδες

Η αγάπη χτίζεται

Το γαρ πολύ του έρωτος. Η αγάπη πονάει. Πληγώνει. Αφήνει αγκάθια στη ψυχή που γίνονται πληγές και αιμορραγούν.

Η αγάπη χάνεται στη πρώτη δύσκολη στιγμή. Εγκαταλείπει όταν βρει ανηφόρα και αγκομαχεί βάζοντας πρώτη και γίνεται καπνός. Η αγάπη δε ζει. Πεθαίνει με τη πρώτη ευκαιρία και εθελοτυφλεί σε κάθε έξοδο που καταλήγει σε ρουτίνα. Η αγάπη κουράζει, εξασθενεί με το καιρό και γίνεται απάτη. Δε θεριεύει, δε ζωντανεύει απλά καραδοκεί σε μιαν άκρη της ζωής μη τυχόν κανείς περάσει και τη πάρει κατά λάθος παραμάζωμα.

Πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η αγάπη χτίζεται. Ακτινοβολεί. Μιλάει. Ζωντανεύει.

Ακούει το όνομα της και κλείνει το μάτι στη ζωή. Υπομένει. Αφουγκράζεται και επιμένει για μια νύχτα ακόμα. Ξυπνάει κάθε φορά που της μιλάς. Πήρε χρόνια να δω πως εξελίσσεται και μεγαλώνει κάθε φορά που τη ποτίζεις. Πήρε χρόνο να μου δείξει πως υπάρχει γύρω μας παντού, πως μοσχοβολά ο τόπος όταν αγαπάς, πως ομορφαίνει και ψηλώνει κάθε φορά που μιλάς γι αυτή. Πως όση αγάπη σπείρεις άλλη τόση θα θερίσεις. Πως είναι ωραίο να αγαπάς και ας αποβεί κάποτε μοιραίο.

Πώς να πληγώνω λοιπόν την αγάπη που έχει τόσα πολλά να μου δώσει;
Αλλά ακόμα και αν το κάνω άθελα μου, τι θα γίνει; Δε σου έχουν πει πως ο πόνος είναι δύναμη;